We know it's wrong, but we don't do a thing to change the flaw

Hij was weer eens vroeg wakker geworden of eigenlijk was het beter om te zeggen dat hij zo goed als niet geslapen had. Dat deed hij al moons niet tenslotte en er zou niet ineens verandering in komen nu dat hij in een ander kamp was. Misschien als ze hem stiekem papaverzaadjes zouden voeren dat dat zou gebeuren, maar anders niet. Hij had dan ook stilletjes de  medicine cat den verlaten. Hij wilde de rest tenslotte niet wakker maken. Hij zette zijn vacht wat uit tegen de dauw die duidelijk in de lucht hing, waardoor hij er misschien wat groter uitzag dan normaal. Vaak genoeg hadden ze dit ook in Shadowclan door het moeras, maar hier voelde het toch een stuk frisser aan dan daar. Hij begon zich ergens half af te vragen of hij ondertussen niet naar riverclan begon te ruiken, maar hoopte dat dat niet het geval was. Het was beter dan de dirtplace geur, maar niet de oude vertrouwde geur waar hij aan gewend was.

[Bristlepaw]

Brimpaw schrok plots wakker uit haar toch al rusteloze slaap door een langgerekte kreet die zei dat er een indringer was in het camp. Meteen sprong de oudere apprentice recht en met een levenslust die je bij haar niet vaak zag rende ze de apprentice den uit, haar rosse vacht nog in pieken rechtstaand. Maar het enige wat ze zag was Bristlepaw, die bij Acorndust stond en bang keek en Dreampaw, die de grotere kater bewerkte met haar klauwen. Waren ze blind, of dom, of was zij de enige die even twee seconden haar ogen aan het duister liet wennen voor ze begon aan te vallen in Starclansnaam? "Starclanverdomme, jullie domme vossenstronten!", schreeuwde Brimpaw luid ter antwoord. Iedereen was toch al wakker, en starclanverdomme wat was dit een domme kip! Leefde ze onder een rots ofzoiets?!

Hij was misschien zelf ook nog niet goed wakker, maar er leken twee riverclanapprentices helemaal niet wakker te zijn nog. Een schreeuwde hard dat er een indringer was, waarna hij een ander zich op hem wierp. Hij voelde hoe scherpe nagels zijn vacht aan het bewerken was en zijn instinct nam de overhand op dat moment. Hierdoor haalde hij kort uit naar de apprentice die op hem gesprongen was in de hoop haar van hem af te krijgen. Vrijwel direct erna hoorde hij de woorden van meerdere katten die erbij gekomen waren. Hij moest het de apprentices nageven dat ze snel hadden gehandelt voor een mogelijke indringer, maar zijn lichaam was er duidelijk niet zo blij mee en zijn gezicht vertrok kort toen er wat pijn doorheen schoot. "Het is al goed," Sprak hij, maskerende dat het ergens misschien niet zo goed was. "De volgende keer letten ze wel beter op hoop ik." En daarmee liet hij zijn blik kort langs de apprentices glijden. Ook al was de volgende kat misschien daadwerkelijk een indringer en niet een shadowclanner die hier maar voor even was.

Het stemmetje dat het woord indringer zo luid als ze kon schreeuwde herkende hij meteen. Een grijns trok over zijn gezicht, hij snapte al wat er aan de hand was. Het was vroeg in de ochtend en nog niet iedereen had Acorndust in hun kamp gezien. Een harde bulderlach weerklonk door het kamp heen toen hij aankwam bij het tafereel waar Bristle en Dream heel hard aan het proberen waren om hun gast weg te jagen. Een grote grijns bleef op zijn snuit staan terwijl hij zag hoe boos anderen die wel wisten dat Acorndust hier mocht zijn waren. Vooral Coyotespirit was grappig. "Jullie worden felle krijgers," sprak hij met humor in zijn stem, waarna hij met een wat serieuzere blik naar Acorn keek. "Je lijkt dan ook echt wel op een indringer," sprak hij met een schouderophaal, informeler met de ander dan hij ooit geweest was. "Iedereen rustig aan, er is hier duidelijk een misverstand," en met een beetje een strenge blik keek hij naar de drie oudere katten van zijn clan die wel erg boos gereageerd hadden.

Pantherstar kwam er al snel bij - Brimpaw verwachtte wel dat de twee onnozele apprentices die hen allemaal wakker geschreeuwd hadden nu straf zouden krijgen. Maar nee, Pantherstar zei dat ze rustig moesten doen; erger nog, hij keek strenger naar de drie volwassenen in deze situatie die klaar waren om Bristlepaw en Dreampaw een paar verdiende tikken op hun poten te geven. Brimpaw's mond viel open van verbazing. Was hij serieus nu? Als zijn degene was die het camp bijeen had geschreeuwd voor een misverstand, dan had er nog wat gezwaaid hoor. En nu zouden ze er gewoon vanaf komen met een lacherige "jullie zullen felle krijgers worden"? Waar was de eerlijkheid in dat! "Je gaat hen niet straffen?!", riep Brimpaw ongelovig uit. Starclanverdomme, Pantherstar was nog weker dan ze gedacht had. Sowieso was dat omdat Bristlepaw zijn dochter was. Heel objectief hoor, meneer de leider. "Sowieso is dat gewoon omdat Bristle je dochter is! Als ik dat zou moeten proberen, dan zou er nog wat zwaaien hoor!", vervolgde ze, en het onrecht dat ze op dit moment voelde sprak in haar hele houding. Het leven was niet eerlijk. Toen zij nog de dochter was van de leider - en auwch, Starclan, die gedachte deed pijn - had ze ook niet moeten hopen dat ze niet gestraft zou worden!