I'm headed straight for the castle

De spieren in het lichaam van de zeven Moons oude kattin trokken ongemakkelijk samen. De pijn die ze door haar lichaam voelde was de afgelopen dagen niet bepaald afgenomen maar de onrust die ze in het kamp voelde, alsof ze een vogel in een kooitje was of een Kittypet in de armen van een twoleg hadden ervoor gezorgd dat ze zonder na te denken het kamp uit was gestrompeld. Het gevecht met Aegir zat nog helder in haar kop, net zoals de dood van haar oudere zus Chivysniff nog niet zo lang daarvoor. Daarnaast was haar beste vriendin Medicine Cat Apprentice geworden en hoewel ze super trots op haar was, deed het haar ook zeer dat ze niet de pootstappen van haar grootste zus had kunnen volgen, geen link meer met haar had behalve dan in Coyotespirit en haar familie. Haar gekozen zus leek gelukkiger, en dat deed haar goed. Hierdoor voelde ze zich wat minder schuldig met haar afwezigheid, het feit was dat de jonge parelgrijze kattin niet bepaald in de meest gezonde mentale stand zat. Haar blauwe ogen stonden vol met tranen die ze nog niet had gelaten terwijl ze diep inademende en de steken in haar flank probeerde te negeren. De wonden waren niet al te diep geweest, maar haar conditie was bijzonder achteruit gegaan. Ze had teveel vocht in haar longen gekregen, hier en daar flinke kneuzingen opgelopen en was draaierig als ze te lang liep. Echter stilzitten zat er ook niet in, de vage geur van Windclan kwam dichterbij. Het was een plek die de jonge kattin niet opgezocht zou hebben, zeker niet nadat ze beloofd had aan Rookpaw dat ze het niet alleen op zou zoeken. Het was een plek waar ze bang voor zou zijn geweest als haar kop niet klopte. Haar poten voelden zwaar aan terwijl ze naar het water keek dat de grens was tussen de twee Clans en haar ogen met zichtbare moeite langs de oever liet glijden. Een bruine Windclanner leek haar blik te vangen en even fronste ze voordat ze oververmoeid door haar poten heen zakte en haar staart om zich heen sloeg. Ze wist dat een van de andere katten als ze zich überhaupt door alles nog zorgen zouden kunnen maken, haar waarschijnlijk een preek zouden geven. Het was niet dat ze hen bang wilde maken, of zorgen doen maken. Echter was dit een schreeuw om hulp, ze had haar papa nodig, ze had haar beste vriendin nodig. Ze had haar familie nodig terwijl ze rouwde om alles dat ze in de afgelopen dagen kwijt was geraakt. Ze waren echter allemaal in de greep van de dood van Chivysniff, haar zus. Haar grote zus..

Honorpaw had niet nagedacht over de gevolgen, dat zou de dagen erna nog wel komen, zodra ze in haar verwarde kop weer logische gedachten kon vormen. Het was een ding om het kamp uit te glippen terwijl ze zo gewond was, het was een tweede om helemaal naar de grens te komen. De jonge Apprentice wist niet waarom ze dat had gedaan, zou dat ook nooit kunnen omschrijven. Het enige dat ze wel wist was dat ze de wind in haar vachtje moest voelen, de zon op haar neus moest branden en dat ze het geluid van stromend water wilde horen. Ze had zich zo opgesloten gevoeld, wellicht omdat er zoveel gebeurd was. Ze miste haar zus Chivysniff enorm, en niet alleen dat er waren zoveel veranderingen dat ze het nauwelijks meer emotioneel bij kon houden. Haar gevoelens sloegen door elkaar, als de wilde golven op een oever en ze kon er geen een uit pikken waarop ze kon focussen. Kortom, ze was kapot, niet alleen fysiek was ze er niet al te best aan toe, mentaal had ze ook een behoorlijke klap gehad en dit keer was Pantherstar er niet om zijn jonge dochter bij te staan. Hijzelf had ook voldoende in zijn poten om Moons mee bezig te zijn. Ze wilde ook niets van haar papa vragen, hij kon er ook weinig aan doen. Helemaal niets aan doen zelfs. Niemand kon het veranderen, niemand, en dat betekende dat ze zich bijzonder eenzaam voelde in dit alles. ’Alles oké daar?’ Klonk een onbekende stem wat wazig door haar rond tollende gedachten heen. De parelgrijze Apprentice hief haar kopje half terwijl ze haar blik probeerde te focussen op de Windclanner die haar duidelijk had gezien. Geen woorden kwamen over haar lippen, ze had niets te zeggen. Wat moest ze zeggen? Het was niet alsof ze de juiste zinnen ineens kon vormen in haar hoofd, haar hoofd dat bonkte met alle gedachten die heen en weer werden gegooid.