You

De gevlekte kattin gaf een zucht terwijl ze door het bos heen liep, een van de weinige plekken waar ze zonder begeleiding mocht komen als een prey hunter. Hoewel ze niet gelukkiger kon zijn in deze wereld in de bergen, miste ze soms toch een beetje die zelfstandigheid. En ze miste ook wel het feit dat het leven niet te lang goed mocht blijven. Niet alleen had Coyote iets verschrikkelijks begaan, haar zoon was nu de leider -waar hij in haar ogen compleet incapatabel voor was- en om nog de kers op de taart te zetten waren er vreemden die meer leken dan dat ze nu kon uitleggen. Er was in ieder geval genoeg om zichzelf mee bezig te houden, en genoeg redenen om af en toe alleen te willen gaan jagen. Ze liet zichzelf dan ook door haar poten zakken en sloop door het struikgewas heen, achter het spoor van een prooidier aan. Haar gedachtes op veel andere plekken. Er waren namelijk ook goede dingen in aantocht. Ze was van plan om haar totem te gaan zoeken, ze hadden een partner ceremonie aangevraagd... en ze zou binnenkort willen vragen of Coyote een gezin met haar wilde stichten. Wanner het hele moord ding een beetje was gezakt. Al met al was ze veel te ver ingezakt in haar activiteit en gedachtes om door te hebben dat ze niet meer alleen was. En zelfs te ver om te realiseren dat er een heel bekende geur rond haar ging.

+ Redvale

Ze dook meer in elkaar voor ze aan haar sprong begon, om met een zachte landing op het kleine konijntje te landen… een die ze hierna gemakkelijk het leven ontnam. Trots op haar vangst, ze was immers niet altijd zo succesvol, likte ze het bloed van haar poot. Tot er een heel bekende stem die rust kwam verstoren. Ze schrok fysiek op en gooide al haar haren de lucht in. Het deed niet ontzettend veel om haar bedreigender te doen lijken, maar het was zeker een poging. Haar oren verdwenen in haar nek terwijl ze omhoog keek richting de bron; "Redvale-". Oh ze was de kater nog niet vergeten. Hoe ze zich gemakkelijk voor zijn mooie vacht en charmante laksheid had kunnen laten vallen. Zeker ze had het een en ander van hem geleerd, en hij was een goed gezelschap geweest in de korte tijd dat ze beiden het zweversleven met elkaar deelden.. Maar toen ze zichzelf met hem had gedeeld was hij al verdwenen geweest voor de volgende ochtend. Het was niet dat Baneflower had verwacht dat na die nacht samen iets zou volgen, heel hun interactie was ook niet met die intentie geweest. Maar die lafaard had ook niet hoeven te rennen. Ze hadden het spel langer kunnen volhouden. En nu, nu wilde ze niet meer een herinnering aan die tijd zien. Vooral niet omdat zijn stem toch door haar leek te dringen. "Wat doe je hier?" Vuil- vies- beest. “Noem me nog een keer snoes en ik bijt je staart eraf” Bij die bedreiging besloot ze dat ze dat eigenlijk wilde doen, met een excuus of niet. Dus klom ze soepel omhoog naar de locatie van de ander, duidelijk al thuis in dit gebied. Ze gromde even, net als bij hun eerste ontmoeting, waarna ze een poging deed om hem een klap te verkopen.