[Leven 1] Stars bathed in crimson blood

Een schifting in de sterren liet haar opkijken. Tinderlight knipperde wat met haar ogen, maar verrast was ze niet. Een offer voor de clan, een offer om de clan te bevrijden. Langzaam stapte ze tussen de met sterren bedekte varens vandaan. Ze herkende hem direct, zo lang geleden had ze hem immers nog niet gezien. De clanleider van Shadowclan, één van de uitverkorene katten die na gestorven te zijn weer terug mocht keren naar het land der levenden. "Acornstar, ik had gedacht dat je minder haast zou hebben om je levens te verliezen," miauwde ze met een zachte glimlach, totaal niet beschuldigend. Ze stapte op hem af en bleef tegenover hem staan, blauwe ogen nieuwsgierig. "Je bent een eind gekomen, maar de Bloodclan leider is nog niet verslagen."

Of hij dit verwacht had? Misschien wel. Hij wist dat het een manier zou zijn om de bloodclanleader te verslaan, ook al was het doodgaan niet een van zijn favoriete dingen kon hij nu wel concluderen. In Starclan voelde je misschien niks, maar wat je voelde voor je dood ging was zeker niet prettig. Hij opende zijn ogen toen iemand tegen hem begon te spreken, een kat die hij nog niet al te lang geleden gezien en gesproken had. "Tinderlight," Begroette hij haar. "Ik wist dat dit misschien ging gebeuren." Toch was er vlak voordat hij dood ging een moment geweest dat hij die ene kat had gehoord, de kat die Southernwolf vermoord had. Lang de tijd om daar in te blijven hangen had hij niet, want Tinderlight sprak opnieuw. "Dat weet ik, ik moet daarvoor terug." Daar was geen twijfel over mogelijk, dat moest gewoon gebeuren.

De kater had er rekening mee gehouden, gezegd dat hij wist dat het misschien ging gebeuren, waarop Tinderlight zwakjes knikte. "De levens van een clanleider zijn er om de clan te beschermen.. Maar wees voorzichtig Acornstar, ga niet te licht met ze om. Shadowclan heeft je nodig," prevelde de kattin zachtjes. Ze krulde haar staart om zich heen, sterrenlicht in het rond zwiepend. "Je zult zo terug kunnen, je lichaam moet de kans krijgen om te genezen." Miauwde ze, terwijl ze de ogen van Acornstar ontmoette. Hij moest terug, maar niet te snel. "Dat zal echter niet lang duren.. Zo'n bijzondere wond is het niet."

Hij moest niet te licht omgaan met zijn levens? Het was niet alsof hij van plan was om zo snel steeds dood te gaan, maar deze keer was hij erop voorbereid geweest, mogelijk kwamen er nog momenten dat hij dit niet was, maar niet deze keer. Hij droeg misschien nog maar een paar dagen de naam Acornstar en misschien zag hij het niet helemaal zitten om een clanleader te zijn van een clan die hij misschien niet eens kon vertrouwen, maar dat betekende niet dat hij al zijn levens al van plan was kwijt te raken in een paar dagen tijd. Hij knike kort toen Tinderlight sprak over dat zijn wond moest helen, dat had hij ergens al verwacht, maar toch wilde hij zo snel mogelijk terug. "Een makkelijke wond om te helen en ook een om makkelijk mee te moorden." Sprak hij simpel. Hoe vaak had hij het al niet zien gebeuren dat een kat het leven liet door een wond als deze?

Ze glimlachte zachtjes op zijn woorden. Daar had hij zeker gelijk mee gehad. Maar er waren veel meer manieren om te moorden, veel meer manieren om te sterven. Ze voelde een verandering in de sterren en haar snorharen trilden kort. Het was tijd. Tijd om Acornstar weer het strijdgevoel in te sturen. Haar blik werd wat kalmer, alsof alle katten van Starclan plotseling meekeken. "Acornstar, bij deze zal ik je terugsturen." Ze drukte haar neusje tegen de zijne aan. "I gave you the life clear judgment of character.. Be wise with it Acornstar." Murmelde ze zachtjes, waarna ze hem langzaam zag opgaan in de sterren. Maar ze had nog een laatste boodschap voor hem terwijl hij verdween. "Do not fear Acornstar.. Starclan hasn't abandoned you or Shadowclan.. Everything can be healed with the right paws which have been blessed with Starlight.. These paws will walk to you"

Het was tijd om terug te gaan, hij voelde het zelf ook al, iets trok er aan hem. Maar de woorden van Tinderlight brachten alsnog vragen in hem op. Wat bedoelde ze daarmee? Was Starclan naar andere katten gegaan? Maar de vragen kon hij niet meer stellen, want hijzelf begon te vervagen en daarmee ook Starclan om hem heen. Hij zou teruggaan en hij wist wat hij moest doen, hij zou een kans hebben en dat was het. Hij had het zo vaak gedaan zien worden, maar om het zelf te moeten doen zorgde voor een last op zijn schouders. Een die hopelijk ooit weg zou vallen, maar hij betwijfelde het. Alles was nu zwart, het was tijd.

Onderwerp: Re: [Leven 1] Stars bathed in crimson blood