[Pantherstar] Shadows in the waters

Een zucht rolde over zijn lippen toen hij vanuit z'n den het kamp doorkeek. Het leven was weer gewoon, maar voor hoelang. Hoelang zou het duren voor de volgende op zijn deur kwam kloppen om om hulp te vragen. Acorndust had een plan gehad, had hij gezegd toen hij hier langsgekomen was. Maar van dat plan had hij uiteindelijk niks meer teruggehoord. Panther wist niet wat hij nu moest denken. Of de ander nou gewoon totaal geen tactische aanleg had, of dat hij hen in de val gelokt had. Het eerste kon hij niet goed voorstellen bij de Shadowclan deputy. Dus maakte zijn brein al gauw de conclusie dat het een valstrik geweest was. Het hele gebeuren had hem in ieder geval niet blij gemaakt. Dat Shadowclan tegen hun verlossers vocht, liet maar weer zien hoeveel afgunst de clans voor elkaar hadden. Was hij het een keer niet, dan was het de ander wel. Nee, Pantherstar had geleerd van deze fout. Hij zou zijn nek niet meer uitsteken voor het redden van iemand ander's hachje. Dat deden ze vanaf nu maar zelf. Brommend kwam hij overeind, het werd hoog tijd om uit z'n nest te komen en wat nuttigs te doen. Hij liep richting de uitgang van het kamp, met het plan om wat te gaan jagen zodat hij daarna ontbijten kon. Ja, hij was nu misschien leider maar dat betekende niet dat hij boven de code stond. Niemand stond daarboven. De kater keek op toen Seamist hem begroette, en hij knikte haar toe. "Morgen," bromde hij terug waarna hij richting het territorium knikte. "Van plan om te jagen?"

Ach, eigenlijk was Panther lang niet zo eng als je dacht. Vooral omdat hij niet erg goed was met sociale cues en hij op dit moment bijvoorbeeld helemaal niet doorhad dat Seamist iets voor hem verborg. En niet alleen voor hem, maar voor de hele clan. Als hij erachter kwam, dan moest ze misschien zenuwachtig zijn. Maar op het moment keek Panther niet verder dan zijn eigen neus lang was. Sea vertelde hem dat ze van plan was om te vissen omdat ze niet op patrouille hoefde, en hij knikte met een klein fronsje. Zo mocht hij het zien, al was de reden waarom jammer. Hij had geluk gehad, en zij ook. "Ik loop wel met je mee, ik had het zelfde plan," sprak hij waarna hij haar licht vragend aan keek. Als ze 't niet erg vond, natuurlijk. Ja, hij was misschien sociaal niet de slimste, maar hij wist echt wel dat niet altijd iedereen op gezelschap zat te wachten en dat respecteerde hij ook. Hell, vaak had hij zelf geen zin in gezelschap in de verwachting dat dingen awkward zouden worden. Maar nu was dat wel zo'n beetje z'n plicht he, nu hij leider werd. En hij vond het ook niet erg om zijn clangenoten beter te leren kennen.

Gelukkig leek er geen sprake van het awkward afslaan van zijn aanbod, wat betekende dat ze samen naar de rivier zouden lopen. Met een knikje ging hij haar voorbij, waarbij hij onbewust in zich opsloeg dat hij Seamist mocht; duidelijk respect deed het altijd goed bij hem. Maar then again, bij welke senior niet? Een lach rolde van zijn lippen toen de ander over zijn kunsten begon. "Dan mag je verder zoeken, want ik ben geen beste visser," sprak hij naar waarheid toe. Ja, Panther was veel maar geen opschepper. Vroeger was hij dat geweest maar na al die jaren ging de lol daar toch echt vanaf. "Ik heb het geduld niet wat je nodig hebt." lichtte hij vervolgens toe tegen de she-cat. "Nee, als er hoge nood is kan ik 't best, ik doe het alleen liever niet," sprak hij toen met een halve grijns om zijn lippen.

De kater knikte droogjes op de opmerking van de ander, daar zat wat in - ondanks zijn ongeduld voor het vak. "Zo is het." sprak hij, waarna ze richting de rivier begonnen te lopen. Hier aangekomen vertelde Seamist dat ze hier altijd trainde met haar mentor, Primrose, en de kater trok zijn wenkbrauwen op. "Dan ben jij dus hier de professional," sprak hij met een diepe lach waarna hij een por gaf. "Laat een ouwe man is zien hoe hij hier het beste vis vangt." spoorde hij haar plagerig aan.

Ze reageerde bescheiden op zijn uitspraak en dat waren toch dingen die hij als clanleider opmerkte. Het deed hem goed om te zien dat Seamist het zo op haar mentor had. Het gebeurde helaas te vaak dat mentoren niet de juiste klik waren voor hun apprentice. Hoogstwaarschijnlijk omdat apprentices puberaal en opstandig konden zijn, en niet iedereen daar mee om kon gaan. Gelukkig was dit in ieder geval niet het geval geweest bij Seamist en Primrose. Ze zou hem laten zien hoe ze hier viste en met een geamuseerde blik in zijn ogen stapte hij achter haar aan. Hij hield voldoende afstand zodat zijn schaduw niet op het water zou vallen, maar bleef wel dichtbij genoeg zodat hij kon zien wat er gebeurde. Met een trotse grijns keek hij toe hoe Seamist redelijk vlot al een vis wist te vangen. Hij knikte naar haar. "Dat doe je inderdaad goed. Misschien moet ik ook maar is gaan trainen met Primrose," grapte hij. Ja, het was niet alsof hij helemaal niet kon vissen of wat dan ook - maar voor de grap was het leuk.