The only limits for tomorrow are the doubts we have today

it can't be a mistake if i just call it change

Hij wilde gewoon overal even tussenuit. Een duizendtal zorgen van de afgelopen manen stonden aan zijn kop en het was steeds duidelijker te zien dat hij er onder leed. Meer en meer vroeg hij zich af hoe hij zich in zo’n korte periode zichzelf zo in de problemen had gewerkt. Hij was nog maar net warrior geworden toen iets dat gelijk al in gevaar bracht. Zijn warrior taken waren er vandaag voor de eerste keer ook in zijn ogen onder gaan lijden en dus had de gestreepte kater besloten om een korte wandeling te maken met de naïeve hoop zijn hoofd eventjes weer leeg te kunnen maken.
Vandaag was een van de weinige dagen na zijn ontmoeting met Stallionstar in het oude Skyclan gebied dat Coalnose niet bij hem was. Ze was een goede vriend geweest voor hem de laatste tijd, maar na ze haar belofte aan de Windclanleider had gemaakt, vond hij het af en toe toch wel een geschenk om even alleen te kunnen zijn.
Hij had het niet eens doorgehad dat zijn poten hem richting fourtrees hadden gebracht tot hij de grote vier eiken zag opdoemen voor zijn ogen. Zijn laatste paar herinneringen aan de plek waar alle vier de clanterritoria samenkwamen waren misschien niet al te vrolijk, maar hij was er ook wel een tijdje niet meer geweest. Warrior zijn betekende toch echt wel dat hij het een stuk drukker had dan toen hij een apprentice was geweest. Een stuk minder vrijheid om te ontdekken en leuke dingen te doen en een grotere verantwoordelijkheid om voor zijn clan te zorgen. Al wist hij niet voor hoeverre hij dat nog goed kon, want de laatste tijd leek alles maar mis te lopen. Vandaag was dan ook geen uitzondering.
De gedachte aan zijn ontmoeting met Stallionstar, waar zijn geheim naar boven was gekomen, was nog maar net zijn kop uit toen een maar al te bekend postuur opdoemde. De lichtgrijze vacht, haar amberkleurige ogen; ze was nog steeds even prachtig als hij haar in zijn gedachten naar voren kon roepen. Echter stond hij nu stokstil op de helling die naar de verzamelplek leed. Dewberry zou niet blij zijn om hem te zien. Hij mocht haar ook niet meer zien. Daar was Stallionstar héél duidelijk in geweest.

GESLOTEN

@Dewberry

FROM MITZI WITH LOVE

Na wat er de vorige keer gebeurd was toen ze het kamp verlaten had had ze eigenlijk besloten om binnen te blijven totdat haar kindjes apprentice waren geworden, maar nog voordat het zover was begonnen haar pootjes te tintelen om te bewegen. Ze waren al oud genoeg om eventjes alleen te blijven, maar toch had ze aan een paar queens gevraagd of ze een oogje in het zeil wilde houden. Die kleine mormeltjes hadden nou eenmaal een soort aantrekkingskracht voor problemen af en toe. Ze wist niet zeker waar ze was met haar gedachten, maar ze was zoals gewoonlijk zeker niet waar ze hoorde want voordat ze het doorhad was ze bij de fourtrees. De plek waar alles was begonnen. Haar oortjes draaide naar achteren en haar honingkleurige ogen gleden over het gebied totdat ze stopte bij iemand die ze eigenlijk helemaal niet meer wilde zien. Dewberry snoof zacht voordat ze zich omdraaide om weer richting huis te gaan. Hij kon in zijn eigen tong stikken op dat moment en nog zou ze er niks om geven.

it can't be a mistake if i just call it change

Hij was hopeloos verloren. Hij wist totaal niet wat hij moest doen, wat hij moest zeggen. Moest hij uberhaupt wel een actie ondernemen? De laatste keer dat ze elkaar hadden gezien waren ze beide boos en opgefokt geweest en ze hadden dreigingen naar elkaar toegegooid. Zij meer als hem en hij wist helemaal niet of ze hem ook echt zou aanvallen of niet. Maar nog voor hij iets kon beslissen kruisten hun blikken en draaide Dewberry rechtsomkeert. De gedachte was nog geen eens zijn kop binnen of hij snelde al naar haar toe. “Dewberry stop!” Riep hij naar haar toe. Hij wist niet hoe de lieve en gezellige kattin waarop hij verliefd was geworden zo koud kon doen of hoe ze zoveel haar met haar mee kon dragen. Hoe meer tijd hij had gehad om over de situatie na te denken, hoe meer hij zich realiseerde dat ze alle schuld bij hem stak. Dat zij hem de boosdoener maakte. Maar ze hadden hier beiden een poot in. Zij had ook nee kunnen zeggen, het lag niet alleen bij hem. Ja de hele shit die erna was gekomen was gewoon zwaar klote, maar dan hoefde ze nog niet alles op hem af te reageren, want hij zou het zo veranderen als dat mogelijk was. “Je doet totaal onmogelijk. Echt. Ik snap dat dit alles klote is, maar je geeft mij overal de schuld van en je weet dondersgoed dat ik je nergens toe heb geforceerd,” Vertelde hij haar. Misschien was zijn stem iets te luid, iets te krachtig, om dit gesprek op fourtrees te hebben, maar op het moment gaf hij daar niets om.

@Dewberry

FROM MITZI WITH LOVE