Hij was voor een keer aan het jagen geweest dichtbij de clan cavern. Hij was ook niet alleen, Baneflower was met hem mee, zodat ze hopelijk samen wat prooi mee terug konden nemen naar de grot. Alleen toen hij dichterbij de grot kwam merkte hij de geur van vreemde katten op. Hij had deze geur nog nooit geroken als hij eerlijk was. Hij liet zijn blik dan ook wat onzeker naar Baneflower glijden, maar besloot toen toch dat het mogelijk beter zou zijn om te kijken wat het was. Hij sloop voorzichtig de grot binnen, waar hij twee katten kon opmaken. Ze waren niet van de tribe, dat was duidelijk, maar wie waren ze dan wel? "Wie zijn jullie?" Sprak hij ietwat nerveus. Hij had vreemde katten tenslotte alleen maar binnen hun eigen grot ontmoet, niet hier in de grot die gebruikt was geweest door de clans voor hij überhaupt geboren was.

Vreemden. In haar grot. Ze waren herrezen uit de schaduwen, braken haar stilte met hun afgrijselijke gejank. Cyanide had zich opgekruld in de uiterste hoek van de grot, haar grote groene ogen verscholen achter de rotsen terwijl onrust als een muis aan haar knaagde. Ze moest weg. Vluchten. Maar was dit niet haar thuis? Alleen hoe kostbaar was het bloed dat ze zou laten vloeien, de rotsen die ze ermee zou tekenen zouden haar bestaan niet eren. Het waren vreemden hier, vreemden en de bergleeuwen die haar hadden gelaten, tot nu toe. Ze zouden haar ruiken, haar huis ontnemen en alles afbranden. Alles dat haar gegeven was. Honden, honden. Cyanide trok zichzelf uit de schaduwen, haar ogen onheilspellend groot terwijl haar scheef gegroeide nagels op de grond tikten. "Altijd brandend, altijd brandend. Spugen op Cyanide, kauwen op mijn staart. Vuile vreemdelingen," brabbelde ze meer tegen zichzelf dan tegen wie dan ook, waarna ze zich haar vacht langs de rand van de grot schuurde om zo ver mogelijk van hen weg te blijven. Kinderen. Ze rook babies, het bekende bloed en de melk. Haar blik leek te verzachten terwijl ze naar alle vreemdelingen in haar grot keek. "Babies..." mompelde ze en ging aan de rand liggen, haar kop laag en nagels in geplakt. Ze zou nooit haar kinderen iets aan doen

I've never felt like this before
My heart knew that I couldn't

Rascal was boven haar gaan staan en ze voelde zich beschermd. Ze kon niet eeuwig naar zijn prachtig mannelijk lichaam kijken want ze moest haar ogen toeknijpen voor de volgende pijn. Haar kleine lichaampje schokte. Ze tilde weer haar achterpoot op, want hoe ongemakkelijk ze er ook bij lag, dat leek goed te doen. Vlinder kreunde gepijnigd luidop. Auw dat deed echt meer pijn dan ze had gedacht. Toen de wee overtrok en ze niet meer mee perste voelde ze het bloed in haar wangen. Ze had het plots veel te warm. Ging het altijd zo? Haar ogen flitsten naar de poes die naar haar keek met nog fellere ogen dan die van haar. Ze gaf haar de kriebels, maar gelukkig zei Rascal dat ze die moest oprotten. Oeff. Vlinder kromp weer in elkaar. De weeën kwamen veel frequenter, ze had amper rust. In stilte vervloekte ze de kater waar ze zo hopeloos verliefd op was geweest. Die haar nu in de steek had gelaten. Toen de kramp over was opende ze haar groene oogjes weer. De zwart-witte poes mocht blijven en de andere jonge kater had haar een stok gebracht. Aarzelend nam ze hem aan. Wat moest ze hier nu mee? Toen de volgende wee kwam snapte ze automatisch hoe het moest. Ze boorde met al haar kracht haar tanden in de stok, maar het leek er niet op dat deze ging breken, gelukkig. Vlinder kreunde er zachtjes bij. Wat een afschuwelijke hel was dit! Dark Forest nog aan toe, verdomme. Ze legde de stok weer neer en keek op naar Rascal. ”Het is oké… ga maar even liggen.” Haar stem was onvast, maar er was toch een poging tot sterk te zijn. Onzeker keek ze op naar de poes. Elke keer deed ze haar denken aan haar moeder, maar er waren wel wat meer zwart-witte katten. ”D-dauw!”, ja daar ging haar poging om dankje te zeggen. Ze perste mee met de drang en probeerde te hijgen om zo haar pijn onder controle te houden.

I know I cannot heal the hurt
But I will hold you here forever
If I can

Vlinder kreunde, maar het zou nog even duren voor de eerste kitten kwam. De weeën waren intens, maar haar moederinstinct zei dat het nog geen tijd was. Daarom probeerde ze op te staan en wat rond te draaien in haar geïmproviseerd nest. De bewegingen lieten de kittens wat zakken naar haar bekken toe. Ze ging weer liggen, maar erg comfortabel voelde ze zich niet. Haar dikke buik zat in de weg en de volgende wee kwam weer op. Deze was veel pijnlijker dan haar persweeën en ze kon niet anders dan zachtjes jammeren. Met tranen in haar ogen zocht ze de stok weer. De jonge poes duwde haar tanden er weer in. Het verlichtte de pijn niet, maar leidde haar wel af. Aah Starclan verdomse katers! Put vol kraaienvoer wat had ze nu toch een hekel aan Southernwolf. Bij elke wee leek haar verdriet om hem te vervagen en maakte de stok plaats voor zijn poot of staart. Knak. Eerder kak ja! Ze schelde nog wat na in haar hoofd. Dit was de meest uitputtende wee geweest. Vlinder liet haar vermoeid haar kop ploffen op het mos. Hoe lang moest dit nog doorgaan? Tranen liepen over haar wangen. Ze keek naar de knappe kater en dan naar de eigenlijk ook wel knappe kattin. ”Ik-ik zou hem moeten v-vermoorden!”, snikte ze boos. Natuurlijk meende ze dat niet. Ze miste hem wel, maar ze zag nu ook in hoeveel hij om haar had gegeven: helemaal niets. Anders dan Rascal. Rascal was haar echte vriend. Snikkend kroop ze een beetje dichterbij en legde ze haar kop tegen zijn borstkas. Knuffel me, houd van me, bemin me, wees voor altijd mijn beste vriend alsjeblieft.

And everything in me begins to feel like I belong

De tijd leek maar langzaam te verstrijken. Ze was al een paar weeën verder en het leek even rustiger te worden. Emotioneel geworden van de hele situatie richtte ze zich op de vreemdeling, die toch heel bekend leek. ”Je lijkt op… mijn moeder,” fluisterde ze zachtjes. Haar grote, lieve oogjes keken even naar Rascal. Ze had hem niets verteld over haar leven. Het leven waar ze afstand van had gedaan. Enkel deze kittens waren een bewijs dat ze ooit in de Clans had gewoond. ”Is de Tribe nog zoals vroeger?” Met vroeger bedoelde ze Skyteller die de leiding had. Echter veel tijd voor een volgende vraag was er niet want ze kromp weer in elkaar. Ze klemde haar tanden op elkaar. Elke keer vergat ze de stok. Een gesmoorde gil kwam uit haar bekje. Oh vervloekte Dark Forest wat haatte ze die kater plots. Haar vol steken en dat zelf mooi dood gaan. Dat was verdomme wel gemakkelijk. Vlinder voelde haar aangezicht weer vol bloed lopen. Ze werd rood onder haar mooie vacht en voelde het weer warm en benauwd worden. Deze perswee leek niet te willen ophouden. Ze voelde bijna de ademnood komen tot… Haar toegeknepen ogen werden groot als schoteltjes. Ze kon eventjes niet anders dan vooruit kijken, maar uiteindelijk draaide ze zich om. Tussen haar achterpoten lag een klein bundeltje. Ze wist even niet wat ze moest voelen of denken. Gebiologeerd keek ze ernaar. Het zonk traag in. Tranen sprongen weer in haar ogen, maar niet van de pijn nu. ”Oh…,” fluisterde ze zachtjes. Ze boog zich voorover en likte het vliesje van het bundeltje zijn neusje. Hierbij kon ze het opgewekte gepiep horen. Voorzichtig alsof haar nieuwe kleintje breekbaar porselein was tilde ze hem op en legde ze hem aan haar dikke buik. Ze was plotseling helemaal verliefd. Met een paar stevige halen was hij droog en wist ze ook dat ze een katertje had. Een prachtig zwart katertje. Dat moest vast van haar moeders kant komen. Hij leek wel wat op Darkfire… maar ze wist dat hij beter ging zijn. Honderd duizend keer beter.

Then I learned the truth
How everything good in life seems to lead back to you

Met een glimlach zo groot als het kon keek ze nu naar Rascal. Ze snorde zachtjes. Het was alsof de pijn had opgehouden met bestaan. ”Hij wordt vast zo groot en sterk als jij!” Haar snorharen dansten grinnikend op en neer. Ze weerkaatste het licht en het leek alsof sterretjes rond haar gezichtje danste. Helaas waren die mooie momenten maar van korte duur. De volgende pijn sneed door haar lichaam. Ze wist dat de volgende er iets sneller aan zou komen. Nu was ze voorbereid. Ze nam de stok in haar mond. Haar ogen dwaalden even af naar Rascal. Een lieve glimlach kroop op haar gezicht. Hij deed het goed. Gewoon voor haar er zijn. Dat deed haar goed. Ook de poes mocht er wel zijn. Ze voelde zich gesteund door haar aanwezigheid en kennis. Daarbij was er even niets meer om angstig over te zijn. De hongerige zwarte kitten aan haar buik en de volgende die zouden komen waren nu het belangrijkste in haar wereld. De glimlach die ze naar haar vriend schonk maakte plaats voor een gezicht van pijn. Ze beet met al haar kracht op de stok. Ergens wilde ze Southernwolf weer de Dark Forest in vloeken, maar nu ze wist wat voor moois op haar te wachten stond hield ze haar gedachten tegen. Vlinder kreunde. De wee was weer over. Hoeveel kittens zouden er nog komen en zou een van hen op haar lijken? Of misschien op de vader van het nest. Met tranen die over haar wangen liepen probeerde ze toch nog een gesprekje aan te knopen. ”Ik eh… Ik heb eigenlijk nog geen namen bedaaah…” Ze kon haar zin niet afmaken door de volgende scherpe wee die kwam. Het was er weer zo eentje. Snikkend ging er een schokgolf door haar lichaampje. Ze tilde haar achterpootje weer op. De stok had ze laten vallen toen ze wilde praten… verdomme. Ging ze nooit wat leren? Echter veel tijd om te vloeken op haarzelf had ze niet. Vlinder jammerde toen ze niet nog meer kracht kon zetten. Haar volgende jong leek dapper tegen te stribbelen. Uitgeput haalde ze een paar keer diep adem. De scherpe wee leek niet op te houden, maar meer te versterken. Ze nam de stok nu wel in haar mond en zette heel veel kracht achter dit kleintje. Het was anders dan de vorige en zo zal Vlinder leren dat elk jong toch op een unieke manier geboren werd. Vermoeid draaide ze zich om naar haar achterpoten. Vanaf ze haar ogen op haar kindje legde werd ze weer helemaal verliefd en slap vanbinnen. Snorrend likte ze dan ook deze kitten schoon. Even voorzichtig legde ze het piepende bundeltje aan haar buik. Een meisje.

And every single time I run into your arms
I feel like I exist for love

Met tranen van geluk in haar ogen keek ze naar haar meisje. Het roze mondje dan gulzig dronk. De oortjes, de voetjes, de teentjes. Ze smolt. Vlinder likte haar zachtjes en voorzichtig. Haar meisje leek eigenlijk wel wat op Wolfpaw, maar met een iets lichter bruin. Hoewel ze een erg akelig beeld had van haar zusje op het laatste moment herinnerde ze haar nog wel haar kittentijd. Spijtig dat hun moeder haar zo vooropstelde. Misschien waren ze dan nog vrienden gebleven, maar ze had altijd een jaloerse wrok gekoesterd voor haar betere zusje. Hopelijk ging het goed met haar en met haar vroegere clan… Vlinders gedachten over vroeger werden bijna meteen verscheurd. Blijkbaar kon de volgende kitten niet snel genoeg hallo komen zeggen. Een vreselijke pijn nam haar lichaam over. Ze draaide haar kop weg van haar buik en gilde het nu uit. Niet eens de tijd om te vloeken voelde ze haar keel schor worden. Ze hield pas op toen de pijn ook opgehouden was. Haar hele lichaam trilde. Tranen van gemengde emoties biggelden over haar wangen. Eventjes, heel eventjes dacht ze eraan om gewoon haar kop op de poten van Rascal te leggen en te slapen, maar dat kon niet. Een heel erg luide kitten had haar aandacht nodig. Trillend draaide ze zich ook naar haar nieuwe zoontje om. Ze zag nog even wazig, maar toen hij gedeeltelijk schoon gelikt werd kon ze zijn prachtige vachtje ontwaren. Ook bij hem voelde ze zich heel erg vreemd. Het was alsof er een gewicht op haar borstkas kwam te liggen. Een gewicht vol liefde, warmte en bescherming. Ze legde hem bij de andere en bewonderde haar drie kittens. Vlinder moest zich niet afvragen of de volgende ging komen of niet, want ze voelde de volgende wee alweer opkomen. Toch kon ze haar blik niet van hem afscheuren. Hij leek erg hard op zijn vader, maar iets bruiner en dat maakte haar toch weer verliefd.

You're the other half
The only thing that makes me whole

Haar verliefde ogen richtte ze nu van Rascal naar de vreemde poes. ”G-gaat het bij ie-iedereen zo?”, vroeg ze met een stem zwaar van emotie. Ze wist niet meer of ze huilde van de pijn of van geluk. Het gewicht op haar borstkas zat er nog steeds en ook hier zal Vlinder leren dat dat haar moedergevoel was, die nooit meer lichter zou worden. Een vlam dat nooit zal uitdoven, een oceaan dat nooit zal opdrogen. Moederliefde waren net woeste golven die diep in het water koraal vol leven koesterde. Vlinder legde even genietend haar kopje op de poten van Rascal. Oh wat zou ze dit moment zo graag weer terug willen afspelen en alle moment daarna met haar kittens. Ze was verliefd, zo verliefd. Alleen wilde de vierde kitten ook van het leven genieten en hoewel de volgende wee pijn deed, keek ze naar de komst uit. Ze nam de stok in haar mond. Haar tandjes hadden al mooie beet marken gemaakt. Nu deden ze hetzelfde, maar de volgende kitten was niet van plan om erg snel hallo te komen zeggen. De weeën werden wel intenser, dus het moest kort bij zijn. De kleine poes voelde zich uitgeput. Het moest niet lang meer duren. Een pijnlijke kramp deed haar weer schokken. Onrustig bewoog ze een beetje heen en weer. Na elke kitten vergat ze de pijn die ze geleden had voor hen, maar bij elke nieuwe wee herinnerde ze het zich weer. Kreunend perste ze mee. Haar wangetjes werden weer rood. Zweet droop tussen haar haren door. Het piekte al alle kanten op. De stok viel uit haar mond toen ze diep adem haalde. Ze gromde zachtjes. Oh wat zou ze nu willen geven voor een paar tellen rust. Vermoeid legde Vlinder haar neusje tussen haar pootjes, een poging om even te rusten. Echter was de volgende kitten ondeugend. Een hele pijnlijke wee deed haar ineenkrimpen. Ze trilde weer, maar perste dapper mee. Die Starclan stomme stok. Vlinder klemde haar kaken zo hard op elkaar dat haar tanden er pijn van deden. Oh… Haar oortjes schoten omhoog toen ze kon stoppen met persen. Het was een heel bevredigend gevoel toen de kitten op de grond gleed. Alsof… alsof het eindelijk gedaan was. Vlinder draaide zich om en duwde haar bezwete gezichtje tussen haar achterpoten. Ze begon bijna automatisch weer te huilen. Helemaal vertederd door het wondertje, haar… dochtertje. Het donkere bundeltje likte ze helemaal warm en schoon. Haar prachtig wondertje. Snorrend duwde ze ook haar tegen haar buik.

I can't imagine how it is to be forbidden from loving

Vlinder maakte snel en enthousiast oogcontact met Rascal. Helemaal vergetend dat de andere poes er ook bij zat. ”Kijk eens.” Haar snorren dansten weer op en neer. Ze was zo trots dat ze ervan gloeide. Kijk eens naar mijn prachtige kittens, zei ze in haar eigen gedachten terwijl ze haar blik nog eens vertederd over de vier kittens liet gaan. Stuk voor stuk hele flinke kittens. Enkel de laatste was een beetje kleiner, maar dat kon geen kwaad. Haar tweede zoon leek meer plaats genomen te hebben, hij was zeker een kop groter dan haar laatste meisje. Vlinder haalde diep adem en liet haar adem als een opgeluchte zucht ontsnappen. Haar lichaam draaide een beetje om comfortabel te liggen. Ze legde haar kopje tegen de schouder van Rascal en zuchtte nog eens diep. ”Beloof je dat je me altijd zal beschermen?” Ze richtte haar onschuldige gifgroene blik op hem. Zelfs al kon hij de belofte niet waar maken, het zou voor haar heel veel betekenen. Ze wist ook dat hij vogelvrij was en zich niet graag ergens nestelde. Dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Gelukkig liet ze haar blik nu gaan naar de poes. ”Dankjewel...” Ze liet haar adem nog een keer ontsnappen. Beschermend legde ze haar pluizige staart over de bundeltjes. Ze was veilig nu. Veilig bij Rascal.

Like nothing is out of place
And we exist for love
Only for love

And I love you

Het dorre mos kraakte onder zijn nog natte lichaam toen hij voor het eerste de koele lucht op zijn vacht voelde. Even was hij stil, alsof hij afwachtte, luisterde; maar toen opende hij zijn bekje en riep hij zo luid als hij kon. Mama, mama, het was koud, hij had honger, mama, mama! Maar zonder zo veel woorden, natuurlijk, dat zou later maar komen; voor nu moest hij het doen met woordelozen piepen, zo luid dat zijn nieuwe longetjes er pijn van deden. Maar zijn moeder kwam al snel met een warme raspende tong en hij werd bij zijn siblings gelegd, lekker warm met hun vacht tegen elkaar. Tevreden begon het pasgeboren katertje te drinken, zijn pootjes om zijn siblings heen gelegd als in een soort omhelzing, en hij reageerde niet echt toen er nog een vierde bijkwam. Nee, geboren worden was wel heel vermoeiend.. Het nu nog naamloze katertje geeuwde even en smakte wat met zijn bekje. Hehe, hij zou zo in slaap kunnen vallen..

_{Wist zij veel dat ze al een hele spannende reis had gemaakt, voordat ze al geboren was. Wel jammer, als ze het had geweten, als ze had geleefd, dan had ze er later mooie verhalen over kunnen vertellen. Maar dat waren de verhalen van haar moeder, die verschrikkelijk en mooi konden zijn, het was maar hoe je ernaar keek. Maar deze dag, hier, op deze plek was het begin van haar verhaal. En wie wist hoe die ging verlopen. Ze werd geboren als tweede, een flink meisje. De wereld was groot en koud, maar al snel werd ze in de omhelzing genomen van haar moeder. Alle primitieve instincten van het pasgeboren meisje namen op dat moment over. Piepen om eten, piepen om aan te geven dat ze leefde. Ze schreeuwde de longen uit haar lijf, zoekend naar comfort. Maar haar moeder was nog te druk bezig met haar ander broertje en zusje die nog moesten komen. Maar blind en doof wist ze haar weg te vinden, toen rust terug begon te keren en ze lieflijk werd bemind door enkel een moeder dat kon. En ze voelde zich thuis, ondanks ze niet wist wat dat betekende, en of thuis überhaupt wel hier was.}

Oh, wat was ze klein. Naast haar grote siblings was ze slechts een minuscuul bolletje natte vacht en zacht gepiep, hopeloos opzoek naar die bron van warmte na iets zo wonderbaarlijks als de geboorte. Gelukkig had ze haar mama, die haar zachtjes begeleidde zodat ook het kleine, nameloze meisje zich tegoed kon doen aan de warme moedermelk. En na de plotselinge verandering van atmosfeer, was dat alles dat ze eigenlijk nodig was. Haar wereldje was bijna net zo klein als zij was, onaangetast door oordelen van wie of wat dan ook. Geen besef van tijd of bestaan, alleen het warme eten in haar buik en de geur van haar moeder die ze nog net ruiken kon. En voor de eerste en enige keer in haar leven, zou het kleine meisje zeggen dat dat genoeg was.