'Cause I'm Hollow

Ze had wat geoefend met de omgeving hier vandaag. Ze voelde zich hier totaal niet op d'r gemak, maar voor nu moest ze het er maar mee doen. Ze was een goeie member en ze was nodig om hier de vrede te bewaren, allemaal gezijk. Eerlijk gezegd kon het haar geen stinkdier's reet schelen of ze dit gebied zouden hebben of niet. Het was misschien fijn geweest om die macht te hebben over een clan, maar wat was de facking prijs geweest ervoor? Dit gebied bracht ongeluk, zwaar ongeluk. Haar hart was kapot, gebroken, er was op gestampt en het was daarna in de fik gezet. Nooit meer zou ze worden zoals ze geweest was, zelfs al wist ze al het as bij elkaar op te rapen en het in een hartvormpje te drukken. Haar blik viel op het jong dat Lethal zogenaamd geadopteerd had. Ze had haar nog geholpen, maar al dat leek een lifetime ver weg. Ze kreeg haast zin om haar te vertellen dat het allemaal een leugen geweest was, dat ze ontvoerd was gewoon omdat de Bloodclan vlees nodig had en dat zij toevallig op de verkeerde plek en verkeerde tijd geweest was.
- Skadi 1st

Ze was het hier onderhand wel zat. Het territorium was vies en totaal niet haar ding. Ze was eindelijk aan de twoleg place gewend geraakt en nu moest ze weer terug naar een clan. No thanks. Ze wilde niet in de buurt van deze zwakke boskatjes zijn. Het was dan van een geluk te spreken dat ze eindelijk een beetje leerden wie hier nu de baas was. Toch, zelfs na een groot gevecht met de andere clans bleek rust er niet in te zitten, want in haar lijn van zicht stond Zahida. De kattin was erbij geweest toen Lethal haar en Aegir had meegenomen van Riverclan en ze naar de Elite had gebracht. Lethal had gezegd dat zij en Zahida hun nieuwe moeders waren, maar Skadi had nooit wat met de kattin gehad. Ze hadden beide hun eigen ding gedaan na die ene dag en dat vond ze eigenlijk wel prima. Ze had immers niet veel geluk met ouderfiguren en ze vond het helemaal prima om nu alleen Lethal te hebben die haar redelijk liet doen wat ze wilde. Te veel banden hebben met anderen was ook maar gewoon vragen om problemen. Als je te gehecht aan iemand raakte en die ging weg, dan was het huilen. Dat had ze gemerkt toen ze Icecream tegen was gekomen. En nogmaals toen ze Hermitpaw en Shrimppaw tegen was gekomen. Ze leken maar niet te begrijpen dat ze hun niet meer nodig had, dat ze niets meer van elkaar waren. Dat zij nu bij de Elite hoorde. De enigste plek waar ze niet als een of andere psychopaat aan werd gekeken omdat ze iemand het water in had geduwd en hij daarna bijna perongeluk was verdronken. Echt, alles was toch gewoon prima afgelopen dus wat was het probleem? Soms deed ook echt iedereen maar moeilijk.
Skadi bleef simpelweg terugstaren naar de kattin. Ze leek iets te willen haast, maar aanstalten maken om het te doen of vragen was niet wat er gebeurde. Kon niemand haar dan gewoon even met rust laten? Normaal had ze Aegir die vreselijk irritant was. Nog niet zo lang geleden had er ook een of andere malloot voor haar neus gestaan die ze het liefst ook een klap voor zijn kop had gegeven. Misschien had hij dan wat verstand gekregen was bij een member hoorde, in plaats van onzin uit te kramen die zelfs kittens nog hadden kunnen bedenken. ”Wat moet je? Vroeg de young one dan ook lichtelijk gehumeurd aan Zahida.

Oh, wat was dat kind toch goor verwend. De mondhoeken van Zahida wezen naar beneden toen Skadi haar brutaal aansprak. Hoe Lethal 't kind zo liet praten en dan ook nog is tegen haar. Met een grom kwam ze overeind waarna ze naar het katje liep. Vergat ze soms hoe jong ze in werkelijkheid was? Hoeveel meer ervaring Zahida had? Hoeveel katten zij wel niet vermoord, verminkt of gebroken had? De teller stond hoog, en al helemaal hoger dan van het jonge broekie hier. "Had je wat?" siste ze met lage stem. "Volgens mij heb jij een les nodig in respect," gromde ze toen vervolgens waarna ze haar nagels uitsloeg. Ze zou niet nog een keer waarschuwen.

Blijkbaar was mevrouw de-oh-zo-enge-member een beetje chagrijnig. Ze kon in ieder geval maar weinig hebben. Zij had naar haar lopen staren, dan was het toch logisch dat ze wilde weten wat dat te betekenen had. Echt sommige katten ook. Het kwam niet in Skadi op dat ze misschien haar mond moest houden en zich bezig moest houden met haar eigen dingen omdat de kattin haar dochter was verloren. Die had zij geen eens gekend, dus wat maakte haar dat uit. “Ik ben niet degene die de kat uit de boom aan het kijken is,” reageerde ze droogjes terug. Hoezo zou ze respect moeten hebben voor iemand die ze amper kende. Eigenlijk was dat een domme gedachte, maar dat kwam niet omhoog in de gedachtegang van de jonge kattin. Nee, ze had altijd al gedacht dat zij aan de top van de berg stond, dat zij onverslaanbaar was. Gevaar zien in de uitgeslagen nagels van Zahida zat er dan ook niet in.

Een lege grinnik rolde over haar lippen terwijl het wicht begon te praten over hoe Zahida degene was die 'de kat uit de boom aan het staren' was. Met een koude ijzige blik liep de member naar de ander toe, zodat ze op nog geen meter afstand kwam van de ander - niet erg social distancing van haar. Ze duwde haar oren in haar nek terwijl haar nekharen overeind rezen. "Nu moet je is heel goed luisteren dom wijf," siste ze terwijl ze haar tanden ontblootte. "Ik heb jou hier gehaald ik kan je ook net zo goed weer weg doen als oud vuil. Kijken hoe graag Starclan je hier dan nog wil," grauwde ze waarna ze haar met uitgeklapte nagels een goeie klap over d'r wang gaf.

Luisteren? Naar haar? Yeah right. Zelfs als ze haar niet een dom wijf had genoemd was het duidelijk dat ze een stuk gestoorder was geworden sinds die ene dag dat ze haar samen met Aegir en Lethal in de de schuur had gevonden. Voor ze daar ook nog maar een weerwoord op kon geven, een belediging terug kon bijten of wat dan ook, voelde ze een scherpe pijn in haar wang. Het gestoorde wicht had haar geslagen. Woede rees in Skadi omhoog, maar ze was nog wel net slim genoeg om de kattin niet aan te vallen. Dat zou ze nooit winnen, niet met het verschil in vechtkennis dat er tussen hun bestond. En dus vertaalde de woede naar woorden. “Hoe ik het zie, heeft Lethal mij hier naartoe gehaald en heb jij niets over mij te zeggen. Daarbij hoef ik geen opvoeding van jou, want je eigen dochter was dom genoeg om een van de boskatjes zomaar haar keel door te laten bijten.” Beet ze naar Zahida toe. Ze was nu waarschijnlijk een lijn overgestapt, maar daar had ze nu nog geen erg in.

Hoe bestond het, dat een kind, van net 7 manen oud, zo'n grote bek kon hebben. Had niemand haar nog een les in respect gegeven? Kon Lethal geen kinderen opvoeden, verdomme. Het ging haar te boven. Maar zij zou het wel weer oplossen, ja, Zahida zou laten zien wat er gebeurde als je disrespect gaf aan de verkeerde katten. Een harde lach verliet haar bek op de woorden van Skadi. "Dan moet je nog is wat beter nadenken, moppie. WIE sprak als eerste over de missie van Starclan, WIE herkende jullie als de twee heilige katten. Dat was niet Lethal. Dat was ik. Lethal is enkel een boodschapper. Maar ik heb jullie gezien, gekozen. En je zult zien wat er gebeurd als je geen respect toont voor de priesteres van Starclan!" Met een harde grauw zette ze zich af, waarna ze haar nagels in de schouders van de young one probeerde te duwen, en haar oor tussen haar kaken probeerde te pakken.

Dit kind was zo ontzettend vervelend. Ze zag de irritatie terwijl ze haar woorden uitsprak. Woorden die veel harder zouden moeten inslaan dan dat ze in werkelijkheid deden. Nee, als Skadi zich te goed voelde voor emotionele mishandeling, zou ze fysiek te gang gaan. Met een harde slag zette ze haar nagels in de schouders van de young one, waarna ze haar oor tussen haar kaken nam. Een harde kreet verliet de bek van de ander en met een gestoorde grijns keek Zahida kort even naar de lucht. Zagen jullie dat, Starclan? Zien jullie hoe ik een ontvoerde van jullie kapot maak? En hoe ze nog liever in mij geloofd dan in jullie. Die macht had ze dan nog net, want Skadi was nog niet weg, nog niet terug gerend naar haar oude fijne thuisje. Ze voelde het jonge katje onder haar tegenstribbel en met een zachte grinnik trok ze zichzelf los van de ander; maar wel terwijl ze diens oor nog stevig tussen haar kaken hield, met de bedoeling deze af te scheuren.