who will be there to take my place

Dagen waren voorbij gegaan. Hij had het bijna niet gemerkt. In een soort trance was hij hier beland. Toen hij in slaap gevallen was was hij vredig heen gegaan, althans daar leek het op. Zijn lichaam lag er vredig bij en de glimlach die op zijn snuit zat lieten het lijken alsof hij wilde gaan. Alsof hij blij was. Hij lag met zijn kop op zijn poten te staren naar de sterren die onder zijn groten poten schitterde, maar verder gebeurde er weinig. Dagen lang had hij zo gelegen en ook zijn oude mate Courage had hem niet op laten kijken. Hij was nog niet klaar. Tranen welde op in zijn ogen toen hij voor het eerst in dagen opstond en hij inademde, hoewel dat eerder een reflex was dan een must tussen de sterren. Zijn ogen begonnen te branden en met zijn poot wreef hij de eerste traan weg en de tweede, maar al snel had hij door dat de waterval aan tranen niet te stoppen zou zijn. Zijn lichaam was gevuld met emoties die er niet uit gekund hadden toen hij nog leefde. Hij had gezien hoe zijn zoon naast zijn lichaam was gaan liggen, maar zelf had hij het niet kunnen voelen. Hij zou hem niet meer tegen hem aan kunnen voelen totdat hij zich ook bij de sterren zou voegen en hoewel Bee hoopte dat dat nog lang zou duren wilde hij ook gewoon zijn zoon naast hem. Nu kon hij niks voor hem betekenen. Het enige wat hij was was een herinnering en één van de vele sterren aan de hemel. De tranen stroomde sneller over zijn wangen en zijn gesnik werd langzaam luider. De pijn in zijn lichaam die hij de al die moons lang had gevoeld was vervaagd, maar hij had liever die pijn dan dat hij moest toekijken hoe Starteller zijn zoon van zijn rang schopte alsof hij haar niet had geholpen al die tijd. Meer tranen kwamen. Hij zou Clementine niet kunnen vertellen hoe zijn gevoelens naar haar veranderd waren naar liefde en dat ook zij, op hun oude leeftijd, nog een kans op liefde verdiende als een oud en bejaard koppel wat elkaar hielp. Maar het had niet zo mogen zijn. Hij was van zijn leven weggerukt op aarde. Zijn doffe vacht was versierd met sterren. Zijn hart trok zich samen in pijn en emotie en langzaam ging hij weer zitten. "Verdomme!" Schreeuwde hij luid, maar zijn stem brak. Het boeide hem niet meer of hij hier brak voor iedereen zijn neus. Niks boeide hem meer. Niks behalve zijn kinderen die zonder hem achtergelaten waren op die verschrikkelijk koude wereld zonder een vader waar ze bij konden klagen of tegenaan konden kruipen.



open als iemand wilt I guess