Cause I'm a ride or die, whether you fail or fly

Wren was helemaal gesloopt. De dagen leken leeg en hol te zijn, nu haar moeder dood was. Haar zoektocht naar haar was geëindigd met de poes die voor haar poten in elkaar zakte en naar de Tribe of Endless hunting was gegaan. Wren liep dan ook lusteloos door de Redwoods. Normaal gesproken keek ze om de zoveel tijd omhoog, hopend op een glimp van de lucht, maar nu keek ze slechts naar de grond, oplettend waar ze haar poten neerzette. Het voelde zo onwerkelijk. En nooit zou ze erachter komen wat gebeurd was in de tijd dat Coyote met haar moeder had gesproken, en toen ze haar helemaal gehavend terug had gevonden. Maar of ze nu nog boos of verdrietig was, eigenlijk niet. Eigenlijk voelde ze maar weinig. Ze beet op haar lip en slofte verder door het stoffige woud, haar kop onder de varens door bukkend. Misschien... misschien moest ze even een pauze nemen. Bij de gedachte liet ze zichzelf praktisch vallen op de grond en krulde ze op onder de varens, haar kopje legde ze op haar voorpoten neer en leeg staarde ze naar voren. Er leek wel kortsluiting in haar kop te zijn, want zelfs haar eigen gedachtes leken stil te zijn.

- Alleen Rumble!

Wren haar oor draaide als een reflex naar het geluid. Haar ogen volgden sloom en voor ze het wist kroop Rumble bij haar onder de varens. Wauw, dat hij nog was gekomen om haar te helpen. Hij was al die tijd boos op hun moeder geweest. Hij was vast alleen maar blij dat ze dood was. Toen hij haar naam sprak kwam er ook weinig reactie van Wren af. Maar toch was zijn troost comfortabel. Hij was nog altijd haar grote broer ergens. Misschien had ze zijn aanwezigheid als iets vanzelfsprekends gezien. Dat Rumble wel voor haar zou opkomen. Maar de laatste tijd waren hun meningen gewoon zo anders geweest. Had het een rift tussen hen geslagen? Maar Wren liet zichzelf gewillig troosten, hun vachten tegen elkaar aan. Hij zei dat het hem speet. In haar ogen begon weer een beetje van haar oude vuur op te laaien. Ze beet op haar wangen en ze moest weer tegen de tranen vechten. ‘Hoe kan je dat zeggen? Jij wilde haar altijd al weg hebben,’ zei ze op een bibberende stem ertegenin. Nee, misschien moest ze het maar accepteren, hoe erg het ook was, dat zij meer van hun moeder hield dan hij.

Wren staarde voor zich uit. Rumble snapte het gewoon niet. Hij snapte niet dat ze dagen bezig was geweest alle resten bloed van haar moeder uit haar vacht te wassen. Hij had niet pijn geleden zoals zíj dat had gedaan. Maar toen hij brulde naar haar, dook ze eerst angstig in elkaar. Waar kwam dát vandaan? Ze drukte haar oren in haar nek, waarna ze haar kopje van haar poten omhoog hief en Rumble strak aankeek. Zo praatte hij niet tegen haar. Nu niet, nooit niet. ‘Rumble,’ siste ze dan ook kwaad. Hopelijk was dit genoeg om hem ervan te overtuigen dat ze dat niet pikte. Wren draaide haar kop weg en staarde weer voor zich uit. Ergens wist ze ook wel dat hij het goed bedoelde en dat hij vast wel, hopelijk, ergens om hun moeder gaf. Maar hij was bijna heel zijn leven al kwaad op haar, dus waarom zou dat nu opeens veranderen? Maar hij leek daarentegen wel om haar te geven, want hij miauwde dat hij niet wilde dat ze pijn had. Ze haalde haar schouders op. ‘Hmmpf,’ bromde ze dan ook. Ze slikte en wreef een poot langs haar wangen, om alvast ervoor te zorgen dat ze niet weer opnieuw zou huilen. ‘Ik kan prima voor mezelf zorgen.’ Ze wilde dat ze dat kon geloven. Ze had het altijd geloofd en er standvastig op geweest. Ze had geen hulp nodig. Hier kwam ze ook wel alleen doorheen.

Wren zuchtte en legde haar kop weer demonstratief op haar poten. Het was net alsof Rumble haar een les aan het geven was. Maar ze snapte het. Hij probeerde het in ieder geval. ‘Natuurlijk doet het me pijn! Ik snap niet..’ ze stopte haar zin. Ze snapte niet hoe het gewoon had kunnen gebeuren. Mama dood, zomaar.. Was het nou een ongeluk? Het leek erop. Turtle had meteen gedacht dat het Coyote en Rumble waren geweest, maar dat geloofde Wren niet helemaal. Rumble was altijd iedere nacht aan haar zij, als hij was vertrokken had ze het wel gemerkt. ‘Het is gewoon niet eerlijk,’ verzuchtte ze erna. Verdomme, waarom moest ze nu alweer bijna janken? Janken was zwak en nee, ze was sterk. Ze keek dan ook omhoog, pogend de tranen te stoppen.

Rumble leek helemaal verbitterd. Alsof niets meer meezat. En ja, ze kon het begrijpen, het was ook niet eerlijk nu even. Alles zat tegen, niets ging goed. Hun moeder die overleden was, Turtle die boos op hem was, de twijfels om hun moeders dood. Waar kon ze nog blij om zijn? Haar beste vriendin was alweer manen weg, en Spark was opeens healer? En Day was een verrader. Alles zat tegen. Ze zuchtte da ook, alsof ze met hem instemde en krulde zichzelf wat steviger op. Stomme Tribe. Op zulke momenten vroeg ze zich af of ze niet beter weg kon gaan. Hazelpaw opzoeken op vlakke heuvels met lang gras in een plek die WindClan heette. Rumble leek net zoals haar in gedachten verzonken te zijn, hun blikken kruisten elkaar niet meer. Wren haalde een poot voor haar ogen langs. Ze moest even normaal doen, sterk zijn. Zelfmedelijden had ze nu ook niets aan.

Wren probeerde na te denken over hoe nu verder. Maar ze wist het oprecht niet meer. Turtle en Rumble wilden elkaar niet meer aankijken, hun moeder was dood, en ze waren meer uit elkaar aan het groeien dan ooit. Daarbij was Day niet meer haar vriend en was Spark, van álle katten in de Tribe die haar moeders plek in moest nemen? Nee, dit was een nare droom, alsjeblieft liet het een droom zijn. Rumble legde zijn kop op haar rug. Even bleef het stil, totdat ze haar naam hoorde en Wren kort met haar oortjes wiebelde. Hm? Een vragende blik ging naar Rumble. En toen fluisterde hij opeens zachtjes dat hij van haar hield. Een frons kwam op haar kop, waarna ze hem onderzoekend aankeek. Natuurlijk hield hij van haar, hij was haar broer. Dat hoorde erbij toch? Maar... de manier waarom hij het had gezegd. Zo... zo kwetsbaar. ‘Wat?’ reageerde ze dan ook zachtjes. Ze begreep het niet. Ze realiseerde zich nu pas hoe dicht hij eigenlijk om haar heen lag en opeens begonnen puzzelstukjes op de plek te vallen. Maar ze bleef ontkennen. Dit meende hij niet zo, toch? Ze nam wat afstand van hem, keek hem recht aan. ‘Rumble, je bent mijn broer,’ miauwde ze toen, langzaam, onzeker. Want hield hij van haar als een broer dat deed... of toch anders?

Nee, het was niet waar... Alles aan zijn houding liet het zien en ze drukte haar oren dieper in zijn nek. Hij meende het, hij meende het echt. Hij ontweek haar blik, kromp ineen, leek kwaad. En Wren voelde zich opeens heel naar, alsof er een koude sluier over haar heen was gevallen. Ze voelde zich misselijk. Was hij daarom alleen maar zo close met haar? Zo aardig geweest altijd? Omdat hij meer voelde dat een broer hoorde te doen. Rillingen schoten over haar rug toen hij haar eindelijk weer aankeek en ze schudde haar kop. Ze geloofde het niet, maar het was waar, ze zag het aan hem, hoe teleurgesteld hij was. Maar het was hij die boos en bitter werd. Waarop, op haar? Zíj was toch verdomme degene die logisch nadacht. Broers en zussen hoorden niet samen te zijn, dus toen hij opeens overeind krabbelde sloeg ze kwaad met haar staart. ‘Wat denk je wel niet?’ vroeg ze daarom ook verontwaardigd, haar haren kwamen overeind waarna ze ook overeind krabbelde en hem de pas afsneed. Hoe durfde hij?! ‘Wat had je dan verwacht, hm?’ "Laat maar", echt niet dat ze hem hier zo mee weg zou laten komen. Ze had een schouder nodig om op te huilen, en hij was haar laatste toevlucht geweest, en nu ook pakte hij dat van haar af. Nu was ze helemaal alleen, want hij had het finaal verkloot nu. ‘Wat jij wil, dat hoort niet, dat is fout!’ En natuurlijk hield ze wel van hem. Hij was familie. Wat hij wilde maakte haar misselijk, deed haar maag omdraaien. Ze trok even haar lip op en dwong hem haar aan te kijken.

De rillingen gingen over haar rug toen hij nogmaals flink bestempelde dat hij van haar hield. En hij had verwacht dat het mis zou gaan, waarom zei hij dit dan? Kwade tranen kwamen weer in haar ogen en ze sloeg haar nagels in de grond. Ze snapte hem gewoon niet. Waarom deed hij nu alsof het haar schuld was? Hij spoorde niet. Ze zei niets meer, ze keek hem alleen kwaad aan, walgend aan. Het was niet eerlijk. Waarom moest hij haar nog een trap na geven? Hij duwde zich langs hem, en ze haalde in een flits uit naar zijn flank. ‘Raak me niet aan!’ siste ze kwaad. Haar ogen schoten vuur, waarna ze opzij sprong en zich nog even omdraaiend, hem nakijkend. ‘Raak me nóóit meer aan..’ En na die woorden gromde ze en draaide zich om, de andere kant op, gewoon weg van hem. Ze had weer volledige kortsluiting. Zoveel gevoelens overmanden haar, dat ze niet meer wist wat ze moest voelen. Maar Rumble mocht oprotten.