[Totem Ritual] The Race Between Cheetah And Deer

Ja, ze had dit eigenlijk al veel eerder kunnen doen. Maar Grace was iemand die geloofde dat je dingen enkel moest doen als ze juist voelden - en het had nog nooit eerder zo juist gevoeld. Dat was waarom Grace vandaag, redelijk vroeg in de ochtend terwijl het nog stil was in de grot, besloten had om er alleen op uit te gaan. Dat was natuurlijk niet zo raar voor haar - maar vandaag had ze een doel voor ogen. Vandaag zou ze haar Totem vinden, vandaag zou ze ermee bonden, vandaag zou de rest van haar leven veranderen! Die gedachte maakte haar wel degelijk bang, banger dan ze voor iets ooit geweest was; zo bang dat voor een moment, haar poten stokten en ze bleef staan, recht voor de uitgang van de grot. Grace keek even achterom, naar de schaduw binnen, en toen weer naar voren, waar de zon begon op te komen. De kleine kattin haalde diep adem - en toen, om ervoor te zorgen dat ze zeker niet terug zou keren, dat ze verder zou gaan, begon ze te rennen, zo snel als ze kon.

Je totem blijft een lange tijd stil, zelfs wanneer je tot stilstand komt. Wanneer je voor je uitkijkt zie je een dunne lijn van kleine kiezels die je de weg 'beperken'.... en vreemd genoeg zie je achter je een soortgelijke lijn staan. Hé, ben je nu gewoon in time out gezet door je eigen totem, pfoe...

Uiteindelijk moest ze wel tot stilstand komen, want haar longen brandden en haar poten deden zeer. Grace stopte abrupt met lopen en probeerde hijgend op adem te komen. Ondertussen gleden haar blauwe ogen de omgeving rond - op zoek naar een teken voor iets dat ze zou moeten doen. Ze merkte een rij steentjes op, ongeveer een staartlengte voor haar neus. De kattin fronste en keek opzij. Zou ze de lijn moeten volgen? Maar welke kant op, dan? Maar toen ze haar blik achter zich wierp, zag ze daar eenzelfde lijn steentjes. Alsof.. Alsof haar totem haar probeerde op te sluiten. Hm. Maar dan kende hij (of zij, of het) haar nog niet hoor! De slanke kattin rechtte haar rug en stapte simpelweg over de rij steentjes voor haar heen. Ze liet zich niet opsluiten, door niemand.

En wat nu? Je totem wacht geduldig af, als je het immers zo goed lijkt te weten...

Er kwam geen reactie - en zwijgen was instemmen, toch? Grace bleef even staan, vlak buiten de rij van steentjes, een lichte frons op haar snuitje. Ze draaide haar kopje om en keek achter zich; had ze moeten wachten, was dat wat ze had moeten doen? Maar ze had altijd gehoord at het belangrijk was om zichzelf te blijven, dus besloot ze dat nu ook te doen. En dus begon de jonge kattin te wandelen, vooruit, weg van de steentjes. Haar pas was echter rustiger, voorzichtiger dan ervoor. Ze kon altijd terugkomen als ze echt iets anders had moeten doen daar, toch?

Je totem houd zich nog een moment langer stil, en besluit je dan uit te dagen met een keuze. Een luide ritsel klinkt een flink eind verderop door de struiken, de bebossing is hier te dik om doorheen te kijken. Blijf je erbuiten of spring je er blind in? Het geritsel blijft onverstoord verder gaan

Grace kwam tot stilstand toen plots een luid geritsel de stilte doorbrak. Ah, daar was hij! Een grijns verscheen op haar snuitje. Een moment stond ze stil, afwachtend, als om te zien of hij eruit zou springen of dat zij erin zou moeten springen. Het bosje vanwaar het geluid kwam was dicht begroeid en ze kon er niet echt in kijken, maar ritselde gestaag verder. De kattin grinnikte even in zichzelf en dook toen het bosje in, de takken aan de kant duwend terwijl ze dieper kroop. Kom dan, totemtje, als je durft.