Cause I'm a ride or die, whether you fail or fly

Wren was helemaal gesloopt. De dagen leken leeg en hol te zijn, nu haar moeder dood was. Haar zoektocht naar haar was geëindigd met de poes die voor haar poten in elkaar zakte en naar de Tribe of Endless hunting was gegaan. Wren liep dan ook lusteloos door de Redwoods. Normaal gesproken keek ze om de zoveel tijd omhoog, hopend op een glimp van de lucht, maar nu keek ze slechts naar de grond, oplettend waar ze haar poten neerzette. Het voelde zo onwerkelijk. En nooit zou ze erachter komen wat gebeurd was in de tijd dat Coyote met haar moeder had gesproken, en toen ze haar helemaal gehavend terug had gevonden. Maar of ze nu nog boos of verdrietig was, eigenlijk niet. Eigenlijk voelde ze maar weinig. Ze beet op haar lip en slofte verder door het stoffige woud, haar kop onder de varens door bukkend. Misschien... misschien moest ze even een pauze nemen. Bij de gedachte liet ze zichzelf praktisch vallen op de grond en krulde ze op onder de varens, haar kopje legde ze op haar voorpoten neer en leeg staarde ze naar voren. Er leek wel kortsluiting in haar kop te zijn, want zelfs haar eigen gedachtes leken stil te zijn.

- Alleen Rumble!

Hij volgde haar. Wren was er tussenuit geglipt en hij kon wel raden wat ze ging doen. Eerder was ze gek op hoogtes geweest, moest hij zich druk maken of ze wel goed genoeg oplette in haar enthousiasme. Nu was ze verdrietig en vluchtte weg. Het was niet goed om er zo in door te draven. Straks maakte het zijn zusje gek. Hijzelf vond het wel prima zo. Ze was weg, maar dat kwam omdat ze haar eigen verantwoordelijkheid niet aan had gekund. Ze had de Tribe in de steek gelaten, zoals ze hen als kitten ook in de steek had gelaten. Viel te verwachten toch? Coyote had haar geprobeerd over te halen. Hij keek enorm tegen zijn mentor op, hij was zijn grote voorbeeld. Sterk en wijs. Zo wilde hij ook worden. Als Coyote het dus al niet had gekund, dan was ze afgeschreven in zijn ogen. Toch wilde hij niet dat Wren in de problemen zou raken door Starteller. Zeker niet nu ze dood was. Dat zou zonde zijn en daarvoor gaf hij te veel om haar. Dus volgde hij haar pootstappen de redwoods in. Totdat haar geur sterker werd en leek te stoppen onder wat varens. “Wren.” Miauwde hij zachtjes. Ze was eigenlijk de enige kat waarbij hij echt een beetje leek te ontdooien en die soms ook zijn andere kant te zien kreeg. Hij kroop ook onder de varens en streek zachtjes, troostend, over haar rug. “Het spijt me Wren.” Vervolgde hij nog steeds zachtjes. Bang dat hij haar nog meer zou breken, maar misschien kon hij tot haar doordringen. Zou ze zichzelf weer weten te vinden.

Wren haar oor draaide als een reflex naar het geluid. Haar ogen volgden sloom en voor ze het wist kroop Rumble bij haar onder de varens. Wauw, dat hij nog was gekomen om haar te helpen. Hij was al die tijd boos op hun moeder geweest. Hij was vast alleen maar blij dat ze dood was. Toen hij haar naam sprak kwam er ook weinig reactie van Wren af. Maar toch was zijn troost comfortabel. Hij was nog altijd haar grote broer ergens. Misschien had ze zijn aanwezigheid als iets vanzelfsprekends gezien. Dat Rumble wel voor haar zou opkomen. Maar de laatste tijd waren hun meningen gewoon zo anders geweest. Had het een rift tussen hen geslagen? Maar Wren liet zichzelf gewillig troosten, hun vachten tegen elkaar aan. Hij zei dat het hem speet. In haar ogen begon weer een beetje van haar oude vuur op te laaien. Ze beet op haar wangen en ze moest weer tegen de tranen vechten. ‘Hoe kan je dat zeggen? Jij wilde haar altijd al weg hebben,’ zei ze op een bibberende stem ertegenin. Nee, misschien moest ze het maar accepteren, hoe erg het ook was, dat zij meer van hun moeder hield dan hij.

Natuurlijk kreeg hij een sneer van haar, dat was hij inmiddels wel gewend. Het gekibbel, het dwarsliggen. Ooit hadden ze als kittens over elkaar heen gerold en gelachen. Gelachen, dat had hij niet meer gedaan sinds wanneer eigenlijk? Hij wist het zelf niet eens meer. Te lang geleden, te weinig indruk gemaakt wie zal het zeggen. “Niet zo. Dit is nooit wat ik gewild heb.” Brulde hij dan ook harder dan hij bedoeld had. Dit had nu ook weer niet gehoeven, ze had niet dood gehoeven. Gevlucht was prima, maar dood was iets anders. Dat paste niet in zijn plaatje. Dat paste niet in zijn beeld die hij probeerde van hun moeder te schetsen, om haar zo ver mogelijk bij hem vandaan te houden. Ze kwam nu weer te dichtbij. Maar Wren zag dat niet, niemand zag dat. Omdat niemand hem ooit probeerde te begrijpen. Hij overtrad de regeltjes, deed maar waar hij zin in had. Waarom probeerde je zo iemand te begrijpen? “En het spijt me voor jou. Ik wil niet dat je pijn hebt.” Miauwde hij toen weer op een normale toonhoogte. Zijn okergele ogen stonden warm toen hij naar haar keek.

Wren staarde voor zich uit. Rumble snapte het gewoon niet. Hij snapte niet dat ze dagen bezig was geweest alle resten bloed van haar moeder uit haar vacht te wassen. Hij had niet pijn geleden zoals zíj dat had gedaan. Maar toen hij brulde naar haar, dook ze eerst angstig in elkaar. Waar kwam dát vandaan? Ze drukte haar oren in haar nek, waarna ze haar kopje van haar poten omhoog hief en Rumble strak aankeek. Zo praatte hij niet tegen haar. Nu niet, nooit niet. ‘Rumble,’ siste ze dan ook kwaad. Hopelijk was dit genoeg om hem ervan te overtuigen dat ze dat niet pikte. Wren draaide haar kop weg en staarde weer voor zich uit. Ergens wist ze ook wel dat hij het goed bedoelde en dat hij vast wel, hopelijk, ergens om hun moeder gaf. Maar hij was bijna heel zijn leven al kwaad op haar, dus waarom zou dat nu opeens veranderen? Maar hij leek daarentegen wel om haar te geven, want hij miauwde dat hij niet wilde dat ze pijn had. Ze haalde haar schouders op. ‘Hmmpf,’ bromde ze dan ook. Ze slikte en wreef een poot langs haar wangen, om alvast ervoor te zorgen dat ze niet weer opnieuw zou huilen. ‘Ik kan prima voor mezelf zorgen.’ Ze wilde dat ze dat kon geloven. Ze had het altijd geloofd en er standvastig op geweest. Ze had geen hulp nodig. Hier kwam ze ook wel alleen doorheen.

Ze siste zijn naam kwaad terug. Ze begreep hem gewoon niet… Turtle begreep hem niet… Niemand niet. Toch hield hij van haar, heel erg veel. Dat moest ze weten. Misschien maakte het het dan allemaal beter. Ze miauwde dat ze prima voor zichzelf kon zorgen. “Ik zeg ook niet dat je niet voor jezelf kunt zorgen, dat maak je mij vaak genoeg duidelijk.” Zijn ogen keken haar onderzoekend aan. “Ik zei dat ik niet wil dat je pijn lijdt. Dat is iets anders dan voor jezelf kunnen zorgen. Het doet je pijn, dat zie ik toch…” Hij keek even weg en zuchtte zachtjes.

Wren zuchtte en legde haar kop weer demonstratief op haar poten. Het was net alsof Rumble haar een les aan het geven was. Maar ze snapte het. Hij probeerde het in ieder geval. ‘Natuurlijk doet het me pijn! Ik snap niet..’ ze stopte haar zin. Ze snapte niet hoe het gewoon had kunnen gebeuren. Mama dood, zomaar.. Was het nou een ongeluk? Het leek erop. Turtle had meteen gedacht dat het Coyote en Rumble waren geweest, maar dat geloofde Wren niet helemaal. Rumble was altijd iedere nacht aan haar zij, als hij was vertrokken had ze het wel gemerkt. ‘Het is gewoon niet eerlijk,’ verzuchtte ze erna. Verdomme, waarom moest ze nu alweer bijna janken? Janken was zwak en nee, ze was sterk. Ze keek dan ook omhoog, pogend de tranen te stoppen.

Uiteindelijk gaf ze het dan toch toe, dat het pijn deed. Dat het niet eerlijk was. “Nee eerlijkheid is soms ver te zoeken.” Miauwde hij bitterder dan hij bedoeld had. Alles om de dood van hun moeder was niet eerlijk. Dat hij verdacht werd, dat Coyote verdacht werd, dat Turtle kwaad op hem was. Alles. En nog kon hij het niet. Hij kon het niet laten zien, het kwam er simpelweg niet uit. Hij wist niet hoe het kwam. Ergens wilde hij het wel, laten zien dat het hem ergens diep in zijn hart ook pijn deed. Maar hij wist simpelweg gewoon niet hoe. Hij wist niet meer hoe het moest, na het al die moons binnen gehouden te hebben. Het leek alsof hij het niet meer kon. Hij keek opzij naar Wren die omhoog keek, waarschijnlijk in een poging haar tranen te stoppen. Er was nog iets wat hij haar moest vertellen. Wat hij haar al heel lang wilde vertellen, maar wat hij niet durfde. Bang om weer op zijn plaat te gaan, zoals altijd…

Rumble leek helemaal verbitterd. Alsof niets meer meezat. En ja, ze kon het begrijpen, het was ook niet eerlijk nu even. Alles zat tegen, niets ging goed. Hun moeder die overleden was, Turtle die boos op hem was, de twijfels om hun moeders dood. Waar kon ze nog blij om zijn? Haar beste vriendin was alweer manen weg, en Spark was opeens healer? En Day was een verrader. Alles zat tegen. Ze zuchtte da ook, alsof ze met hem instemde en krulde zichzelf wat steviger op. Stomme Tribe. Op zulke momenten vroeg ze zich af of ze niet beter weg kon gaan. Hazelpaw opzoeken op vlakke heuvels met lang gras in een plek die WindClan heette. Rumble leek net zoals haar in gedachten verzonken te zijn, hun blikken kruisten elkaar niet meer. Wren haalde een poot voor haar ogen langs. Ze moest even normaal doen, sterk zijn. Zelfmedelijden had ze nu ook niets aan.

Hij hoorde Wren zachtjes naast hem zuchten, voordat ze zichzelf nog wat steviger tegen hem aan krulde. Zijn hart timmerde er harder van in zijn borstkas en hij slikte even. Hij moest het haar vertellen een goed moment kwam waarschijnlijk nooit. Hij wendde zijn kop weer naar haar en legde even zijn kin op haar rug. Hij was enorm bang voor de reactie die hij ging krijgen en hij wist niet zo goed waarom. Het kon toch heel goed zijn dat zij het ook voelde, dat moest toch bijna wel? “Wren.” Miauwde hij zachtjes om haar aandacht weer te trekken. Kom op Rumble, je kunt het. Hup. “Wren, ik hou van je.” Fluisterde hij, zijn woorden waren enorm zachtjes. Maar hij zat met zijn kin vlakbij haar oor, ze moest hem wel kunnen horen.

Wren probeerde na te denken over hoe nu verder. Maar ze wist het oprecht niet meer. Turtle en Rumble wilden elkaar niet meer aankijken, hun moeder was dood, en ze waren meer uit elkaar aan het groeien dan ooit. Daarbij was Day niet meer haar vriend en was Spark, van álle katten in de Tribe die haar moeders plek in moest nemen? Nee, dit was een nare droom, alsjeblieft liet het een droom zijn. Rumble legde zijn kop op haar rug. Even bleef het stil, totdat ze haar naam hoorde en Wren kort met haar oortjes wiebelde. Hm? Een vragende blik ging naar Rumble. En toen fluisterde hij opeens zachtjes dat hij van haar hield. Een frons kwam op haar kop, waarna ze hem onderzoekend aankeek. Natuurlijk hield hij van haar, hij was haar broer. Dat hoorde erbij toch? Maar... de manier waarom hij het had gezegd. Zo... zo kwetsbaar. ‘Wat?’ reageerde ze dan ook zachtjes. Ze begreep het niet. Ze realiseerde zich nu pas hoe dicht hij eigenlijk om haar heen lag en opeens begonnen puzzelstukjes op de plek te vallen. Maar ze bleef ontkennen. Dit meende hij niet zo, toch? Ze nam wat afstand van hem, keek hem recht aan. ‘Rumble, je bent mijn broer,’ miauwde ze toen, langzaam, onzeker. Want hield hij van haar als een broer dat deed... of toch anders?

Het eerste wat er uit haar bek kwam was een vragende wat en meteen vervloog al zijn hoop. Ze zou het niet begrijpen, ze voelde dit niet voor hem. Ze nam afstand van hem en hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij wende zijn blik af toen ze hem recht aan probeerde te kijken en even leek hij ietsje ineen te krimpen bij haar volgende woorden. Zijn nekharen kwamen kort overeind, maar gingen toen ook weer liggen. Hij draaide zijn kop weer en keek haar aan. Zijn okergele ogen stonden koel. Hij ging haar niet smeken. Ze wilde dit niet dat was hem nu duidelijk genoeg. Hij had het weer eens verpest, zoals altijd. Ze hield niet van hem, niet op de manier waarop hij bedoeld had. Hield ze sowieso wel ergens van hem? Turtle niet. Dat was hem ook duidelijk. Hun moeder niet, ze was weg gegaan. Niemand niet. “Laat maar.” Miauwde hij toen bitter terwijl hij overeind krabbelde.

Nee, het was niet waar... Alles aan zijn houding liet het zien en ze drukte haar oren dieper in zijn nek. Hij meende het, hij meende het echt. Hij ontweek haar blik, kromp ineen, leek kwaad. En Wren voelde zich opeens heel naar, alsof er een koude sluier over haar heen was gevallen. Ze voelde zich misselijk. Was hij daarom alleen maar zo close met haar? Zo aardig geweest altijd? Omdat hij meer voelde dat een broer hoorde te doen. Rillingen schoten over haar rug toen hij haar eindelijk weer aankeek en ze schudde haar kop. Ze geloofde het niet, maar het was waar, ze zag het aan hem, hoe teleurgesteld hij was. Maar het was hij die boos en bitter werd. Waarop, op haar? Zíj was toch verdomme degene die logisch nadacht. Broers en zussen hoorden niet samen te zijn, dus toen hij opeens overeind krabbelde sloeg ze kwaad met haar staart. ‘Wat denk je wel niet?’ vroeg ze daarom ook verontwaardigd, haar haren kwamen overeind waarna ze ook overeind krabbelde en hem de pas afsneed. Hoe durfde hij?! ‘Wat had je dan verwacht, hm?’ "Laat maar", echt niet dat ze hem hier zo mee weg zou laten komen. Ze had een schouder nodig om op te huilen, en hij was haar laatste toevlucht geweest, en nu ook pakte hij dat van haar af. Nu was ze helemaal alleen, want hij had het finaal verkloot nu. ‘Wat jij wil, dat hoort niet, dat is fout!’ En natuurlijk hield ze wel van hem. Hij was familie. Wat hij wilde maakte haar misselijk, deed haar maag omdraaien. Ze trok even haar lip op en dwong hem haar aan te kijken.

Hij keek haar aan. “Eigenlijk had ik dit verwacht, maar gehoopt dat jij hetzelfde voelde.” Miauwde hij toen. “Nee? Hoort het niet. Wat hoort er dan precies wel en niet? Waarom zou het fout zijn als ik van je hou. Ik hou van je Wren. Ik doe alles voor je en nu noem je het fout.” Vervolgde hij bitter. Het laatste beetje hoop die hij had gehad, was geknakt. Alles was geknakt. Nu waren Turtle en Wren allebei boos op hem. Ze vond het vies, wat hij voor haar voelde. Dat kon hij aan haar zien. Alsof hij er iets aan kon doen. Alsof hij de liefde die hij voor haar voelde tegen kon houden. Het was er en het was echt. Was dat dan zo fout? Was hij dan zo verknipt. Blijkbaar. Alles wat hij deed vonden anderen fout, werd verdraaid. Zelfs zijn welgemeende liefde voor haar, was blijkbaar fout… Wat deed hij hier dan nog. Hij duwde zichzelf langs haar heen, waarbij zijn haren langs die van haar streken. Hij had hier niks meer te zoeken.

De rillingen gingen over haar rug toen hij nogmaals flink bestempelde dat hij van haar hield. En hij had verwacht dat het mis zou gaan, waarom zei hij dit dan? Kwade tranen kwamen weer in haar ogen en ze sloeg haar nagels in de grond. Ze snapte hem gewoon niet. Waarom deed hij nu alsof het haar schuld was? Hij spoorde niet. Ze zei niets meer, ze keek hem alleen kwaad aan, walgend aan. Het was niet eerlijk. Waarom moest hij haar nog een trap na geven? Hij duwde zich langs hem, en ze haalde in een flits uit naar zijn flank. ‘Raak me niet aan!’ siste ze kwaad. Haar ogen schoten vuur, waarna ze opzij sprong en zich nog even omdraaiend, hem nakijkend. ‘Raak me nóóit meer aan..’ En na die woorden gromde ze en draaide zich om, de andere kant op, gewoon weg van hem. Ze had weer volledige kortsluiting. Zoveel gevoelens overmanden haar, dat ze niet meer wist wat ze moest voelen. Maar Rumble mocht oprotten.