❋ OPEN - Deserted ❋

Onderwerp: ❋ OPEN - Deserted ❋ do 21 mei 2020 - 21:43

Please don't desert me

Eerst was het zo spannend geweest. Hanyauku was naar buiten gesprint met een grijns op haar snuitje toen de tweebeen de deur open had laten staan. Ze had om zich heen gekeken met grote, verwonderde ogen. Oh, wat was de wereld zo veel groter dan ze gedacht had! Ja, dat was snel bevestigd. Ze had slechts een paar straten verder gestapt, maar wist toen plots niet meer vanwaar ze kwam en al die tweebeenhuizen zagen er hetzelfde uit.. Nu ging de zon onder en het werd frisjes. Hanyauku wist niet wat te doen. Ze liep een steegje in dat verlaten was en krulde zich bibberend op. Traantjes vulden haar ogen en haar hoofd was een waas. Nee, nu zou ze nooit meer terug thuis raken.. Wat nu?

open!

I was born to be deserted

MONTY

Ollive liep rustig door de straten heen. Hij kwam hier niet graag, de laatste keer dat hij zich met tweebenen gemoeid had, was hij zo hop weggebonjourd. Hij was toen net geboren, maar was niet echt gewenst geweest. Wat hij hier nu deed? Geen idee. Dwalen. Hij was de laatste tijd sowieso veel aan het dwalen geweest. De straten waren smal hier, de huizen torende over hem, maakte enorme schaduwen op de grond. Je kon de zon al niet meer zien, het zal wel gauw donker worden. Vaak zag je hier s’avonds meer katten dan overdag. Maar hij had niet zoveel met de kittypets. Ze waren over het algemeen vaak arrogant, dachten dat ze beter waren. In zijn ogen was iedereen gelijk, niemand was beter dan een ander.
Verzonken in zijn gedachten zag hij het kleine katje bijna niet liggen. Met een schok kwam hij tot stilstand, ze bibberde zag hij. ”Hey.. gaat het wel?” hij liet zijn kop een beetje zakken. Hij liet zichzelf door zijn achterpoten zakken en plofte op zijn kont naast het katje neer. Ze leek niet echt... blij. ”Ben je verdwaald? vroeg hij.

Please don't desert me

Ze had geen idee hoe lang ze daar gelegen had, bibberend en bang. Het voelde maandenlang. De jonge kitten had immers nog niet echt een besef van tijd en zelfs een uurtje voelde voor haar als een heel leven. Maar uiteindelijk was er iets anders. Een kat, die bij haar bleef zitten en zachtjes mauwde. Hanyauku kende te weinig woorden om te snappen wat hij haar zei, maar zijn stem klonk vriendelijk. Het poesje mauwde, een langgerekte woordeloze mauw, en keek hem aan met betraande amberen oogjes.

I was born to be deserted

MONTY

Als een lokroep was de tom achter het geluid aangegaan van een jammerend kitten roepje. Zijn snorharen trokken geïnteresseerd terwijl hij huppelend zocht naar het bron van geluid. Het bracht hem naar een steegje maar toen hij daar aankwam zag hij helaas niet enkel een verdwaald kittentje maar ook een andere kat. Hij mompelde wat in zichzelf. Wreef zijn poot langs zijn kin terwijl hij een plan bedacht. ''H-hey hey hey, wat moet dat daar.'' Sprak hij terwijl hij zich bekend maakte uit de schaduwen. ''Blijf uit de buurt van me nichtje, blijf van haar af zeg ik je, je gaat haar niet meenemen, ze hoort bij mij!'' De tom zijn ogen stond groot en rond. Zijn vacht stekelig alsof hij een beschermende houding aannam. Hij pakte de kitten bij haar buik en trok zich naar hem toe, onder zijn hangende huid, lekker warm. ''arm, arm kind, mama was je al kwijt.. Ik ga je thuis brengen. Oh wees maar niet meer bang hoor.'' Hij klapte zijn klauwen uit en wreef zijn nagel over haar wang heen waar een traan overliep.

Ze was jong, heel jong. Ollive keek naar de kitten, ze miauwde iets, maar veel kon hij er niet van maken. Hij wilde haar helpen, maar eh hoe? D’r mama zoeken? Succes daarmee Ollive, grote kans dat je dan in moet gaan breken. Hm. Hij fronste even, ”Het komt wel goed, ik ehm.. moet gewoon even nadenken.. zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen de kitten. Hij keek om zich heen en zag een wel heel ehm bijzonder uitziende kater dichterbij komen. Hij begon iets te sputteren over dat de kitten zijn nichtje was. Maar als hij bij de kitten haar moeder was geweest, waarom zouden ze haar dan überhaupt alleen gelaten hebben? De kitten was zo jong dat ze amper kon communiceren, niet kon communiceren eigenlijk. Hij vond het op z’n minst verdacht. Hij hield zijn kop even scheef. ”Ik was niet van plan haar mee te nemen. Het enige waar ik voor wilde zorgen was dat ze veilig zou zijn.” hij keek de kater even in de ogen aan. ”Waarom hebben jullie haar überhaupt uit het oog verloren? Een beetje onverantwoordelijk wel, vind je niet? Ze is wat? Twee, drie maanden oud?" vroeg hij, oprecht bezorgd. Hij was niet op zoek naar ruzie. Hij wilde gewoon dat de kitten veilig was. Toen Ollive de kat even goed bekeek zag hij de halsband. Dé halsband. Geen kittypet halsband. Een halsband met tanden. Zijn ogen sperde iets verder open, Bloodclanners. Hij was niet per sé bang voor ze, maar had hij zin in een confrontatie met eentje met een hoop tanden aan de halsband? Had hij behoefte aan gezeik? Alleen voor een kitten die hij niet kende? Maar aan de andere kant, als de kat níét de oom van de kitten was, dan wilde hij niet weten wat dat beest van plan was met haar. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. “Ik denk dat je beter kunt gaan.

Please don't desert me

De vriendelijke kater mauwde nog iets. Hanyauku mauwde ook, als een soort antwoord. Toen kwam er iemand anders bij, een kater die ze niet herkende maar die haar wel leek te herkennen. Hij zag er raar uit, dus even kromp ze weg toen hij op haar afliep.. Maar toen trok hij haar dicht bij hem en werd ze voor een moment verstikt in zijn buikflappen. Hanyauku duwde hem even weg, haalde diep adem en draaide haar kopje weg, zodat de achterkant van haar hoofd tegen hem zat en niet de voorkant. Maar hij droogde haar tranen en hij maakte haar warm en zijn vacht was nog best zacht. Dat kon niet slecht zijn, toch? De warmte deed deugd, in ieder geval, en heel zachtjes spinde het kleine poesje. Haar poten waren helemaal verkleumd en haar hele lichaam deed zeer van het trillen.

I was born to be deserted

MONTY

Die rogue wou haar niet meenemen, fijn, hoefde hij daar niet moeite voor te doen. Orchis zal graag nieuw vlees in de kuip willen gooien maar als hij daarvoor moest gaan knokken? Ho maar. Dan hoefde het niet meer. Het irriteerde hem wel dat die stink rogue een vinger uitstak en vertelde dat die 'onverantwoordelijk was' omdat hij deze zogenaamde nichtje van hem verloren was. Natuurlijk een dikke leugen, en ook een dikke leugen als hij zou zeggen dat het niet klopte, maar hij werd liever niet door een wild vreemde op de feiten gedrukt. Zijn tanden ontblootte zich kort en hij legde zijn poot weer op de grond waar hij zijn klauwen tegen de gesteende aan schraapte. ''Luister eens pik. Dat mijn zuster niet op haar kind lette is niet mijn probleem. Dit mormel had gewoon moeten luisteren en thuis moeten blijven. Ik, ik ja, als de goeie Oome die ik toch wel ben, is haar gaan zoeken.'' Hij hield de kitten goed vast. Die geen nergens heen, net als hij zelf. ''Rogue, het is dat ik goed gezind bent. In tegenstelling van mijn kameraden in mijn groep. Je staat op Bloodclan gebied, het is beter als jij gaat, voor je ingewanden vanuit je buik uit je strot omhoog getrokken worden.''

Onderwerp: Re: ❋ OPEN - Deserted ❋