Like a rapid breeze

Als een razende racete Hedgekit door het Windclan kamp heen. Misschien werd dit niet al te vrolijk opgenomen door iedere warrior, maar daar was hij helemaal niet mee bezig. Nee, het jonge katertje was alle pluisjes in de lucht aan het najagen. Sinds het warmer was geworden waren de gekke, kriebelige dingetjes in de lucht verschenen en ze bleven altijd loom dwarrelen. Het perfecte speeltje voor de bruin-witte kitten. Maar misschien was het toch niet slim geweest om zomaar rond te gaan rennen zonder te kijken waar hij heen ging of waar hij zijn pootjes neerzette, want zomaar ineens was hij over de grond aan het rollen. Auw. Hij plukte zichzelf van de grond, zijn vacht helemaal onder het stof, en zocht naar wat hem een ontmoeting met de grond had bezorgd. Een steentje was de boosdoener. Met een boze blik keek hij naar het levenloze ding op de grond. "Stomme steen, jij bent niet lief," sprak hij hardop uit.



Rapidkit eerst

Voor hij het wist was er een andere kitten bij. Een zwarte kitten. Als hij het goed had was dat Rapidkit, maar hij wist niet echt alle namen van iedereen in de nursery. En al helemaal niet van iedereen in de clan. Hij wist niet hoe zijn opa dat deed hoor. Rapidkit gaf zijn duik naar de grond een compliment, iets wat Hedgekit niet helemaal begreep. Het was niet de bedoeling geweest. Hij struikelde gewoon én het deed pijn. Die duik was dus helemaal niet leuk geweest. Maar de andere kitten mepte de steen ook een paar keer voordat hij hem vroeg of alles verder goed was. Hij knikte van ja. Hedgekit had wel een beetje pijn, maar niets ergs. Hij had wel vaker een smak op de grond gemaakt. “Geen erge pijn,” antwoordde hij op de vraag of hij oké was.

Rapidkit vroeg of hij kon lopen en hij zette een paar stapjes om die vraag te beantwoorden. Kijk, geen problemen! Maar toen haakte de andere kitten een mosbal aan zijn pootjes en stelde voor dat ze daarmee zouden gaan spelen. Hedgekit was dus zo zijn smak op de grond vergeten, enthousiast om een spelletje te spelen. “Ja!” Reageerde hij vrolijk terwijl hij naar het lege plekje ging waar Rapidkit net nog naar had gekeken. “Welk spelletje zullen we er mee spelen?” Want die waren er voldoende. In overvloed zelfs. Ze konden overgooien. Doen alsof de mosbal een indringer was die ze moesten verslaan. Pootbal spelen en punten bij elkaar proberen te scoren. Of een heel ander spelletje spelen. Er waren genoeg dingen om te bedenken.

Daar lag de kitten dan, ze zat in de opening van de nursery en staarde met een klein frons naar buiten. De wereld daarbuiten was groot, onbekend terrein voor haar. Ze had de stap nog niet durven wagen aangezien ze de veiligheid van de nursery wel aangenaam vond. Het enige probleem voor haar, waren de kittens buiten. Ze had kriebels in haar buikje om mee te spelen, wilde het maar al te graag. Waarom waren zij daar buiten? Waarom niet in de veilige nursery? Dan kon zet ten minste meedoen! Ze liet haar blik nog even naar de twee kittens gaan, die samen aan het spelen waren en richtte zich vervolgens met grootte ogen op gekke witte pluisjes die de nursery in kwamen dwarrelen. Ze schoot automatisch naar achteren. Wat was dat? Het kwam van buiten! Nope nope nope. Ze maakte een kleine sprint om uiteindelijk in haar nestje te belanden. De buitenwereld was misschien wel helemaal niets voor haar, nog niet.

Haar oortjes schoten omhoog, niet goed begrijpende wat er net achter haar de nursery in was gerend. Het was een oudere kitten, die al wel de pracht van het kamp had ontdekt. Ze draaide zich om en legde haar ootjes over de rand van het nest om te zien wie het precies was geweest. “Hallo, heb ik je laten schrikken?” Haar blinkende oogjes liet ze over de jonge kater gaan. Oh. De vriendelijke glimlach op zijn snoetje stelde haar gerust en zorgde ervoor dat ze zich iets meer optrok zodat ze volledig boven da rand van het nest kwam. Een tweede kater volgde hem. 'Wat is er loos?' Ze keek van de ene naar de andere. Ja, wat was er nu aan de hand? Het woord voor hoe ze zich voelde was nog onbekend. Haar woordenschat was nog niet fantastisch. "Uhm, ik ben Tansykit!" zei ze dan maar enthousiast, om meteen van onderwerp te veranderen en zichzelf niet belachelijk te maken door niet de juiste woorden te gebruiken door antwoord te geven op de vragen die aan haar gesteld waren. Ze glimlachte even zachtjes, verder niet wetende wat ze nog zou moeten zeggen.