The price of power

(nog in camp)

Polarhaze liet haar geelgroene blik over het camp glijden. Ze had een rustige, neutrale houding, met haar staart in de lucht en haar snorharen naar voren. Ze rinkelden op en neer terwijl ze iemand bekend zocht. Het was al lang geleden dat ze nog eens een deftig gesprek had gehad met Amberstorm. Ja een korte hallo en knik kon er altijd wel af, maar ze voelde zich vervreemd van haar zusje. Amberstorm leek helemaal afstand gedaan te hebben van haar familie en dat had ze haar eerst heel kwalijk genomen. Nu werd ze wat ouder, wijzer misschien en vond ze het nodig om eens een gesprek aan te gaan. Amberstorm leek met veel frustraties te zitten en ze wist hoe ze bij de clan stond: een goede deputy, maar een minder goede vriend.

+ Eerste post Amberstorm

Amberstorm keek om zich heen toen de laatste patrol uitgestuurd was. Oké, check, moest er dan nog iets gebeuren? Eigenlijk zou ze binnenkort nog eens een vechtsessie moeten inlassen, zodat iedereen zich zeker kon verdedigen tegen de Bloodclanners voor het geval die honger kregen naar meer gebied en meer onderdanen - maar de wonden op haar buik, op haar snuit en in haar oor waren nog niet genoeg genezen en Routnose zou haar waarschijnlijk nog vastbinden aan haar nest als ze niet rustiger aan zou doen. Maar dat frustreerde de kattin mateloos. Hoe kon ze nu rustiger aandoen als zo'n grote problemen Windclan bedreigden? Want Bloodclan was niet het enige, Starclan, wat wenste ze dat het het enige was. Nee, er waren tweebenen gesignaleerd op hun gebied - niet bijzonder veel, nog niet, maar het maakte haar onrustig in ieder geval. En daarbij kwam ook nog eens dat heel wat warriors oftewel de clancode niet meer wisten, oftewel er geen ene vossenstront meer om gaven.. En respect voor de hogere rangen, dat was ook ver te zoeken. Starclanverdomme, dat ze nog geen grijze tabby was met al die stress was soms wel heel wonderbaarlijk..

Polarhaze zocht nog steeds naar haar zusje. Ondertussen was ze wat onverstaanbaars aan het kwetteren tegen haarzelf. Ze had niet voor niets de naam -haze gekregen. Haar stem was altijd druk bezig. Ze praatte veel tegen zichzelf, alsof ze alles documenteerde dat er gebeurde. Zo onthield ze ook de dingen beter. "Ah daar is Amberstorm." Ze hief haar staart in de lucht en stapte op haar zusje af. Ze waren duidelijk zussen, maar Amber leek iets meer op haar moeder en Polar meer op haar vader. Het bruin was bij haar zus iets donkerder en doffer. In tussentijd had ze de kattin bereikt. "Hey Amberstorm... U wordt verzocht om met mij naar de Moorland te gaan." Ze had lang nagedacht over deze zin. Niet alleen om grappig te zijn, maar ook er voor zorgend dat haar zus eigenlijk geen nee kon zeggen. "Jaja," praatte ze grinnikend terwijl ze erbij knikte.

Amberstorm keek met een frons op haar snuitje om toen de zachte stem van haar zus haar wel erg raar vroeg om mee te gaan naar de Moorland. De deputy had niet veel contact meer met haar siblings - had dat eigenlijk ook nooit gehad. Toen ze net geboren waren, waren haar oudere siblings niet bijzonder welkomend.. En toen was er het hele drama, Brindleleaf die door hen weg ging, en het hele gedoe. Hun relatie had daar nooit van hersteld - ook al was Polarhaze geen directe oorzaak van het vertrek van haar moeder, niet zoals Quietstep en Puddleshine. Maar om heel eerlijk te zijn, vond ze de oudere kattin ook een beetje.. Niet zo goed in haar hoofd. Dat was al te merken aan hoe ze altijd tegen zichzelf sprak en deed, alsof ze niet de mogelijkheid had om dat soort dingen in zichzelf te denken. In veel opzichten was Polarhaze exact het omgekeerde van Amberstorm. De deputy zuchtte even geluidloos, liet haar blik even door het camp glijden en knikte toen even. Sure, ze konden wel gaan jagen of iets dergelijks, dat was altijd nuttig. Hier in het camp leek alles in ieder geval voor het moment goed.

De poes kneep haar geelgroene ogen tot spleetjes. Hoorde ze daar nu een zucht? Toch liep ze de poes voorbij denkend dat ze het maar ingebeeld moest hebben. Ze was veel veranderd tegenover vroeger. Vroeger was ze gemeen, maar sinds het verlies van haar moeder en vooral Mousewish was ze 180 graden gedraaid. Haar zus had haar mentaal zoveel pijn gedaan dat ze zich gefocust had op een goede warrior worden. Ze was meer tegen haar zelf beginnen praten. Dat had ze altijd al gedaan, maar in mindere maten. Polarhaze prevelde nog altijd een schietgebedje naar haar zus als ze ging slapen. Hopelijk was ze daar gelukkig, gelukkig met haar kitten. Het terrein ging ondertussen naar omhoog.

De mollige poes was beter in graven en jagen ondergronds, maar ze had de rest nog niet verleerd. Ze voer het tempo op toen ze op het plateau terecht kwam. Haar zachte blik gleed naar Amberstorm. "Lukt het allemaal nog zus?"