Shatter me

Natuurlijk was ze vaak genoeg verteld om niet naar de twolegplace te gaan vanwege het feit dat Bloodclan hier rond kon lopen, maar ze had ongeveer alle andere plekken gezocht op waar Ravenkit mogelijk kon zijn en daar was hij gewoon niet. Dus dan was haar laatste optie geweest om naar de twolegplace te gaan en daar bevond ze zich dan nu ook. Ze had alleen werkelijkwaar geen idee waar te beginnen en alles voelde zo vreemd aan hier. Zoveel verschillende geuren kwamen op haar af, waarvan ze van de meeste niet eens wist wat ze waren. Zou ze hier echt in staat zijn om de bekende geur van Ravenkit op te vangen?


[Aegir]

Het was een van de eerste keren dat Aegir in zijn eentje door de stad liep. Hij was nu enkele keren erop uit geweest met zijn mentor, die nogal de grapjas was. Hij mocht hem wel. Het maakte trainen makkelijker en leuk. En hoewel het niet was wat hij had verwacht, hij vermaakte zich wel. Alleen was hun territorium een beetje eng. Er was altijd herrie, gerommel van monsters en dreiging van tweebenen. Die eigenlijk niet zo eng waren, want ze waren best dom. De geuren waren hard en zuur, maar tussen die wirwar merkte hij opeens iets... vissigs op. Het rook naar vroeger en een steek van melancholie en heimwee ging door hem heen. Zonder er over na te denken begon hij erheen te lopen. De geur werd sterker en sterker. Aegir fronste en begon steeds vlugger te lopen. En daar stond ze dan, zo verloren en uit haar plaats. Zijn hart deed een sprongetje. ‘Regenboog!’ miauwde hij opgewonden. Een brede glimlach kwam op zijn gezicht en hij rende met grote, olijke sprongen naar haar toe. Zijn staart stond recht omhoog en hij begroette haar met een neusje. Het was haar echt! Iets groter en ouder, maar het was haar toch echt. ‘Wat leuk je te zien!’ Aegir snorde als een bezetene. Het was zo vreemd, dit was een vriendin. Iets wat hij zo miste in zijn nieuwe thuis

Ze was hard aan het twijfelen of ze niet gewoon terug moest gaan. Dit was een plek die anders was dan de clan territoria of de rogue gebieden die ze gewees was. Alle geuren hier waren vreemd en ze voelde zich helemaal niet op haar gemak. Ze wilde zich haast omkeren tot ze een stem hoorde, een die maar bij een kat kon horen. Haar gezicht lichtte op bij het zien van Ravenkit. Hij was zeker groter geworden sinds de laatste keer dat ze hem gezien had, maar het was hem toch echt. Na al deze tijd dat ze hem niet gezien had stond hij nu toch echt voor haar. "Raven!" Sprak ze met alle opluchting die ze voelde en drukte haar kop tegen hem aan. Ze had hem gemist, meer dan ze naar wie dan ook toe had durven geven. Ze was voorzichtig geweest met haar zoektocht naar haar vriend en eindelijk had ze hem gevonden. "Eindelijk heb ik je gevonden." Bracht ze na een tijdje uit. "Je weet niet hoe veel ik je gemist heb!" Ze kon niet ophouden met spinnen en was totaal vergeten dat ze in de twoleg place was op het moment. Niks maakte uit, want Ravenkit was toch echt hier.

De blik op Lilykit haar gezicht. Het deed hem oplichten. Het gevoel van warmte en herkenning, gepaard met een enorme steek van heimwee. Helemaal toen ze zijn oude naam vertelde. De naam die was gegeven door zijn vader. Hij was vernoemd naar een oude vriend, maar die naam was in vergetelheid. Hij had het zo lang niet gehoord. Zelfs Skadi pestte hem er niet mee. Hij glimlachte en spon gelukzalig toen hij zijn kopje tegen Lilykit aan had geduwd. Nou ja, Lilykit, ze zou inmiddels vast al Lilypaw heten. Anders was ze hier niet zomaar. Ze miauwde dat ze hem eindelijk had gevonden, dat ze hem had gemist. Aegir keek met glimmende ogen naar de poes. ‘Ik heb jou ook zo gemist! Sorry dat ik niet doei kon zeggen, alles ging opeens zo snel,’ miauwde hij opgewonden. Hij wilde haar alles vertellen. Dat hij was uitgekozen door StarClan om de beste en sterkste krijger ooit te worden! Dat hij de wereld een betere plek zou maken, dat dat hem was beloofd. Een ook al waren sommige in de elite een beetje eng en leek alles soms extreem te gaan, hij geloofde nog altijd heilig in die belofte. Maar eerst moest hij één ding vertellen. ‘Maar het is Aegir nu. Ik heet Aegir.’ Toch glom een beetje trots op zijn kopje. Dat was de naam van een sterke ridder. En hij was nu éindelijk young one en kon dat waarmaken. Hij trainde om de allerbeste te worden!

Natuurlijk had ze het liefst gewild dat hij haar had gezegd waar hij naartoe gegaan was, maar zoals de warriors het deden lijken was hij niet vrijwillig mee gegaan. Toch nu ze hem hier zo zag leek dat niet het geval te zijn, vooral toen hij haar met trots vertelde dat hij nu Aegir heette. Ze was zo blij om hem hier te zien en te horen dat hij trots was op zijn naam, maar wilde hij niet terug naar Riverclan? Was hij hier gelukkig? "Raven... Ik bedoel Aegir." Het zou wennen zijn om die naam te gebruiken. "Ik heet nu ook geen Lilykit meer, maar Lilypaw." Het was misschien niet wat ze hem echt had willen vragen, maar ergens wilde ze dit moment dat ze eindelijk weer met hem had niet verbreken. Misschien dat ze het hem ooit zou vragen, maar niet nu. "Ik kan nu eindelijk zelf zwemmen wanneer ik wil." Dat was het ding waar ze zich het meest op verheugd had. Ze had alleen geen idee of de twoleg place ook iets van een rivier zou hebben waar je in kon zwemmen. "Als je ooit naar de rivier komt kunnen we misschien samen gaan zwemmen." Normaal zou dit een raar voorstel zijn, maar hij was haar vriend en dat zou hij ook altijd blijven.

Aegir was zo blij haar te zien! Het deed alle vrolijke herinneringen weer opkomen. Hoe ze altijd samen hadden gespeeld, gelogeerd en dat ze zijn deputy was geweest in de strijd tegen Crabclan. Het was allemaal zo simpel toen. Nu, nu was het anders. Nu was hij gekozen om de beste strijder ooit te worden, en helaas Lilypaw niet. Ooit zou ze het vast snappen. Ze noemde heb eerst nog Raven, maar ze herstelde zich wel. En daarna zei ze dat ze Lilypaw heette. ‘Gefeliciteerd, wie is je mentor?’ miauwde hij vrolijk. Hij realiseerde niet dat er iets aan de hand was, dat dit misschien raar was. In zijn ogen waren ze nog gewoon vrienden. En daarna deed ze een super leuk voorstel. Zijn ogen begonnen op te lichten en er kwam een grote glimlach op zijn gezicht. Ja, dat wilde hij ook! ‘Oh dat wil ik zo graag! In de elite zeiden ze dat ik nooit zou leren zwemmen. Maar.. maar nu kan jij het me leren!’ miauwde hij helemaal enthousiast. Oh, hij wilde het liefst direct gaan. Hij snorde vrolijk en zijn staart stond hoog in de lucht, met kinderlijke blijdschap.

Ze hadden zoveel tijd besteed als kittens, dat het apart was geweest om gescheiden te zijn. Nu dat ze dan ook weer samen waren was die onmiskenbare aantrekking er, maar wist ze ergens dat het anders was dan voorheen. Aegir stelde de vraag wie haar mentor was en voor een moment moest ze erover nadenken, dat was niet de richting die ze verwacht had dat dit gesprek naartoe zou gaan. "Mijn mentor is Stormlight" Vertelde ze hem dan ook. Het was niet echt een bijzondere mentor als ze eerlijk was, er waren veel leukere mentoren geweest maar ze had het hiermee moeten doen. Het onderwerp ging gelukkig naar zwemmen en ze knikte al vrij snel erop. "Natuurlijk kan ik je leren zwemmen." Ze hield zelf van zwemmen, dus dan zou het vast ook niet moeilijk zijn om het aan Aegir te leren? "We moeten er een keer voor afspreken binnenkort." Ze zag namelijk hier zo snel niet iets waar ze nu in zouden kunnen gaan zwemmen.

Aegir wilde eigenlijk alles weten over hoe het in RiverClan eraan toe ging. Over hoe het met zijn familie ging en zijn vriendjes. Maar voor nu was vragen hoe het met Lilypaw ging goed genoeg. Stormlight was haar mentor. Hm, die kende hij niet echt, maar hij was vast aardig. ‘Cool!’ snorde hij dan ook maar gewoon. Maar zijn blik begon pas echt op te lichtten toen ze vertelde dat ze hem wel kon leren zwemmen. Het was alsof ze hem net had verteld dat hij kon vliegen. ‘Ja, oh dat zou ik zo leuk vinden! Haha, dat zou Skadi een lesje leren! Ze zal zo jaloers zijn als ik wél kan zwemmen,’ snorde hij vrolijk. Zijn staartje kwam overeind, en Lilypaw stelde voor om dan binnenkort snel af te spreken. Hij knikte instemmend. Het was net zoals vroeger, dat ze afspraken wanneer ze gingen spelen en logeren. ‘Zo snel mogelijk! Ik weet ongeveer waar de rivier is, ik kan wel komen,’ miauwde hij vrolijk. Hij wilde gewoon weer voelen hoe het was om kopje onder de gaan, om de water onder zijn klauwen te voelen. Hij kon al wel een beetje trappelen in de stroompjes om kamp. Hoe moeilijk kon de rivier zijn? Lilypaw kon het ook al! ‘Morgen? Dageraad?’ stelde hij dan ook enthousiast voor. Hij wilde niet langer wachten!

Het was leuk om te zien dat Aegir zo enthousiast leek te zijn over het leren zwemmen, alleen noemde hij een naam dat haar deed fronsen, want ze had geen idee wie dat was. "Skadi?" Vroeg ze ietwait onzeker. Ze wist dat Crabkit met hem ontvoerd was, maar was dat degene die hij bedoelde met Skadi? Waren ze closer geworden in de tijd dat ze weg waren van Riverclan? Een onzeker gevoel borrelde hierover in haar buik, maar ze besloot het te negeren en een glimlach op te zetten toen hij tijden begon voor te stellen wanneer ze zouden kunnen gaan zwemmen. Hij wilde morgen al, dat was snel, maar ergens leek het zelfs te lang te duren. "Morgen klinkt goed, bij dageraad bij de rivier dan!" Ze zou hem leren zwemmen en hopelijk zou hij ondertussen niet verzuipen.

Aegir voelde zichzelf bijna even Ravenkit, nee.. Ravenpaw! Hij zou immers ook een apprentice zijn geworden. Maar nee, hij was nu Aegir en Aegir was veel beter dan hij was als hij Ravenpaw was geworden. Het viel niet eens op dat Lilypaw een beetje onzeker klonk toen hij Skadi haar naam liet vallen. ‘Oh, zo heet Crabkit nu,’ legde hij luchtig uit. ‘Ze is nog even stom als toen,’ miauwde hij vervolgens. Ja, ze was een verschrikking en hij zat met haar opgescheept. Hij had veel liever gehad dat Lilypaw mee was gegaan.. Maar ja, hij had niet kunnen kiezen. Misschien kon Lilypaw ooit wel eens langskomen. Maar al snel stond de afspraak vast. Een grote grijns stond op zijn snoet. Vet! Hij zou in de rivier kunnen! Hij kon nu al niet meer wachten. ‘Oh, ik heb er super veel zin in! Ik zie je morgen!’ snorde hij vrolijk, voordat hij zich omkeerde. Totdat hij zich bedacht, en toch weer omdraaide. ‘Oh.. En ik zou hier niet te lang blijven rondhangen, je bent eigenlijk in onze grenzen.‘ Dat had hij al wel geleerd, het was eigenlijk net als een clan. Maar dan.. anders. Hij duwde kort zijn neusje tegen haar wang, waarna hij in een opperbest humeur terugliep naar kamp.

- Aegir topic uit

Skadi was de nieuwe naam van Crabkit? Ze was dus mee met Aegir hier? Gelukkig zei Aegir op dat moment dat ze nog even stom was als eerder, want anders waren haar gedachten misschien wel verder afgedwaald. Ze wilde namelijk niet hoeven bedenken hoe Skadi en Aegir al die tijd samen waren geweest, terwijl zij in Riverclan was geweest. Aegir ging gelukkig door over de afspraak die ze aan het maken waren, dus dan hoefde ze er niet aan te denken. Ze zou Aegir morgen gewoon weer zien en dan kwam alles goed. Hij waarschuwde haar nog wel dat ze hier niet te lang rond moest blijven hangen, maar ergens wilde ze juist nog langer blijven. Ze duwde zachtjes met haar kop toen hij zijn neus tegen haar aandrukte voor ze zich omdraaide en de weg terugzette naar Riverclan.


[Topic uit]