[De plan] Red in Tooth and Claw

Het gevecht leek op z'n laatste benen te staan en wonder boven wonder leken de samengevoegde krachten van de Elite en Shadowclan de rest te kunnen overtreffen. Cobra keek rustig toe vanaf de schaduwen, het had geen zin voor hem om zich nu nog in het gevecht te gaan mengen. Riverclan was de eerste die zich omdraaide om weg te komen en niet veel later volgde ook Thunderclan en Windclan. Het verbaasde de Elite leader dat Acorndust het voor elkaar had gekregen om de clans zo snel samen op te trommelen om hen aan te vallen. Maar hij liet zich niet zo snel uit het veld slaan, immers was de Deputy er zelf niet, maar was Tallstar wel verdwenen. Dit betekende dus maar één ding. Een grijns verscheen op zijn gezicht en terwijl hij toekeek hoe de laatste katten zich omdraaide en er van tussen gingen. Nu zou hij de gecombineerde clans onder zijn klauw kunnen houden. Zijn gifgroene oog gleed langs de katten, voordat hij het hoogste punt van het kamp sprong, zodat hij zijn clan kon aanspreken. "Elite." eerst keek hij zijn eigen clan aan, ze hadden goed gevochten en zich aan de regels gehouden die opgesteld waren. Hij was trots op ze. "Shadowclan." Vervolgde hij, waarna hij zich richtte op de katten die met hen had gevochten en op dit moment zijn respect verdiende. "De clans hebben jullie, ons, aangevallen op het moment dat jullie het zwakste zijn. Ze hebben jullie een klauw in de rug gestoken en deze rondgedraaid terwijl jullie leader verdwenen is en jullie deputy dood. In het gevecht is Tallstar ervandoor gegaan en heeft jullie alleen gelaten in het gevecht." Hij sprong naar beneden en liep eventjes langs de katten heen die het dichtst bij stonden. "De Elite heeft Shadowclan geholpen in tijden van nood." Ging Cobra daarna verder, terwijl hij zich omdraaide en de rest van de groep aankeek. "Vanaf heden zal ik deze clan alleen leiden, met Brat als mijn Commander. Shadowclan zal samenwerken met de Elite. Dit betekend dat we samen zullen jagen, samen zullen trainen en apprentices en young-ones dezelfde trainingen zullen krijgen." Onder zijn praatje was de zwarte kater weer op het hogere deel van het kamp geklommen. "Ik ga er vanuit dat dit zonder problemen zal verlopen, anders zullen er consequenties volgen." Met zijn borst vooruit en zijn ene gifgroene oog strak gericht op de katten onder hem, sloeg hij een keer met zijn staart. "Ga nu, laat jullie verzorgen door Acefray. Vanaf morgen zullen de nieuwe maatregelen in werking worden gesteld. Totdat zal niemand het kamp verlaten!"

[Open voor heel de Elite en Shadowclan]

Sound the bugle now
Tell them I don't care
There's not a road I know, that leads to anywhere
Without a light, I fear that I will stumble in the dark

_{Hijgend had hij zijn kop opgeheven. Het gevecht was afgelopen. De clans dropen af. Gefrustreerd sloeg hij zijn nagels in de grond, zijn flanken zwoegend en zijn vacht stond nog alle kanten op. Waarom, waarom was het zo gegaan? Hij had zo verschrikkelijk gefaald. Zijn emoties hadden de overhand genomen. Hij had verdomme naar die hufters geluisterd met hun harten donkerder dan de Dark Forest. Hij keek om naar de medicine cat den, waar hij Pepperpaw en Ravenpaw had achtergelaten. Het was zo ontzettend verkeerd gegaan. Híj had er voor zijn clan moeten zijn, moeten verzekeren dat Acorndust er nog was, ergens... Dat híj deze aanval had opgezet en de andere clans had gehaald om hun kamp te bevrijden. Hoe had het zo fout kunnen gaan. Het plan was waterdicht geweest.
En daar stond hij dan, de dappere leider. Settleddust spuwde een klodder bloed gemixt met modder uit. Hun kamp was een rampage. Cobra sprak als de slang die hij was. Allemaal leugens. Tallstar mocht wel weg zijn, maar Acorndust was niet dood. Toch was er een kleine gedacht die hem dwarszat. Waarom had hij hen achtergelaten, vlak voor de aanval? Wat was belangrijker dan zijn eigen clan redden? Settleddust trok zijn lip op toen hij sprak dat hij de enige leider was, dat ze samen zouden jagen en trainen. Hij zou nooit naar hen luisteren. Er moest iets wat zijn wat hij kon doen? Maar alles leek op dit moment verschrikkelijk uitzichtloos. Hij moest zo snel mogelijk met zijn clanleden spreken en de waarheid vertellen. Misschien kon hij een opstand opzetten. Misschien.. misschien kon hij nog íets doen.. Verbitterd wendde hij zijn blik af van Cobra. Hij mocht in de modder stikken. Hij zou zo snel mogelijk opgeruimd moeten worden...}

_{Settleddust wilde eigenlijk direct afdruipen, zijn familie weer zoeken, met Pepperpaw spreken zodra hij kon. Hij zuchtte en probeerde zijn weg naar de medicine cat den te vinden. Hij moest iedereen zo snel mogelijk proberen gerust te stellen. Maar zijn pas werd afgesneden door een rode poes, de commander. Settleddust duwde opstandig zijn oren direct al naar achteren. Waar had hij deze eer aan verdiend? Maar verder dan een strak gezicht laten zien deed hij niet. Hij forceerde zijn pels plat te laten liggen en kalm te blijven. ‘Settleddust,’ antwoordde hij dan ook simpelweg. Hij wilde niet meer woorden vuil maken aan haar dan nodig was. Hij wist niet wat de tijd tussen het eerste en tweede gevecht allemaal was gebeurd, maar hij zag de vele tanden om haar halsband, en wist dat ze een moordenaar in hart en nieren was.}

'Settleddust.' Een smerige smaak vormde zich in haar bek toen ze die naam had uitgesproken. Alsof ze verrot vlees in haar mond geduwd had. 'Ik neem aan dat je weer terug naar het hol van de kruiden katjes wilt kruipen.' Even gleed ze met haar blik van de kater af en richtte het op bouwerk waar zij het meeste hekel aan had. Een plek waar meerdere katten bij een aangezien de aanwezigheid van de Elite daar het minst was. Het was daarom daar dat ideeën van revolutie zouden kunnen ontstaan. En als Brat een iemand moest aanwijzen die de leider van zo'n opstand zou kunnen zijn, was het deze kater wel. Het gevoel dat ze hem gaf, ja- ze wist het zeker. 'Settleddust, ik wil je vanaf nu daar niet meer in de buurt zien. Doe je dat wel en... nou ik denk dat je wel weet wat er dan gaat gebeuren.' Ademde ze emotieloos uit terwijl ze langzaam een stap dichterbij de bruine kater zette. Tot ze nog maar een paar centimeters van elkaar verwijderd waren. Zo dicht bij, dat ze zijn adem bijna kon voelen. 'Meer shadowclan bloed zou verspild worden, en het zou allemaal jouw schuld zijn.' Haar worden waren overstemd door haar luide gehijg, alsof ze een hond was. Die barste van energie, en zich zelf nog maar net kon bedwingen.

_{Settleddust bleef stil staan, terwijl de heks om hem heen begon te bewegen. Hij hield zijn kaken stijf op elkaar en zijn nagels in de grond geslagen. Hij zou niet knappen, hij mocht niet emotioneel worden, hij moest kalm blijven. Het waren loze bedreigingen. Loos. Hij wist niet waarom hij opeens het pispaaltje moest zijn van haar, maar hij bleef strak vooruit kijken, terwijl de spanning in zijn kaken begon te stijgen. Ze begon te miauwen dat hij niet meer naar de medicine cat mocht komen, want anders. Ze bleef vlak bij hem staan, haar gore adem in haar uitblazen. Zijn groene ogen vlamden en hij draaide zijn oren strakker zijn nek in. ‘Mijn zusje is daar, ik moet af en toe haar checken,’ miauwde hij zo kalm als hij kon, maar zelf in zijn stem kon je de spanning horen. Hij trok toen toch zijn neus wat op, een rimpel in zijn neusbrug kwam te staan en de puntjes van zijn tanden waren kort zichtbaar. ‘Het zou zonde zijn om ShadowClan bloed te verspillen. Ik dacht dat we net één clan waren geworden,’ miauwde hij bijdehand. Hij keek haar uitdagend aan, opstandig. En hoewel zijn hart al in zijn keel bonsde, hij was niet bang. Hij mocht niet bang zijn. Hij wilde dat iedereen op hem kon rekenen.}

De poes likte haar tanden maar bleef veder precies waar ze was. 'Je zusje en haar gezondheid is nu niet meer iets waar jezelf over druk hoeft te maken.' Blies ze in zijn hoor. Ze wist niet precies wie zijn zusje was, maar dat maakte niet uit. Het belangrijke was dat ze geen steun verdiende, geen enkele vieze shadowclanner verdiende dat. Het was ieder voor zich hier. Als een stel schapen zal de rode kattin ze allemaal uit elkaar drijven. 'We zijn een clan samen ja, maar een clan met een strikte rang orde. Vergeet niet dat de Elite altijd boven jullie zal staan, en daarom mogen we altijd geweldig tegen jullie soort gebruiken achtte we dat nodig. Minderwaardig ras, dat waren ze allemaal stuk voor stuk. Vieze beesten, die ook zo behandeld moesten worden. Zonder medelijden. Brat snoof luidruchtig en gleed met haar lichaam voorzichtig tegen die van de kater af terwijl ze haar staart langs zijn gezicht zwaaide. 'Hoe dan ook staat mijn besluit vast; je bent niet meer welkom in of rondom de medicine cat den.' Ze had de kater eindelijk een beetje ruimte geven. Waardoor de spanning die hij uitstraalde minder hard bij haar binnen kwam, en haar dus minder opfokte. Haar eedere hoge energie level verminderde daarom ook wat. Maar nog steeds zou ze indien nodig met genoeg vitaliteit kunnen aanvallen, als de kater zo dom was om het tot daar te laten komen.

_{Oh wat zou hij graag haar oren eraf willen krabben, haar blind maken in haar andere oog. Dan was ze vast ineens zo stoer niet meer. Maar hij bleef als een standbeeld staan, zijn norse blik strak naar voren gericht. Hij maakte zich juist zorgen om Pepperpaw, en zij zou hem niet kunnen stoppen om voor haar te zorgen. En waarom specifiek de medicine cat den? Ze ging door met dreigen, dat hij onderin de rangorde stond. Hij snoof schamper, zijn ogen weer naar Brat flitsend. ‘Vergeef me, Cobra had duidelijker moeten zijn.’ Het sarcasme droop ervan af. Maar alsnog had hij zich onbeweeglijk gehouden. Hij drukte enkel zijn klauwen verder in de grond toen de poes haar dominantie probeerde te stellen door haar schurftige pels tegen de zijne te duwen. Hij trilde bijna van inspanning, om zichzelf onder controle te houden. Hij mocht niet met emoties reageren, hij moest zijn verstand bewaren. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar. Maar ze ging weer bij hem vandaag, opmerkend dat hij niet meer in de medicine cat den welkom was. ‘Prima,’ bromde hij uiteindelijk. Hij loog, maar hij zou voorzichtiger, vernuftiger moeten worden. Zijn groene ogen gingen weer naar haar. ‘Was dat alles?’}

‘Was dat alles?’ Werd er gevraagd. De rode poes wilde haar hoofd schudden van 'nee'. Nee ik ben nog lang niet klaar met jouw. Maar daar zal hij snel genoeg wel achter komen. Vooral als hij deze houding bleef aannemen. 'Voor nu.' Sprak ze dan ook. Langzaam zette ze een paar stappen naar achter terwijl ze voorzichtig haarzelf op de grond liet vallen. Haar rug was naar de bruine kater toe gekeerd terwijl ze snel haar tong over haar poot liet glijden. Half draaide ze haar hoofd op een vrij onnatuurlijke manier. Pijn stak door naar nek. Maar dit was de enige manier dat ze kater nog een scherpe blik kon geven. 'Dus verdwijn uit mijn ogen, voordat ik van gedachten verander.'