I wonder why [routnose]

Pebblekit stapte voorzichtig de nursery uit, ze wierp een laatste blik over haar schouder richting het nest dat voor haar en haar moeder bestemt was. In het zwakke licht dat de nursery binnenliet herkende ze de vacht van haar moeder die rustig op en neer deinde, ze sliep nog. Voorzichtig trippelde de kitten verder richting de medicine den. Ze moest het weten. Haar moeder had het haar verboden, "Never tell anybody, Ok?" de woorden gonsde nog steeds door haar oren. Ze snapte nog steeds niet wat er zo erg was. Maar af en toe voelde ze zich wel, anders. Sommige kittens genoten van de heerlijke geuren die de prooi meebracht of de geuren van de rest van het woud die de andere katten met zich meedroegen. Maar zij kon dat niet, haar moeder had er heel panisch over gedaan, en er niemand over verteld. Zelfs niet Stallionstar of Sabrefur, en ook niet Routnose of lizardpath. Maar Pebble wou antwoorden, what was wrong? Ze moest het gewoon weten, of mama het leuk vond of niet.

Een geeuw verliet haar bek en nog slaperig hief de jonge poes zichzelf overeind. Het weer was nog mild, maar de kou die in aantocht was was in de nachten te voelen. Dan miste ze de warmte van een ander in haar nest heel erg, nu Lizardpath hier niet meer was. In een poging zichzelf wat te troosten had ze dan ook wat extra mos in haar nest gelegd, maar echt warm maakte het de koukleum niet. Ach ja, koud of niet, er was vanalles te doen. Routnose likte haar vacht plat en maakte het gebruikelijke rondje langs de verblijvers in haar den: alles was rustig, het was nog vroeg. Net toen ze zich over de kruiden voorraad wilde buigen hoorde ze zachte pootstapjes haar den binnen komen. Nieuwsgierig stapte ze op de bron af en herkende Pebblekit, een iets oudere kitten. Met een snor begroette ze haar. "Oh, goedemorgen Pebblekit!" . Het verbaasde haar dat ze alleen was gekomen, waardoor ze met een lichtelijk bezorgde frons de ander aan keek. "Is alles oké?"

Pebblekit stapte wat onzeker de medicine den binnen, mama had gezegd dat het geheim moest blijven. Ze begon steeds meer te twijfelen of het echt wel zo'n goed idee was. "Oh, goedemorgen Pebblekit!" miauwde Routnose, Pebble slikte geen weg terug. "Goedemorgen mevrouw." miauwde ze zachtjes en onzeker. "Is alles oké?" vroeg Routnose een beetje bezorgd. "Ehh..." pebble schuifelde met haar voorpotjes door de bodem van de medicine den, ze schraapte haar keel. Voor de zekerheid keek ze nog een keer omzich heen, hopend dat niemand anders dit zou horen. Maar er ware geen andere katten, "Eigenlijk mag ik dit niet vertellen van mama," begon ze. En ze staarde naar de grond. "Ik kan niet ruiken." zei ze tenslotte.

Ze lachte vriendelijk. " Oh, mij hoef je echt geen mevrouw te noemen, hoor," zo oud was ze nog niet! De poes knipperde vriendelijk met haar ogen, in de hoop de kitten wat meer op haar gemak te laten voelen. Vaak waren jonge katten wat onder de indruk van haar omdat ze haar eigen den had en zo vreemd rook. Iets dat Routnose altijd zeer amusant vond, omdat ze eigenlijk maar een kleine kluns was die wat kennis had van kruiden. Maar het was duidelijk dat kleine Pebblekit erg nerveus was. "Eigenlijk mag ik dit niet vertellen van mama,"  begon de kit en Rout haar ogen stonden wat bezorgd. "Ik kan niet ruiken."  wat verbaasd knipperde ze met haar ogen terwijl dat besef door drong. "...Oh," kwam er dan ook ietwat van haar stuk gebracht uit. Snel herstelde ze zich weer en wenkte de kitten om haar te volgen. "Geen zorgen, je mama hoeft het nu nog niet te weten. Kom, laten we anders even gaan zitten, dan kunnen we er naar kijken, goed?" ze hield de zorgen uit haar stem, maar kreeg die niet uit haar kop. Je reukvermogen was vrij cruciaal voor het jagen, natuurlijk. De poes zette zichzelf neer op een mosbed iets verder in de den en wachtte totdat de kit bij haar zou zijn. "Heb je dit sinds kort, of heb je het altijd al gehad?"

"...Oh," bracht Routnose uit, Pebblekit slikte, misschien was het toch was ernstiger dan ze dacht. "Geen zorgen, je mama hoeft het nu nog niet te weten. Kom, laten we anders even gaan zitten, dan kunnen we er naar kijken, goed?" miauwde ze toen vriendelijk. De stem van de kattin stelde haar gerust, maar diep van binnen voelde ze dat dit niet goed was. Niet gewoon iets anders als de andere kittens. Pebble knikte, en volgde Routnose naar een mosbed wat verder bij de ingang vandaan. "Heb je dit sinds kort, of heb je het altijd al gehad?" vroeg Routnose, "Volgens mij altijd al," murmelde ze zachtjes.

De kitten leek iets meer op haar gemak te worden gesteld door haar rustige manier van doen, maar het viel haar altijd op dat kittens soms haarfijn door hadden wanneer er iets aan de hand was. Een soort onderbuik gevoel dat de ander ongetwijfeld ook had, het maakte Routnose verdrietig, ookal deed ze zo haar best dat niet door te laten schemeren. Kittens moesten zich geen zorgen maken, enkel vrolijk hun tijd verdoen. Alleen was dat nooit voor iedereen weggelegd. "Volgens mij altijd al," murmelde Pebblekit nadat ze Routnose was gevolgd. Dit was een van haar favoriete plekjes in de den, omdat enkele zonnestralen nog door gefilterd werden en je dan de kleine stofdeeltjes in de lucht kon zien dansen. De gevlekte medicine cat keek bedenkelijk en neusde toen door haar kruiden voorraad, waarna ze met een paars bloempje en wat gedroogde bladeren terug kwam. Ze deed haar best om haar neus niet op te halen en legde beide plantjes voor de kitten neer. "Kijk, Pebblekit, zie je dit paarse bloemetje? Dat is lavendel, de andere blaadjes zijn wilde knoflook..." ze schudde kort haar kop, zich afvragend waarom ze dat uitlegde. Daar zou Pebblekit toch niet zoveel aan hebben. "Als je aan beide apart snuffelt, ruik je dan een verschil?"

De kitten keek een beetje angstig toe hoe Routnose zocht naar kruiden bij een kleine verzameling plantjes en bloemetjes. Ze slikte, misschien was dit erger dan ze dacht. Veel erger, hoe ouder ze werd hoe meer het begon door te dringen. De medicine cat legde twee plantjes voor haar neer, "Kijk, Pebblekit, zie je dit paarse bloemetje? Dat is lavendel, de andere blaadjes zijn wilde knoflook..." ze stopte en schudde haar kop, "Als je aan beide apart snuffelt, ruik je dan een verschil?" vervolgde ze. Pebblekit boog zich naar de twee plantjes toe, ze liet haar neus over het paarse plantje gaan. Ze opende haar mond, hopend daar misschien wat geur mee op te vangen. Ze ademde een paar keek diep in en snoof zo hard als ze kon. Niks, ze draaide zich naar het andere plantje. Opnieuw liet ze haar neus langs het plantje gaan, ze drukte haar neus er bijna tegen aan. Pebble schudde haar koppie een beetje verward, wat viel er te ruiken? Niks, alsof alles geurloos was. Ze keek naar routnose en schudde opnieuw haar koppie. "Nee." miauwde ze zachtjes,

De pluizige grijze kitten boog zich over de plantjes heen en snuffelde er aandachtig aan. Routnose hield haar goed in de gaten terwijl ze zelfs haar bekje opende en aan de plantjes rook. Ietwat verward zag ze toe dat er helemaal geen reactie kwam van Pebblekit, wat haar ook zorgen baarde. Blinde katten had ze wel vaker gezien en ook katten die een wat slechter reukvermogen hadden, maar nog nooit een geval die helemaal niets leek te ruiken. De geur van zowel de wilde knoflook als de lavendel waren ontzettend sterk en iedere andere kat zou absoluut niet hun hele neus erin willen duwen, maar Pebblekit gaf geen reactie. "Nee." was dan ook het antwoord. Routnose glimlachte haar opnieuw toe, maar haar hersens waren aan het kraken. "Dankjewel! Ben je toevallig verkouden?" was haar laatste poging om hier een verdere reden achter te vinden. Een verkoudheid zou te genezen kunnen zijn, maar de kitten was niet aan het snotteren en leek gezond. De kans was groot dat ze er simpelweg mee geboren was, en dat was niet recht te zetten.

Opnieuw glimlachte de medicine cat naar haar, maar toch leek ze een beetje afgeleid, "Dankjewel! Ben je toevallig verkouden?" vroeg ze, Pebble dacht diep na, niet echt. Ze had geen last van haar neus, ze schraapte haar keel een beetje. Nee haar keel was ook prima. Opnieuw schudde ze haar kopje, "Nee, niet zover ik weet." miauwde ze met een soort van halve glimlach. Ze keek routnose aan, ze zag de ernst in de ogen van de kattin. Pebble slikte, ze kon dus echt niet ruiken. Niks, noppes... Langzaam begonnen er steeds meer consequenties door te dringen. Jagen, ze zou nooit een konijn kunnen ruiken of indringers of de grens markeringen, clan herkenningen. Opzich zou je kunnen jagen met een goed hoor vermogen en zich, maar een goede neus was cruciaal. "k-kan ik nog warrior worden?" stotterde ze zachtjes.

Niet verkouden, hm. Routnose trok wat bedenkelijk met haar oor en Pebblekit had het allemaal haarfijn door. De grijze kit was inmiddels ook niet zo jong meer, op 5 moons begon je net te snappen hoe bepaalde dingen in elkaar zaten. "k-kan ik nog warrior worden?" wat geschrokken keek ze de jonge poes aan, die er duidelijk mee zat. Warm drukte ze haar neusje even tegen haar grijze bol. "Gekkie, natuurlijk kan je dat!" ze ging liggen en vouwde haar voetjes onder haar lichaam, zodat ze nu op ooghoogte met Pebblekit zat. "Zal ik je iets heel moois vertellen?" het was eerder een retorische vraag, want het verhaal volgde al snel. "Ken je Milkypaw? Die is kort geleden naar gevallen en toen helaas blind geworden. Maar weet je? Zij is nu aan het trainen om de beste tunneler te worden! En onze warrior Harespring? Die is doof aan één oor, net zoals bijvoorbeeld Dinspots ook blind is aan één oog en toch zijn ze allemaal gewoon super goede warriors. Kijk, Pebblekit, sommige katten worden anders geboren dan anderen. Soms heb je een witte vacht, soms een grijze, soms mis je één oog en heel soms, word je geboren als een poesje die niet kan ruiken, zoals jij. Maar iedereen wordt nou eenmaal anders geboren en gelukkig maar! Anders zouden we heel saai het zelfde zijn, toch? Misschien gaan sommige dingen wat lastiger voor je zijn dan voor anderen, maar iedereen heeft andere talenten. Je moet vooral vinden waar je wél goed in bent en dan kan je eigenlijk alles worden wat je wilt," sprak ze de ander wat moed in, een warme glimlach op haar gelaat en gaf de kitten een lik over haar oortje. "Dus wat zeg je er van dat we gewoon samen iets gaan zoeken waar je wel heel goed in bent?"

De kattin drukte liefkozend haar neus tegen Pebblekit's vacht."Gekkie, natuurlijk kan je dat!" Routnose ging liggen zodat hun ogen op gelijke hoogtes waren, "E-echt?" stamelde ze, maar hoe? Ze kon toch nooit dingen ruiken die cruciaal waren. Ze zou zonder het door te kunnen hebben de grens oversteken, of een aanvaller ruiken, gevaar niks. Alles zou geurloos zijn. "Zal ik je iets heel moois vertellen?" vroeg Routnose, Pebblekit knikte zachtjes. "Ken je Milkypaw? Die is kort geleden naar gevallen en toen helaas blind geworden. Maar weet je? Zij is nu aan het trainen om de beste tunneler te worden! En onze warrior Harespring? Die is doof aan één oor, net zoals bijvoorbeeld Dinspots ook blind is aan één oog en toch zijn ze allemaal gewoon super goede warriors. Kijk, Pebblekit, sommige katten worden anders geboren dan anderen. Soms heb je een witte vacht, soms een grijze, soms mis je één oog en heel soms, word je geboren als een poesje die niet kan ruiken, zoals jij. Maar iedereen wordt nou eenmaal anders geboren en gelukkig maar! Anders zouden we heel saai het zelfde zijn, toch? Misschien gaan sommige dingen wat lastiger voor je zijn dan voor anderen, maar iedereen heeft andere talenten. Je moet vooral vinden waar je wél goed in bent en dan kan je eigenlijk alles worden wat je wilt," vertelde de medicine cat. Pebblekit keek toe met grote oogjes, als je blind was en een warrior kon zijn dan kon je nog wel ruiken. En ze wou jagen, achter konijnen aan rennen. Niet verstoppen in de grond. Maar er was een toekomst, beter als niks. En als ze zich goed inzetten, meer als de andere apprentices dan kon ze wat ze maar wou! Haar versmalde mondje veranderde in een glimlach, "Kan ik echt alles zijn?" vroeg ze voor de zekerheid, en ze keek de medicine cat hoopvol aan.

Het waren altijd dit soort gevallen die haar kleine hartje braken. Dank de sterren voor het feit dat het 'slechts' haar reukvermogen was. Misschien zou ze wel perse tunneler moeten worden, of op een andere manier het gemis moeten compromitteren... Maar het was nog een mogelijkheid. Doofheid of blindheid was lastiger, wat dat betrof. Toch voelde het altijd net zo pijnlijk om het nieuws aan een kitten of kat te brengen dat er iets 'mis' met ze was. "Kan ik echt alles zijn?" ze gunde kleine Pebblekit een glimlach en gaf de jonge poes toen een vriendelijke lik tussen d eoren. "Nou... Als je een konijn zou willen worden, wordt het misschien lastiger," probeerde ze de situatie wat te verlichten met een beetje humor. "Maar als je hard genoeg je best doet, is er heel weinig wat je niet kan doen, Pebblekit," snorde ze zachtjes. "Ik zal het er ook met Stallionstar over hebben, oké? Dan kunnen we kijken hoe we je een beetje kunnen helpen,"

Routnose schonk haar een kleine glimlach, en ze gaf een tedere lik tussen haar kleine pluizige oortjes."Nou... Als je een konijn zou willen worden, wordt het misschien lastiger," zei de medicijn kat. De jonge kitten grinnikte, ze moest er niet aan denken een konijn te zijn! Dan zou ze straks nog opgegeten worden ook, pfft. Nee dan liever nog een luie brommende oudste. "Maar als je hard genoeg je best doet, is er heel weinig wat je niet kan doen, Pebblekit," snorde de kattin. Pebblekit spon zachtjes van blijdschap. Ze kon nog gewoon een krijger worden! "Zal ik doen Routnose!" kirde ze. "Ik zal het er ook met Stallionstar over hebben, oké? Dan kunnen we kijken hoe we je een beetje kunnen helpen," De grijze kitten knikte en keek vol verwondering naar de medicijn kat. "Dankje!" zei ze blij en drukte haar kleine neusje tegen de borst van Routnose aan.

Het deed haar goed om de kleine, grijze pluisbol wat meer moed in te kunnen praten. Het enige dat haar een beetje een schuldgevoel toeschoof was dat ze hoopte dat Pebblekit haar woorden niet te ver zou nemen. Routnose geloofde er heilig in dat ze alsnog een prima warrior kon worden, waarschijnlijk dan wel een tunneler welliswaar of een moor runner die enkel met anderen kon jagen, maar het zou haar niet tegen houden. Alleen of het makkelijk zou zijn? Waarschijnlijk niet."Zal ik doen Routnose!" ze keek de kleine warm aan. "Daar hou ik je aan, kleine strijder," vertelde ze met een knipoog en stelde vervolgens voor om met Stallionstar in overleg te gaan, waarop Pebblekit haar bedankte. Vervolgens werd er opeens een nat, koud neusje in haar borst gedrukt. Routnose liet een verrast prrt geluidje horen, maar liet toen een warm spinnen horen. Haar staart sloeg ze om de kit heen. "Hey Pebblekit...Waarom wilde je mama eigenlijk niet dat je het vertelde?"

Pebblekit ontving een warme blik van de medicine cat. "Daar hou ik je aan, kleine strijder," zei ze met een knipoog. De kleine grijze kitten glimlachte zachtjes bij de loofende worden van de kat tegen over haar. Daar ging ze zich echt wel aan houden! Ze zou een van de beste krijgers van het hele woud worden, met of zonder goede neus! Toen ze haar neusje in de vacht van de medicine kat drukte hoorde ze na een verrast geluidje een zacht gespin. Daarna voelde ze de staart van Routnose om haar kleine lichaam heen. Wat Pebblekit ook lichtjes liet spinnen. "Hey Pebblekit...Waarom wilde je mama eigenlijk niet dat je het vertelde?" werd er toen gevraagd. Ze trok eventjes terug uit de soort omhelzing, en haalde haar kleine schouders op. "Ik weet het niet," zei ze toen zachtjes. En beet nadenkend op haar lip.

Het was iets dat Routnose maar moeilijk kon snappen. Natuurlijk was ze zelf geen moeder, ze zou zolang ze deze rang had nooit eigen kinderen op de wereld mogen zetten. Maar dat nam niet weg dat ze kittens lief kon hebben zoals haar eigen. Haar hart ging toch altijd vooral uit naar zij die net iets anders waren. Hoe moeders ooit hun kinderen konden verstoten, of er moeite mee hadden dat ze anders waren... Ze kon niet in zien hoe een gehandicapte kat ooit minder nut of waarde zou hebben. Goed, dan was ze ook nooit een warrior geweest. "Ik weet het niet," ze zag hoe detandwieletjes in haar kop begonnen te draaien en besloot daar snel een stop op te zetten. De poes glimlachte opnieuw warm. "Ach, het maakt ook niet uit," sprak ze dan ook snel om het onderwerp af te kappen. "Zal ik je anders zo maar met je mee terug lopen naar de nursery?" met liefde zou ze nog wat tijd spenderen met het lieve, grijze bolletje pluis - maar helaas waren er meer katten die hulp nodig hadden.