YOU MAKE ME FEEL

Het was drie dagen sinds ze haar baby Joan nooit meer zou kunnen spreken. Het vrat aan haar, het maakte haar kapot. Ze kon niet langer meer stil zitten zonder iets te doen. Dus was Zahida toch gegaan en stond ze nu bij Windclan. De stankgeur van verrot stro kwam haar neus in en onbewust rezen al haar haren overeind. Ze was out for blood. Ze wou dood en verderf zaaien hier, net zoals Windclan dat bij haar gedaan had. Ze zouden voelen, voelen wat ze haar aangedaan hadden. En dan hoopte ze vooral. Dat ze de slagader van Windclan zou kunnen doorbijten. Dat ze dat takkewijf pijn zou doen met de dood die ze zou scheppen. De angst die ze zou zaaien. Ze deed het allemaal om haar kapot te maken. Haar gifgroene ogen gleden over het territorium dat voor haar lag. Voor nu, stond ze nog voor de grens. Immers rook ze verse geursporen. Er was iemand in de buurt en dan hoefde ze niet te diep daar in te gaan, om er vervolgens nooit meer uit te komen. De Bloodclanner verschool zich tussen een kluit hoog gras terwijl ze wachtte. Wachtte tot ze toe kon slaan.
- Closed. Wil je toch joinen, stuur dan please een pm!

Misschien zouden ze als twee apprentices er niet alleen op uit moeten zijn gegaan na hoe het gevecht om Shadowclan te bevrijden afgelopen was, maar ze wilde niet steeds met een warrior mee moeten en er ook gewoon zelf op uit kunnen. Ze had dan wel Bronzepaw meegevraagd, zodat ze niet alleen zou zijn en misschien zouden ze samen wel wat leuke dingen kunnen ontdekken! Ze had nog niet echt door dat ze dichtbij de grens aan het komen waren, meer dat ze het liefst zo veel mogelijk van het territorium wilde zien om te kijken of er iets interessants was. Hopelijk was Bronzepaw bereid om met haar mee te gaan de hele weg, maar ze zou het ook kunnen begrijpen als hij af zou haken.

Aw kom op, Cranepaw kon wel wat losser zijn. Niet zo zenuwachtig, gewoon op avontuur! Ze waren nog maar zo kort apprentice, en een beetje de grenzen opzoeken kon nooit kwaad, toch? Bronzepaw huppelde door het veld als een jong hert, snuffelend aan planten die hij nog nooit had gezien, kijkend over velden waar hij nog nooit was geweest. Sinds Acorndust het kamp binnen was geweest, was alles onrustig. En al helemaal toen Amberstorm wat gehavend terug was gekomen, miauwend dat het een verloren zaak was geweest. Maar ja, dat was niet hu probleem verder, toch? Tuurlijk had hij liever gewild dat ze hadden gewonnen, maar het was niet alsof hun clan was binnengevallen door BloodClan. Nee, daar was WindClan te sterk en te goed voor.
Bronzepaw was nu vlakbij de grens, kijkend naar een konijn die op hun grensgebied rondscharrelde. Oh! Zijn ogen werden groot, wat opgewonden. Misschien konden ze nu wel zichzelf bewijzen. Hij gebaarde Cranepaw tot stoppen. ‘Cranepaw, kijk!’ miauwde hij gedempt, maar opgewonden. ‘Die kunnen we wel vangen, toch?’ miauwde hij vrolijk. Hij had nog nooit een konijn zelf gevangen. Maar misschien met zijn tweetjes. Zijn poten jeukten van plezier. Hij was te gefocust op de prooi, dat hij niet realiseerde dat er gevaar op de loer lag.

Ze had het konijn nog niet eens gezien, maar nu haar broertje het dier opmerkte begon haar staart lichtelijk heen en weer te zwaaien van enthousiasme. "Vast wel!" Antwoordde ze en hield haar blik op het konijn. Echter voor ze iets kon voorstellen dook er iets anders tevoorschijn. Voor een moment stond ze verstijft, niet goed wetende wat het was geweest, maar toen ze zag dat er een kat richting Bronzepaw was gesprongen begreep ze het. Het was eeb geur waarmee ze nog niet echt bekend was, dus waarschijnlijk geen clankat. Haar nagels klapten zich voorzichtig uit. Ze zou Bronzepaw moeten helpen, maar hoe kon ze dat he beste doen? "Laat hem met rust." Sprak ze ietwat onzeker. Deze poes was duidelijk ouder en sterker, dus gewoon aanvallen zou haa nergens brengen waarschijnlijk.

Oh zeker dat ze dit konijn binnen zouden halen. De clan zou zo trots zijn! Zijn blik ging naar Cranepaw, een zelfverzekerde grijns op zijn snuitje. Hij keek weer naar het konijn en begon te sluipen tussen het hoge gras. Als hij links ging, zij rechts.. dan zouden ze hem vast wel kunnen pakken. Hij was snel, het moest lukken! Bronzepaw seinde met zijn staart als een échte patrouilleleider, en zakte wat door zijn poten. Het puntje van zijn tong gefocust uit zijn bek. Hij zou zo uit de startblokken schieten, maar toen...

De lucht werd uit zijn longen geslagen toen hij opeens werd besprongen, alsof hij de prooi was. Bronzepaw was helemaal van stuk geslagen, happend naar adem, kreunend van de impact op zijn lange lijf. Hij was nog maar een jonkie, niet meer dan een lange slungel, een echte WindClanner, zoals hij wel eens genoemd werd. Toen hij uiteindelijk weer scherp kon zien, zag hij dat het een gevlekte poes was die hem had gepakt. Zijn gouden ogen schoten verwildert heen en weer, waarna hij eindelijk ik defensieve modus kwam. Oh, oh, hij moest slaan en schoppen, zo hard als hij kon. Hij had niet echt noemenswaardige vechttraining gehad, maar hij wilde zich hoe dan ook vrij wurmen. Helemaal toen hij rook hoe erg de poes stonk. Ze was de vijand, de ergste van ze allemaal en Bronzepaw begon bang te worden. Hij hoorde Cranepaw nog wat roepen, waarna hij met uitgeslagen nagels probeerde zich los te slaan. W-wat gebeurde er?

Ze had hem te grazen. Een harde grom verliet haar bek toen ze zag dat het kind niet eens terug kon vechten. Ergens trok het aan haar hart. Ergens wilde ze dit niet doen. Maar ze zou het doen. Dit was voor Joan!
Terwijl ze het katertje tegen de grond aan hield begon de andere haar tegen te spreken. Niet schreeuwen, niet roepen. Maar ze vroeg 't netjes aan haar. Een lage grinnik rolde over haar bek. Ondertussen begon het katje onder haar tegen te stribbelen, en Zahida duwde haar nagels hard in zijn lichaam waarbij ze de klappen onbewogen opving. "Oké, ik zal genade tonen," miauwde ze met een gevaarlijke grijns op haar snuit. "Jullie kiezen binnen 10 seconde wie van jullie sterft. Komen jullie er niet uit. Vermoord ik jullie allebei. Amberstorm zal het bericht hoe dan ook krijgen."

"10. 9. 8."

Ze moest iets doen, maar hoe? Op de rug van de poes springen? Dat zou kunnen, maar of dat echt zou helpen wist ze niet. De eerste woorden van de poes brachten een sprankje hoop in haar omhoog, misschien zou ze Bronzepaw nu loslaten. Maar helaas bleek niks minder waar te zijn en het voorstel dat een van hun dood zou moeten gaan en de ander zou blijven leven maakte haar ziek. Ze kon niet Bronzepaw kiezen en als ze heel eerlijk was wilde ze zelf ook nog niet dood. "Die keuze kunnen we toch niet maken?" Haar stem hoog en zacht. Waarom gebeurde dit? En wat had haar mentor ermee te maken? Ze schudde haar kopje kort, dat was voor later. Ze moesten nu eerst weg zien te komen, dus zette ze zich toch maar af en probeerde op de rug van de poes te springen en haar nagels daar in te slaan en hopelijk uit te kunnen halen als het zou lukken. Als er genoeg tijd was voor Bronzepaw om los te komen, dan konden ze misschien terug naar het kamp rennen.

Bronzepaw schreeuwde van de pijn toen nagels door zijn huid boorde. Tranen kwamen wat in zijn ogen en verwoed probeerde hij wat meer te slaan, maar het leek niets uit te halen. Deze poes kwam uit de Dark Forest ofzo, recht uit de verhalen. Vervolgens miauwde ze dat ze moesten kiezen wie er dood ging. Zijn ogen werden groot. W-wat? Dat was gestoord. Cranepaw was zijn zusje. Hij begon zwaar te ademen. Hij moest dapper zijn, dapper zoals zijn moeder was geweest. ‘Laat haar leven!’ jammerde hij uiteindelijk. Hij kon het aan, hij wilde wel dood voor haar. Maar een sprankje hoop kwam in zijn hart toen Cranepaw zich in het gevecht wierp. Zou het genoeg zijn op zichzelf los te wurmen. Met man en macht probeerde hij zichzelf los te wrikken, en beet richting één van de voorpoten van de poes die hem in haar greep hield.

Ze begon met tellen. Meteen werd er tegen gesputterd. Prima, hoe meer tijd het koste, hoe beter. "7. 6. 5." Ging ze doodleuk verder, terwijl het katje onder haar begon te jammeren. Oh, het zusje moest blijven leven hm? 't Katje hier was zo lief om zijn leven op te geven voor haar. "Deal," sprak ze met een grijns, maar voordat ze de nek van het katje onder haar kon doorbijten werd ze aangevallen door de ander. Niet echt onverwachts, want clankatten hadden een veel te groot rechtvaardigheidsgevoel en blijkbaar was een opoffering niet goed genoeg. "So you have chosen death," siste ze richting het katje op haar rug, waarna ze in haar poot gebeten werd door de andere apprentice. Ze gromde. Nu was het genoeg. Ze rukte haar poot los uit de kaak van de ander. Vlees scheurde los en bloed liep uit de wond, maar het kon haar vrij weinig schelen. Vervolgens zette ze de poot op de borst van de eerst zo vrolijke apprentice - ze negeerde de nageltjes die in haar rug duwden. Een beetje pijn ging haar niet stoppen. Als laatste beet ze vlug en kundig de luchtpijp van de jonge kat door. Dit alles duurde niet langer dan drie seconde. Vervolgens liet ze zichzelf op de grond vallen, waarna ze zich op haar rug rolde om de ander te pletten.

Ze kon niet Bronzepaw dood laten gaan om haar te redden, nee dat zou ze haarzelf nooit vergeven. Ze probeerde de aandacht te trekken van de grote poes in de hoop dat ze van Bronzepaw af zou gaan, maar in plaats daarvan kreeg ze een simpel antwoord en leek de aandacht weer terug te gaan naar haar broertje. Nu wat wanhopig, boog ze verder naar voren in de hoop haar tanden om het oor van de poes te kunnen krijgen, ze had het zo vaak gedaan in oefengevechtjes als kitten, maar deze keer zou ze doorbijten als ze de kans had. Ze had alleen geen idee of het lukte, want op dat moment ving ze een glimpse op van de tanden die in de keel van haar broertje beten en haar grip op de poes verslapte, waardoor ze makkelijk onder de veel grotere poes terecht kwam toen deze op haar rug ging. "Oef" De lucht werd uit haar longen geperst en ze sputterde wat tegen, proberende de ander van haar af te krijgen, maar ze was veel groter, wat moest ze nu?

Bronzepaw begreep het niet. Waarom gebeurde dit? Wat hadden ze verkeerd gedaan? Hij kende deze poes niet, hij had nooit iets verkeerd gedaan. En hoe dapper hij terug streed, het leek niets uit te halen. Even dacht hij dat ze hadden gewonnen toen Cranepaw op de rug van de enge poes sprong. Hij wist zijn tanden in haar poot te zetten en even proefde hij bloed. Hij klemde zijn kaken zo hard als hij kan op elkaar. Hij zou niet loslaten! Hij moest Cranepaw redden! Hij was sterk, hij was net zo groot en sterk als papa! En hij wurmde onder de poes, maar tevergeefs. Want opeens wist ze de poot die hij vast had los te slaan. Zo hard, dat het pijn deed in zijn bek. Maar toen hij schreeuwde om weer aan te vallen, kreeg hij tanden in zijn nek. Zijn schreeuw vervaagde en slechts eens gorgelend geluid kwam uit zijn bek toen zijn keel vulde met bloed. En in dat moment was hij bang, bang dat hij niet meer terug kon. Dat hij echt dood zou gaan. Hij kreeg geen lucht meer. Elke keer als hij probeerde in te ademen borrelde er alleen maar meer dik bloed op. Het duurde slechts seconden voordat alles voor hem zwart werd en zijn lijfje slap. En hij kreeg niet eens meer door dat de poes hem losliet, dat ze het nu op zijn zusje had gemumd. Hij was onderweg naar Starclan.

Haar blik trok kort richting de dode young one. Even klemde ze haar kaken op elkaar, terwijl ze hem zag stikken in zijn eigen bloed. Het deed haar denken aan Joan, en even twijfelde ze of ze wel goed deed nu. De young one onder haar stootte haar hard in haar ribben doordat ze tegenstribbelde, en Zahida inhaleerde een diepe ademteug met een grom. De geur van Windclan stroomde haar neusgaten in, en ze  spande haar spieren aan. Nee, dit verdiende ze. Dit was dat wijf d'r payback. Dit was hoe de Windclanner die haar dochter had vermoord zou weten wat de consequenties waren als je Bloodclan niet serieus nam. Met een felle sis kwam ze overeind, waarna ze haar nagels diep in de schouders van de apprentice probeerde te boren, om haar zo op de grond te pinnen. "Ik heb een berichtje voor je, die je mag doorgeven aan de tabby Windclanner die mee was om te vechten tegen Bloodclan, die mijn dochter vermoord heeft," siste ze, een gestoorde grijns op haar gezicht. "En als je snel genoeg rent om deze door te geven, zal je medicijnkatje je nog kunnen reden!" Nadat ze deze woorden uitsprak klauwde ze de huid van de young one vanaf diens keel tot aan diens onderbuik open. Diep genoeg zodat ze hard zou rennen, maar niet te diep zodat deze meteen zou bezwijken aan haar verwondingen. "Vertel haar dat Zahida haar komt halen, dat ze iedere seconde over haar schouder heen moet kijken, dat ik Windclan kapot zal maken als ze zichzelf niet overgeeft." Hierna stapte ze van de ander af en liet ze haar gaan.

Ze probeerde nog wat meer tegen te stribbelen wat uit te halen naar de kat boven haar, maar ze was sterker, dat was al snel duidelijk. Ze werd tegen de grond gepind en haar ogen werden groter bij de woorden die volgden. Ze moest een bericht doorgeven? Maar hoe kon ze Bronzepaw hier achterlaten? Toch toen de klauwen van de poes door haar heen gingen schreeuwde ze het uit. Ze had nog nooit zoveel pijn gevoeld in haar hele leven. Bloed begon al snel op te wellen in de wond en ze voelde zich zwakker worden, maar blijkbaar was er nog meer, want de poes gaf nu pas de echte booschap. Ze registreerde de woorden en het feit dat ze losgelaten werd, maar alles deed pijn en ze kwam wat voorzichtig overeind. Ze liet haar blik naar Bronzepaw gaan, kon ze hem hier echt achterlaten? Maar misschien zou ze nog iemand tegenkomen onderweg naar het kamp die kon helpen. Ze forceerde haar poten dan ook om te bewegen en hoopte met heel haar hart dat ze iemand tegen zou komen.


[Topic uit]