Stofbende

Een prachtige dag, mooi zachtje weertje en vrolijke fluitende vogels. Of angstige fluitende vogels. Dat laatste was meer waarschijnlijk, want ze begonnen hun liedjes nu wel heel druk te zingen. Misschien omdat hij daar liep. Vogeltjes leken niet zo dol te zijn op het gezelschap van katten. Vreemd hoor. Als een kat in je buurt zat betekende dat echt niet altijd dat je een hapje werd. Wel, niet dat die vogels konden weten wanneer wel en wanneer niet, dus hij kon ze het dan ook niet heel erg kwalijk nemen. Hij kon natuurlijk dat dilemma voor eentje oplossen, had hij gelijk wat te eten voor zijn lieve clan. Konden ze daar tenminste niet over zeuren. Had hij weer tijd voor de fun stuff. Natuurlijk begreep hij dat jagen voor de clan belangrijk was, tenslotte hadden ze eten nodig, maar er waren genoeg die het goed genoeg konden. Hij deed gewoon zijn aandeel erin. De roodwitte kater richtte zijn kop op naar een boom, waar zo'n lawaaimaker zat. Een merel, meende hij te horen. Hij was een prima klimmer, maar tegen de tijd dat hij die boom is was, was die merel allang weer gevlogen. Letterlijk. Het beste was om vogels te vangen die op de grond waren. Eekhoorns waren beter om voor in de hoge takken te gaan. Zijn nek begon stijf te worden, dus keek hij maar weer voor zich uit. Een nieuw karakter had zich toegevoegd op het toneel. Dustpaw, poes en zoals de naam verraadde een Apprentice. Nog een behoorlijke jonge Apprentice. Grijze vacht en dochter van Dustrise en Sandflower. Mentor Dustspirit. Wow, dat was een hoop dust. Stoffige bende hoor. Nou wat was Dustpaw aan het doen? Ze stond te ver weg van hem, als hij daarachter wou komen moest hij wel wat dichterbij komen. Tot later gevederde vrienden. Smouldertongue liep vrolijk op de poes af. ''Hey Dusty''riep hij al toen hij net halverwege de wandeltocht was. ''Dusty, dusty, dusty''zong hij in zijn kop, haar naderend. ''Leuke dingen aan het beleven?''

-Dustpaw

De bruine tabby bevond zich graag onder de tallpines. Het deed haar klein voelen, ja; maar ergens vond ze dat wel een fijn gevoel. Het was een beetje hetzelfde gevoel dat ze kreeg wanneer ze naar de sterren keek, 's nachts, en zich bedacht dat dat allemaal haar voorouders waren. Zo veel katten waren samengekomen om uiteindelijk haar te worden - ze mocht hen niet teleurstellen, toch? Dustpaw keek om toen een vrolijke stem haar aansprak met 'dusty', wat ze niet echt een leuke bijnaam vond, maar ze negeerde dat licht geïrriteerde gevoel en begroette hem enkel met een klein glimlachje. "Hallo, Smouldertongue.", mauwde ze zachtjes, haar stem vriendelijk maar wel stil. Ze was van nature iemand met een eerder stille stem, wat er ook voor zorgde dat ze vaak niet gehoord werd. "Uhm, gewoon, aan het lopen..", vervolgde ze, eerder een mompeling, terwijl ze een keer met haar staart zwaaide naar de omgeving. Tsja, wat voor leuks viel hier te beleven? Niet bijzonder veel, toch?

Kleine Dustpaw groette hem zachtjes terug, toch was ze vriendelijk. Was het poesje wat verlegen? Zo goed kende hij haar inmiddels niet, hij wist haar naam, maar ze was nog niet zo lang in het Apprenticeschap. Hij had meer contact met de wat oudere Apprentices en de andere Warriors natuurlijk. Blijkbaar was zijn vraag wat raar, want ze zei was ze dus duidelijk aan het doen was. Lopen. Ah ja, lopen was goed voor je. Gewoon rondstruinen, rondje territorium doen. Of gewoon hier onder die lange bomen. Veel te lange bomen en veel te rechten, maar dat was wat de tweebeners blijkbaar wouden. Jammer dat ze soms de bomen weghaalde en weer wat kapot maakte. Daar waren ze wel goed in. ''Laat ze het maar niet horen, dat je je tijd verspilt met lopen''zijn stem verraadde dat het een grap was, een van velen. Je moest hard bezig zijn, met jagen en vechten en slapen. Wacht nee. Niet dat laatste. En dat vechten misschien ook niet persé altijd. Euh, jagen en grenzen checken? Was er nog meer? Wel, dat was vast niet zo belangrijk, als hij het niet meer wist.

Dustpaw antwoordde met een aarzelende glimlach. Zijn stem klonk grappend - maar Dustpaw kon het niet helpen om te denken dat het ergens een kern van waarheid was, verstopt in een grapje om niet te serieus te maken. "Uhm, ik ga straks wel jagen hoor..", antwoordde ze zachtjes, haar blik wegdraaiend van hem als om zijn blik te vermijden. Haar stem was vriendelijk, maar in zichzelf besloot ze dat ze Smouldertongue eerder vervelend vond, met al die vragen en het veel te vrolijke gedrag. Dustpaw probeerde optimistisch te zijn, maar iemand zoals deze warrior kwam voor haar altijd heel fake over - hoe echt hij ook mocht zijn. Dat was misschien haar innerlijke angst en onzekerheid aan het woord.

Dustpaw vertelde hem dat ze heus wel ging jagen, enkel niet nu. Even deed hij een stapje naar achteren, alsof hij beledigt was. ''Denk je dat het mij veel kan schelen?''vroeg hij in een geruststellende toon. Hij haalde zijn schouders op. ''Er is een reden dat ik nog geen apprentice heb gehad'' hij knipoogde naar haar terwijl hij langs haar heen liep en plotseling een boom inklom. De bomen hier waren hoog, dus de takken waren ook behoorlijk ook, maar al vlug sprong hij er op eentje. ''Geniet van de dag, hopelijk vergeet ik niet de jacht!'' riep hij naar beneden toen hij een stukje naar voren ging op de tak. ''Dat is wat ik altijd zeg''. Nou nee, niet echt. Kwam hij pas net mee. Maar het paste goed bij hem. Jammer dat het net niet rijmde. Het was grappig hoe een kat als hem te lui was om fatsoenlijk te jagen, maar zo de bomen invloog. Niet dat de clan veel aan hem had in de bomen. Wel, misschien minder last. Voor de rest.

Was het raar dat ze het fijn vond dat hij een stapje achteruit zette? Gelukkig leek hij niet echt boos of iets in die trant, al deed hij wel alsof en voor een moment geloofde Dustpaw hem. Ze slikte even ongemakkelijk toen hij mauwde dat hij nog geen apprentice had gehad, gevolgd door een knipoog die haar om heel eerlijk te zijn wat de kriebels gaf. Ze vond zijn veel te vriendschappelijke manier van doen een beetje raar. Smouldertongue sprong in een boom en mauwde zijn 'levensmotto', al klonk het nogal raar in haar oren. Geniet van de dag, hopelijk vergeet ik niet de jacht? Klonk als het motto van een luiaard. Dustpaw haalde slechts lichtjes haar schouders op. Haar poten jeukten om weg te lopen, maar dat zou wel heel onbeleefd zijn.

Ieder had zijn eigen gevormde mening over wat ze tegenkwamen en hij had gevoel dat de mening van Dustpaw over hem niet al te positief was. Helaas was ze niet de enige, hij probeerde een vrolijke noot te zijn maar het werkte soms averechts. Er kwam nauwelijks reactie uit de poes onder hem, misschien was dat gewoon een teken dat hij gewoon aan zijn levensmotto moest werken. Wel, nu voelde hij zich toch wel even ongemakkelijk hoor. Was er iets wat hij kon doen, zeggen of laten wat er voor kon zorgen dat de grijze leerling haar mening over hem toch nog wat zou herzien? ''Zo, waar jaag je het liefste op?''eerlijk toegeven, hij stond blank. Die vraag was het enige waar hij mee op kwam. Hij ging op de tak liggen en keek vragend naar beneden.