Be my mirror, my sword and shield

De oorlog zat hem toch helemaal niet zo lekker, het was iets wat hij nog niet gewend was geraakt, iets wat hij nooit echt zou gaan begrijpen waarschijnlijk. Hij snapte niet waarom er zoveel gevochten moest worden. Hij snapte niet waarom het allemaal niet simpeler kon. Maar goed, misschien was dat ook wel een beetje omdat hij een beetje naïef was. Hij zag alleen maar het goede in de wereld en niet het slechte van de wereld. En dat was natuurlijk best wel slecht, maar aan de andere kant? Het was gewoon iets wat hij niet snapte, hoe iemand zo slecht kon zijn. Zelfs als er iemand slecht was, dan was er altijd wel iets gebeurd waarom ze zo waren geworden? Dat soort dingen waren dingen waar hij gewoon niets van snapte. Het waren gewoon katten die schreeuwden om hulp, zoals zijn moeder. Maar goed, al dat nadenken had geen zin, vooral niet als je naar een muis aan het staren was die verder op aan het snuffelen was. Voorzichtig stapte hij dichterbij, steeds een stukje dichterbij. En toen sprong hij op, richting de muis, die hem schijnbaar allang door had en weg schoot. Beduusd kwam Falcon met zijn voorpoten op de grond terecht, waar geen muis tussen zat. Hij snoof even een keer geïrriteerd, jagen was nog steeds niet zijn forté, dat was al duidelijk.

+ @Juniperpaw

Misschien was dit geen goed plan. Nee, dat was het zeker niet. Als ze gesnapt werd dan had ze waarschijnlijk grote problemen, maar ze was ergens wel nieuwsgierig hoe anders het zou zijn op de open vlaktes van het windclangebied. Daarom had ze dan voorzichtig fourtrees over gestoken en was nu aan de grens. Ze hief haar neusje kort in de lucht om te ruiken of er een patrol was, maar toen dit niet het geval leek te zijn zette ze de eerste stap over de grens. Als iemand haar vond, dan zou ze zeggen dat ze verdwaald was. Dat zou moeten werken toch? Ze was nog een jonge apprentice, dus misschien zouden ze haar geloven. Met al haar zintuigen op scherp zette ze langzaam maar zeker elke stap verder, proberend zo laag mogelijk te blijven, want alles was hier zo open.

Het was niet iedere dag dat hij de geur van ThunderClan rook. Hij had een paar keer eerder ThunderClan geroken, maar nog nooit in hun territorium. Was er iets mis? Hadden ze hulp nodig met alles? Nee toch? Of kwamen ze aanvallen? Moest hij iemand gaan halen of kon hij er alleen op uit? Hij besloot toch maar het laatste terwijl zijn poten dichterbij kwamen. Hij zou steeds dichterbij komen, tot er toch een figuur in zijn gezichtsveld op dook en hij even verbaasd knipperde. Het was een poes die zeker jonger was dan hem, heel erg zeker. En ze was hier alleen. ”Kan ik je helpen?” vroeg hij even met een verbaasde blik op zijn kop. Goed, hij had ook een paar keer over de grens heen gegaan bij een andere clan, maar dat betekende niet dat hij niet vriendelijk ging vragen aan de ander om van het territorium af te gaan, op z’n minst op de grens te gaan staan zodat hij zelf niet op z’n kop kreeg. Want Falcon hield wel nog steeds heel erg veel van socializen, dat was zeker.

Het was hier zo anders dan in Thunderclan gebied en ze was er ook vrij zeker van dat ze al van ver te zien zou moeten zijn, ook al bleef ze laag bij de grond. Alleen voor ze veel verder was hoorde ze een stem die vroeg of ze hulp nodig had. Dat was vreemd, ze had eerder verwacht dat ze de vraag zou krijgen wat ze hier deed. Ze rechtte haarzelf en draaide zich om de kater eens goed te kunnen bekijken. Hij was duidelijk wel wat ouder dan haar, maar mogelijk nog geen warrior. "Ik ben verdwaald." Het was een stomme leugen, dat wist ze zelf ook dondersgoed, maar misschien zou de ander het geloven. Dan zou haar tocht hier misschien wel eindigen, maar dan zou ze misschien niet windclan kwaad gemaakt hebben of in de problemen geraken.

Als er iets was wat hij had verwacht, dan was het niet om een thunderclanner op WindClan territorium te zien. Een ThunderClanner moest aardig ver lopen om op WindClan territorium te komen, maar de poes hier had het toch gedaan. En hij wist niet zeker wat hij hiervan moest maken. Moest hij het melden? Moest hij opletten of er niet meer Thunderclanners in de buurt waren en het stiekem niet een inval was? ”Ik ben verdwaald.” Oh. Dat kon ook natuurlijk. Falcon kon niet zomaar zeggen dat ze loog, hij was wel verrast hoor. Want hij had gedacht dat de geurspoor wel aardig duidelijk was.. maar aan de andere kant leek het wel een jonge apprentice. Dus het kon, het was hem ook een keer gebeurd immers. ”Oh,” sprak hij daarom ook eerst, voordat hij wat dichterbij stapte. Hij zou haar makkelijk aan kunnen mocht het nodig zijn, maar het liefste wilde hij natuurlijk geen geweld gebruiken. ”Dan zal ik je wel mee terug begeleiden.” sprak hij met een kort, resoluut knikje. Kon natuurlijk altijd gebeuren.

Het was het slechtste excuus waar ze ooit mee had kunnen komen, maar toch leek de apprentice voor haar er vrij normaal op te reageren. Een warrior zou waarschijnlijk gezegd hebben dat ze loog, maar deze kat niet. "Dat lijkt me wel het handigste." Sprak ze dan ook toen hij vertelde haar terug te begeleiden. "Welke kant is het uit?" Tenslotte moest ze wel doen alsof ze echt niet haar weg terug wist, maar waarschijnlijk zou het normaal gezien gewoon haar eigen geurspoor terugvolgen zijn geweest. Maar dat hoefde ze de ander niet te vertellen.

Hij kon haar natuurlijk boos behandelen en haar op haar kop geven, maar hij kon het ook gewoon aardig doen. Dan liet hij tenminste ook een beetje een goede impressie achter als de medicine cat apprentice enzo he. Daar moest hij wel een beetje aan denken en goed, hij was ook wel gewoon beetje een softie. En hij had dit soort dingen vroeger ook gedaan, en hij wilde ook niet zo behandeld worden als hij heel erg eerlijk was. ”Dat lijkt me wel het handigste.” klonk er van de apprentice af. ”Welke kant is het uit?” vroeg ze toen aan hem, waarop Falcon zachtjes naar haar glimlachte en met zijn staart de kant op wees waar ze waarschijnlijk ook vandaan was gekomen. ”Die kant, kom.” sprak hij met een glimlachje terwijl hij op een rustig tempo begon te lopen. ”Als we iemand tegenkomen zal ik het wel rustig uitleggen, daar hoef je je geen zorgen over te maken.” Hij hoopte tenminste dat diegene dan wilde luisteren naar hem. Maar zolang het geen Amberstorm was, zou het vast wel goedkomen.

Ze hoopte eerlijk maar dat ze geen andere kat tegen zouden komen, want die zouden haar misschien minder geloven dan deze apprentice. Misschien had ze daar dan toch wel wat geluk mee gehad dat het een apprentice was geweest die haar vond en niet een warrior. Die zou haar waarschijnlijk meteen verjaagd hebben en misschien zelfs wel meer gedaan hebben. "Oke, toch hoop ik niemand meer tegen te komen." En ook geen Thunderclanners wanneer ze terug kwam, want die zouden haar ook nog wel eens kunnen straffen en daar had ze geen zin in.

Zolang zijn moeder niet binnen zou komen, zou alles goedkomen. En daarbij, katten uit zijn clan wisten ook wel dat hij geen kwaad bedoelde als hij iemand terug naar huis bracht. Zolang het een eenmalige overtreding was, moest er niet zo moeilijk gedaan worden in zijn opinie. Dan moest het gewoon rustig opgelost worden. Een foutje kon gebeuren, dat was niet zo moeilijk. En sommige katten waren gewoon nieuwsgierig, dat was hij natuurlijk ook altijd geweest. "Oke, toch hoop ik niemand meer tegen te komen." klonk er van de poes af, waarop Falcon even zachtjes grinnikte, hij snapte dat wel hoor, maar er was niks om bang voor te zijn. "Ik denk dat het wel snor zit, je hebt mij immers als escort." sprak hij met een zacht lachje tegen de poes terwijl hij even vanuit zijn ooghoeken naar haar keek met een grijnsje.

De windclanner probeerde haar misschien gerust te stellen, maar ze hoopte nog steeds niet dat ze een andere windclanner tegen zou komen. Ze was er vrij zeker van dat die niet zo goed gelovig zou zijn als deze kat. "Is het nog ver?" Vroeg ze dan ook, terwijl ze kort een blik over haar schouder wierp, ze wilde tenslotte er wel zeker van zijn dat niemand achter hun aan zou komen.

Het leek er niet echt op dat de poes graag een gesprek wilde voeren. Hij probeerde het, oprecht, maar het leek al snel dat de poes daar geen trek in had. Maar hij bleef proberen, als de goedzak die hij was. ”Is het nog ver?” klonk er van de poes af, waarop Falcon zijn kopje even naar haar toe draaide. ”Nee hoor! Totaal niet, nog maar een klein stukje.” sprak hij met een zachte glimlach, waarna hij zijn kop weer draaide richting de velden voor hem. ”Dus, geniet je een beetje van het leven als apprentice? Je moet vast blij zijn dat je zoveel meer vrijheid hebt gekregen, of niet dan?” sprak hij met een grinnik in zijn stem.

Normaal zou ze wel wat spraakzamer zijn, maar ze wist dat ze hier voorzichtig moest zijn met wat ze zou zeggen, dus hield ze zich een beetje in. Toch toen de ander haar vragen begon te stellen kon ze het niet laten om wat te glimlachen en te knikken. Tenslotte beviel het haar zeker wel dat ze nu een apprentice was. "Het is een stuk beter dan in het kamp," Begon ze dan ook. Want dat was hoe het geweest was als een kitten voor haar. "Er is zoveel meer te ontdekken nu en het klimmen in bomen is ook echt geweldig." Misschien had ze zich wat meer in moeten houden, maar als het op het klimmen aankwam, dan was ze daar gewoon enthousiast over.

Onderwerp: Re: Be my mirror, my sword and shield