Oh lord, oh lord, what do I do?

I've fallen for someone who's nothing like you

Haar hart bonsde in haar keel nadat ze Coyotespirit en Shrimppaw's den had verlaten. Ze moest het nog één kat sowieso persoonlijk zeggen. En die ene kat was een kat die zoveel voor haar betekende, maar voor wiens mening ze tegelijkertijd zo ontzettend bang was. Als haar moeder wist dat haar kittens halfclan waren.. Ze zou zo erg teleurgesteld zijn. Het zou haar opbreken. Misschien dat ze nu al teleurgesteld was. Ze had het immers nooit zo op mannen. Ze herkende de rossige pels ook uit duizenden en liet haar staart eventjes langs Arcticwolf glijden. Hij wist wel wat ze nog moest doen. "Mam..?" miauwde ze zachtjes, terwijl ze op de rossige kattin afliep. Misschien had ze het zelfs al wel gezien..

[Arcticwolf & Sorrelpool]

Sorrelpool was niet blind. Ze had het aan zien komen, ze voelde het aan haar water. Ze was immers zelf ook moeder, en een moeder deed alles voor haar kittens. Ze had Seamist in de medicine cat den zien verdwijnen en een nerveus gevoel knaagde aan haar. De vis die ze aan het eten was geweest was vanaf dat moment onaangeraakt en ze staarde met haar amberen ogen naar de ingang, tot het moment daar was dat ze weer eruit kwam, gevolgd door die grijs gevlekte kater. Arcticwolf, ooit beste vrienden, een fling. Ze wist alles. Seamist vertelde haar alles. Waarom had ze dit dan nog niet verteld? Sorrelpool had gezien dat ze wat dikker werd, maar ze wilde haar niet opdringen. Haar mooie meisje, eigenlijk nog te jong om aan kittens te beginnen. Hielden ze wel van elkaar? Ze wilde niet dat Seamist alleen eindigde, zoals zij was geëindigd. Katers waren immers zelden te vertrouwen.

Seamist liep wel bijna direct naar haar. Een glimlach stond op haar snoetje, maar ze keek ook bezorgd. Ze kon zich moeilijk voordoen alsof het niet zo was. ‘Hallo, meisje,’ begroette ze haar dochter, met dezelfde liefdevolle toon als altijd, al was er een nerveuze vibrato in haar stem. Ze duwde haar neus tegen haar kruin, waarna haar blik op de kater viel. ‘Arcticwolf,’ miauwde ze, direct killer. Niet dat het aan hem per se lag, ze mocht vrij weinig anderen in het algemeen. Haar ogen schitterden direct weer naar Seamist. Ze wist het eigenlijk al wel, maar ze was nerveus of Seamist dit allemaal wel wilde. Maakte dit haar wel gelukkig? Ze wilde haar leven zo perfect mogelijk hebben, daar vocht ze voor.

Arcticwolf moest toegeven dat hij zelfs hiervoor nerveus was. Hij kende Sorrelpool natuurlijk goed, Seamist en hij waren al zo lang hechte vrienden dat het niet anders kon dat hij haar moeder ook had leren kennen. Op dezelfde manier hoe zij en Warhound ook wel bekend met elkaar zouden zijn. Het was heel belangrijk dat deze poes hun zou geloven, het zou anders enkel het hart van zijn meisje breken. Dus haalde hij even diep adem en volgde haar naar hun volgende opgave, hun volgende obstakel. Gelukkig toonde hij zijn emoties nooit van buiten af, en bleef deze borrelende onzekerheid maar enkel op borrelen. Het hielp ook niet dat de smaak van hun eerdere gesprek nog in de mond hing, van zowel de confrontatie met Seamist als net bij de medicine cats. Het was ineens zoveel, zo echt allemaal. Man toch…

Maar het gevoel van Seamist haar staart bracht hem terug, en hij keerde zijn zilver met blauw gevlekte ogen op naar de warme van de senior warrior. Ze begroette eerst haar dochter, waarna ze killer zijn aanwezigheid benoemde. Hij knikte hierbij. “Mevrouw… we kwamen hier om u iets te vertellen” De jongen was altijd al beleefd geweest, zelfs al stond er een zekere vaste afstandelijkheid in zijn stem. Het was nu eenmaal een deel van zijn opvoeding geweest. En wat papa zei, dat deed hij. Toch keek hij nog even in de ogen van Sea voordat hij verder ging, nu met een voorzichtige glimlach. “Heel goed nieuws eigenlijk, al wel een spannend… we verwachten kittens samen”

Haar hart zat in haar keel terwijl ze naar haar moeder keek, haar oren licht naar achter gedraaid en haar pupillen wat ronder. Ze vertelden elkaar altijd alles, maar dit was een uitzondering. Seamist had het immers ook de hele tijd voor zichzelf ontkend. Dan ging vertellen niet zo heel erg snel.

Maar voor ze het haar moeder zelf kon vertellen, had Arcticwolf het al verteld. Ze wierp hem even een korte blik. Ze had dit nieuws eerder zelf aan haar moeder willen verzachten, maar nu nam Arcticwolf het al over.. maar hij zou het wel goed bedoeld hebben. "Ik wilde het eerst bij Coyotespirit kijken of alles goed was voor ik het vertelde.. Sorry mam.. maar alles gaat goed en ze zijn gezond."

Het was toch niet zo dat Seamist opeens geheimen voor haar ging houden? Ze was toch een goede moeder geweest, een vriendin? Ze had een onderbuikgevoel dat iets niet helemaal zuiver was hier. Haar blik ging over het gelaat van haar prachtige dochter, naar de gevlekte kater die beleefd begon te vertellen. Haar blik verharde meteen. Het was een instinct, een reflex, dat ze had opgelopen van een diepgeworteld gebroken hart. Maar hij bleef beleefd, hij leek aardig. Hij was zeker knap, maar ze was er zo van overtuigd dat Seamist hem al afgewezen had. Of waren oude gevoelens toch weer ontwaakt? En toen kwam het hoge woord er eindelijk uit, ze verwachten kittens samen.
Haar vermoedens bevestigend. Ze wierp weer een blik op Seamist. Sorrelpool bleef even stil. Ze was nog zo jong, ze had nog een heel leven voor zich. Maar het was gebeurd.. kittens kwamen en er was niets meer wat ze zouden kunnen veranderen. Ze probeerde opgewekt te lijken, verrukt om grootmoeder te worden, maar het waren enkel zorgen van haar gezicht te lezen. Seamist verontschuldigde zich. Ze lachte even. ‘Ik snap het, meisje,’ miauwde ze vervolgens. ‘Maar hoe gaat het met jou? Ben je blij?’ De laatste vraag kwam toch onzeker over haar lippen. Want zo lang zij niet blij was... kon ze onmogelijk het zelf ook zijn.

Arcticwolf was niet een kat die enorm goed was in de situatie lezen, zelfs al had zijn vader hier zo zijn best op gedaan om hem dat talent te schenken. Maar op dit moment had zelfs hij door dat hij wat verkeerd had gedaan. Zijn blik gleed naar de kattin naast hem, iets in zijn ogen verward en verontschuldigend. Al voelde hij zich van binnen verontwaardigd. Daarvoor was hij hier toch? Om het liegen voor haar te doen. Waarom zou ze het nu ineens zelf willen? Tegenover haar moeder? Het moeilijkste van al? Maar hij kon er niet kwaad om worden. Ze was zwanger, ze was emotioneel, het was een zware dag vandaag. Er waren heel veel gevoelens die nu speelde, voor hun beiden. Hij liet zijn adem over zijn lippen rollen terwijl zijn blauw-zilveren ogen op zijn schoonmoeder vielen. Ze was niet echt fan van hem, nooit geweest, maar hij deed toch zijn best om netjes te zijn. Zoals het hoorde, hoe hij was opgevoed. Zou hij straks Sea’s kittens ook zijn moralen kunnen leren? Hij hoopte er wel op, dat ze niet hun moeders fout zouden herhalen, dat zijn opvoeding zou kunnen blijven hangen. Maar de vragen waren naar zijn vriendin gericht, waardoor hij tot stilte was gedwongen. Enkel zijn staart sloeg hij over de hare heen, je bent niet alleen. Ik zal je blij maken, het komt allemaal goed.

Haar moeder leek wantrouwend. Geen wonder, ze haatte katers. Dat wist Seamist ook al. Ze had het al afgekeurd in die korte maan dat ze een relatie hadden geprobeerd. Om het nu nog een keer te doen, en dan ook nog met een verrassingsnestje, dat zou niet goed landen bij haar moeder. Ze probeerde haar mondhoeken omhoog te krullen naar de meest overtuigende glimlach en leunde iets tegen Arctic aan, al dan wel om steun te zoeken in plaats van uit affectie. Ze krulde haar lange staart iets rond de zijne. "Ik ben heel blij met de kittens mam.. Ze zullen niks tekort komen, Arctic zal een hele goede vader voor ze zijn," miauwde ze, en ze wist dat het waar was.

Ze nestelden zich zo tegen elkaar aan, alsof ze echt weer verliefd waren. Of waren geworden. Sorrelpool keek naar de beide jonge katten aan. Oh het was zoveel verantwoordelijkheid die ze zouden hebben. Niets wat ze niet aan zouden kunnen, maar ze had nog van haar jonge manen kunnen genieten. Maar ze miauwde dat ze blij was, dat Arctic een goede vader zou zijn. Ze zuchtte en knikte. Ze zou haar kindje moeten vertrouwen dat ze een goeie jongen had uitgekozen. ‘Dan ben ik ook blij voor jou. Voor jullie,’ miauwde ze kalm, met een knikje en een glimlach. Ze keek weer naar Seamist haar buik, toch voelde ze een sprankje liefde opborrelen. Haar bloed, haar kleinkinderen. ‘Heeft Coyotespirit je nog meer verteld. Hoeveel kleintjes verwacht je?’

Arcticwolf kon het toch niet helpen om een kleine glimlach te krijgen bij de woorden van zijn partner. Hij hoopte het zo, dat hij een goede vader kon zijn. Natuurlijk had hij dit nooit zo bedoeld, maar dat maakte de verantwoordelijkheid niet minder. Hij had in een seconde zijn hele leven en toekomst voor haar vergeven. Toch wist de lichte kater dat hij hier geen spijt van zou krijgen. Vrienden moesten elkaar helpen toch? En hij hielp Seamist, en zij zou nu gewoon gelukkig kunnen worden, zoals het hoorde. Bij de blessing die haar moeder hun gaf knikte hij respectvol terug. “Dankjewel Sorrelpool, dat betekent veel voor ons” Iets wat hij meende. Sorrelpool zou de moeilijkste zijn om over te halen, om tegen te liegen. Niet alleen was de moeder heel erg aanwezig in Seamist haar leven maar Sea was al zo’n slechte leugenaar. Maar goed, hij zou er wel voor zorgen. Dat moest wel, dat was nu zijn taak als partner. Bij de laatste vraag keek hij naar de calico om die te beantwoorden, zijn les wel geleerd van die eerste blik die ze hem had gegeven.

Onderwerp: Re: Oh lord, oh lord, what do I do?