Desire

De laatste tijd was hij veel te vinden rondom de rivier. Herinneringen ophalen. Nadenken over dingen die hij anders had kunnen doen. Hij had er willen zijn voor andere, maar het zag er naar uit dat hij iedereen alleen maar wegduwde. Een kleine grom ontsnapte uit zijn keel terwijl hij met zijn sterke klauw in het water sloeg. Waarom had hij alleen maar oog gehad voor één iemand. Hiermee had hij zijn kans om gelukkig te worden meteen in die ene keer verpest. De bruine kater haatte zichzelf ervoor. Als hij niet zo vast had gezeten in zijn gevoelens voor Littlewish, dan had hij nu misschien gelukkig kunnen zijn. Dan was hij niet zo'n depressieve, domme kater geweest. Hij zuchtte en plofte aan de rand van de rivier neer. Een van zijn poten dreef op 't water en af en toe zag hij een nieuwsgierige kleine vis er naar toe zwemmen. Pas als hij een teen bewoog, dook deze dan ook meteen weer weg. Thistleclaw grinnikte eventjes en keek op toen hij merkte dat de zon bijna onderging. Hij moest maar eens terug naar het kamp gaan. Misschien een vis of twee meenemen, zodat hij tenminste nog iets nuttigs had gedaan. De kater draaide zich om, om opzoek te gaan naar een betere plek om te gaan vissen, toen hij opeens een grom achter zich hoorde. Thistleclaw zakte meteen in een defensieve houding toen de misselijkmakende geur van hond in zijn neus drong. Zijn vacht stond uit, waardoor hij nog eens twee keer zo groot leek als dat de kater zelf al was. Een diep gegrom steeg op uit zijn keel, voordat hij blies naar het gedaante dat op hem af kwam rennen. In de verte hoorde hij een tweebeen schreeuwen, maar dat was nu niet zijn probleem. Thistleclaw sprong over de hond heen, maar voelde een scherpe pijn in zijn staart toen er kaken omheen geslagen werden. De kater blies nog een keer en toen hij landde op de rug van de hond, zetten hij zijn klauwen erin. De hond schudde zijn rug en met moeite wist Thistleclaw zich vast te houden. Zijn nagels nog dieper in de huid van de hond slaan. In de verte kwam de stem van de tweebeen steeds dichterbij. Met zijn achterpoten krabte hij over de rug van de hond heen en terwijl hij zich probeerde om te draaien, zodat hij zijn tanden in de nek kon slaan. Thistleclaw wilde net zijn bek dicht doen, toen een knal klonk en hij een pijnscheut door zijn lichaam heen voelde gaan. Zijn spieren ontspande en met een luide plons lande de kater in de rivier, om met de storming mee te worden genomen. Aan de oever gromde en blafte de hond, terwijl diens baasje vloekte en tierde op de katten van het woud. Katten die zijn hond verwond hadden. Een baasje dat nooit zou weten wie het gevecht begonnen was.

[Open, iemand mag 'm aangespoelt aan de oever vinden :')]

Het geluid van een knal zorgde er voor dat zijn haren recht overeind gingen staan. Dit kon niks goeds betekenen. Het geluid ringde in zijn oren terwijl hij zijn blik naar het bron van het geluid liet glijden. Vogels zag hij nog net weg vliegen waarna hij het geluid van een blaffende hond opmerkte. Zijn poten brachten hem dichter naar de plek van de knal. Nieuwsgierigheid liet hem er naar toe lopen, met zijn oren alert gespitst en zijn ogen behoedzaam op zijn omgeving gericht. De stem van een tweebeen bracht hem tot een halt. Smokegaze schoot de struiken in en keek toe hoe deze mopperend wegliep met de hond aan een riem. De hond blafte en zag er gehavend uit, alsof het dier had gevochten. Gevochten.
Meteen voelde Smokegaze een soort bezorgdheid. Die knal, een gehavende hond, in Riverclan territorium. Dit kon niks goeds betekenen. Hij liet kort zijn nagels uit zijn hulzen glijden terwijl hij weer in beweging kwam. Hij bleef alert. De geur van bloed begon toen zijn neusgaten te vullen, samen met de geur van kat, Riverclan kat. Hij wilde de geur niet kennen, maar zijn maag begon al samen te trekken. Smokegaze begon te rennen. Hij begon de geur te herkennen. Hij wilde de geur niet herkennen. "Thistleclaw!" Riep Smokegaze, zijn tempo versnellend. Hij rende langs de kant van de rivier en daar, in de verte zag hij een gedaante, vacht wat mee getrokken werd in de rivier. "Thistleclaw!" Riep hij opnieuw. Hij stelde zich voor hoe zijn broer terug riep, levend, maar wel in pijn. Zijn broer was in nood en Smokegaze moest hem redden. Hij versnelde opnieuw zijn tempo en toen hij zijn broer goed in het vizier kreeg, sprong hij in die rivier. Met krachtige slagen zwom hij dichter naar zijn broer toe, om hem te redden. "Ik kom er aan!" Een golf water sloeg over zijn kop heen, maar adrenaline zorgde er voor dat hij door zwom. Eindelijk bereikte hij zijn broer en greep hem bij zijn nekvel. "Ik... h-heb je," Miauwde hij met een bek vol vacht. Hij zwom met krachtige pootslagen terug naar de oever en trok zijn broer op de kant. Hij trok hem verder het gras in en keek toen over het lichaam van Thistleclaw heen. "Ik heb je," miauwde hij. Hij ging niet geloven dat zijn broer niet meer in leven was. Hij vond al snel de wond waar hij geschoten was, een fatale wond, maar niet in zijn ogen. Hij begon de wond schoon te likken. Warmte verdween uit het lichaam van Thistleclaw, maar dit kwam door de kou van het water. "Het komt goed," hijgde hij. Misschien zaten zijn longen vol met water en reageerde hij daarom niet. Smokegaze plaatste zijn poten op de borstkast van Thistleclaw en begon met zijn voorpoten te springen, hij moest weer lucht krijgen. "Het komt goed. Het k-komt goed! Thistleclaw! Haal adem!"

Nadat ze de knal had gehoord was Crystalshell meteen richting de rivier gesprint. Ze wist wat dat geluid betekende. Ze zag Butterstar weer voor zich, met die vreemde kleine wond die zoveel schade had gedaan. Hoe dichtbij het kamp was het geweest? Waren ze daar naar op weg? Op wie was er geschoten? Katten overleefden dit niet, als er iemand geraakt was... Ze kwam bij het water aan en keek verwoed om zich heen, verderop in de stroming zag ze twee katten de oever op komen. Nee, één kat kwam de oever op terwijl hij het slappe lichaam van een ander met zich mee trok. Een ijzig angstgevoel omsloot haar hart en Crystalshell liep snel op hen af. Ze herkende Smokegaze, en na een tel ook zijn broer Thistleclaw. Haar maag draaide zich om toen ze de glazige ogen zag, de wond, het bloed. Het was al voorbij, niks zou Thistleclaw meer tot leven wekken. Smokegaze bleef zijn best doen om leven zijn broer in de pompen. Crystalshell kwam voorzichtig dichterbij en drukte haar flank tegen zijn natte vacht. "Hij is weg, Smokegaze.." Mauwde ze met een verbazingwekkend vaste stem. Haar ogen prikten bij de aanblik van haar dode clangenoot. Smokegaze verdiende dit niet, eerste zijn moeder... En nu zijn broer? Op dezelfde manier van hem afgenomen. Langzaam probeerde ze de bruine tabby weg te trekken om hem aan te kijken. Waarom moest zíj hem dit vertellen?

Meteen kwamen de herinneringen van Butterstar terug. Ook zij was gestorven na zo'n knal, met een kleine, maar fatale wond, een gat in haar lichaam. Hij herinnerde zich haar lichaam, het lichaam van zijn moeder. Haar dode, koude lichaam, haar gezichtsuitdrukking. Maar dit gebeurde zijn broer niet. Nee, Thistleclaw ging niet dood aan zo'n gaatje. Zijn broer was het soort kater die honden van zich af vocht en daarna nog op jacht ging ook. Zijn broer was sterk. Zijn broer ging niet dood en was niet dood en zou straks tot adem snakken omdat het water uit zijn longen gedrukt werd door Smokegaze's poten. "Het komt goed, het komt goed," herhaalde hij bij elke stomp op zijn borstkas. Zijn stem werd luiden, wanhopiger.
Een warme vacht drukte tegen zijn natte lijf aan. Smokegaze kwam tot een stilstand, zijn adem stokte. "Hij is weg, Smokegaze," klonk er een stem een vertrouwde stem gevuld met ontzet. "Nee, nee... dat is..." maar meer woorden kwamen er niet uit omdat zijn adem stokte. Zijn ogen vulde zich met tranen terwijl hij neer keek op zijn broer, zijn grote broer. "Nee," herhaalde hij nogmaals, drukte zijn lichaam strakker tegen die van Crystalshell aan omdat hij het gevoel had dat zijn eigen poten hem niet meer konden dragen. "Niet hij..." ademde hij snikkend. Butterstar... Thistleclaw... Één voor één verdwenen alle dierbare katten uit zijn leven.

Uiteindelijk gaf Smokegaze mee en drukte hij zijn lichaam tegen haar aan, zwaar op haar schouder leunend. Crystalshell keek teneergeslagen naar het lichaam en richtte haar ogen toen weer op hem. Het was verschrikkelijk om de sterke warrior zó gebroken te zien. Er viel een stilte die alleen doorbroken werd door het zachte gesnik van Smokegaze. Crystalshell sloeg haar staart om hem heen en slikte de brok in haar keel weg, ze moest iets zeggen. "Het spijt me zo, Smokegaze." Fluisterde ze. Haar stem was rasperig en haar ogen waterig. Ze zaten hier alleen naast de dode Thistleclaw en ze wist niet wat ze moest doen behalve Smokegaze proberen te troosten. Het was niet eerlijk, waarom werd de clan plotseling zo gestraft? Butterstar, Chivysniff en nu dit. Waaraan had Smokegaze dit verlies te danken?

Het kwam niet goed. Het lichaam van Thistleclaw was koud en bleef koud. Geloven wilde hij niet, maar het begon langzaam tot hem door te dringen en daarmee was er geen ontkomen meer aan. Tranen stroomde over zijn wangen en de vacht van Crystalshell drukte tegen zijn doorweekte vacht aan. De woorden van Crystalshell bleven maar door zijn kop heen gaan. "Hij is weg, Smokegaze." Keer op keer weer. "Hij is... weg..." fluisterde hij dan ook. Crystalshell miauwde dat het haar speet. Smokegaze haalde trillend adem en leunde wat op de poes naast hem. Hij zweeg, zijn ogen bleven maar gericht op het lichaam van zijn grote broer. "Hij was broer... hij heeft me getraind," sprak hij als een verloren apprentice. Hij kon het niet geloven, hij kon het simpelweg niet geloven en niet accepteren. "Hij moet terug naar het kamp," miauwde hij tot slot. Hij probeerde wat kracht tot zich te nemen. Hij moest actie ondernemen. Thistleclaw kon daar niet zo blijven liggen. Hij verdiende een afscheid met de clan.

Toen Smokegaze de woorden zelf uitsprak zuchtte Crystalshell diep. Ze keek hem aan en zag de tranen weer vloeien. Nog altijd was het gezicht dat haar schokte wanneer ze het zag: Grote warriors op hun allerkwetsbaarst. Ze wilde hem ook koste wat het kost troosten, maar wist niet wat ze moest zeggen. Ze accepteerde dat hij op haar leunde en keek terug naar Thistleclaw. De aanblik was onwerkelijk, vanochtend had ze hem nog zien rondlopen. Hij was de mentor van Smokegaze, de band was nog dieper dan alleen broederlijk geweest. Thistleclaw moest terug naar het kamp, naar zijn clan. "Ja... Wil je hem samen dragen?" Vroeg Crystalshell voorzichtig, hem nog steeds ondersteunend. Het was het enige wat ze voor Smokegaze kon doen: Erbij blijven en helpen dragen.

Hij herinnerde zich hoe Thistleclaw hem zijn eerste vechttraining had gegeven. Smokegaze had er meteen volledig voor willen gaan, maar Thistleclaw had hem geleerd geduldig te zijn. Afwachten en toe slaan. In en uit. Ook had Thistleclaw hem geleerd wanneer het genoeg was. Wanneer het gevecht voorbij was. Later in het leven had Smokegaze gezien dat zijn broer constant in gevecht was. Wat het precies was, zou hij nooit weten. Maar Thistleclaw had zijn hele leven tegen iets gevochten, iets in hem zelf en nu was het klaar. Daar lag hij, doorweekt van het water met een gaatje in zijn lijf die hem het leven had gekost. Zijn gevecht was voorbij. Toen Crystalshell vroeg of hij hem samen wilde dragen schudde Smokegaze met zijn kop. "Wil je me helpen hem op mijn rug te krijgen?" Vroeg Smokegaze enkel, zijn stem was vlak voor een moment, de emoties waren te veel. De kater zelf boog al naar beneden, door zijn poten en drukte zijn neus onder de flank van zijn broer. Tijd om terug naar huis te gaan.

Maar hij wilde het alleen doen, wat Crystalshell wel kon begrijpen. Ze was bang geweest dat het hem niet zou lukken om Thistleclaw in zijn eentje terug te dragen. Maar toen Smokegaze naar voren kwam wist ze dat het geen probleem zou zijn. "Natuurlijk." Knikte ze snel terwijl ze naar het lichaam toe liep. Terwijl ze haar best deed om niet te huiveren, boog Crystalshell naar voren en pakte Thistleclaw's nekvel voorzichtig tussen haar tanden. Ze kon zijn bloed ruiken, werd er misselijk van, maar liet niks merken. Na een paar tellen was het gelukt en lag de vermoorde warrior zijdelings over de schouders van Smokegaze. Zonder nog iets te zeggen begonnen ze terug te lopen naar het kamp, waar Thistleclaw een waardig afscheid zou krijgen.

Langzaam drong de realiteit steeds meer tot hem door. De geur van dood vulde zijn neusgaten gemengd met de geur van bloed en de vertrouwde geur van zijn broer. Toen Crystalshell naar voren stapte om zijn broer bij zijn nekvel te pakken ging er een ijzige rilling door zijn ruggengraat heen. Zijn nekharen prikkelde. Hij was dood. Hij was echt dood. Thistleclaw's slappe lichaam werd over zijn eigen rug heen gelegd door Crystalshell en het gewicht drukte hem voor een moment tegen de grond aan. "Hij had best een visje minder mogen eten," murmelde Smokegaze met een gebroken glimlachje. Daarna schudde hij met zijn kop en stond hij op, strekte zijn poten en begon in beweging te komen. Hij zweeg de hele weg terug naar het kamp, met Crystalshell aan zijn zijde. Hij was dankbaar voor haar gezelschap, hij had hier geen ander bij willen hebben. Langzaam kwamen ze dichter bij het kamp. Het moment was daar.

OOC: Ik zal een rouwtopic aanmaken in t camp c: