[Halloween Event] City of à̷͕̫͝n̴̗͔͒g̴̢̰͗̑e̷͈̼̎l̶͓̓s̷̰͖̑̚

Haar hart klopte pijnlijk in haar keel - bijna alsof ze over de open vlakte racete. Maar ze had niets van die veilige vrijheid, niets van die bekendheid en die warmte. Ze voelde zich koud en beverig en bang. Als een kleine, achtergelaten kitten. Maar ze was geen kleine achtergelaten kitten, niet meer. Ze was een moeder. Als ze zich zelfs zo kon noemen. Als ze die woorden op haar naam kon plakken.

Nee, ze was geen moeder. Ze was een monster. Dat had ze keer op keer bewezen, niet waar? Al dat bloed dat aan haar poten plakte. Ze had haar poten gewassen, keer op keer opnieuw, tot ze wel degelijk nat waren van bloed - haar eigen bloed. Maar het hielp nooit. Haar klauwen leken te branden. Ze wou dat ze haar klauwen uit kon trekken, zodat ze nooit meer iemand pijn hoefde te doen.

Maar Amberstorm wist net zo goed als iedereen dat ze geen klauwen nodig had om iemand pijn te nemen. Want zijn kleine gezichtje was niet het enige gezichtje dat in haar dromen bleef achtervolgen - nee, twee blauwe ogen keken haar aan en werden steeds kleiner terwijl hij viel, viel, viel. En toen met een ziekelijke klap stopte met vallen.

De tabby slikte moeizaam en opende haar groene ogen. Ze rilde in haar nest, hoewel het niet eens zo koud was. Het rook hier naar schaamte en oude katten. Maar ze had zich niet meer bij haar kittens kunnen zetten. Dat was te gevaarlijk. Ze waren oud genoeg nu om zonder haar te overleven - zouden het waarschijnlijk béter overleven zonder haar. Maar ze kon hen niet onder ogen komen, kon niet uitleggen waarom hun broertje nooit meer terug zou komen. Want dat was haar fout, en haar fout alleen. Ze was een monster.

En met die gedachte zakte haar kopje naar beneden en sloot ze opnieuw haar ogen. De jonge elder viel in een onrustige slaap en droomde over sterrenloze nachten..

Ze was kapot gemaakt, haar familie was kapot gemaakt. Als een glas tegen de grond gegooid en als schreven open gespat. Ze was alles verloren die dag en nog altijd liep hij rond zonder consequenties, net zoals deze kat. Zoveel fout gedaan en nooit op haar vingers getikt. Sure, ze 'rouwde' om haar keuzes, maar toch deed ze het weer. Keer op keer op keer. Als ze telkens spijt had van haar acties dan was er geen tweede noch derde of zelfs vijfde keer gekomen. Amberstorm was net als hem en zulke katten verdiende te voelen wat zij gevoeld had. Ze moesten gestraft worden en als de levende het niet deden, als zelfs Starclan het niet deed.. dan zal zij het doen. Het was tijd om op de elektrische stoel te zitten.

Haar groene ogen flitste van schaduw naar schaduw. Het kamp was doodstil toen haar geest door de duistere hoeken heen sidderde. Ze moest nog even wachten tot ze sliep.. tot ze haar kon ontwaken  en haar kon laten verdrinken in de duisternis die haar hart droeg.

Haar oogleden vielen dicht, dat betekende show time.

Desertshrew kwam uit de duister gezet en liep door het kamp heen regelrecht naar de Elder den zonder maar een voetprint achter te laten, enkel stroompjes bloed steeg uit op de plekken waar ze gelopen had. Achter haar lichaam, die onder de etter zat van open geklapte wonden, liep een mistwolk die de omgeving en hemel geheel inpakte. De zure lucht van haar ontstekingen maar ook de geur van dood sierde langs de neusgaten van de slapende she-cat. Zodra ze haar ogen zal openen zal ze dobberen in een meer vol bloed. Bloed van haar slachtoffers.