Drink tea

Ze had geen idee wat er allemaal precies gaande was, maar er was iets mis, dat was duidelijk. Haar moeder was nog niet gekomen en ze begon zich af te vragen waarom dat was. Was er iets gebeurd? Toen er dan ook een vreemde, rare kater binnen kwam lopen hield ze hem goed in de gaten met haar ogen. Ze volgde elke beweging en toen hij door zijn poten zakte wilde ze ergens liever wegkruipen. De kater vroeg of ze naar hem toe wilde komen, maar ze schudde haar kopje heen en weer. Nee, natuurlijk wilde ze dat niet.

Ze wilde ergens nog verder in de wand verdwijnen, maar dat kon niet. Voor ze een andere weg had gevonden was de kater al voor haar. Hij was zoveel sneller dan dat zij was. Ze kon dan ook niet veel meer dan proberen haar kop wat verder naar achteren te bewegen. Maar op het moment dat ze dat deed voelde ze een nagel in haar buik haken en viel ze volledig stil. Instinctief wist ze dat het beter was om nu niet te bewegen en dat deed ze dan ook niet. Ze bleef zo stil als ze kon en wachtte af wat de kater zou doen.

Er waren twee SchadowClanners achtergebleven om de boel in de gaten te houden. Maar op het moment dat Acorndust samen met de andere huiswaarts ging en daarbij Sinclaw met zich mee nam ontstond er een klein moment van ‘chaos’. De aandacht vestigde zich op andere dingen. Er werd vanalles door elkaar gezegd en gedaan. Bleaktail zag vanuit zijn ooghoeken hoe een witte kater verder het kamp in wist te glippen. Bepaald niet de richting die hij had verwacht. Maar vooralsnog wel interessant. Heel even keek hij terug richting het groepje katten dat hier zat. In de gaten gehouden worden door ShadowClanners en maar afwachten… dat leek hem eerlijk gezegd niets. Die beslissing was dus snel gemaakt. Bleaktail wachtte rustig af totdat er her en der opnieuw commotie ontstond. Gelukkig duurde dat echt niet lang want tussen de twee groepen gebeurde er van alles en iedereen diens groep tegelijk  bij te sturen. Chaos, maar wat had hij dan ook kunnen verwachten van zo’n meeting?  De grijze tabby glipte er stilletjes tussenuit, de ander achterna.

Het geurspoor van de witte kater leidde hem naar… slechts een hoop dorre bosjes. Bleaktail keek verbaasd om zich heen. De ander was nergens te bekennen. Hij maakte een rondje rondom de struik en werd er niet veel wijzer van. Het geurspoor hield toch echt hier op. Lekker dan. Was dit soms ook een val? Hij duwde zijn neus tussen de dode takken om de geur van de ander niet kwijt te raken en zag tot zijn verbazing dat deze struikjes toch wel wat groter waren dan hij in eerste instantie had gedacht. Nieuwsgierig als hij was wurmde hij zichzelf naar binnen om zo toch bijna face first in een kuil te vallen. Van alle dingen die daar hadden kunnen zijn was een diep gat niet het eerste geweest waar hij aan zou hebben gedacht. Maar hey, hij wist nu in ieder geval wel waar die witte kater uithing. Voorzichtig liet hij zichzelf naar beneden glijden. Het was er nauw, donker en leek oneindig door te gaan. Een echt tunnelsysteem. Bleaktail wilde de witte kater niet te dicht op de hielen zitten. En dus deed hij het rustig aan. Stukje bij beetje wist hij zich een weg door de kleine gangetjes te banen. Het duurde gelukkig niet heel lang voordat er in de verte een lichtstraal te zien was. Al met al was het geen extreem groot stelsel, maar vooralsnog indrukwekkend. Met enigszins wat moeite wist hij naar buiten te krabbelen. Bleaktail knipperende even tegen het felle zonlicht en schudde het stof van zijn vacht zodra hij weer geheel bovengronds was. Zo, buiten het kamp hm? En nu, richting ShadowClan zeker? In die richting ging het geurspoor in ieder geval wel verder.  Al was dit wel een route waar hij nog nooit eerder van gehoord had. Als hij dat nu eens had geweten…  De grijze tabby probeerde een degelijke afstand te houden van de witte kater. Om hem nu al tegen het lijf te lopen leek hem geen goed idee. Aan de rand van het ShadowClan kamp stopte hij de ander te volgen en verschuilde zich in een dichtbegroeid stukje bos. Er klonk nogal wat commotie vanuit het kamp. Iets waar hij voorlopig nog geen deel van wilde uitmaken. En dus zou het voor nu een waiting game worden…

Het had best een tijdje geduurd voordat de geluiden uit het kamp vervaagde. Hij kon slechts gokken dat het nogal een lang gevecht was geweest dat voor nu over leek te zijn. Voorzichtig kwam hij uit zijn schuilplaats vandaan om te kijken of hij die witte kater nog ergens zou kunnen vinden. Al snel had hij diens geurspoor weer te pakken. Deze keer liep het richting de Nursery. Wat had die kater daar te zoeken? Bleaktail wandelde in alle rust de Nursery binnen. Op de grond lag een zwart rode kitten, vastgepind met een van de nagels van de witte kater in haar buikje. Bleaktail fronste even. Oké, niet perse wat hij had verwacht. Maar anderzijds, dat waren zijn zaken ook helemaal niet. “Hulp nodig?” Vroeg hij dan ook zo neutraal mogelijk.