A strange meeting

Drip...drop...drop

Gefascineerd keek ze toe hoe water langzaam van blaadje op blaadje viel en dan poef! Op de grond verdween. Het was dan ook een zeer interressant beeld, zo simpel, zo voorspelbaar. Iedere keer als een druppel haar weg op een blaadje gevonden had deed het het blaadje buigen en vervolgde het haar weg weer. Er was geen uitzondering, geen odd one out, iedere keer weer. Soms wenste de poes dat ze het leven op dezelfde manier kon voorspellen maar vaker dan soms leek dat haar wel erg saai. Stel je voor, altijd weten wat er op je te wachten stond, je hele leven al een keer meegemaakt hebben, bah. Maar toch was het soms goed evetjes stil te staan bij de kleinere dingen in het leven, dingen als een druppeltje water dat ergens voor geen enkele reden besluit naar beneden te vallen, van blaadje op blaadje. Je afvragen waarom het dan naar beneden viel, waarom niet naar boven? Waarom vielen vogels wel naar boven en deed niks anders hetzelfde? Het was alsof de aarde zo haar favorietjes had, die zij met alle kracht bij haar wilde houden...aardekracht? Eh dat klonk niet goed. Maar genoeg gedacht, haar aandacht zou ze beter aan meer belangrijke dingen moeten verspillen, dingen als rogues die hier geregeld voorbij stapte, rogues als de poes die haar richting in gekomen was. Geïntresseerd draaide de poes haar kop richting de vreemdeling en glimlachte vriendelijk, misschien konden ze wel vrienden worden! Misschien kon de rogue haar coole verhalen over de wereld vertellen! Misschien wist zij wel meer van die aardkracht? Misschien kon ze de poes laten zien hoe goed ze wel niet was, wat had je immers aan superioriteit als je deze niet aan andere kon tonen? "Goedemorgen" mauwde ze  kalmpjes hoewel haar ogen wel uit hun leken kassen te kunnen springen van enthausiasme.

+Raya

Raya kwam dus overal wel zo'n beetje. Ze had intussen wel een vaste slaapplek, lekker warm en knus gemaakt voor haarzelf. Maar echt een territorium had ze niet, alleen een stukje om haar den dat ze markeerde. Hoewel ze hield van delen wilde ze niet dat haar Den opeens door iemand afgepakt werd. Maar nu was ze dus op pad en haar groene ogen vingen nog een kat op. Ze was een stuk jonger, maar dat maakte het natuurlijk niet minder interessant. Toen ze dichterbij gekomen was rook ze de scherpe geur die ze met zich mee droeg. Meerdere katten roken zo in deze buurt, had ze opgemerkt. 'Goedemorgen,' mauwde de vreemdeling kalmpjes, maar Raya kon zien dat ze blij en enthousiast was. Dat maakte haar ook blij en enthousiast. Haar staart maakte een vriendelijk knikje. 'Heey,' snorde ze opgewekt. 'Wie ben jij? Ik ben Raya.'