Let's go slowpoke! [Training 1]

Sunpaw vond de instelling van haar nieuwe mentor wel leuk. Ze kon direct beginnen! Al spatte hij meteen haar droom in duigen dat ze zou gaan eekhoorn jagen en ShadowClan katers een kopje kleiner zou maken. Maar hij kon meteen beginnen! En dat was goed, want ze was geen mietje die eerst een nest wilde maken. Daar zou ze nog de hele dag voor hebben. En bovendien, ze zou toch wel de beste plek claimen. Ze twijfelde dan ook geen seconde toen Jaytail vroeg of ze mee kwam. ‘Nu-uh!’ miauwde ze toen hij vroeg of ze al van gedachte van verandert. Ze volgde hem op de voet toen ze door de doorntunnel gingen en toen eindelijk, eindelijk was ze buiten het kamp. Ze was buiten die beklemmende muren en ze zag de bomen boven haar uit torenen toen ze het ravijn beklom. Ze zag de zon tussen de jonge bladeren door komen, de geur van zoveel nieuwe dingen haar neus binnen komen. Het was de wildernis, en het rook onweerstaanbaar.
Sunpaw kreeg een brede grijns op haar gezicht. Ze kon niet meer wachten. Ze móest ontdekken. Deze wereld, het smeekte om gezien te worden. Haar blauwe ogen glinsterden van ontzag. En toen zette ze het op een lopen, huppelend tussen de boomstammen, het struikgewas en het kreupelhout. Snuffelend aan elk plantje dat ze nog niet kende, luisterend naar het gekwetter van vogels en het kraken van oude bladeren onder haar poten. Het was fantastisch. ‘Kom op slome! Ik wil een muis vangen!’ kirde ze vrolijk, waarna ze verder weg begon te haasten. Ze hadden niet heel de dag de tijd om stil te blijven staan!

+ Jaytail!

Hij wist vanaf het moment dat zijn naam werd genoemd dat hij zijn poten vol zou hebben aan de jonge poes. Hij wist dat hij moest gaan opletten dat ze niet de overhand zou gaan krijgen, maar hij wist ook wel dat hij heel streng kon zijn Veel te streng. En anders? Het was haar training, het was niet zijn probleem als ze niet naar hem wilde gaan luisteren. 'Nu-uh!' klonk er al van de rode poes af toen hij sprak of ze zich al bedacht had. Als zij hard wilde trainen, dan kon hij hard geven. Maar dan moest het wel op zijn manier, niet de hare. Een brede grijns verscheen op de kop van de poes toen ze de eerste stappen had gezet buiten het kamp. Logisch, natuurlijk. Ze was vast blij dat ze eindelijk dat muffe kamp uit mocht gaan. Ze begon te huppelen tussen alle boomstammen in, snuffelend aan ieder plantje die opvallend was. Jay draaide even met zijn oren, prima hoor. Snuffel er maar aan. 'Kom op slome! Ik wil een muis vangen!' klonk er van de poes, waarop hij even met zijn oren draaide. De poes ging hem niet commanderen, oh hell no. Hij versnelde zijn pas wel iets, hij liet haar niet zomaar van hem weglopen, maar ze gingen nog echt niet jagen hoor. "Je vangt misschien een vlinder als je geluk hebt, een muis heb je vandaag nog niet in je poten." sprak hij daarom ook kalm tegen haar. "En daarbij, territorium gaat eerst. Als we onderweg wat tegenkomen zal ik je wel wat leren." Hij was mentor, hij zou haar leren. Maar wel op zijn condities.

Sunpaw vond het geweldig. Het was alsof ze voor het eerst haar poten écht kon strekken. Ze keek al meteen verlangend de boomstammen omhoog, naar de takken die boven haar uit torenden. Ze zag de bladeren wiegen in de wind, ze zag hoe het zonlicht ertussendoor wurmde en lichtvlekken op de grond maakte. Dit was nu eens thuis. Sunpaw snelde door de struiken als een bezetene. Ze wilde álles zien. Ze keek nog een keer achterom. Volgde die dikkerd haar nu wel? Hij was nog in haar blikveld, maar hij leek nou niet echt zijn best te doen. Hij miauwde dat ze waarschijnlijk niet een muis zou vangen. Puh! Hooghartig stak ze haar neusje in de lucht. Ze zou hem wel voorstelt laten staan. ‘Let maar op, ik doe het zo hoor,’ miauwde ze zelfverzekerd, met uitdaging in haar stem. Jaytail was misschien oud, maar ook hij had nog niet alles gezien. Misschien had hij voor haar alleen maar domme apprentices gehad. Zij wist heus wel hoe ze een muis kon vangen! Ze had afgekeken bij de andere apprentices, en meerdere keren gezeurd bij sommige hoe ze het moest doen. Ze kon het heus wel. Ze wierp nog een blik op Jaytail die sprak dat ze eerst het territorium zouden gaan bekijken. ‘Nou, schiet op dan! Waar gaan we heen?’ commandeerde ze al als het prinsesje dat ze was.

Hij had al een aantal keren een apprentice voor hem gehad, maar dat was vooral in de tijd geweest dat hij niet goed in zijn vel had gezeten. Hij was toen ook oprecht geen goede mentor, hij was te zwak en liet over zich heen gelopen worden door zijn eigen apprentices. Het was dan ook aardig normaal dat zijn apprentices hem waren afgenomen en door andere warriors werden opgeleid. Iedere keer had de clan gedacht dat hij het aan kon, maar dan kon hij het toch niet aan. Maar nu was hij er wel klaar voor, hij wist het zelf ook. Want hij liet katten niet meer over zich heen lopen, hij deed wat hij zelf wilde, hij sprak wat hij zelf wilde zeggen, het was puur genieten. Toen hij sprak dat de poes nog geen muis in haar poten zou krijgen tijdens deze sessie, ging haar neusje meteen hooghartig in de lucht. Ja, ze hadden hem meteen wel een moeilijke gegeven om op te leiden hoor. Maar goed, hij zou nog steeds gewoon zijn eigen plan trekken, niet waar? ’Let maar op, ik doe het zo hoor,’ klonk er zelfverzekerd met een hint van uitdaging in haar stem. Nou, dat wilde hij dan wel eens zien. Misschien zou ze er eentje aanraken met haar poten, maar eentje doden zal haar toch echt niet lukken. Misschien als er tijd over was kon hij wel kijken naar de poes hoe ze probeerde om te jagen. ’Nou, schiet op dan! Waar gaan we heen?’ klonk er meteen commanderend. Jammer voor haar, ging hij het nog wel op zijn eigen tempo doen. Hij ging niet sneller lopen omdat zij dat wilde. ”We gaan de grenzen eerst langs. Eerst naar het Thunderpath, dan naar de rivier en dan naar de grens met de tweebenen.” En tussendoor zouden ze veel plekken tegen komen. Maar hij zou lekker met één van de gevaarlijkste plekken beginnen waar ze kon komen. En hopelijk goed in haar kop stampen dat ze daar niet moest komen. Hij week dan ook af van het pad die ze aan het volgen waren, waarna hij richting het Thunderpath in een lichte pas begon te lopen. Ze moest maar opletten, als ze dat niet deed kon ze zien hoe moeilijk ze het nog zou gaan krijgen met Jaytail.

Jaytail antwoordde niet. Ze wierp een blik naar de gestreepte kater. Nou ja zeg! Ze zou het doen. Ze had al zo lang geoefend op haar jachthouding. Ze wilde hem helemaal over blazen! Maar eerst de grenzen langs. Ze bleef even stil staan. Oké, dat was ook goed. Ze volgde de kater springend door het kreupelhout, haar oortjes gespitst voor elk vreemd geluid dat ze hoorde. Maar al snel begon het lopen door het bos saai te worden, en begon ze te luisteren voor prooi. Ze zag al een paar vogels boven de takken vliegen. Ze opende haar bek, proberend geuren te onderscheiden, maar alles was nog een warboel van warme prooigeuren, stoffige bosgeuren en bloeiende bloemen. Wat waar was, dat was nog lastig. Ze zwiepte haar staartje, waarna ze wat ongeduldig heen en weer begon te weven. ‘Hoe ver nog?’ miauwde ze na een tijdje. Dat stomme donderpad! Het was toch de grens met ShadowClan? Daar waar de gemeenste katten woonden? Die zou ze wel de kop inslaan! En óh, op het donderpad waren toch monsters? Pfft, dat waren vast verhaaltjes om kittens bang te maken. Monsters bestonden niet! Maar in de verte meende ze wel dof gerommel te horen.

Hij wist wel dat hij haar een beetje testte om niet te antwoorden op haar opmerking. Maar wat moest hij anders doen? Tegen haar liegen en een beetje lief zijn? Nee, zo was hij niet. Vroeger zou hij dat wel zo gezegd tegen haar. Lieve woordjes dat hij in haar geloofde dat het haar zou gaan lukken. Maar hij was dat niet meer. Dit zou de eerste apprentice worden die hij met een lichte harde hand zou gaan opvoeden tot warrior. Het was hard werken en dat zou de rode apprentice ook wel merken ook. Tenminste, als ze mee ging werken. Hij ging niet constant het gevecht voeren van hard werken zacht werken. Of ‘ik wil dit’ ‘ik wil dat niet’. Want Sunpaw stond er wel om bekend dat het een prinsesje was die wilde dat alles ging op de manier wat zij wilde. ’Hoe ver nog?’ klonk er na een tijdje lopen, waarop Jay even opzij keek naar zijn apprentice. ”Niet ver meer.” sprak hij met een knikje van zijn hoofd, waarna hij nog een stukje langer rechtdoor liep. De geur van het donderpad begon zijn neus in te snijden. De geur bleef verschrikkelijk. Toen het in het zich kwam signaleerde hij met zijn staart dat ze moest stoppen met lopen, waarna hij voor haar ging zitten. ”Het pad hierachter is het donderpad. De grens die ons gebied afscheid met die van ShadowClan.” begon hij rustig te vertellen terwijl hij om keek naar het pad die nog een aantal staartlengtes van hen verwijderd was. Het gerommel werd steeds luider, misschien was het maar goed ook dat er een monster langs zou komen. Dan zou ze meteen zien dat dit geen grap was wat hier altijd gebeurde. ”ShadowClan herken je aan de diepe geur van dennennaalden. Al is het lastig om de geur hier op te pikken door de geur van monsters en het pad zelf.” Vervolgde hij rustig, waarna hij keek naar het monster die dichterbij kwam en met hoog tempo voorbij raasde met luid lawaai. Zijn oren drukte hij daarom ook even in zijn nek, verschrikkelijke dingen waren het. Ze maakte gigantisch veel geluid, waren groot en er was niks om tegen ze te doen. Bah. Toen het geluid weer wat verder weg was draaide hij zijn kop naar Sunpaw terug. ”Dat was een monster. Ze stoppen niet, ze gaan door. Als ze je raken is er een grote kans dat je of naar de elders den kan gaan, of dat je naar StarClan verhuisd. Daarom wil ik dat je hier de komende tijd nog niet alleen komt. Alleen in gezelschap van een andere warrior.” sprak hij streng tegen de poes, waarna hij rustig overeind kwam en even knipperde. ”Nog vragen over hier? Of kunnen we door.” vroeg hij even kalm aan de rode poes.

Sunpaw was al snel ongeduldig en verveeld. Nog een stuk lopen. Poeh, wat saai. Het gebied begon al snel op elkaar te lijken. Wow, een boom, wow, nog een boom. Wat een afwisseling! Het was gewoon het kamp, maar groter. Totdat ze uiteindelijk wat vreemds begon te ruiken. Ze snuffelde wat in de lucht, waarna ze walgende blik op haar kop kreeg. Jaytail signaleerde al snel daarna dat ze moet stoppen. ‘Het stinkt!’ spuwde ze. Waarom moesten ze hier blijven zitten? Een stukje terug was het veel aangenamer. Ze hield haar adem in en bleef op haar poten staan. Ze ging hier echt niet rustig zitten. Jaytail begon te vertellen over het donderpad. Oh? Dit was het grote, gevaarlijk pad? Ze keek langs de kater heen, waar ze in de verte een diepzwarte grond zag. Was dat het misschien? Hij begon te vertellen over ShadowClan, maar Sunpaw knikte alleen. Ze ging niet weer adem halen, het stonk zo erg. En als ze ShadowClan toch niet kon ruiken... Totdat opeens de lucht met gerommel voelde, alsof er donder aankwam. En toen realiseerde ze de naam. Ohhh, slim hoor. Ze zette een pasje opzij om langs Jaytail z'n dikke lijf te kijken. Het was gigantisch! En het klonk luid en Sunpaw moest ademhalen want haar lucht was op. Een zure stank sneed door haal keel. Gatverdamme! Ze drukte zich automatisch wat naar de grond hoe het grote gevaarte voorbij raasde. Ze waren dus echt! Haar blauwe ogen waren even groot, even onder de indruk, waarna ze weer haar opstandige zelf werd. ‘Ik word heus niet geraakt hoor, ik ben niet dom,’ miauwde ze met rollende ogen. Maar hij dwong haar samen met een warrior hier te komen. Ja ja, bladiebla. Ze knikte afgeleid. ‘Door!’ antwoordde ze toen op zijn volgende vraag. Ja, hopelijk werd het snel spannender en kon ze haar muis vangen.

De poes was overduidelijk ongeduldig en ze had die verveelde blik in haar ogen. Apprentice zijn betekende niet dat ze alles kon gaan doen wat ze wilde wanneer ze het wilde. Het kon niet alleen maar heel erg leuk zijn, het was hard werken en dat betekende ook dat ze dingen soms moest doen die niet altijd even leuk waren als andere dingen. Dat was een beetje de deal van het apprentice zijn. Maar goed, hij ging rustig verder met zijn tour hoor, hij deed alles op zijn tempo. ’Het stinkt!’ klonk er klagerig van zijn apprentice af, waarop hij haar met een lichte grijns aan keek. Hij was er inmiddels al aan gewend, maar mevrouw prinses natuurlijk niet. Ze ging niet zitten, maar gelukkig ging ze ook niet verder. Dus hij begon rustig te vertellen wat er allemaal te zien was hier en ook de waarschuwing van het donderpad achter hem. Ze knikte even op zijn woorden, waarna ze langs hem heen keek om de monster voorbij te zien razen. Even zag hij de poes vanuit zijn ooghoek naar beneden duiken terwijl ze met grote ogen naar het pad achter hem keek. Zo, misschien zou ze nu wel twee keer denken voordat ze hier zou gaan komen. ’Ik word heus niet geraakt hoor, ik ben niet dom,’ klonk er met rollende ogen van de poes af. Nou, dat wilde hij nog wel eens een keer zien. Hij wilde liever niet het donderpad op gaan rennen om haar er van af te vissen. Ze knikte afgeleid op zijn woorden dat hij ten alle tijden een warrior met haar moest zijn als ze hier wilde komen. ’Door!’ klonk er als antwoord op zijn voorstel, waarop hij even knikte en opstond. Hij rekte zijn oude lichaam even uit, waarna hij rustig verder begon te lopen. Het pad van het donderpad volgend terwijl hij verder liep. In de verte kon je een beetje de buitenste rand van het kamp zien terwijl hij op een rustig tempo door liep. Ze moest maar aan de geur van dit deel wennen, ook hier moest ze gaan kunnen jagen. Ze moest maar aan alle geuren wennen. Het volgende deel was ook aardig gevaarlijk, maar goed. Ook hier moesten ze gaan kijken. ”Dit zijn de snakerocks. Zoals de naam zegt leven er hier slangen tussen de stenen. Aan het einde van al je trainingen ga ik hier een keer met je trainen, wanneer je al wat beter bent. Er zitten namelijk ook gifte slangen hier.” sprak hij even met een kort knikje tegen haar. ”Ook hier wil ik dat je alleen met een andere warrior komt. Alleen vermijd je deze plek zoveel als je kan.” Oftewel, het territorium aan de achterkant van het kamp was een no-go. Dat waren simpel genomen zijn woorden. Hij wenkte de rode poes mee met zijn staart, terwijl ze om de plek met de stenen heen liepen. De dennenbomen kwamen langzaam aan in zicht, die altijd in nette rijtjes stonden. Het was iets waar hij altijd verbaasd over was. Maar goed, tweebenen waren hier dan ook regelmatig wel te vinden. ”Hier zijn we bij de Tallpines. Hier kan je vaak wel muisjes vinden die over de grond aan het scharrelen zijn. Regelmatig komen er hier tweebenen. Als je er eentje ziet, blijf ver uit hun buurt.” sprak hij terwijl hij streng neer keek naar de poes. ”In het midden van dit bos zit de treecutplace, hier zijn vaak tweebenen te vinden. De Tallpines liggen overigens ook aan de grens van de tweebeenplek, waar alle tweebenen met hun kittypets en honden wonen.” Iets waar ze ook ver vandaan moest blijven.

Jaytail zei niets meer. Fijn, dan hadden ze elkaar begrepen. Nu tempo erachter hoor, ze wilde niet lang in dit stinkhol blijven. Ze volgde Jaytail op de voet en sprong zo nu en dan naar voren om zijn grote passen bij te houden. Maar moe worden, echt niet! Ze ging door. En ze volgde hem naar een grote stapel stenen. Ze trok even haar wenkbrauwen op. Snakerocks? Hij vertelde over slangen en dat ze pas later hier zouden trainen en dat ze hier óók niet alleen mocht komen. Nou ja zeg, ze mocht nergens komen! Wat was het dan voor nut om apprentice te zijn? Jeetje, dacht hij echt dat ze haar tegen zou kunnen houden. ‘Wauw, ik mag veel zeg,’ merkte ze dan ook sarcastisch op. Ugh! Stomme Jaytail, hij dacht echt dat ze niets kon ofzo? Met wat tegenzin volgde ze hem dan ook verder, naar een plek waar de dennenbomen stonden, netjes in rechte lijnen. Wow, dat was apart! Dat had ze niet eerder gezien. Jaytail vertelde dat er muizen en tweebenen waren, waar ze ook voor weg moest rennen. Hij vertelde over de Treecut place en de tweebeenplek. Allemaal tweebeen, tweebeen, tweebeen hoorde ze. Moesten ze hun territorium delen ofzo? ‘Maar tweebenen zijn toch dom? En honden ook? Kunnen we ze niet uit ons territorium jagen?’ sprak ze vervolgens strijdlustig. Ze wilde helemaal niets delen namelijk. Al helemaal niet met kittypets, dat waren luie, domme, gekkies.

Onderwerp: Re: Let's go slowpoke! [Training 1]