I'm only good at being bad [Totem adventure?]

Now, children, watch closely

Al dagen liep ze met dit gevoel, dagen.. weken. Manen. Sinds ze hier was? Ze haatte het, haatte dit gevoel vanbinnen. Het verlangen naar bergwind. Ze had niets te zoeken in de bergen, niets te zoeken in haar familie. Hier hoorde ze thuis. Tussen de bossen met bloed aan haar poten. Hier hoorde ze thuis in bloodclan. Want bloodclan zag haar voor wie ze was. Voor hoe sterk ze was. Iets wat de tribe nooit had kunnen zien. Dus waarom zou ze.. Misschien moest ze gewoon naar highstones. De oh zo heilige plaats van de boskatjes. Het boeide haar vrij weinig hoe deze plek in elkaar zat en wat voor belang dit had voor de boskatten. Wat boeide was dat ze hier haar vleug van bergwind zou kunnen vinden. Daarna zou ze zichzelf kunnen focussen op haar taken in de elite. Ze hoefde alleen maar een vleugje berggeur op te vangen om haar te laten realiseren waar ze thuishoorde.

Haar klauwen slipte niet weg op de losse stenen van Highstones. Dit soort gebieden was ze nog gewend van haar jeugd en met een halve grijns zette ze haar nagels in de harde grond. Zichzelf naar boven slepend. Haar ogen sluitend terwijl de wind aan haar dikke vacht trok. Diep inademend. Dit was genoeg. Dit was genoeg van haar thuis. Nu kon ze weer verder.

And I will show you the components of calamity

xoxo

Plots valt er een grote steen nét naast je, waarna de bergwind harder opsteekt. Boos, woedend, streng maar bovenal teleurgesteld. De wind lijkt het te schreeuwen, naar je vacht te bijten. Je maakte me ongerust. Een twee steen valt achter je, al blokkeert het niet je weg terug. Ik wil een hartig woordje met je spreken jongedame, waar denk jij heen te gaan?...

Now, children, watch closely

Het gevoel van een veilig thuis verdween als sneeuw voor de zon. Een steen donderde enkele neuslengtes van haar vandaan op de grond. Direct staarde Hollow omhoog. Was het een bloodclanner die besloot maar een einde aan haar te maken? Grommend duwde ze haar nagels in de grond maar rook niemand. Echter.. De wind trok aan haar vacht, forceerde haar bijna om stappen naar voren te zetten. Stappen weg van het bos. Dit was niet mogelijk. Dit was, ze was zo verdomde ver van haar huis. Waarom was hij hier!? Met ontblootte tanden vocht ze tegen de wind. Ze was op zichzelf. Ze was geen onderdeel van hun spel. Waarom had hij dat nog niet door. Waarom.. ”Ik wil niets van je!” Riep ze terug tegen de wind. Haar stem nauwelijks hoorbaar voor haarzelf. Grommend staarde ze naar de eindeloosheid. ”Ik wou alleen gelaten worden, door alles en iedereen. Waarom zou ik nu dan terugkruipen, naar jou boven alles.” Ze duwde haar nagels de grond in, bijtend op haar onderlip. Laat me alleen..

And I will show you the components of calamity

xoxo

De wind wordt enkel sterker, het brengt de geuren van thuis met zich mee en overstemt hiermee het woud. Kom, lijkt het te eisen, al niet op vriendelijke wijze aangezien de weg terug nu langzaam geblokkeerd word door vallende stenen en takken. Ik heb je nooit in de steek gelaten, kom.

Now, children, watch closely

De geur was als honing.. zoet en zo vol verlangen.. Ze sloot haar ogen en opende haar mond, de geur in zich opnemend. Het was de geur van wind en vrijheid, vrijheid waar ze zo naar verlangde. De halsband om haar nek voelde ineens verstikkend strak en ze schudde haar dikke vacht woedend uit. Waarom liet ze zichzelf zo beinvloeden door hem. Door hen allemaal. Ze hadden haar nooit gewild dus waarom zou ze nu wel.. Haar weg terug leek geblokkeerd. Fysiek was haar weg af afgezet terwijl hij mentaal met haar verlangen speelde. "Fijn.." Siste ze, nu al wetende dat Cobra haar zou vermoorden als ze terug kwam in Bloodclan. "1 blik, meer niet. Ik wil niets met ze temaken hebben, maar gezien je me geen keuze laat. Alweer." Gromde ze op de wind, tegen de geur en het verlangen. "Zal ik je laten zien dat ik exact dezelfde keuze als zoveel manen geleden opnieuw kan maken in een enkele hartslag. Laat je me dan met rust." Snauwde ze voor ze begon te lopen richting de bergen. Van lopen kwam met een paar hartslagen later een drafje, het duurde niet veel langer voor haar lichaam op volle snelheid rende, sprintte, scheurde naar thuis.. Ze dacht aan thuis en betrapte zichzelf er nieteens op.

And I will show you the components of calamity

xoxo

Eindelijk. De wind zucht en laat zichzelf vallen wanneer je toegeeft aan je totems verlangens. Enkel bij je vraag steekt deze kort op, puur om zand in je ogen te doen opwaaien. Maar hoe meer je rent hoe sterker het gevoel van niet alleen zijn zal groeien. Iemand rent met je mee, maakt je passen sterker, laat je haren omhoog staan. De kreet van een veelvraat lijkt enkel te bestaan in deze jagende lucht. Kom naar huis. Kom.

Now, children, watch closely

Thuis, thuis, thuis, het galmde door in haar hoofd. Elke stap die ze zette viel het woord als onweer neer. Elke stap die ze plaatste bracht haar dichterbij en verder weg van de Elite. Verder weg van wat ze zoveel manen thuis had genoemd. De halsband om haar nek voelde beknellend aan. Hielt haar adem tegen maar het maakte niet meer uit. NIets maakte meer uit. "Ik hoor je!" Riep ze over de wind heen, over de schreeuw die haar meetrok. Ik hoor je, ik hoor je. Ik kom er aan. Ik kom naar huis!

And I will show you the components of calamity

xoxo