Prove it

De calico kater had zichzelf rustig neergelegd op een grote steen die enigzins comfortabel leek te zijn. Hij was zo goed als gestopt met jagen, tevens met eten, om zich enkel door zijn eigen gedachtes in leven te houden. Hij teerde op deze hersenspinsels, herinneringen en herhalingen en haalde hier al zijn voedingswaardes uit. Wat maakte hij zichzelf ook wijs. Emoties waren voor hem een onbekend begrip en hij was altijd omringt door de leegte van zijn eigen hart. Maar dit gaf enkel meer ruimte voor eindeloos denken. En sinds kort kwam hij erachter dat er ook een fysieke eigenschap zat aan het leven. Een waarbij hij nog nooit eerder had stilgestaan. Maar op de manier hoe zijn maag nu draaide alsof er bot in lag te rotten, op de manier hoe zijn borst aan de binnenkant een bramenstruik leek te groeien en zijn keel droog stond alsof de rivier verdwenen was. Het was nieuw voor hem. En hij wist heus wel wat de rede was, zo slim was de vreemde kater wel. Hij kon het het beste vergelijken met de irritatie van iets kwijt raken wat je niet kwijt wilde raken, iets wat belangrijk voor je was. En hoe je steeds rommeliger gaat zoeken en uiteindelijk tot de realisatie moet komen dat het nooit meer terug komt. Vaak wanneer je dit accepteert en je de rust weer bezit komt het terug op je pad. Maar Warhound wist dat hetgeen wat hij kwijt was niet meer zou wederkeren. Misschien was dat juist het nare ervan. Bedachtzaam zat hij op deze manier de rivier in te kijken tot er een bekend figuur in zicht kwam. Een moment langzaam als hij normaal was zette hij zijn charmerende gezicht weer op, een grijns vol kalm zelfvertrouwen en een energie die de riverbank opeigende. "Goedemorgen Littlefish, wat brengt jou hier bij mij vandaag?" Plaagde hij haar met een warmte stem, terwijl vanbinnen de gedachtes maar niet wilden zwijgen.

+ Littlefish

Het leek dat hij niet de enige was wiens verlies een verandering had achtergelaten op plekken die niet weggewassen konden worden. Zijn zilveren blik bekeek de zwaarte die de jonge poes in haar botten leek te dragen, alsof ze vermoeid was van een gewicht waar ze nooit om had gevraagd om deze te dragen. Alsof ze nu op het punt was gekomen in een gevecht wat cruciaal was, niet het moment wanneer dien moe begon te worden, maar het moment dat je de reden vergeet waarom je vecht. Ja. Voor het eerst leek ze werkelijk klein te zijn. En hoewel dit aanzicht voor hem weinig verandering tegeweeg bracht in zijn eigen borst of kop, besloot hij dat deze onaangename veranderingen misschien gedeeld moesten worden om het allemaal te verzachten. Hierom liet hij ook veel van zijn eigen act zakken. Al nooit compleet. Een kind zoals zij zou het niet waarderen om de ware leegte in zijn ogen te zien. Hij klopte met zijn staart op de grond naast hem. “Kom eens hier meis” Nodigde hij haar uit, om hierna zijn eigen kop weer terug op zijn poten te leggen en zijn volgende woorden te vinden. “Vertel me wat er op je schouders ligt, misschien kan ik het iets voor je afnemen, en zo niet, dan deel ik het mijne en dan weet je dat je niet alleen bent”

Hij voelde haar kopje tegen zijn lichaam aan rusten en kort sloot hij zijn ogen. Hij liet de beelden van het water en de wereld wegdrijven tot uiteindelijk zelfs het geruis van de rivier weg was gevaagd tot een afstand zo ver van hun weg dat het al diens betekenis verloor. Op dat moment was er enkel nog de zachte druk van de jonge kattin tegen hem aan. Een warmte, een zwaarte en een verdriet dat tot in hem over liep. Hij zelf kon niks voelen maar wanneer hij zo de aanraking van de ander voelde vroeg hij zich af of verdriet misschien niet het dichtste bij zijn eigen leegte aan zat. Hoe tragisch moest het zijn als je voor zo lang alles kon ervaren en dat ineens van je ontnomen werd? Hij had nog de vreedzaamheid gehad dat hij hiermee geboren was. Haar vraag zorgde ervoor dat de kater zijn ogen opende, en kort op deze woorden teerde. Iedereen dacht naar zijn belevenis na over deze grote vraagstukken, en het punt ervan was dat een antwoord onmogelijk te vinden was. “We zijn op aarde gezet om te leven, om te ervaren en om te sterven” Begon hij. Opzoek naar de juiste woorden, opzoek naar iets in hem die dit zelf ook de waarheid vond. “Juist het feit dat het ooit eens eindigt is de reden van het leven. Als het oneindig was hadden we nooit de drang tot actie, hadden we niks te verliezen en geen pijn om van te leren” Het antwoord kwam er niet gemakkelijk uit, maar hij had besloten zijn eigen gedachtegang, hoe schetsmatig ook, hardop uit te spreken. “Angst voor de dood drijft ons en zorgt ervoor dat we kracht en moed vinden op plekken waar we het eerst niet tot mogelijk achtte. Het brengt ons bij elkaar in rouw en maakt een einde aan de naïviteit waarmee we geboren worden. En met die kennis kunnen we de wereld zien voor wat deze werkelijk is.” Kort hielt hij stil, om zijn eigen woorden eens na te gaan. “Dat is de reden van de dood en hierbij tegelijk het leven. Want het leven is alles ertussen in en ieder draagt een eigen verantwoordelijkheid naar hunzelf om die rede te bepalen. Voor sommige is dit een geloof in Starclan, voor sommige is dat een maatschappelijke reden zoals de clan, familie of vrienden. En voor weer andere is dit hunzelf, om een succes te behalen. En voor weer een ander kan dit enkel genot zijn van het leven zolang het duurt” Hij haalde zijn schouders op en liet kort zijn tong over haar kopje glijden.

Stilte. Na al zijn woorden was het wederom stilte die terugkeerde naar het gezelschap. En voor een moment was het enkel hun twee, in een moment bevroren in tijd en ruimte, die deze stilte deden. Die woorden hadden om langzaam op te teren en hier een reactie op konden vormen. Hun wezen vloeide in elkaar over in deze rust, het werd enkel een gedeelde ademhaling, een samenhorigheid. Op dezelfde manier hoe een school vissen dezelfde hartslag leken te dragen en een vlucht met vogels nooit elkaar hoefde te zeggen wanneer ze gingen landen. Zijn tijdelijke wederhelft besloot te spreken en met dat waren ze weer gescheiden van elkaar. Hun lichaam spleten weet, en hij keek haar aan. Haar stem was vervreemd voor haar persoon, hees en als het geluid van de bewegende zon. Wat was zijn reden? Wat een aparte vraag die hem dwong om in zichzelf te kijken. Maar hij deed het wel voor haar. “Mijn reden is om mijn tijd en de leegte te vullen. Om blind achter een lang verloren verlangen aan te jagen en een fractie van mezelf terug te vinden, zelfs al weet ik te zeggen dat dit onmogelijk is” Het was zijn waarheid, realiseerde hij toen hij het gesproken had. “Mijn idealistische reden is echter het bestaan op zichzelf.”

Hij luisterde in stilte naar de woorden van de poes die tegen hem aan lag, in stilte naar haar lichaam en geest. Hij was een rationeel wezen maar hij kon haar wezen voelen trillen onder zijn stem. Alsof alles wat Littlefish maakte in trans was van de waarheid en de simpelheid van een conclusie. Het was logisch, wanneer ze zelf enkel onzekerheid ervaarde was het normaal dat ze zichzelf zou vastpakken aan een zeken van zelfverzekerdheid en intellect. Kwaliteiten die ze misschien zelf nog verder moest ontwikkelen. Hij bleef dan ook lang stil om haar aan te voelen, voordat hij met een diepe stem vervolgde. “Jouw leegte is nog te vullen schat, de mijne niet. Koester wat je hebt” Hij wroette met zijn neus in haar vacht, nam haar geur in zich op en liet haar warmte overstromen in zijn eigen lichaam. “Ik zal je alle antwoorden geven die je maar wilt”