Fall for You

Onderwerp: Fall for You zo 24 mei 2020 - 21:56

i'm erasing myself

from the narrative

Ze was kapot. Ze was helemaal kapot. Ze kon niet meer naar haarzelf kijken; zo erg verafschuwde zich ze. Haar buik was boller, boller dan hij eerst geweest was in ieder geval, maar niet zo bol zoals hij hoorde te zijn. Maar de rest van haar lichaam werd zo ontzettend mager. Heel haar gezicht was ingevallen en er was helemaal nergens meer een grammetje vet te vinden. Ze had het gevoel alsof ze parasieten in zich had, en aan het begin had ze, iedere keer als ze erover nadacht, in tranen uitgebarst. Nu kon ze niet eens meer huilen. Enkel leeg voor zich uit staren, met een blik die al half in het graf lag. Haar keel en tanden waren beschadigd van hoeveel ze overgegeven had de afgelopen weken. Ze kreeg niks meer binnen, wist nog net water te drinken maar dat was het dan ook voor de dag. En er was niemand die haar wilde helpen, of kon helpen. Want roddels gingen hard, en de hele clan wist al waar haar babies vandaan kwamen. Als het al babies waren die in haar buik groeiden
- het voelde meer als duivels, duivels die al haar energie, voeding, water en bloed voor zichzelf pakten. Toch kon ze hen niet haten. Toch bleef ze glimlachen als ze er eentje voelde schoppen. Bovendien stond ze nu onder bescherming - een soort van. Niemand uit Bloodclan zou haar aanvallen, dat was dan ook de reden waarom ze hiervoor gekozen had. Ze was nu een moeder van belangrijke kinderen. Maar ze had er andere veiligheid voor ingeruild - de veiligheid van haar gezondheid. Ze wist wel hoe slecht haar toestand nu was. Ze kon ieder moment doodgaan. Ze had geluk dat Acefray hier nog was, anders had ze al in haar graf gelegen. Daar was ze zeker van. En hoewel ze nu minder paniek had over vijanden, overal vijanden en overal gevaren, was ze dichterbij de dood dan ooit tevoren.

x lauz

She's not looking so good:

Onderwerp: Re: Fall for You ma 29 jun 2020 - 20:32

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Ze hadden al even niet gesproken. Vooral omdat Wolfblood kapot was geweest. Haar poot was nog steeds aan het genezen, maar mentaal lagen er overal scherven in haar kop. Ze was woest. Niet op iets specifiek, maar ook niet alles in het algemeen. Waarheid was dat ze rouwde om haar moeder, dat ze opgevroten werd door schuldgevoel om Shade, maar dat ze geen idee had hoe ze dat soort dingen kon verwerken. Ze wist alleen hoe ze kwaad moest zijn, hoe ze schelden kon, hoe ze moest vechten. Maar dat kon ze niet. Ze zaten in een impasse en ze kon niets dan stilzitten en genezen, ze was te oud om nu nog roekeloos jong te zijn - en het vrat haar op van binnen. Dus stond ze op, ondanks haar poot, om te ijsberen. Opnieuw. Wolfblood liep de medicine cats den uit, enkel om een schaduw in de apprentice den te zien hangen. Softbelly. Ze had haar niet meer gezien na de overname, bijna, en ze wist wat dat betekende. De poes bewoog zich moeizaam naar de ander, totdat haar ogen gewend waren aan het vale licht in de den. In een reflex klemde ze haar kaken op elkaar bij het zien van de ander. Haar ogen waren ingevallen, haar botten staken uit - maar haar buik was dicht. Meteen vernauwde ze haar ogen, woede liet haar haar klauwen uit klappen. "Je bent dik," grauwde ze vrij beschuldigend. Ze was dik en rook naar moeder. Had dat domme kind dan echt..?

gemaakt door kiki