Everybody has a chapter they don't read out loud

Rascal was wat verder afgedwaald van de clan cavern toen hij een prooigeur was gevolgd. Hij bleef doorgaans goed in de buurt, te bang dat Vlinder of de kittens wat zou gebeuren. Hij had beloofd Vlinder voor altijd te beschermen. En nu had ze ook nog een groot gezin waar hij voor zorgde. Maar hij wist dat hij nu niet ver meer van de prooi verwijdert zou zijn. Hij sprong over wat ruiger gebied, de zachte bosgrond veranderde langzaam in meer rotsachtig gebied, met lagere begroeiing. Maar uiteindelijk zag hij wat hij had gevolgd voor zo lang. De wind blies een sterke hazengeur zijn kant op en Rascal zag nog net hoe een wit staartje om een struik heen verdween. Het water begon bijna direct in zijn bek te lopen. Dat was een flinke. Rascal rolde eens met zijn schouders om zijn spieren wat losser te maken. Zijn rechterschouder was zodanig beschadigd dat hij waarschijnlijk nooit volledig de oude zou worden, maar hij mankte niet meer en zijn spieren begonnen alleen te zeuren als hij te lang te veel ervan vroeg. Maar hij kon alles nog, alleen had hij een zwakke plek. Rascal zakte in een jachthouding en volgde stilletjes het pad van de haas. Hij was in opperste concentratie, proberend geen kiezels onder zijn poten te verplaatsen. Maar voordat hij kon springen leek de haas geschrokken te zijn vak iets anders, en koos voor het hazenpad. Rascal gaf direct op, wetende dat hij nooit zo'n beest bij zou kunnen houden. Hij vloekte binnensmonds en zwiepte geïrriteerd met zijn staart. Zo lang dat beest gespeurd, om vervolgens met lege klauwen te eindigen. En hij kon zweren dat het niet zijn schuld was geweest... Hij spitste zijn oren. Wie was hier?

- Rumble

Hij wist niet meer wat hij met zichzelf aan moest. Alles om hem heen voelde koud, voelde leeg. Iedereen was boos op hem behalve Coyote. Maar zelfs als hij bij Coyote was, was dat niet goed. Niks was goed. Alles was fout… Zijn thuis voelde zijn thuis niet meer. Zijn broer was zijn broer niet meer en zijn liefde voor zijn zusje Wren werd niet beantwoordt. Hij faalde steeds meer weer. Hij had in de Cave gezeten, zijn okergele ogen bitter. In zijn nest had hij om zich heen gekeken en was tot de conclusie gekomen, dat hij hier echt niet meer hoorde. Dus was hij opgestaan en naar buiten gegaan, zonder het iemand te vertellen. Hij had ook niemand meer om het tegen te vertellen. Ze zouden hem niet missen. Hij was dus ook niet echt op aan het letten, waardoor hij niet doorhad dat hij een haas wegjoeg. Totdat hij een kater geïrriteerd met zijn staart zag zwiepen. Hij kende hem niet. Hij had wel wat gehoord van nieuwe katten, met een nestje jongen. Hij had er alleen nog geen aandacht aan besteed. Het interesseerde hem toch allemaal niet meer. “Excuus.” Miauwde hij terwijl hij soepel naar beneden sprong. “Ik ben er een meester in dingen te verpesten, dus kijk er niet raar van op.” Snoof hij vervolgens. Terwijl hij de kater aankeek. “Jij bent nieuw. Ik heet Rumble.” Stelde hij zichzelf toen voor.

Verrekt, hij had gelijk. Rascal spitste zijn oren en hij draaide ze automatisch naar achteren toen hij iets uit de struiken zag bewegen. Maar toen hij zag dat het nog maar een jonge vent was. Hij verontschuldigde zich nog wel, maar vervolgens miauwde hij verbitterd dat hij goed was in dingen verpesten. Rascal lachte en keek hem hoofdschuddend aan. ‘Is dat zo?’ miauwde hij toch wat luchtig. ‘Het lijkt er wel op. Je bent me een haas verschuldigd,’ miauwde hij kalm. Hij keek toch bestuderend naar de jongen. Veel zelf verpesten, een hekel aan de wereld? Joh, wat zou hij aan hem hebben hangen. Rascal ging zitten tussen het rotsige gebied en legde zijn staart over zijn poten en keek de jongeman aan. Hij stelde zich voor, mededelend dat hij nieuw was. ‘Aangenaam, Rumble. Ik ben Rascal,’ miauwde hij kalm. Rascal was niet iemand die ooit niet trots op zijn naam was geweest. Hij hechte de waarde eraan dat zijn moeder hem zo had genoemd, dat het iets van de weinige dingen was waar zijn vader geen invloed op had gehad. Toch had het wel eens in zijn kop gespeeld wat zijn naam zou zijn geweest als hij in ThunderClan was gebleven met Eveningglow. ‘Ik leef in de grot in het bos, met mijn gezin. Jij bent Tribe, neem ik aan?’ miauwde hij. Niet altijd kwamen de katten zo ver het dal in lopen, dus elke nieuwe kat was weer een klein avontuurtje, een nieuwe ontdekking van zijn nieuwe.. hij durfde het nog geen thuis te noemen, maar het kwam dichtbij.

Ja zie, hij verpeste alles. Dit ook weer. Anders had deze kater waarschijnlijk een haas weten te vangen. Het was maar goed dat hij weg ging. Rascal heette de kater, geen gebruikelijke naam. Kwam hij misschien uit hetzelfde gebied als die Clans toen. Hij had veel verhalen gehoord over die Clans, maar dit was ook geen Clannaam zo ver hij zich wist te herinneren. Wat was deze vreemdeling dan? Hij miauwde verder. “Was, ik was een Tribe kat.” Verbeterde hij de ander. “Ik ga weg.” Nieuwsgierigheid verscheen in zijn okergele ogen. “Waar kom jij vandaan? Uit hetzelfde gebied als die Clans? Maar je naam is geen Clannaam. Wie ben jij dan?” Vuurde hij toen zijn vragen op hem af.

Het was als zodra hij zijn naam had genoemd, hij een vonk van interesse bij de jonge kat had opgewekt. Rascal vernauwde zijn ogen even, helemaal toen hij sprak dat hij Tribe was. Was? Hij ging weg. Nou, dat was wel een resolute keus voor zo'n jonge kater. Rascal ging zitten en sloeg zijn staart om hem heen, even kijkend naar de gestreepte man. ‘Is dat zo? Niet een beetje jong om van huis te gaan?’ miauwde hij. Oh, hoe vaak hij als kind wel niet had gedroomd om gewoon weg te lopen. Hij had er alleen nooit de ballen voor gehad. Hij was veel te gehecht aan zijn familie geweest. Was dat het bij deze kater? Had hij geen familie meer. Hij maakte zich toch een beetje bezorgd. Maar al snel kreeg hij een vragenvuur over zich heen. ‘Ho, rustig aan, vent,’ miauwde hij toen met een scheve grijns. ‘Ja, ik leefde ooit in het gebied bij de clans. Maar dat is lang geleden.’ Hij was zelfs geboren in één van de clans, maar niemand die dat nog wist, behalve hij en zijn zus. ‘Maar ik ben opgevoed in een groep slechte katten. Ik mag van geluk spreken dat ik daar vandaan ben.’