Only The Night

Ongetwijfeld zou dit uiteindelijk beschreven worden als een verkeerde keuze. In een leven van erg veel goede keuzes, een leven waarin een verkeerde keuze leven of dood voor anderen kon betekenen, was dit ongehoord. Als leider maakte je keuzes die het beste waren voor anderen, niet voor jezelf. Je mocht niet egoïstisch zijn. Absoluut niet. En toch was hij dat nu, hij was nu ontzettend egoïstisch.

Hoe kon hij ook anders, als hij met een verlies werd gestoken dat hij nog nooit zo gevoeld had? Hij had al zoveel verloren. Siblings, ouders, kinderen en vrienden. Maar dit was anders. Want degene die hij nu zo teder voor zich neerlegde, was zijn dochter. Zijn dochter, uitgekozen door Starclan om het pad van de sterren te bewandelen. Waarmee hij sneeuwpoppen gemaakt had, die hij vastgehouden had toen ze verkouden was geweest, die hij met trots had toegejuicht toen ze medicine cat apprentice werd benoemd, die hij van al het gevaar van de wereld had af willen schermen. En dat was hem blijkbaar niet gelukt. Hij had gefaald.

Hij keek neer op haar lichaam. Ze had hier zelf voor gekozen, maar hij kon er bij god niet bij waarom. Ja, het leven was af en toe hard, maar dat was geen reden om er zomaar uit weg te gaan.. Niet voor haar. Niet voor zijn kleine meid, die ondertussen niet zo klein meer was. Een kleine glimlach trok over zijn gezicht terwijl hij haar kin, die plots zo klein en fragiel was, heel zacht vastpakte in zijn hand. Ze was zo mooi. Hij had het altijd al gezien, toen ze nog kleine Chivykit was wist hij het al. Ze zou prachtig worden later. Ze leek op hem, maar ook op haar moeder; een prachtige mengelmoes van hen beiden. Ze was perfect, de perfecte meid. Misschien was ze wat vurig af en toe, maar dat hoorde erbij als je zo mooi was. Anders kon je nooit de katers van je af vechten.

Hij likte haar vacht schoon, zoals hij ook gedaan had toen ze geboren werd. Hij herinnerde het zich nog als de dag van gisteren. Nooit zou hij dat beeld kunnen vergeten, het beeld van zijn pasgeboren dochtertje. Zijn kleine Chivykit, die later zulke grootse dingen zou doen. Miljoenen dingen waarvan anderen niet eens durfden te dromen. Hij had het al gevoeld toen ze geboren was, had de sterren op haar vacht gezien, als zegen.

Hij had nooit gedacht dat zij eerder zou gaan dan hem.

Soms had hij erover nagedacht. Wat als. Wat als ik later sterf dan haar? Dan dat prachtige bundeltje licht, wat nu op mijn borst aan het slapen is. En dan bad hij tot Starclan. Of ze hem dat alsjeblieft wilde sparen. Of hij dan eerder mocht sterven, zodat hij die pijn niet mee hoefde te maken. Natuurlijk vroeg hij dat over al zijn kinderen. Maar zij was speciaal. Nooit had hij een band gehad met één van zijn kinderen, die zo diep ging als die met Chivy. Hij had gerouwd om Lionkit, om Gracekit en om Ravenpaw. Drie kinderen, die hij nooit had willen verliezen.

Maar hier zou hij nooit overheen komen, zoals hij over de dood van zijn andere kinderen heen gekomen was. Ja, de vorige keren had hij door kunnen leven, door kunnen werken. Maar nu wilde hij dit niet eens. Wat moest hij met het leven, als zij er niet in was? Ze was zijn alles. Dat had hij Starclan zo vaak verteld. Waarom moesten ze dan toch nog zo wreed zijn om haar van hem af te pakken? Hij had gedacht dat ze een overeenkomst hadden gesloten, toen hij zijn levens op was komen halen. Hij had begrepen waarom Butterstar dood was, hij had begrip gehad. Maar dit was allemaal weggevaagd. Zijn hart pompte geen rood bloed meer uit; nee, wat er nu door zijn aderen trok was zwarte teer. Starclan had geen plek in zijn hart, als ze hem dit aan deden. Nadat hij zo vaak gebeden had, zo vaak gesmeekt had. Om zijn dochter een veilige haven te geven.

Eerst hadden ze haar gehoor al afgenomen, alsof ze hem toen kinderachtig gepest hadden met een voorproefje van wat er nog komen zou. Hij had het toen niet geweten, maar nu viel het allemaal op zijn plek. Ze hadden hem vierkant uitgelachen, iedere keer als hij tot hen gebeden had voor veiligheid. Veiligheid voor haar, zijn mooie meisje, wiens kin hij nog steeds vasthield.

Ze was al niet meer warm. De vredige uitdrukking op haar gelaat was schijn. Ze was niet vredig, ze was niet blij. Want ze was er niet meer. Ze was niet meer hier bij hem, hoe kon zij blij zijn, als hij zoveel pijn ervoer? Zijn blik bleef op haar mooie vacht steken, maar gefocust kon hij niet meer kijken. De tranen die vielen vertroebelden zijn blik. Nooit, nooit zou hij hier overheen kunnen komen. Zijn mooie meisje, zijn liefste kind, zijn Chivysniff. Was er niet meer. Hoe kon hij dan ooit doorleven? Zij was zijn licht geweest. Zonder haar, was er alleen nog maar nacht.