Strange corners

Een paar priemende ogen tuurde de open plek rond. Rudekit zat dicht naast de holte van de Nursery, zijn poten in de modderige aarde geslagen. De zon kwam op voor de zoveelste dag dat hun kamp was ingepalmd door Bloodclan. Zelfs de zon moesten ze met hen delen. Rude vond het maar niks. Zijn schijngevechtjes stonden on hold. Het kamp was één saaie boel geworden met de situatie, toch wat kittenspelletjes betrof. Veel van zijn speelmakkers kwamen de veilige Nursery niet uit, hun Queens hielden ze binnen. Rude's vacht waaide op in een ijzige bries toen een opmerkelijke Bloodclanner zijn blikveld kruiste. Altans hij moest Bloodclan zijn want hij herkende hem niet. Hij zag er enkel niet zo eng uit.. Misschien was dat wat het zo verrassend maakte. Nieuwsgierig volgde Rudekit elke beweging die de tabby kater zette. Zou deze ook zo stinken als die Orchis?
{ GRIFFITH }

Wat een ellende. O, o, wat een ellende. Nadat hij eens flink uitgefoeterd was door een chagrijnige clanmate was Griff zijn zelfvertrouwen voor vandaag helemaal verdwenen. De clankatten waren eng en mochten hem niet. Zijn clanmates waren eng en mochten hem niet. Alles was fout gegaan en hij haatte het hier. Hij had nog maar net kunnen wennen aan zijn leven in de Bloodclan voordat alles door de war werd geschopt door de verhuizing.. Waarom had Cobra zo nodig dat besluit genomen? Met langzame, ongelukkige passen stapte hij het kamp door. Hij ontweek iedereen die hem maar passeerde alsof hij bang was dat enig fysiek contact hem tot stof zou reduceren. Hij verlangde naar de tijd  toen hij nog kitten was, al was dat nog minder dan twee weken geleden. Toen mocht hij nog zichzelf zijn en spelen. Sinds hij young one was verlangde iedereen van hem dat hij plots iemand anders zou zijn.

Griff zijn bleke ogen kruiste twee gele kijkers. Hij bleef staan. Een klein wezentje wat eruit zag als een kitten staarde hem vanuit zijn schuilplaats aan. Het maakte hem ongemakkelijk maar hij dacht vrijwel direct terug aan de woorden van Chawl. Wij hebben ons territorium in het park, dus dat is technisch gezien nog niet het bos. De boskatjes leven in het bos, de Clankatten. Griffith aarzelde toch. In de verhalen die zijn moeder hem altijd vertelde woonde gevaarlijke monsters in donkere bossen. Deze clankatten woonde in een donker bos. Was er enige andere assumptie die hij maken kon? Maar toch.. als hij naar de andere katten keek die om hem heen stonden leken ze niet zo anders, afgezien ervan dat ze geen halsbanden droegen.

Griffith zijn blik gleed naar zijn poten. Een minuut lang staarde hij alleen maar naar beneden, naar zijn klauwen die hij zacht uit zijn hulzen liet glijden en vervolgens weer introk. Zijn angst mocht naar de maan lopen. Abrupt kwamen zijn poten in beweging en stak hij de afstand tussen hem en de kitten over. Bij de ingang van de nursery bleef hij staan. "Kan ik je helpen?" Viel hij met de deur in huis, stem bruusk.  

Dat hij ongemakkelijk aan het staren was deerde hem niet. Zijn ogen leken vastgenageld en zijn hart sloeg gestaag. De andere kat liet zijn blik op zijn poten vallen. Dit voor zo'n lange poos dat Rudekit dacht dat hij nooit meer ging bewegen. Dit was maar wat raar. Elke Bloodclanner die hij gade had geslagen sinds de overname was impulsief geweest. Alsof een zonnestraal hen de weg naar elk drama wees om hen er meteen mee te vermengen. Deze katten volgden de Krijgscode niet dus wie riep hen tot orde?

Plots schoot de kleine, doch grotere dan hem, Bloodclanner in beweging en stoofde op hem af. Rudekit zette zich schrap met een dikke staart en halfgeloken ogen. "Kan ik je helpen?" Vroeg de Bloodclanner op een ietwat barse toon. Rudekit oordeelde dat de kat eerder vroeg: valt er iets te zien? Hmpf. "Nee." Antwoordde hij helder. Hij moest niks van een Bloodclanner. Toch stak hij zijn neus uit om de kat zijn geur op te snuiven. Hij rook in ieder geval al iets beter dan een standaard Bloodclanner. "Jij ziet er niet uit als Bloodclan." Verklaarde Rude. Zijn hersens draaide op volle toren in deze bizarre situatie. Misschien had deze kat wel een soort speciale rang? Of was hij de Medicine Cat of zouden ze die niet hebben? De Elders hadden er in ieder geval niks over gezegd.

Griff zijn ogen sloten zich in die van de ander. Het kostte hem alles om te blijven staan. De kitten’s vraag onthutste hem lichtjes. “Eh..” Zijn stemmetje stierf weg terwijl er een frons tussen zijn ogen vormde. “Waarom niet?” Zagen Bloodclanners er op een bepaalde manier uit? Hij rook toch zeker wel als hen. Wat was er dan anders? Vluchtig liet hij zijn blik over zijn lichaam gaan om vervolgens weer naar de ander te kijken. Hij wilde eigenlijk geen twijfel tonen.  

Een frons trok over het gezicht van de Bloodclanner. “Eh..” Een hartslag bleef het stil. “Waarom niet?” Vroeg de kater. Rudekit kon het niet echt plaatsen. Hij haalde zijn schouders op. "Nou, je ziet er niet zó eng uit..." Mauwde hij eerlijk. Dat de kat niet zo verschrikkelijk rook als die Orchis, dat ging hij maar niet zeggen. Wie weet vertelde die het straks door. Blijf op je hoede klonk een waarschuwend stemmetje in zijn hoofd. Maar de andere kat leek zo toegankelijk, alsof die het niet zo erg ging vinden als hij zijn brandende vraag stelde. "Ben je Bloodclan's Medicine Cat Apprentice misschien?" Hij hief zijn kopje ietwat scheef. Zoveel ouder leek hij niet.

Griff schuifelde ongemakkelijk met zijn pootjes. Hij wist nou niet direct of hij het een belediging vond om niet als eng gezien te worden. Dat was wat Bloodclanners hoorde te zijn, toch? Tja, hij hoefde niet ver te kijken om te zien dat hij nog lang geen echte Bloodclanner was. Bij de ander zijn volgende vraag keek hij weer op. "Oh eh- wij hebben niet zo'n kat," Biechtte hij langzaam op. "Maar als we die wel hadden dan denk ik dat ik dat wel graag had willen zijn.." Een bedenkelijke frons trok er over zijn voorhoofd. Als je medicijn kat was hoefde je tenminste niet te vechten en monsters te verjagen. Dan hoefde je alleen maar katten te helpen. Griffith hielp graag. "Ben jij een medicine kat?" Besloot hij te vervolgen, plots iet wat verlegen. 

De Bloodclanner gaf aan dat ze helemaal geen Medicine Cat hadden in Bloodclan maar dat hij het graag had willen zijn. Nou, dat was gek! Wat gebeurde er dan met de gewonde katten? In ieder geval, de ander was gewoon voltallig Bloodclan. Fijn dat dat even uitgeklaard was. Dat hij graag katten wou verzorgen, verklaarde misschien zijn niet zo enge houding. "Ben jij een medicine kat?" Vroeg de bruine kater tenslotte. Rudekit fronste zijn gezicht bij die vraag. "Oh nee helemaal niet, ik word later een Warrior!" Antwoordde hij fier met zijn borst vooruit, al meer op zijn gemak dan eerst. Nee hoor, hij wou zijn Clan verdedigingen en in de stoerste gevechten deelnemen!

Griffith zijn ogen begonnen op te lichtte. "Een warrior?" Herhaalde hij. Dat klonk vele malen gaver dan een medicijn kat. In Bloodclan hadden ze geen medicijn kat en ook geen warriors. Wel young one's en members. Griffith ging zitten en vouwde zijn staartje om zijn voorpoten wat helemaal verdikt was van opwinding. Hij was zijn aanvankelijke angst vergeten. "Een warrior klinkt gaaf, ik wil dat ook worden!" Kondigde hij aan. "Kun je me dat leren?" 

Rudekit knikte. Jep, een Warrior! Hij werd meteen enthousiast toen ook de ander zijn opwinding liet merken. Zijn voorpoot kwam van de grond. "Kun je me dat leren?" Vroeg de Bloodclanner uiteindelijk. Rudekit's snorharen trilden. Hij was geen Warrior, zelfs geen Apprentice. Maar hij deed graag alsof hij er alles al van kende. "Jep!" Verklaarde hij met heldere stem. "Als Warrior bewaak je de grenzen, jaag je in je eentje, word je mentor en... ga je mee naar de gatherings." Hij peinsde even na. Hij zei niet teveel toch? "Ik ken een coole vechttechniek. Zullen we een speelgevecht doen dan doe ik het voor." Vervolgde hij. Ooit had hij deze vechttechniek opgepakt door veel naar zijn oudere Clangenoten hun doen en laten te kijken. En nu was hij er best vlot in. Of dat vond hij zelf toch.