Chasing angels or fleeing demons [XX]

Rascal kreunde toen de zeurende pijn in zijn schouder langzaam veranderde naar ondragelijk. Het was weer open gegaan. Maar welke keuze had hij? Orchis had hem ontdekt en al zijn geheimen zouden onvermijdelijk nu al bekend zijn. Bijna alles, maar het doek was eindelijk gevallen. Hij was ook naïef geweest om te denken dat het voor altijd goed zou gaan. Maar in hij had het ook niet kunnen of willen stoppen. Ergens was het een opluchting dat hij eindelijk kon ontsnappen aan de elite. Zijn hart stak voor de familie die hij achter moest laten, maar eindelijk, na al die manen, jaren, was hij vrij. Vrij in de relatieve zin van het woord. Vogelvrij was beter. Hij had een doelwit op zijn voorhoofd staan: "Gezocht, liever dood dan levend."
De omgeving om hem heen veranderde. Geuren van de clans vervaagden en de wildernis kwam hem tegemoet. Op een enkele schuur of tweebeennest na. De warmte was uitnodigend in deze winter, maar hij moest door gaan. Elke stap die hij nu maakte was een voorsprong. Hij klemde zijn kauwen op elkaar, zette zijn dikke vacht nog eens op tegen de gure wind en probeerde zo snel als hij kon door te stuwen. Schemering begon te vallen en zijn hele lijf was gevoelloos geworden. Hij probeerde niet te denken aan wat hij achter liet en zijn gedachten op het doel voor hem vast te stellen. Hoe ver was hij al weg? Hoe ver moest hij nog? Kon hij een moment veroorloven om op adem te komen? Hij kneep zijn ogen samen. Hij besloot dat deze eerst dag cruciaal was en hij door moest zetten, tot hij niet verder kon. Hij moest zijn sporen wissen, alsof hij nooit had bestaan.

- Gereserveerd

Rascal keek naar de hemel. De wind trok aan zijn vacht en hij hinkte meer op drie poten dan dat hij daadwerkelijk liep. Hij wist niet goed waar hij heen moest. Hij had een enkeling om een hint gevraagd, maar het advies was altijd hetzelfde. Over de rotsen die de clankatten als heilig zagen en verder, richting de zakkende zon. De zon was immers onder gegaan, dus dat kompaspunt was hij ook verloren. Hij zuchtte. Misschien moest hij een plekje zoeken om de nacht door te brengen. Als Orchis hem nu niet was gevolgd.. Hij had een grote voorsprong en met een beetje hoop zou het gaan sneeuwen. En dan waste dat zijn sporen vanzelf uit. Ja. De beslissing was gemaakt. Hij zou een plekje zoeken.
Het was eenvoudig. Rascal was niet bang voor tweebenen, dus hij zette koers naar de dichtstbijzijnde schuur. Daar wist hij zich tussen een spleet in de planken doorheen te wurmen. Hij had geluk, het was slecht een plek waar de tweebenen hun stro droog hielden. Warmte overviel over zijn schouders, even als de geur van prooi. Zijn bek begon vrijwel meteen vol met water te lopen, maar hij was te vermoeid en de pijn in zijn schouder was te intens om nu te gaan jagen. Dan maar morgen. Rascal sprong met enige moeite op een strobaal en rolde zich erin op, zijn linkerschouder eindelijk ontlastend. Een kreun kwam uit zijn bek en met de weinige kracht die hij nog over had begon hij het bloed uit zijn pels te wassen.

Rascal had zichzelf bijna in slaap gewiegd met zijn stroken langs zijn vacht. Zijn kop had het stro al gevonden en zijn ademhaling werd langzamer. Zijn ogen waren al dicht toen hij plotseling een harde piep hoorde. Rascal schrok op, ritselend in het stro en hij stond sneller op zijn poten dan zijn lichaam eigenlijk aankon. Hij vloekte zachtjes toen weer een pijnscheut door zijn lichaam ging als hete klauwen. Maar het duurde ook niet lang voordat verse prooigeur zijn schuur binnen kwam dringen. Zijn mond waterde, maar ook groeide de achterdocht in hem. Had iemand hem gevolgd? Hij kneep zijn ogen samen, sprong onhandig weer van het stropak af. Al zijn spieren zeurden, smeekten hem om weer te gaan liggen en te slapen. Rascal wurmde zich weer door de spleet heen en plaatste al snel dat de geur vanuit de schuur naast hem kwam. Hij ontblootte zijn klauwen en wandelde door, bewoog rond de muren van de schuur en probeerde een ingang te vinden. Hij vond een spleet waar hij zijn brede kop met enige moeite doorheen wist te wurmen en vervolgens even flink moest duwen om ook zijn schouders erdoorheen te krijgen (met de gepaarde kreunen van de pijn), en marcheerde door. Het duurde niet lang voordat hij de bron had gevonden. Een gedode rat, en daarboven een witte poes gehurkt. Rascal bevroor in zijn bewegingen en zijn haren kwamen overeind. Maar de slanke gedaante was noch BloodClan noch rogue. Nee een duidelijke clangeur kwam van haar af. WindClan. En ze was bijzonder ver van huis. ‘Wat doe jij hier?’ bromde Rascal. Maar zijn vacht hing plat. Dit was geen gevaar. Ze was gewoon.. verdwaald?

Voelde ze zich betrapt? Nee, ze had hem vast van meters afstand aan horen komen. Maar ze had haar vacht wat opgezet. Was dat puur om haar prooi te beschermen? Rascal kwam nog voorzichtig een paar passen dichterbij, zijn oren naar achteren gedraaid en zijn ogen vernauwd op zijn doel gericht. Zijn linkerpoot sleepte zwaar over de grond. Ze leek ongevaarlijk, maar hij wist hoe erg schijn kon bedriegen. Alleen het was de vraag waarom ze zo ver weg was van huis, prooi etend zonder te delen met haar clan. Maar misschien was het haar clan niet meer. Misschien vluchtte ze, net zoals hij. Ze antwoordde dat ze at. ‘Joh,’ reageerde hij droog. Maar haar opmerking daarna deed zijn eetlust spontaan verdwijnen. Laag gegrom kwam uit zijn borst. Hoe wist dit gedrocht, deze volledige onbekende uit een clan waarmee hij nog nooit een pad had gekruist zijn naam? Wie had het haar verteld? Ging BloodClan tegenwoordig zo te werk? WindClanners achter hem aan sturen. ‘Pardon?’ Zijn ogen flitste vuur, maar het was ook angst die man van hem maakte. Wat als zijn fouten hem voor altijd bleven achtervolgen? Dat hij nooit een nieuwe start zou kunnen maken, dat hij alles gewoon met hem mee zou slepen naar welk beloofde land dan ook.

Rascal mocht haar niet. Ze deed te onverschillig, te onverstoord. Hij siste even terug, niet tof vindend dat mevrouw meteen dacht dat ze de lakens uit mocht delen. Maar aan aanbod was gul, dus hij stapte dichterbij en plofte lomp neer, waarna hij de rat onder haar neus vandaan griste. Ernstig dit, hoe erg hij nu al verwilderd raakte. Maar het voelde glorieus toen hij zich op het warme gras liet vallen en zijn tanden in het warme vlees zette. Ze vertelde vervolgens dat ze een ex-clangenoot tegen was gekomen. Hij slikte zijn happen weg en keek haar onderzoekend aan. ‘Wie? Orchis?’ miauwde hij. Hij was wel de sluwe lelijkerd die dat nieuws direct de ronde door zou laten gaan. Hij ging er ook van uit dat inmiddels iedereen het wist, als zelf een verdwaalde Windclanner het hem kwam vertellen. ‘En ja, ze zijn mijn vrienden niet meer,’ miauwde hij bitter, waarna hij zijn tanden weer in de rat zette waarbij botten kraakte, maar zijn blik keerde geen seconde af van de witte poes, want ze was nog steeds een mysterie. Ze wilde weg? Waarheen?  Duidelijk nog niet een strak plan. Ze maakte haar zinnen niet af. Hij keek weer op, waarna hij langs zijn lippen likte. ‘Gewoon wat? Niets is meer gewoon tegenwoordig,’ bromde hij op dezelfde bittere toon.

Rascal keek tussen het kauwen door naar de poes en iets knaagde in hem dat het vreemd was. Ze antwoordde niet, ze keek alleen maar naar hem met een blik die hem niet beviel. Kort dacht hij even dat ze gewoon bang was, maar al snel bleek het alles behalve dat. Ze stond op en kwam zijn kant op. Zijn ogen en oren volgde haar iedere beweging toen hij op zijn maaltje bleef kauwen. Maar ze kwam dichtbij, té dichtbij. In een reflex kwamen de nagels tevoorschijn, zijn staart begon dreigend heen en weer te wiegen. Er ging een rilling over zijn rug toen ze dichtbij zijn oor kwam en hij stopte ook abrupt met kauwen. Hij trok met zijn snorharen en keerde zijn kop naar haar. Hij wilde wel opstaan, maar zijn lichaam protesteerde. ‘Oh, een wie dus?’ Was dit weer een krankzinnig wijf met liefdesproblemen en hartenzeer? Want daar had hij geen zin in. Maar ze bewees nog maar erger dat hij niet zomaar iemand was tegengekomen. Ze was niets voor niets zo ver van huis. Hij siste fel en ontblootte zijn tanden toen er withete pijn door zijn schouder ging toen ze haar nagels in zijn wond zette. ‘Verdomme, jij-’ Maar zijn woorden werden afgekapt door een kreun die de pijn probeerde te verzachte. Zijn ademhaling werd zwaar en hij moest zijn best doen zijn kaken op elkaar te houden. Hij snoof hard en deed zijn best de pijn te verdragen. Zijn gele ogen flitsten woest naar de witte poes. ‘Graag,’ antwoordde hij uiteindelijk met beklemde stem. Als ze haar zin kreeg, misschien was dat genoeg. Die kat had een kronkel in d'r kop en moest voorzichtig behandeld worden. Hij had niet al deze moeite gedaan om meteen bij zijn eerste stop dood te gaan.

Shadefeather was die hele dag al in de war geweest. In de ochtend, waar Daintywhiff hem aangesproken had en hem verteld had dat ze weg zou gaan, naar zonhoog, waar hij het moest verzwijgen voor Stallionstar. Natuurlijk moest niets, Dainty had zelfs gevraagd of hij het hem kon vertellen. Maar dat kon Shade niet. Zelfs niet na al die vreselijke dingen die ze gedaan had. Ook al wist hij de helft niet, of niet precies. Hij wilde haar een tweede kans geven, hij moest haar een tweede kans geven. Zijn gedachten waren één grote chaos, maar hij dacht wel helder over één ding. Maar zelfs dat was twijfel en onzekerheid.

Hij had die avond gezocht naar de witte poes, maar ze was nergens te bekennen. Stress vulde zijn lichaam. Was hij te laat? Zou hij haar nooit meer zien? Of was dit juist goed? Zou hij gewoon naar Stallionstar gaan en vertellen dat ze weg was? Shadefeather schudde zijn kop, en liep het kamp uit. Nog even een rondje wandelen, had hij gezegd. Nog even...
Hij liep langs de grens, hopend dat de zoete geur van de poes zijn neusgaten zouden vullen. Dit was de eerste keer dat hij haar geur zo graag wilde ruiken. En ja! Het maakte hem weer bijna misselijk. Hij was er dan ook niet helemaal bij, zijn gedachten waren niet goed helder. Verblind. De kater dacht niet na en voor hij het wist had hij de achtervolging in gezet, hoelang dat ook mocht duren.

De kater had een heel stuk gerend. Gelukkig was zijn uithoudingsvermogen goed genoeg om ook lange afstanden vol te kunnen houden. Het ging voor zijn gevoel echter niet snel genoeg, maar hij wist dat als hij sneller zou gaan hij het niet meer vol kon houden. Hij wilde haar gewoon zo graag terughalen, haar laten weten dat het oké is, dat ze nog een kans krijgt. Van hem wel tenminste.
Een schuur kwam in zicht, waar hij verschillende geuren oppikte, maar haar zoete geur was zo te herkennen. En het was vers. Opluchting ging door hem heen en hij kon een glimlach niet verbergen. Daintywhiff was hier, ze was hier. Daar. De witte gestalte voor hem keek op, en hij keek recht in haar gouden ogen. 'Wat doe jíj hier?'

Shadefeather glimlachte en stapte op haar af. 'Daintywhiff... Ik.. Ik kom je terug halen,' miauwde hij. 'Alsjeblieft. Kom terug. Ik weet zeker dat er nog een plek is voor jou in de Clan. Je kan jezelf weer bewijzen. Ik zweer het.' Hij had geen idee. Dit was geheel zijn idee, zijn gedachte. Misschien stuurde Stallionstar haar meteen weer weg, met hem erbij. Maar daar dacht hij nu niet aan, het was alleen maar haar.

Verdomme. Even op zijn tanden bijten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het wijf antwoordde uiteindelijk door een lik over zijn wang te geven. Walgend trok hij zijn kop bij haar vandaan, maar ze liet wel los. Hij ademde gepijndigd weer in door zijn tanden, waarna hij zijn kopje draaide naar zijn schouder, die weer aan het bloeden was. Gestoord kreng. Raspend liet hij zijn tong over zijn vacht gaan, zijn adem inhoudend door de geur van de ontsteking door. De poes was vertrokken en toch hoorde hij opeens een stem van buiten komen. Een bezoeker? Ze leken elkaar te kennen, maar hij kon de woorden niet ontcijferen. Hij klom met moeite weer overeind, meteen weer op drie poten staand. Dit was wel zijn kans om hem te peren, maar erg ver zou hij nooit komen. Nee, in plaats daarvan nam hij even een risico en hinkte dichterbij de uitgang, zijn kopje nieuwsgierig dichterbij draaiend. De ander rook ook naar heide: WindClanners. En hij wilde haar mee terugnemen. Zijn ogen spreidden zich een beetje, maar hij bleef nog even binnen staan. God ja, nam dat monster maar weer mee terug, zat hij er niet mee opgescheept. Of zou hij niet weten wat voor kronkel ze in d'r kop had zitten?

Ze waren die dag al zo vaak dicht bij elkaar geweest. Hun neuzen hadden zelfs al een keer een botsing gehad. Maar alles van vandaag was niets vergeleken met dit. Dit gevoel. Hij was zo opgelucht, zo blij. Maar het voelde ook alsof hij met zijn eigen leven aan het spelen was. Zijn leven in de Clan, ja, wie weet wat Stallionstar zou doen. Maar dat niet alleen. Hij wist nog wel hoe ongemakelijk hij zich had gevoeld bij haar die ochtend. Maar het voelde goed om haar te zien. En hij wist dat het nog beter zou voelen om haar mee terug te nemen.

Hij was helemaal gefixeerd op haar toen ze wat wilde zeggen, maar met geschokte ogen keek hij vervolgens naar de kater achter haar. Daintywhiff vertelde hem wat over welke kruiden hij moest gebruiken. Wacht, hij was gewond? Shadefeather twijfelde even, maar schraapte toen toch zijn keel.
'Ik weet niet wie je bent, maar je mag met ons mee terug. Onze Medicine Cat zal je goed verzorgen, dat beloof ik.' Hij wilde de kater niet gewond achterlaten. En hij wist zeker dat Routnose hem met liefde zou willen behandelen.

Hij werd echter een beetje afgeleid van de kater tegenover hem toen Daintywhiff langs hem heen liep. Haar trillende staart streek eventjes over zijn wang. Zijn onschuldige hartje maakte een sprongetje en zijn borst werd warm. Hij draaide zijn kop om haar achterna te kijken, maar dacht toen weer aan de onbekende kater. Snel draaide hij zijn kop weer naar hem, zijn ogen vragend. Zou hij zijn aanbod aannemen?

Er speelde zich een wonder af, recht voor zijn ogen. De poes leek een geweten te hebben gegroeid in de tussentijd. Hij kantelde zijn kop. Iemand leek overtuigd te hebben dat tweede kansen bestonden en goed waren. En hij was al helemaal verbaasd dat ze beloofde aan hem Orchis niets te vertellen, en dat ze hem aanraadde om een gouden plant te zoeken. Hij begreep het niet en ergens vermoedde hij nog steeds dat ze een act speelde. Maar ze draaide zich om en verdween. Toch niet zo bang voor degene die ze achter had gelaten, waarvoor ze aan het vluchten was? Hij begreep er geen snars meer van. Maar om die meid niet in zijn leven te hebben, was alleen maar een zegen.
De zwarte kater keerde hem tegen hem, bood hem aan ook mee te gaan. Direct schudde hij zijn kop. ‘Terug naar het woud? No-way,’ miauwde hij. En bovendien, wat had hij bij WindClan te zoeken? Hij was gevlucht met een reden, en hij zou niet terugkeren. Nu niet, in ieder geval. Hij had een andere missie in zijn kop. ‘Ga achter je wicht aan, hou die gek vooral bij me uit de buurt,’ miauwde hij nog, voordat hij met een zwiep van zijn staart omkeerde en terug hinkte naar zijn warme plekje in het gedroogde gras. Morgen had hij een lange dag voor de boeg.. en dan zou hij die gouden bloem wel vinden.

- Ras topic uit

Ergens hoopte hij dat de kater zijn aanbod zou aannemen, maar er viel toch een last van zijn schouders af toen hij zijn kop schudde. 'Terug naar het woud? No-way,' miauwde de onbekende. Shadefeather had ergens het gevoel dat hij moest doorduwen, wie weet hoe erg een infectie zou kunnen worden. Maar hij knikte. Hij had ook niet veel zin om deze discussie aan te gaan, en hij had al genoeg zorgen over Daintywhiff. 'Ga achter je wicht aan, hou die gek vooral bij me uit de buurt,' miauwde de Rogue toen, voordat hij zich weer omdraaide. Shade nam diep adem, maar knikte alsnog. Geen discussie starten. En teruggaan. Naar Daintywhiff en huis. Snel draaide hij om en draafde naar de ranke poes toe, weer op weg naar huis.

Topic uit