[09/07/20] Ceremonie Juli

Haar ogen volgde de gestalte van Wolfheart, die afgelopen nacht alleen teruggekomen was van een reis die hij samen met haar vader genomen had. Tenminste, dat nam ze aan, aangezien haar vader's pels nergens te bekennen was en ook zijn geur nergens vers rondhing. Ze had geen idee wat zich daar precies had afgespeeld, maar wat ze wel wist was dat ze de ander niet vertrouwde. Hij was als laatste bij Gorse geweest en had haar broer niet kunnen redden. En nu was ook haar vader weg, zonder dat ze er iets van hoorde. Haar ogen verwijdden zich iets toen hij plots op de high rock sprong. Pardon?! Haar vacht kwam ietwat overeind. Dat was niet zijn plek. Haar ogen stonden koud. Hij had ook nog het lef iedereen bij elkaar te roepen alsof hij haar vader zelf was. Terwijl Wolfheart sprak veranderde haar blik van verontwaardigd naar schok. Negen.. Levens? Maar papa dan? Plots noemde ze hem Stallionheart, en begon hij over dat hij niet verbannen was maar nog welkom. Haar ogen stonden groot, haar oren lagen verslagen in haar nek. Haar staart hing slapjes tussen haar poten. Papa was weg. Papa was weg, een maan nadat mama ook weg was, en Gorse dood. Kort stond ze zo, waarna ze zich verhardde. Iedereen verliet haar. Iedereen liep weg. Gorse en mama hadden beloofd dat ze er altijd voor haar zouden zijn, toen ze een uitbarsting bij fourtrees gehad had. Maar die belofte hadden ze niet waar gemaakt. Zie je wel, iedereen verraadde haar. Nu was papa ook weg en stond er een vreemde op zijn plek. Moest ze hem nu Wolfstar gaan noemen? Was hij nu hun leider? Nee. "Stik erin, mijn leader ben je niet," spuwde ze zijn kant op.

I walk through the valley of the shadow of death
And I fear no evil 'cause I'm blind to it all
And my mind - my gun, they comfort me
Because I know I'll kill my enemies when they come

"Je denkt dat je hier zomaar kan komen en Windclan kan claimen? Dat je, dat je mijn vader zomaar kan vervangen?!" Ze was aan het schreeuwen nu, haar stem sloeg over. Ze was duidelijk in paniek. Iedereen verliet haar. Iedereen schreef haar af. Ze moest zich wel laten horen, anders zouden ze haar vergeten. Ze zouden over haar heen lopen. Wolfstar zou over haar heen lopen. Dat zou ze niet laten gebeuren. Ze zou hem dwarszitten zo goed ze kon, ze zou hem niet accepteren, nooit niet. Met vurige ogen keek ze naar hem.

Kalm keek ze op toen een maar al te bekende kater de clan bijeen riep. Het was, hoe dan ook, niet de kat wie ze had verwacht deze woorden te zeggen. Toch was er iets in haar die dit meteen niet erg vond. De puzzelstukjes vielen al meteen in hun plaats, nog voor de ander conformatie gaf over wat er gaande was en kort kantelde ze haar mooi gevormde kopje wat. Waar was die gevlekte idioot dan naartoe? De vurige poes was stil geweest doorgeen de regie van de ander. Ze mocht hem niet, vond hem maar een nare man... Misschien wel een van de reden waarom ze mannen helemaal niet af kon. Ze vertrouwde ze niet. Het was wel alsof ze het altijd voor haar uit hadden. De uitleg van de bruine kater accepteerde ze, ze knikte enkel en keer naar hem, maar kon het niet laten een schuine lach van haar lippen te laten druipen. Typisch mannen, steek de deputy vol en ga dan zelf achter het leiderschap aan. Ah... Well... Het was niet haar probleem. Zowel Wolfstar als Amberstorm waren katten die ze kon verdragen. Toen er echter een schrille stem hoorbaar was, keek ze even om. Heatherpaw was het duidelijk niet met de ander eens en liet het dan ook luid en krachtig horen. Even trok de roestkleurige kattin met haar oortjes. Ze herkende haar manier van praten en doen maar al te goed. Ze voelde zich zwak, wilde zichzelf beschermen. Haar vuur was wild, het wilde alles verslinden zodat ze veilig zou zijn. Even zuchtte Burnet zachtjes. Ze werd hier zo moe van. Zoveel katten in deze clan waren zoals zij, zoals haar.. En soms waren er extremen, zoals hier werd aangetoond. Windclanners, een bende taaie knarren hm... Wat heerlijk. Toch kon Burnet het ergens niet laten. Ze zag de pijn die de ander had, ze was er zelf geweest.... En niemand was er toen voor haar geweest. De kilte die toen had gevolgd was iets dat ze niemand toewenste... Dus... Ze stond op en benaderde de roestkleurige poes kalmpes. "Heatherpaw, wil je even een eindje met me gaan wandelen?" Vroeg ze kalm aan de ander. Ze probeerde oogcontact te zoeken bij de jongere kattin. "Ik weet dat je boos bent, dat je bang bent. Kom even met me mee, ok? Je zal je beter voelen, dat beloof ik," Even was ze verrast van zichzelf. Van haar openhartigheid, van haar voorstel. Hoe vlot ze wel niet omging met haar eigen woorden. Maar ergens voelde het gewoon alsof ze tegen haar jongere zelf praatte.. EN ergens wist ze dat een aggresief antwoord onvermijdelijk was. Maar ze kon hopen dat de ander beter was, beter kon zijn. Het was het enigste wat ze kon doen.

Ze was steeds ongeduldiger voor de dag dat Stallionstar de clan weer bijeen zou roepen voor een ceremonie. Want dan zou zij eindelijk Apprentice worden. Alleen leek dat moment niet te komen en de dagen gingen maar langzaam voorbij in haar ogen. Nu was Stallionstar weg, hij was naar de Moonstone had ze gehoord. Dus voor vandaag kon ze het vast wel vergeten. Misschien dan wel als hij terugkwam. Met hoopvolle ogen keek ze al naar de grote steen waar de leader altijd op stond. En dan zou zij naar voren geroepen worden. Wat zou ze worden? Ze had al tegen Shadefeather gezegd dat ze een Moor Runner wou zijn, want dan kon ze lekker hard rennen en het idee van in zo'n tunnel zitten leek haar wat eng. Niet dat ze wist hoe die waren. En..Oh, waarom ging die Warrior op de steen staan? Wat was zijn naam nou weer? Wolfheart, dat was het. Waarom ging Wolfheart op de steen staan? Daar was de bekende oproep die ze al vaker gehoord had. Het was alleen niet de juiste stem. Verbaasd liep ze naar voren. Ze hoorde vast al bij de katten die hun eigen prooi konden vangen, als had ze het nog niet geleerd. Dit werd geen ceremonie, gewoon Wolfheart die wat belangrijks te zeggen had. Ze luisterde maar naar wat hij te vertellen had. Eerst drong het niet helemaal door, maar toen werden haar ogen groot van verbazing en stomheid. Stallionstar was weg? Dat Amberstorm niet Leader was geworden interesseerde haar minder, ze was nog niet zo bezig met hoe het wel werkte. Wolfheart was nu Wolfstar en Stallionstar was nu weg. Nee, Stallionheart volgens hun nieuwe leider. Geen Windclanner meer, maar ook geen banneling. Ze moest de informatie nog verwerken toen Wolfstar gewoon verder ging met de gewone zaken. De ceremonie waar Storkkit zo lang op gewacht had. Haar naam werd als eerste opgenoemd. Storkkit was er niet meer, nu was het Storkpaw. Ze zou blij moeten zijn geweest, maar toen ze naar Firesong ging voor de begroeting merkte ze al dat die met haar kop ergens anders zat.Iedereen waarschijnlijk. Een paar Apprentices kregen een nieuwe mentor en ook Poppykit werd apprentice. Mintpaw was nu Mintroot. Bij het nieuws van Wisteriawisp en Houndtemper vertrok Storkpaw's gezicht even, verbaasd over dat iemand zoals Wisteriawisp liefde kon vinden. Nadat alles was afgerond begon Heatherpaw te schreeuwen, woedend. Storkpaw keek enkel naar haar, maar zei niks. Haar mentor had al meteen nauwelijks aandacht voor haar. Dit was niet de dag waar ze zo op gehoopt had. Dit was chaos. Ze had blij moeten zijn en trots. In plaats daarvan voelde ze zich verward. En zo teleurgesteld. Tranen sprongen in haar ogen en gleden langzaam over haar wangen omlaag. Maar ze gaf geen kik. Dit was niet om haar. Ook al had het even moeten zijn in haar ogen.

Amberstorm kon niet gewoon in de nursery blijven liggen. Met bevende poten liep ze naar voren, tot haar hoofdje buiten de uitgang piekte en ze kon toekijken wat er gebeurde. Hoe Wolfheart zijn eerste ceremonie inleidde. Hoe hij stond op de plaats waar hij niet hoorde. Maar haar oortjes vielen in haar nek toen er meteen met luid geroep tegen in gegaan waren. Starclanverdomme, ze had het wel verwacht. Er was helemaal niets dat in Windclan kon gebeuren zonder dat één of andere domme apprentice daar luidkeels tegen in moest gaan. Tuurlijk, ooit was ze zelf die apprentice geweest. De kersverse moeder stapte naar voren met zwakke pootstappen - het was minder dan vierentwintig uur geleden dat ze bevallen was en de geur van bloed plakte nog aan haar vacht. Ze richtte zich tot Heatherpaw, die weliswaar al gekalmeerd werd door Burnetbliss, en op iedereen die iets te zeggen had. "Dit is wat Starclan zei. Heb je nog geen respect voor Wolfstar, heb dan op zijn minst respect voor de beslissing van Starclan. Anders ben je het warriorleven niet waardig.", siste ze. Haar groene blik gleed over de katten terwijl ze naast Wolfstar stond. Ze moesten een einheid vormen nu. Want als de katten van Windclan dachten dat hij misschien haar rang afgenomen had, hoe zeer ze dat zelf ook vond, zou het alleen nog maar meer chaos worden. En dat kon ze er nu even niét bij hebben.

Tag: Heatherpaw & iedereen eigenlijk

Ze was nog maar nauwelijks uitgesproken toen ze al gesust werd. Haar felle blik draaide haast vijandig terwijl ze naar Burnetbliss keek die haar vroeg om mee te gaan op een wandeling. Het was goed bedoelt, maar Heather was niet in staat om door haar emotie heen te kijken en zag enkel iemand die haar weg wilde duwen, die haar uit wilde drukken, die haar onzichtbaar wilde maken. Nee, ze zou niet zwijgen. ”Ik ben niet bang,” siste ze hard richting de flame-point. Nee, ze was niet bang. Dat zou ze nooit toegeven. Amberstorm kwam zich ermee bemoeien, natuurlijk. Heather’s haren schoten overeind terwijl ze zonder respect haar lip optrok naar de deputy, die haar niet waardig noemde. Een lage maar dreigende grom verliet haar keel. ”Wie zegt dat ik een warrior wil worden in een clan die hun leader verraad?!” Haar ogen vernauwden zich terwijl ze een aantal stappen dichter naar haar deputy toezette. ”Als dit hele verhaal waar was, zou jij daar nu staan, niet Wolfheart. Zo schrijft Starclan dat ons voor. Dus als je nu de voorouders erbij wil halen, wil ik hun vragen waarom dat zo gegaan is,” siste ze woedend. Nee, zij zou niet zo gemakkelijk uitgaan.