Haar handen vormden een kommetje, waarbij ze een schep water uit de emmer naast haar gebroken wastafel pakte. Ze bracht haar handen naar haar gezicht, waarna ze haar gezicht reinigde. Toen ze opkeek om haar gezicht af te deppen met een gerafelde, oude handdoek, keek ze kort in de bruin uitgeslagen spiegel die boven haar wasbak hing. Een gaap verliet haar mond waarna ze zichzelf overeind duwde van haar krakende bed af. Het was kouder vandaag, zelfs al was het ondertussen al een tijdje lente. Haar veel te grote shirt hing als een vod over haar lichaam. 't Was toch maar een slaapshirt. Ze liep naar de houten kist die tegen het voeteneind van haar bed aangeschoven was. Ze haalde de olielamp die erop stond er vanaf, diens licht had ze nu niet nodig; natuurlijk licht viel door de ietwat stoffige ramen aan de zijkant van haar kamer door.
Lotus opende de kist, op zoek naar iets wat voor vandaag slim was om aan te doen. Kort schoof ze het dunne, witte gordijn dat voor haar ramen hing opzij, waardoor een dramatische lucht met hoog contrast zich aan haar verhulde. Het zou vandaag gaan regenen, en aan de bomen te zien trok er af en toe ook een windvlaag langs. Dit betekende dat ze zich zou moeten kleden op koud, slecht weer. Ze zuchtte. Jaloezie trok door haar lichaam voor degenen die dit met zonnig weer mochten doen. Echter was op zoek gaan naar een totem, de grootste eer die ze mee mocht maken. Nu ze negentien was en ze haar opleiding tot verpleegkundige afgerond had (in hoeverre het echt een opleiding geweest was; op dag één was ze al op de spoedeisende hulp gezet, maar wat verwachtte je anders in deze wereld?), was het tijd voor haar om op zoek te gaan naar haar totem. De spanning begon nu toch echt op te reizen. De enige reden dat ze vannacht had kunnen slapen, was omdat ze een goed gesprek had gehad met haar vriendin over hoe het allemaal wel goed zou komen, en dat de goden haar zouden bewaren op haar tocht.
Nu was ze daar niet zo zeker meer over. Dit omdat haar tocht niet alleen zwaar zou worden door de elementen en de natuur die alle normale wegen overwoekerden, maar ook omdat er na de nucleaire storm van 2001 bepaalde mutaties ontstonden waren die je liever niet tegen kwam. Bovendien was straling ook een gevaar waar je altijd voor moest oppassen. In ieder geval had haar telefoon een werkende stralingsmeter, dat was een rijkdom die niet veel anderen bezaten. Echter begon een stralingsmeter niets tegen mutanten. Ja, ze kon ze misschien zien aankomen in een straal van één kilometer, maar als er een horde op je afkwam had je een groot probleem. Mutanten waren ingewikkeld. Op zich.. Waren ze niet gevaarlijk als ze in stage één van muteren waren. Maar die kwam je nog maar zelden tegen; na de nucleaire storm waren er allemaal fase ééns geweest maar die waren nu allemaal geëvolueerd naar fase twee of fase drie. Fase twee was naar om tegen te komen; dieren (of al helemaal horrifying, mensen) met verbrande gezichten, vieze wonden met bulten en pus, en abnormaal gedrag. Fase drie though, die waren 't ergst. Er was haast niets meer over van wat ze ooit geweest waren. En ze vertoonden niet alleen meer abnormaal gedrag, maar domweg agressief gedrag. Ze wilden je dood, simpel als dat. Reasoning kon niet meer met ze, dat lukte alleen bij fase één en heel af en toe bij een fase twee. Maar als je in fase drie zat, was je een goner.
In ieder geval was ze bezig geweest met de juiste kleren voor vandaag. Ze pakte de meeste kleren uit haar kist, zodat de onderste zichtbaar werden. Deze had ze specifiek voor haar totem ritueel bewaard, dus ze waren van goeie kwaliteit en konden tenminste wat stoten weerstaan. Een camo broek waar nog geen gaten in zaten, en die zorgde voor goeie camouflage mocht ze dit nodig hebben. Een zwart shirt, met lange mouwen. Vervolgens een leren jas, met ingebouwde platen op haar ellebogen, schouders en onderarmen. Ze ritste 'm dicht, waardoor hij nauw aansloot wat zorgde dat de warme goed binnenbleef. Hierover trok ze een bulletproof vest aan. Zij waren namelijk niet de enige groep out there die probeerden te overleven. Een verpleegkundige zijn hielp haar op dat gebied niet echt. Haar bruine haren, die in de puntjes nog het kleinste beetje wit hadden gehad van die ene keer dat ze bleek had gevonden in een drogistenwinkel, stak ze op in een hoge staart. Als laatste pakte ze een stel dikke sokken en zwarte army boots die ze aantrok. Vervolgens sloot ze de kist weer.
Van haar nachtkastje pakte ze haar telefoon, die weliswaar een gebroken scherm had maar die het prima deed. Hij was zo gemaakt dat hij werkte op batterijen, en ze geen stroom nodig had om hem op te laden. Maar goed ook, want elektriciteit kende ze niet eens. Ook pakte ze de earpiece die ernaast zat; hiermee zou ze kunnen communicaten mocht er iets mis gaan. Vervolgens liep ze haar kamer uit, om begroet te worden door de geur van warm ontbijt.
Het kamp waar ze zaten was in een verlaten hotel, waardoor er meer dan genoeg ruimte was voor iedereen. Ze waren immers maar met veertig man. Suzanne en Merle hadden voor ontbijt gezorgd, en hadden al een bord voor haar klaarstaan toen ze de lobby in liep. Voor haar grote dag moest ze goed eten, vertelden ze haar, en dankbaar glimlachte ze.
Uiteindelijk werd het tijd om te gaan. Ze gaf haar vriendin een kus, haar ouders een knuffel en stapte de draaideur door. Buiten pakte ze nog een hunting rifle die ze over haar rug hing, een zakmes en een semi-automatische pistool die ze in zijn holster aan haar broek bevestigde. Met haar hand boven haar ogen keek ze naar het hek dat hen veilig hield, waarna ze deze open schoof en er doorheen liep. De weg naar haar totem was begonnen.