The devil knows when

De gehavende poes kwam terug van de jacht, een kleinere haas sleepte ze mee in haar bek. Hoewel het een kleiner dier was voor zijn soort was hij nog altijd groot genoeg om over de grond heen te sleuren. Al waren deze beesten ook meer poot dan lichaam. Jagen was moeilijk voor haar, aangezien haar diepte niet enorm goed was. Daarbij was ze ook net wat statiger gebouwd dan de andere windclanners, dankzij haar gemixte bloed. Klein grut zoals muizen waren voor haar dan ook onmogelijk, maar iets met wat meer vlees eraan zoals een haas kon af en toe wel een succes worden. Vooral wanneer de dieren al wat ouder waren en daardoor wat trager. Ze legde het beest in het midden van het kamp, waarna ze haar borst enkele ferme likken gaf. Ondertussen begon de zon al hoger aan de hemel te klimmen. Hm. Misschien dat haar dochter ook al terug was gekeerd van training. Ze had nooit gedacht dat ze haar dochter alleen zou moeten opvoeden, maar het lot had dit voor haar besloten. In ieder geval had ze wel de mogelijkheid gekregen de hele opvoeding naar haar eigen, hardere hand te draaien. Ze verwachte dat haar kind beleefd was en de regels kende en volgde. Ze moest een kracht hebben om te zeggen waar ze voor stond, en nog het belangrijkste; ze moest een dapperheid bezitten. Dit had ze allemaal voorzien maar het had haar verbaast hoe dat kleine witte pluisje in haar hart was gaan zitten en hoeveel ze van iemand kon houden. Ze had het besef gekregen dat ze voor jonge Ashpaw zou vechten en iedere regel zou breken. Vreemd, dat moederlijk instinct. Ze schudde haar hoofd toen ze eenmaal het bekende gestalte had gevonden, om naar haar toe te lopen en meteen enkele verzorgende likken te geven. "Ashpaw, heb je even?" Haar stem was niet zacht te noemen, maar er zat een liefde in, een die enkel deze kat zou kennen. "Hoe gaat het schat"

+ Ashpaw

De stem en vrolijke manier hoe ze werd aangesproken was voor haar het mooiste geluid wat deze wereld kon brengen. Ze had nooit een grote kinderwens gehad maar sinds ze Ashpaw in haar leven had kon ze zich niks anders meer voorstellen dan om haar meisje om zich heen te hebben. Zij alleen was heel het gebeuren met Oceanstar en Panthersoul waard geweest. Bij haar bezorgde vraag gaf ze een kalme glimlach, een zeldzame verschijning. “Nee mijn kind, ik wilde gewoon weten of je even tijd had om met me bij te praten” Maar toen kwam al snel het nieuws waar ze op hoopte. Alles ging goed en haar mentor was bekwaam. Ze had wel respect voor Bearclaw, ondanks dat het een man was, voornamelijk voor zijn strenge leerweg. Het liep redelijk overeen met haar eigen idealen. Toen haar meisje zichzelf groot en breed opzette gaf ze deze plagend een duw met haar poot. “Dat is goed om te horen Ashpaw. Ik heb er geen twijfel over dat je een bekwaam warrior -misschien zelfs tunneler- wordt, je maakt me nu al enorm trots. Wanneer je er klaar voor bent zal ik je ook trainen op de manier die ik heb geleerd.” De manier van een rogue. “Het is namelijk goed om je tegenstander te kunnen verassen” Ze ging naast de point kat zitten en begon haar lichtelijk schoon te likken. Ze kon niet geloven hoe groot ze al was. “Vraag hem ook om je goed de warrior code en de moralen van Windclan bij te leren. Regels zijn enorm belangrijk voor onze manier van leven”

Een glimlach glipte op haar snuit en ze snorde met veel liefde terug, al was het geluid in natuur wat ruw en hees. De vele wonden op haar strot hadden toch iets van schade achtergelaten op haar lichaam, maar ze deerde zich hier niet aan. Het was fijn om te merken, om te voelen, hoe dicht haar dochter nog bij haar stond. Hoewel het nog altijd een uitdaging was om haar op te voeden, ze had immers geen enkele herinnering van haar eigen ouderfiguren, was Ashpaw een hemels kind. Beleefd en trouw aan de regels, zoals het hoorde. Al de andere apprentices mochten maar een voorbeeld aan haar dochter nemen, al realiseerde ze zich ook wel dat dit ook een beetje moederlijke trots was die haar zicht bewolkte. “Goed zo Ashpaw, je harde werk word door mij en de rest van de clan zeker gezien” Deelde ze met warme toon, het belangrijk vindende dat ze dit wist. Tevreden toen haar kind tegen haar aan kroop begon ze haar verder schoon te likken, al was het gedeeld met liefdevolle kopjes en gespin, gewoon een moment om samen te genieten. “Die van een buitenclanner” Ze had weinig gedeeld over haar geschiedenis, bang dat het haar dochter angst zou aanjagen, maar ze zou alle vragen beantwoorden die ze had wanneer ze op zouden komen. Ooit zou ze de littekens wel werkelijk zien en de afkomst hiervan willen weten. “Als je enkele moeilijk vind om te houden of om te begrijpen moet je het maar zeggen, kind. Dan leg ik ze uit, dat maakt het makkelijker om ze te snappen en onthouden”