[Hunt Patrol] Food For The Children

Het was net zonsopkomst toen de deputy zich in het midden van de open plek in het camp zette. Tijd om de patrols op gang te zetten; er moest immers gejaagd voor de clan en ze moesten zorgen dat hun grenzen veilig waren. Ze zond een paar grenspatrouille's uit en riep toen twee Moor Runners bij zich. "Daintywhiff, Shadefeather. Jullie gaan vandaag jagen in de Heatherfields.", mauwde ze het tweetal toe. Eén betrouwbare kat, één minder betrouwbare. Hopelijk hoorde ze straks niets van Shadefeather. "En zoals altijd, als je iets te melden hebt als je terug bent kom je dat tegen mij zeggen." En daarmee stuurde ze hen met een knikkend gebaar het camp uit.

Hunt patrol voor Moor Runners: Daintywhiff & Shadefeather

[Hunt Patrol] Food For The Children X10E2zv

Het was een prachtige ochtend. Daintywhiff was al opgestaan bij het krieken van de dag. Vanaf de eerste groep eenden met veel geluid overvlogen en daarna het roodborstje zong had ze haar gouden ogen open gedaan. Ze had met veel zorg haar vacht verzorgd, maar haar blik was rusteloos. Sinds Amberstorm terug was gekomen van het gevecht en ze zo... raar gereageerd had, zocht ze steeds Shadefeather. Ze wilde weten of hij oké was, elke minuut van de dag en ze voelde zich misselijk als ze niet wist waar hij was. Nu flitsten haar ogen ook heen en weer. "Stop Daintywhiff, je doet raar. Doe normaal, Shadefeather gaat niet van die paar stomme krasjes dood gaan. Doe normaal!" Dat deed ze ook steeds vaker. Tegen haarzelf praten en dan nog in derde vorm. Was ze gek aan het worden of was het iets anders? Uiteindelijk vonden haar ogen niet Shadefeather maar de deputy, die... Haar haren gingen een beetje omhoog omdat ze recht in haar ogen leek te kijken. "Daintywhiff, Shadefeather. Jullie gaan vandaag jagen in de Heatherfields." Haar haren gingen weer liggen en ze stond op om naar Amberstorm te lopen. Daar glimlachte ze de typische grijns. "Natuurlijk Amberstorm hihi!" Ze giechelde en tikte met haar staart tegen de wang van de deputy. Oh ze wist heel goed dat Amberstorm niet zo goed tegen aanrakingen kon, zeker niet die van Daintywhiff. De deputy was blijkbaar allergisch aan haar. Ze knipoogde en draaide zich toen naar de campuitgang. Oh oeps! Wel... het werd precies een gewoonte om steeds haar neus te kneuzen. Hier wreef ze nu over na de botsing met Shadefeather. "Kijk uit waar je zit Shadefeather!"

Shadefeather was zoals gewoonlijk al vroeg op. Hij was even bij een paar andere Clangenoten gaan zitten, maar toen Amberstorm hem riep voor een patrol sprong hij natuurlijk meteen op. Eindelijk weer iets normaal, iets vertrouwd. Het gevecht was niet gegaan zoals gepland, maar hij had het er levend vanaf gebracht. Dus dat was iets. Zijn hartje vulde zich met warmte toen hij de witte poes zag waarmee hij vandaag ging jagen. Alsof Amberstorm het wist. Hij liep op de twee af, maar Dainty draaide net op dat moment om, waardoor hun neuzen weer tegen elkaar aan botste. 'Kijk uit waar je zit Shadefeather!' werd er tegen hem gezegd terwijl de poes over haar neusje wreef. De kater glimlachte naar haar. 'Hoi.. Sorry voor dat,' miauwde hij, maar zijn glimlach verdween niet. 'Kom, laten we gaan,' murmelde hij vervolgens voordat hij zich omdraaide en met zijn staart lichtjes tegen haar schouder tikte.

Met haar poot wreef ze over haar pijnlijke neus. Ze negeerde al een paar dagen compleet het feit dat er wat gebeurd was de avond dat ze terugkwam naar Windclan. Niemand leek het opgemerkt te hebben, maar Shadefeather leek als een irritante bij steeds rond haar te vliegen. Met zijn tong uit zijn bek en hartjes in zijn ogen. Ze rolde met haar ogen terwijl ze hem een duw gaf, maar een klein glimlachje sprong op haar gezicht. Ze keek nog even om naar Amberstorm alvorens naar de uitgang van het camp te lopen. Had zij even geluk dat Shadefeather ook een Moor Runner was, hoefde ze nu niet voor de helft in die vreselijk stoffige tunnels mee. Ze voerde hun pas op naar een rustige draf. Haar mondje zakte een beetje open om de geuren op te drinken. Momenteel kon ze enkel de prooien van gisteren of deze ochtend ruiken.

De reacties die Daintywhiff hem gaf maakte hem vooral in de war. Maar hij besloot er vooral maar moed bij te houden. Dainty had aardig tegen hem gedaan en hij wist dat ze kon veranderen. Daar had hij de volste vertrouwen in. Dat ze zijn gedrag misschien niet zo leuk vond, oftewel telkens de muur opzette die haar beschermde, daar kon hij wel mee leven. Hij wist dat het erin zat en hij zou ervoor zorgen dat het niet verloren ging. De kleine glimlach die toen ook verscheen op haar gezicht nadat ze hem een duw gaf verwarmde zijn hartje. De kater liep het kamp uit en ging richting de Moorlands. Zijn oortjes hield hij gespitst, zijn bekje hield hij open en zijn ogen gleden voortdurend de horizon langs. Af en toe keek hij om naar de poes, maar besloot het gewoon maar bij een comfortabele stilte te houden. Soms was het ook goed om haar even met rust te laten en er gewoon te zijn.

[Hunt Patrol] Food For The Children DbyfXDQ

Daintywhiff en Shadefeather liepen een eindje stilzwijgend naast elkaar. Het was een comfortabele stilte dus vond ze het ook niet de moeite om een gesprek aan te knopen. Haar hoofd tolde dan toch meestal door de verschillende gedachten en emoties. Ze wist niet goed of ze nu blij moest zijn of verdrietig, misschien zelfs boos dat hij haar had terug gehaald. Er was niets veranderd, behalve het feit dat Shatteredice kwijt was. Wolfheart zou morgen een patrouille meenemen om haar te zoeken. Hoe kon ze ook? Haar kinderen en Daintywhiff zo achterlaten. Ze schudde in gedachten verzonken haar hoofd. Toen ze dat deed veranderde de luchtstroom die haar neus bereikte. Het moest maar een beetje bewegen om een vluchtige geur van haas in haar neus te laten kringelen. Daintywhiff hield halt. Zonder een woord te zeggen tuurde ze de vlakte af. Verderop links van haar begonnen de Heatherfields en het leek daarvan te komen. Wiebelend met haar oren liet ze aan Shadefeather weten wat ze bedoelde. Ze zakte een beetje bij de grond zodat haar stem gedempt werd door het heidegras. "Als jij nu een grote boog maakt en langs de andere kant komt, dan hebben we meer kans op succes," fluisterde ze zachtjes.

De stilte was verder goed. Comfortabel. Normaal gesproken zou Shade graag aan het praten zijn, maar het was goed zo. Ze hadden nu immers ook ietsje meer kans om een prooi tegen te komen, die dan niet verjaagd was door hun gepraat. Het leek wel alsof de prooi zijn gedachtes kon lezen, want vlak nadat Daintywhiff halt hield rook hij de geur ook. Hij keek haar aan, knikte en zakte ook door zijn pootjes. 'Als jij nu een grote boog maakt en langs de andere kant komt, dan hebben we meer kans op succes,' fluisterde de poes zachtjes. Shadefeather knikte. 'Doe ik,' fluisterde hij terug, waarna hij haar stilletjes verliet. Naarmate hij dichterbij kwam van waar de prooi ongeveer zou moeten zitten, hoe voorzichtiger hij zich door het gras bewoog. Met een ruime bocht kwam hij aan de andere kant terecht en hij hief zijn kopje lichtjes op om zijn omgeving op te nemen. Zou Daintywhiff er klaar voor zijn?

Onderwerp: Re: [Hunt Patrol] Food For The Children