Joined by the heart

Ze had geen rust meer kunnen vinden sinds dat Shatteredice was verdwenen. De poes was een nacht niet thuis gekomen, en toen twee niet, en toen meer. Haar hart die al zo veel scheuren en barsten had was opnieuw gebroken, maar ze was bekend met die pijn en ze zou zich nooit meer op de grond laten werken hierdoor. Pijn was een deel van haar bestaan en een deel van haar wezen. Iedere dag, trouw als ze was, controleerde ze dus iedere plek waar haar poten haar konden brengen. Zocht ze naar haar vriendin of enig spoor hiervan. Er zocht vrijwel niemand met haar mee, maar goed, wie had dat des tijds ook voor haar gedaan? Niemand. Ze hadden voor de kittens gezocht, maar zodra die terug thuis waren was ze enkel een nagedachte geweest. Er was niemand voor haar geweest maar ze zwoor bij alles wat ze lief had dat er wel iemand voor Shatteredice zal zijn. En die iemand was zij.

Maar ze had haar niet kunnen vinden. Ze zat nergens in het gebied verborgen en Abysshowl moest toegeven dat het gebied rond en voorbij de grenzen geen plek voor haar was. Het bracht te veel herinneringen naar boven. Want als ze bij de grenzen stond rook ze alles wat er voorbij kwam, werd ze teruggelokt naar dassenholen en schrootputten. Zodra ze daar was voelde ze zich zowel weer alleen als in de gaten gehouden. Verlangde haar hart misschien nog naar de wereld daar buiten? Was de open wreedheid van dat bestaan niet ergens prettiger dan constant op zoeken naar maskers in haar eigen clan? Over haar loyaliteit had nog nooit iemand kunnen twijfelen, maar ze zag het wel in de ogen van andere, hoe de regels hun enkel onderbouwde als ze het nodig hadden. Ze was altijd uitgespuwd geweest van de bescherming die de sterren hun zouden moeten geven, haar lichaam en ziel was gehavend door haar eigen behoefte om haar clan te beschermen en haar prijs? Haar prijs was een leven in de schaduwen, doelloos voor zichzelf maar altijd in dienst van een ander. Daar had ze vrede mee, maar ze hoefde er niet op benadrukt te worden. Misschien was het ook wel puur de angst om haar vorige abuser te zien, zodra ze de grenzen bereikt. Sinds de journey af aan had ze nooit poot over de grenzen gezet of zich in de buurt hiervan gebracht. En ook nu twijfelde ze.

Als zij het niet deed, deed niemand het. Ze haalde adem en verzamelde de moed die door haar hart evengoed werd gemaakt als bloed zelf. De angst verdween niet, dat deed het nooit maar ze had enkel geleerd om deze niet schakels rond haar poten te dragen. De grijze poes stapte door en ging één voor één iedere grens af. De hele nacht door. Haar adem gejaagd en haar hoofd geteiserd door beelden van een diep verleden. Haar borstkas zeurde van de pijn maar ze ging door tot de gorge. Scheuten van herinneringen kwamen door tot haar. Beelden van haar als kittens die erin was gegooid, die de dood net was ontsnapt maar prompt al haar geheugen en persoonlijkheid uit haar was geslagen toen ze de richel raakte. Ze herinnerde het event nauwelijks meer. Enkel het besef dat degeen die het haar aangedaan had een Windclanner was. De kattin haalde diep adem. Liet haar wantrouwen haar niet beheersen terwijl ze langzaam de route naar beneden nam naar de rivier. Hoewel ze niet zo zeer geloofde dat de sterren haar gebeden zouden aanhoren, sprak ze ze toch uit. Laat Shatteredice hier zijn. Laat haar hier zijn en zorg dat ze veilig is.

Ze wilde niet tot aan het einde van de wereld lopen, maar als het moest, dan deed ze het. Want niemand had het ooit voor haar gedaan. En zij wilde degene zijn die het wel voor Shatteredice zou doen. Misschien had ze het nooit hardop uitgesproken, maar ze waren gehecht bij het hart. Dus moest ze wel... Abysshowl kon zich niet herinneren wanneer ze ooit eerder een echte vriendschap had gehad.

+ Shatteredice