Checkup after the adventure

Brimpaw was zo ontzettend moe, maar ze sleepte zich toch maar naar de medicine cat's den. Ze merkte meteen op dat Coyotespirit hier niet was, en Starclan, dat vond ze niet erg. Ze kon nu even de snuit van haar miss perfect zus even niet zien. In plaats daarvan richtte ze haar geïrriteerde, vermoeide blik op de apprentice. Shrimppaw - ja, die Shrimppaw, die die ze voor geen echte reden behalve haar verveling eens voor alles uitgemaakt had. Oh, ze had pijn willen zien, bloed willen doen vloeien. Maar nu kon ze het niet meer opbrengen. Ze voelde zich zo.. Leeg. Brimpaw sprak niet, blafte geen bevel zoals ze normaal gezien zou gedaan hebben; ze keek enkel de jongere kattin aan, groene blik bozig maar zonder het vuur dat ze zo vaak had.

ik ga er maar vanuit dat brim uiteindelijk wel de med cats den ingestuurd word

_{Shrimppaw was zoals gewoonlijk als ze even niets heel erg belangrijks te doen had, de kruiden uit haar kop aan het leren. Wat ook heel erg belangrijk was natuurlijk. Maar patiënten behandelen was net ietsje belangrijker. Alhoewel je dan wel de juiste kruiden moest weten, maar goed. Brimpaw kwam de Den in lopen en alhoewel Shrimp wist dat haar mentor er nu niet was gleden haar ogen wel een keer de Den door. Helaas, ze moest het voor nu alleen doen. Ze kwam overeind en stapte voorzichtig op de rode poes af. Ze verwachtte gemene opmerkingen, een boze houding, maar die kreeg ze niet. 'Uh.. Hallo Brimpaw.. Hoe gaat het?' De poes was natuurlijk een tijd geleden weggenomen door Twolegs. Het enige andere was haar oor, en haar houding dan. 'Heb je pijn, of..?' Ze wilde zich al omdraaien om wat papaverzaadjes te pakken maar bleef geduldig wachten op een antwoord.}

"Pijn? Nee.", antwoordde ze, haar stem futloos. Zonder er verder nog woorden aan vuil te maken, ging ze prompt liggen en draaide ze zich op haar rug zodat het litteken en de kale plek duidelijk zichtbaar was. "Je moet gewoon kijken dat alles goed is, Starclanverdomme." Het scheldwoord was meer een gewoonte dan wat anders. De langharige kattin klemde haar kaken op elkaar en richtte haar blik weg van Shrimppaw. Ze voelde zich kwetsbaar zoals dit en ze wou vooral dat de medicine cat apprentice haar gewoon zou zeggen dat ze mocht opkrassen. Dan zou ze hier geen poot meer binnenstappen tot het écht moest. Het was vreselijk om afhankelijk te zijn van het oordeel van een ander, om niets zélf te kunnen doen..

_{Brimpaw maakte in ieder geval al snel duidelijk dat ze geen pijn had. Shrimppaw knikte opgelucht en ontspande wat. Gelukkig wist ze wel wat ze voor de pijn moest geven, maar dat Brim geen pijn had was goed. Al maakte dat de behandeling misschien wel wat moeilijker... De rode poes ging op haar rug liggen en liet de kale plek op haar buik zien. Shrimp zette verschrikt een stapje achteruit. Wow, oké, misschien was er toch iets meer veranderd dan alleen haar oor. 'Je moet gewoon kijken dat alles goed is, Starclanverdomme.' Shrimp's blauwe ogen keken naar Brim en ze knikte. 'Ja, ja, natuurlijk.' Voorzichtig kwam ze dichterbij en snuffelde aan de plek. Het leek wel alsof er een wond gemaakt was, dat nu netjes weer dicht was. Ze herkende het niet, maar het zag er verder netjes en verzorgd uit. En niet ontstoken of iets dergelijks. Ze richtte haar blik weer op naar Brim. 'Het ziet er netjes uit. Ik weet eigenlijk niet wat er gebeurd is, en waarom.. Maar ik denk niet dat het zal ontsteken of iets dergelijks,' miauwde ze met een kleine, zachte glimlach. 'Als het pijn gaat doen moet je het wel komen zeggen hoor,' voegde ze er wat ernstiger aan toe.}

Shrimppaw schrikte van het uitzicht. Starclanverdomme, was het zo erg? Ze was een Medicine cat apprentice, vossenstront, dus ze mocht duidelijk een beetje professioneler reageren. Het was niet eens een bloedende wonde die pijn deed of wat dan ook, wat was het probleem, sheez. Shrimppaw snuffelde aan de plek, waarop Brimpaw even met haar pootje trok - het was een zeer kriebelig gevoel, nu er zo geen vacht op zat om die kriebels tegen te houden. Dat zou toch nog wel teruggroeien hé? Niet dat ze zo ijdel was - maar ze had geen zin om met zo'n gigantisch litteken door het bos te moeten lopen. "Ok, maar wat is het? Is het een litteken? Waarom is het daar, ik herinner me niet dat ik gewond ben geraakt?", vroeg ze snel na elkaar, lichtjes geïrriteerd, opkijkend vanuit haar positie op de grond zonder recht te komen. Ze lag hier wel goed zo, voor nu. Ze was sterk, ze hoefde haar zwakke plekken niet zo te verbergen. Niet dat ze per se wou dat Shrimppaw haar op een wat meer kwetsbare manier zag, natuurlijk. Nee. Ze was sterk. Dat was exact waarom ze zo bleef liggen. Hmpf.

_{Ze dacht dat ze wel goed gehandeld had. Maar Brimpaw nam er niet genoegen mee. 'Ok, maar wat is het? Is het een littekeen? Waarom is heet daar, ik herinner me niet dat ik gewond ben geraakt?' vroeg ze snel na elkaar. Shrimp wiebelde met haar oortjes, een beetje ongemakkelijk bij de geïrriteerde toon die Brimpaw opzette. Maar ze nam het haar ook niet kwalijk natuurlijk. 'Uh ja, het is een litteken. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe het daar komt.. Maar je bent meegenomen door Twolegs, toch? Ik denk dat daar iets gebeurd is..' miauwde ze met een knikje. 'Kan je je nog herinneren wat er allemaal gebeurd is?'}