Thuis dat kan alleen maar zijn, als ik naar jou toe kan gaan

_{Rusteloos liep ze hun soort van nieuwe, overgenomen kamp binnen. Ze haatte het hier. Ze wou terug naar de stad, naar de drukte. Het was hier zo oorverdovend stil. Bovendien had ze het gevoel dat het hier spookte. Dat hier duizenden geesten ronddwaalden doordat hier zoveel gevochten en gesneuveld was. En dat één van die geesten haar lieve dochter was. Haar nekharen rezen overeind bij de gedachte en haar spieren spanden zich automatisch aan. Ze voelde zich constant on edge, ze wilde iets doen. Maar als ze nu naar Windclan zou gaan in d'r uppie zou ze haar dood ontmoeten. Ze zou het zo erg nog niet vinden, als ze niet bang was geweest voor wat hierna kwam. Ze kende teveel verhalen om niet bang te zijn voor de dood. Plots werd ze gestoord door iemand die tegen haar aan liep, of gewoon te dichtbij haar liep, of een gek geluid maakte of wat dan ook. 't Maakte haar niet uit wát de ander gedaan had, maar ze werd gestoord in haar gedachtegang en rusteloosheid en met een harde grom haalde ze direct uit naar de ander, nagels uitgeklapt en spieren strak. "Wie denk je wel niet dat je bent kreng?" siste ze met op elkaar geklemde kaken.
- Newtpaw 1st}

Toen bloodclan net hun kamp binnengekomen was had het poesje al moeite gehad met de aanpassingen en de compleet andere manier van doen. Ook de halsbanden met randen lieten rillingen door haar lichaam gaan. Niet veel later had ze echter met de nieuwe commander van de elite een aanvaring gehad waardoor ze van de poes twaalf uur op haar knieën moest zitten en voor drie dagen niks mocht eten. Misschien zou ze stiekem wel een hapje gestolen hebben van iemand als ze niet wist hoe eng de rode kattin was, maar nu, twee dagen later begon haar maag luid te knorren. Met haar bik op haar poten gericht en een takje tussen haar kaken om een beetje op te knagen had de poes niet door dat ze een steentje in de richting van iemand anders schopte. "Wie denk je wel niet dat je bent kreng?" Siste de elite member naar haar, maar de flame point dacht dat het een echte vraag was en beantwoorde haar vraag dan dus ook. "Ik ben Newtpaw, wie bent u?" Vroeg ze met een vriendelijke glimlach hoewel de poes haar wel flink had laten schrikken.

_{Met een venijnige blik in haar ogen keek ze naar het katje dat met een stok in d'r bek rond liep en haar gestoord had. Het beantwoordde haar vraag, alsof ze niet snapte dat het een retorische vraag geweest was. Met een lage grom stapte Za op de ander af. "Nou moet je is heel goed luisteren, kleine kwal," begon ze blazend. Haar nagels en tanden waren al ontbloot. Ze had geen geduld, totaal geen geduld om met kinderen als dit om te gaan. "Ik weet niet waarom je als een idioot op een stok zit te kauwen maar als je nog tanden wil hebben om er mee door te gaan, zou ik maar heel gouw m'n brutale smoel dicht houden als ik jou was." Haar gifgroene ogen stonden naar onweer. Één stap verkeerd en lieve Newtpaw hier zou een groot, groot probleem hebben.}

look like a flower flower

"Nou moet je is heel goed luisteren, kleine kwal," begon de poes te blazen naar haar, maar Newtpaw snapte er vrij weinig van. Ze vroeg haar wie ze was, maar toen ze haar vraag beantwoorden en vertelde wie ze echt was werd ze meteen boos. "Ik weet niet waarom je als een idioot op een stok zit te kauwen maar als je nog tanden wil hebben om er mee door te gaan, zou ik maar heel gouw m'n brutale smoel dicht houden als ik jou was." Newtpaw hield haar kopje een beetje scheef en het vraagteken verscheen bijna zichtbaar boven haar kop. Snel liet ze de tak uit haar bek vallen en keek haar schaapachtig aan. "Waarom niet?" Vroeg ze, bijdehanter klinkend dan de bedoeling was. Ze had trek maar ze mocht niks eten van de commander en kauwen op een tak leek haar gedachten van haar knorrende maag te halen die zich telkens samentrok.

but be the serpent underneath

MONTY