Shine light into darkness

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Het was een vreemde sensatie. Hij had niets gevoeld van zijn dood. Hij was gewoon weggegaan, in één pijnloze klap. En nu, zijn lichaam compleet verloren was hij opgestegen, een zoete figuur aan zijn zijde die hem omhoog leidde. Hij herkende haar niet, maar ze voelde vertrouwd en hij liet zich meenemen, zijn blik op de wereld onder hem. Hij was geen moment vergeten wat er zonet daar had afgespeeld, hij kon het haarscherp zien. Hij zag nog hoe een donkerbruine schim wegrende van de kloof. Was dat een vlekje rode vacht die op het water dreef, kilometers van hem vandaan. Gorsepaw zuchtte en richtte zijn blik omhoog, op de sterren. Het was tijd om zijn fysieke lichaam achter te laten.

Gorsepaw kwam op een prachtige plek. Een bloemenveld. En hij zag ze meteen, de brem bloemen. Hij zuchtte en een glimlach stond op zijn gezicht. Zijn gele ogen schitterden weer. Zijn lichaam was kleiner dan toen hij hem achtergelaten had. Hij glansde weer, was rond en goed gevoed. Hij was weer een kitten, want toen was hij het gelukkigst geweest. Net voordat hij apprentice was geworden, hoe hij fantaseerde om bloemen te zoeken met Falconpaw en apprentice worden het engste leek wat hem kon overkomen. En met die jeugdigheid overkwam het hem. Het was zo mooi als zijn vader het had beschreven. Hij huppelde als een jong hertje tussen de bloemen door, een voldane glimlach op zijn gezicht. Oh hij zou ze missen, hij zou missen om met hen te praten. Maar hij was weer gelukkig, en hij zou voor eeuwig waken over zijn vrienden en familie. Oh het speet hem zo erg dat hij dit moest doen, maar hij geloofde echt in zijn hart dat dit beter zou zijn.

Gorsepaw keek naar de knappe figuur voor hem, die hem had meegenomen naar StarClan. De sterren schitterden in haar vacht en hij lachte naar haar. Ze was nog niet zo lang dood, maar ze was de enige dode die hij kende, op Sabrefur na. Maar Sabrefur was eng en zij was lief. Toch keek hij even met medeleven naar haar. Zij had vast niet dood gewild en zij had zoveel achter moeten laten. ‘Het spijt me dat je dood bent, Dewberry.’

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

De vering zat weer in zijn poten. Hij voelde zich zo licht, zo puur en vrolijk. Kleiner dan hij was dan toen hij was gestorven, minder gespierd, maar hij zag er wel gezonder uit. En hoewel het leek alsof hij iedere dag apprentice kon worden, stond de kinderlijke glinstering duidelijk in zijn ogen. Hoe verder hij door het bloemenveld huppelde, hoe meer sterren in zijn vacht kwamen. Het was dat hij nog niet weer naar beneden had gekeken, naar zijn ouders, naar Falconpaw die zo verdrietig was, anders had hij zich nu niet zo gelukkig gevoeld. Dewberry gaf hem een kopje tegen zijn wang en hij snorde. Zijn hele geest was weer tot rust gekomen. Dewberry leek ook wel blij, een soort van. Ze konden immers niets meer aan hun lot veranderen. Dewberry miauwde ook dat het haar speet dat hij dood was. Nonchalant haalde Gorsepaw zijn schouders op. ‘Het is beter zo,’ miauwde hij zelfverzekerd, vastberaden en helder. Zo had hij bijna nooit geklonken toen hij jonger was. Maar alles was goed en wel nu en alle lasten waren van zijn schouders gevallen. Hij zou weer kunnen spelen, op avontuur kunnen in de eindeloze velden hier. Hier, waar geen geheimen meer waren.