Gal pals

Opgewonden stond ze aan haar kant van de grens, niet zo heel geduldig aan het wachten totdat haar vriendin Rousebell zich zou melden. Ze had met haar afgesproken om wat kruiden te zoeken in Thunderclan, gezien niet alles wat ze op het moment nodig had gevonden kon worden in haar eigen territorium. Daarbij zou ze ieder excuus om wat tijd met haar vriendin af te spreken met beide poten aangrijpen. De laatste tijd was nogal zwaar voor haar geweest, wat af te lezen was aan de donkere halve maantjes onder haar ogen en haar dunnere postuur, waardoor ze alleen nog maar gelukkig was om even te vluchten naar de goede oude tijd en weer wat quality time met een van haar oudste en beste vrienden te spenderen.

&Rousebell

Met een vrolijk hupje in haar pas draafde Rousebell richting de grens van het territorium. Het alles op orde stellen had wat langer geduurd dan ze had gehoopt. Sinds Mistgaze haar rol had opgegeven moest ze alles in haar eentje doen. Dat betekende dat ze er niet zomaar meer op uit kon gaan om de kruidenvoorraad opnieuw aan te vullen. Ze moest er eerst voor zorgen dat alle katten die ze moest verzorgen er goed bij lagen en dat alles geregeld was. Daarna kon ze pas richting de grens waar haar beste vriendin al op haar stond te wachten. De laatste paar vossenlengtes sprintte ze zo snel als ze kon op de bruin witte kattin af. ”Rouuuut!, riep ze om haar aankomst aan te kondigen. Amper een seconde of twee later sprong ze in een poging om de Windclanner vrolijk tegen de grond aan te duwen. Een soort standaard begroeting die ze regelmatig deed bij Routnose. De ene keer lukte het haar wel om haar vriendin tegen de grond te duwen, de andere keer vloog ze er regelrecht overheen en mocht ze zelf zand happen. Het was gewoon leuk om te doen en grappig achteraf.

Nou zeg, ze was veels te ongeduldig om hier lang te blijven wachten! Wat onbeleefd toch ook om je gast zo aan de grens te laten, die zou ze nog wel terug pakken. Gelukkig werd haar geduld niet veel langer nog getest want voordat ze het wist hoorde ze al geroffel en hoewel ze met haar sneaky Windclan skills de aanval waarschijnlijk wel had kunnen ontwijken, liet ze zich welwillend omver werpen door haar grijze vriendin. Lachend rolde ze door, waardoor allemaal stof en blaadjes aan haar vacht bleven kleven. Lachend duwde ze een poot in het gezicht van de ander. "Roooouuuuse!" gooide ze de begroeting terug en stak plagend haar tong naar de medicine cat uit. "Ga van me af jij monster! Anders eet ik je oren op!" plagend hapte ze naar de grijze pluimpjes die Rousebell's oren sierde en keek de ander vrolijk aan. "Hoe is het met je!" hoewel het technisch gezien een vraag was, kwam het er zo enthousiast uit dat het amper nog een vraagteken waardig was.

Zodra haar witte voetjes de ander raakte werd er meegegeven en rolde de twee kattinnen door het gras. Rousebell grijnsde toen haar vriendin lachtend een poot tegen haar wang duwde. "Roooouuuuse!" begroette Routnose haar waarna ze haar tong naar haar uit stak. "Ga van me af jij monster! Anders eet ik je oren op!" zei de Windclanner waarna ze plagend naar haar oren hapte. "Noooooh, niet m'n oren!" riep ze half lachend. Haar kop hief ze zo onhandig als het kon zijn, zo ver mogelijk de lucht in. "Hoe is het met je!" Het was amper een vraag te noemen. Vandaar dat Rousebell ook eerst even goed, op haar rug, naast Routnose in het gras ging liggen. "Dramatisch maar dat vertel ik zo wel. Hoe gaat het met jou?" vroeg ze toch wat serieuzer. De hele situatie in Thunderclan was niet bepaald geweldig.

Haar oogjes glommen vrolijk, ondanks de aanval van haar vriendin. Ach, zo ging het nu eenmaal met hen. Soms wist die grote boze wolk van een Rousebell haar tegen de grond te krijgen, soms zoefde ze zo voorbij. Vandaag was het eerste het geval "Noooooh, niet m'n oren!" Routnose gniffelde van haar woorden en haalde zonder nageltjes uit naar het fluff dat uit de oren van haar vriendin stak, waarna ze vroeg hoe het met Rousebell ging. Kennelijk was dat een groot verhaal, want daar moest Rousebell even voor liggen. Routnose draaide zich op haar zij, zodat ze naar haar vriendin kon kijken die uiterst charmant met alle 4 de poten in de lucht lag. "Dramatisch maar dat vertel ik zo wel. Hoe gaat het met jou?" Ze trok wat verbaasd met haar oren en keek de ander vragend aan. "Uh-oh, dat klinkt niet al te goed. Wat heb je nu weer gedaan?" bij het laatste stak ze plagend haar tong uit. "Oh, ehm, met mij gaat het... Oké. Het kan eigenlijk wel beter, maar ik ben heel blij jou weer eens te zien," ze wilde niet meteen de sfeer verpesten door te zeggen dat twee van haar beste vrienden opeens overleden waren, eigenlijk. Daarom schudde ze het van zich af en richtte haar volle aandacht op de medicine cat van Thunderclan. "Maar vertel? Wat is er gaande? Is alles we goed met je?" vroeg ze oprecht nieuwsgierig en misschien lichtelijk bezorgd. Was Thunderclan niet altijd de chill clan? Dramaloos geval? Hopelijk was er niets ergs gebeurd! Hun conversatie werd echter heel snel kort geknipt toen er plots een naar gevoel over haar ruggengraat trok. Door het onbehagen rolde ze zich weer op haar buik, waarbij ze plots achter zich kon kijken. Meteen verstijfde ze, haar ogen vergroot en haar lichaam star als steen."R-Rousebell, kijk," fluisterde ze ademloos, want het waren twee bloeddoorlopen ogen die hen hongerig vanuit de bosjes aanstaarden.

"Uh-oh, dat klinkt niet al te goed. Wat heb je nu weer gedaan?" vroeg Routnose haar waarna ze haar tong even uitstak. Hey! "Ik heb niets gedaan, deze keer", sprak ze alsof ze er zelf ook verbaasd door was. "Oh, ehm, met mij gaat het... Oké. Het kan eigenlijk wel beter, maar ik ben heel blij jou weer eens te zien," vertelde Routnose. Dat klonk ook niet al te best. Of nouja, het klonk nog wel redelijk maar Rousebell kende haar vriendin inmiddels lang genoeg om te weten dat dit betekende dat er wel meer speelde. "Maar vertel? Wat is er gaande? Is alles we goed met je?" Rousebell liet een diepe zucht over haar lippen rollen en richtte haar ogen op de lucht. Zodra ze haar mond open wilde doen voelde er echter duidelijk iets niet goed. Voorzichtig keek ze naar wat er achter zich bevond. Oh shit. "R-Rousebell, kijk," fluisterde Routnose. Ze hoefde niet te kijken, dit had ze al gezien. Zo langzaam mogelijk rolde ze terug op haar poten. Dit was niet goed. Wat moesten twee Medicine Cat nou kunnen maken tegen een dier zo groot en gevaarlijk als wat hen nu bedreigde. Een diep gegrom doorgrondde haar lijf, tot het binnenste van haar botten. Als ze nu niet voorzichtig waren werd dit hun dood. "Rout, wat gaan we doen? Langzaam achteruit?" stelde de zilvertabby op een zo zacht mogelijke toon voor.

Ze wilde eigenlijk heel graag horen wat Rousebell op het hart lag, maar kennelijk werd hun geen quality time gegund. Routnose had zich weer op haar buik gerold, waardoor ze nu plots oog in oog stond met een beest die meer tanden bezat dan zij kon tellen. Haar pupillen veranderde in kleine spleetjes en versteend van angst bleef ze waar ze was terwijl het beest steeds vervaarlijker begon te grommen. "Rout, wat gaan we doen? Langzaam achteruit?" de stem van Rousebell bracht haar terug naar de werkelijkheid, al bleven haar ogen gefocust op de enorme hond in de bosjes. Hij leek langzaam door zijn poten te zakken en instinctief wist Rout wat er daarna zou komen. "Rouse, ren," kwam er ademloos uit en echt net op tijd wist ze weg te springen toen het beest op hun af sprong, luid blaffend en zijn witte tanden blinkend in het zonlicht. Routnose liet een angstige krijs horen en zette het op een lopen. "Rouse! Rousebell! Help!" gilde ze in paniek terwijl ze als een kip zonder kop rond begon te rennen, de hond op haar hielen.

In dit soort situaties werden haar gedachten, die normaal zo'n gigantische wirwar waren, helemaal leeg. Alsof ze van alle grassprieten in het Windclan gebied naar de hoeveelheid sterren op een bewolkte nacht ging. Ren. Het spookte door haar hoofd maar beweging kwam er niet. "Rouse, ren," klonk er. Zodra ze het woord hoorde schoot ze weg, net een veer die op spanning gehouden werd. Er klonken luide pootstappen en geblaf achter hun, een krijs naast haar. Met een diepe hap lucht kwam ze weer in de werkelijkheid terecht. "Rouse! Rousebell! Help!" Met een ruk draaide ze haar kop om in de richting van haar vriendin. Ze waren een beetje gescheiden van elkaar geraakt en de hond had Rout als doelwit gekozen. Zonder ook maar een seconde na te denken draaide ze zich om en rende ze richting het tweetal. Met een flinke sprong landde ze op de rug van de hond, die onmiddellijk zijn kop om draaide om naar haar te happen. Zij was natuurlijk al lang doorgesprongen waardoor de hond net haar staart niet te pakken kreeg. Het beest draaide zich en begon achter haar aan te rennen. Routnose leek hij alweer vergeten te zijn, goed. Of nouja, goed? Nu was zij degene die een hond achter zich aan had. "Ideeën?" riep de zilvertabby met een wat schelle stem. Ze moesten dit toch op een of andere manier op kunnen lossen?

Routnose dacht dat haar laatste uur geslagen had, maar dank de sterren voor Rousebell die als een gestoorde op de rug van de hond klom en toen door sprong, waardoor het massieve beest zijn aandacht naar de Medicine cat van Thunderclan verplaatste. De windclanner liet een kreetje horen en keek verstijfd naar angst toe hoe Rousebell haar leven op het spel had gezet voor haar. "Ideeën?" riep ze schel en Routnose haar ogen schoten van links naar rechts, hopeloos opzoek naar een oplossing. "De boom!" riep ze zo hard ze kon en rende richting een van de grotere bomen, waar ze onhandig haar nagels in sloeg en zichzelf omhoog hees. In de haast voelde ze haar nagel scheuren, maar de pijn drong amper door. "Rouse! Hier!"

Dit was zo'n slecht plan. Allerlei paniek gedachten spookte door haar hoofd terwijl ze wegrende van de hond. Een beetje in rondjes om maar in de buurt van Routnose te blijven. "De boom!" Oh dat was nog wel een goed idee. Honden konden niet klimmen, meestal. De zilvertabby rende richting een stevige boom die dicht op de boom stond waar Routnose in was geklommen. Ze rende tot vlak onder de stam, waarna ze zo recht mogelijk omhoog sprong. Op het hoogste punt sloeg ze haar klauwen om de boom. Breed, net een eekhoorn. Waardoor ze een flinke pijn in haar schouders voelde op het moment dat haar lichaam daadwerkelijk kwam te hangen. Haar staart moest ze omhoog houden zodat de hond er met zijn sprongen niet bij zou kunnen. "En nu?" vroeg ze terwijl ze hijgend oogcontact probeerde te maken met de Windclanner.

Rousebell hoorde haar stem en volgde haar voorbeeld. Met een rot vaart kwam ze op de boom af en de Medicine cat van Windclan kon zien dat ze zich pijnlijk op trok aan diens bast. Net op tijd ook, want minder dan een seconde daarna klapte de kaken van de hond achter haar dicht. Routnose liet een kreet horen van schrik. "En nu?" Vol overgave duwde de poes zich tegen haar vriendinnetje aan, haar ademhaling stokte van de schrik en de immense opluchting dat ze oké was. Onder hun blafte de hond en bleef als een wilde opspringen om hun te pakken te krijgen, maar hij zou hun niet te pakken krijgen. "N-nu wachten we?" haar stem was wat trillerig van de schrik."Uiteindelijk zal hij wel opgeven... Toch?

Rousebell had haast los gelaten uit schrik toen Routnose gilde. Ze had nu pas door dat ze in precies de zelfde boom was gesprongen en niet een andere. Vandaar dat ze de tabby ook niet in een van de andere bomen had zien hangen. "N-nu wachten we?" stelde Routnose met een trillende stem voor. Dat was waarschijnlijk wel het beste idee, ze kon zelf in ieder geval niets anders bedenken. "Uiteindelijk zal hij wel opgeven... Toch?" Rousebell wilde haar schouders ophalen maar dat was niet bepaald mogelijk gezien de manier waarop ze aan de boom hing. Zichzelf verpakken durfde ze niet, als ze zou vallen was ze er geweest. "Dus eh... waar hadden we het over?" begon de zilvertabby alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze hier zo hingen te praten.

De hond maakte lawaai, te veel lawaai. Luid gegrom en gejank uit frustratie omdat zijn prooi voor nu buiten bereik was. Constant cirkelde hij om hen heen, af en toe probeerde hij nog happend omhoog te springen. Al Routnose haar haren stonden overeind en haar pupillen waren klein vast angst. "Dus eh... waar hadden we het over?" ondanks alles ontsnapte toch een nerveus gelach uit haar keel om de stomme galgenhumor van haar vriendin. "V-volgens mij was ik je oren aan het opeten," haar stem was hoog van de angst,

De reactie van haar vriendin was een nerveus gelach, waarna ze met een hoge stem antwoordde. "V-volgens mij was ik je oren aan het opeten," zei ze. Rousebell grinnikte om de reactie maar dat werd al snel gestopt door een sprong van de hond. Die leidde haar toch behoorlijk af van het plezier. Al was dat plezier eigenlijk ook maar alleen bedoelt als een afleiding van de hond. "Oh heh ja. Hoe ging het met je? Buiten deze situatie dan?" sprak ze met een half angstige glimlach. Kon die hond nou ondertussen niet een keer opgeven. Ze zaten hier toch buiten zijn bereik dus hij kon net zo goed opgeven. Vond zij dan. De hond had daar weer een andere mening over aangezien hij weer schel begon te blaffen naar het tweetal in de boom.

Rousebell wist het in zich op te brengen om te grinniken, maar dat werd snel gesmoord door het geblaf van de hond die al jankend nogmaals omhoog probeerde te springen. "Oh heh ja. Hoe ging het met je? Buiten deze situatie dan?" Routnose stond nog steeds met een bolle rug, opgepoofte vacht en oogjes zo groot als schoteltjes op de tak. "Oh, haha, ja, onze deputy is dood, voor de rest wel oké," brabbelde ze zonder echt bewust te zijn van wat er uit haar bek kwam. De hond bleef nog een aantal keer schel blaffen als een bezetene, maar werd het stilte opgelegd door een luide twoleg stem. Het klonk boos en de hond leek te twijfelen. Uiteindelijk besloot hij nog één maar zo hoog mogelijk te springen, waarna hij het dan toch opgaf en wegrende naar de stem toe. Routnose bleef onbewogen zitten voor nog een goed aantal minuten. "D-d-denk je dat de kust v-veilig is?"

"Oh, haha, ja, onze deputy is dood, voor de rest wel oké," sprak Routnose, waarschijnlijk niet al te bewust van haar woorden. Rousebell die iets - en dan ook maar echt een heel klein beetje - kalmer was, merkte dit dan nog net wel. Wat voor verwarring zorgde aangezien ze nogal nonchalant vertelt was dat de Windclan Deputy niet meer onder hun was. De zilvertabby klemde haar nagels nog wat steviger tegen de boom toen er een twoleg stem door het bos galmde. De hond leek te twijfelen voor hij nog een poging tot de twee katten waagde maar vervolgens toch in de richting van de stem rende. De twee katten bleven een tijdje in stilte zitten, het eerste wat ze hoorden was Routnose' vraag. "D-d-denk je dat de kust v-veilig is?" Rousebell keek nog een keer om zich heen, voor ze haar nagels uit de boom probeerde te haken en naar de grond sprong. "Beter wel want ik voel m'n spieren over een moon waarschijnlijk nog", sprak ze terwijl ze nog een keer om zich heen keek. De hond leek niet meer in de buurt te zijn. "Maar wat zei je nou over de Deputy?" vroeg ze nadat ze haar vacht had uitgeschud.

Routnose was een angsthaas, altijd al geweest. Een nare trek waar de windclanners altijd wel bekend om stonden. Dus toen Rousebell dapper de boom uit sprong voelde ze haar hart kloppen in haar keel. "Beter wel want ik voel m'n spieren over een moon waarschijnlijk nog" nogmaals keek ze met ogen groot als schaaltjes om zich heen, waarna ze zich wat onhandig de boom uit liet vallen. Een kreun van pijn kwam uit haar bek toen ze zag dat ze haar nagel had gescheurd. Ja, dat deed pijn. Ze bleef op haar hoede, maar de hond was nergens meer te zien of horen. Een zucht van verlichting verliet haar bek. "Maar wat zei je nou over de Deputy?" ze knipperde een paar keer met haar ogen. Uh-oh, had ze dat er wel uit mogen floepen? Anderzijds, ze vertrouwde haar beste vriendin, die mocht het heus weten. "Oh... Ja. Sabrefur is vast te komen zitten in een dassenburcht en daardoor overleden," mompelde ze en wreef afwezig met haar poot over de grond. Ze had Sabrefur sterk af gekeurd als deputy na zijn acties, maar de dood? Dat wenste ze niemand toe, hoe mooi Starclan ook was. Na die woorden schudde ze haar kop en stapte op haar vriendin af, die ze bezorgd inspecteerde. Nieuwtjes delen kon later ook nog. "Ben jij oké, trouwens?"

Het duurde nog een paar seconden voor Routnose ook de boom uit kwam. De zilvertabby moest zich inhouden bij het zicht hiervan. Wat waren ze allebei toch weer vreselijk sierlijk. Kuch. Haar spieren waren pijnlijk langs alle kanten en haar rechter voorpoot voelde niet prettig om te staan. Routnose daarentegen had een gescheurde nagel, wat ook niet bepaald prettig was. Ach, beter dan door de hond in stukjes gebeten te worden. Om de aandacht er toch maar even bij weg te plaatsen vroeg Rousebell naar wat de Windclanner eerder had gezegd. "Oh... Ja. Sabrefur is vast te komen zitten in een dassenburcht en daardoor overleden," vertelde Routnose mompelend. Ai, deputies die dood gingen was nooit prettig. Elke kat die stierf was vervelend maar de high ranks brachten vaak toch meer drama met zich mee. "Moge Starclan zijn pad verlichten", mompelde ze maar terug. Ze kende Sabrefur niet van meer dan zien dus kon ze niets meer dan het standaard zinnetje zeggen. Wat verward keek Rousebell op toen haar vriendin haar kwam bestuderen. "Ben jij oké, trouwens?" Eh? Zodra Routnose dichtbij genoeg stond, liet ze haar kop een stukje naar voren vallen zodat die tegen de kop van de kleinere kattin aantikte. "Ik ben ook Medicine Cat, sukkel. Ik red me wel", zei ze met een grijns.

Een gescheurde nagel was niet bepaald ideaal, maar Routnose was allang blij dat ze tenminste haar staart nog had. Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen, die ietwat treuriger werd toen Sabrefur weer omhoog kwam. Naar haar mening had hij nooit deputy moeten worden, maar de dood wenste ze niemand toe. Hoe verwelkomend Starclan soms ook kon lijken. "Moge Starclan zijn pad verlichten", ze gunde haar vriendin een waterige glimlach en bedankte haar door even haar neusje tegen haar oor te laten gaan. Inmiddels begon haar hartje iets minder snel in haar keel te kloppen, waardoor ze zich pas echt zorgen kon maken. Niet dat Rousebell dat erg kon waarderen, gezien ze opeens dichterbij kwam en haar opeens een kleine kopstoot gaf. Hey! "Ik ben ook Medicine Cat, sukkel. Ik red me wel" ondanks de spanning van eerder deed het haar lachen. "Oh echt?" plaagde ze terug en duwde speels tegen haar schouder aan. "Beter van wel, jij mag nooit door een hond gepakt worden of iets," het idee alleen al om haar vriendin te verliezen deed pijn.