[Totem Ritual] Experience Tranquility

Ergens, diep van binnen, had hij zich altijd geschaamd voor het feit dat hij toentertijd geen contact had kunnen weten te leggen met zijn totem. Hij had het uitgesteld om 't nog een keer te doen, puur omdat hij bang was om teleurgesteld te worden. Nu ook nog, terwijl hij door het gebied heen slenterde. Hij had zich afgesloten nadat Orchid dood was gegaan, geen zin gehad om zich veel te mengen tussen de rest van de tribe. Alles was nu moeilijker. Starteller was verdwenen, Spark was aangewezen als nieuwe Healer. Het was zo snel verlopen. Misschien had hij gehoopt dat hij hierdoor had kunnen vergeten dat hij iets mistte in zijn leven. Liefde, kittens, nee. De aanwezigheid van iets of iemand bij wie hij zijn gedachten kwijt kon. De grote zwart/witte kater keek omhoog naar de lucht, maar ook deze leek leeg te zijn. Hij was nog geen dier tegen gekomen, prooi noch roofdier. Het leek wel alsof het hele woud uitgestorven was. Misschien was dat ook wel. Misschien was dit net zoals zijn droom. Misschien was hij gewoon helemaal alleen.

[Closed]

De tuxedo kater voelde een huivering over zijn rug gaan, terwijl hij verder door het gebied heen wandelde. Het voelde vreemd om hier te zijn. Hij was hier geboren, hij had hier getraind, hij had hier gewandeld met diegene waarvan hij had gehouden twee keer, en met diegene waarvan hij nog steeds houd. Maar nu, nu voelde hij zich hier alleen. Met alleen het gevoel alsof hij bekeken werd. De kater huiverde en zetten nog een stap naar voren toe. Het leek wel alsof zijn stappen steeds zwaarder werden. Alsof er iets op zijn schouders rustte. Misschien was het gewoon nog steeds de pijn van het verlies dat hij met zich mee droeg. Het was net zoals met Rose geweest, ook toen was hij een paar manen uit de running geweest. Maar op een of andere manier leek het verlies van Orchid hem meer te raken. Bear zuchtte zachtjes en keek omhoog. Zou het vinden van zijn totem hem echt helpen? Was het zijn totem die hem nu in de gate hield? Waren dat de ogen die hij in zijn dikke vacht voelde branden?

Een huivering ging over zijn rug heen, terwijl een wind langs hem heen streek en op het moment dat de zwart-witte kater zijn ogen open deed, lag er een pad voor hem uitgestippeld. Bear twijfelde voor een moment, tilde een poot op en legde deze langzaam op het pad. De bloesems deden hem denken aan Orchid en hij huiverde nog een keer. Hij moest de kattin loslaten, maar wist niet of hij daartoe in staat was. De kater merkte dat zijn poot trilde en hij zetten snel nog een stap naar voren toe. Voorzichtig en schichtig volgde hij het pad en keek om zich heen. Nog steeds had hij het idee alsof hij bekeken werd, maar het was anders. Hij kon het niet plaatsen, maar het voelde niet irritant. Het voelde bijna prettig, alsof hij wist dat er iemand over hem waakte.
Op het moment dat hij bij de splitsing aan kwam, keek Bear eventjes naar links en naar rechts. Het was een keuze die hij moest maken. De makkelijke weg, of de moeilijke weg. Zijn hele leven had hij voor een moeilijke weg gestaan, hij daagde zichzelf altijd uit om 't beter te kunnen doen, om datgene te zijn waar men trots op zou kunnen zijn. Nu moest hij voor zichzelf weten welk van deze twee wegen de moeilijke was. Trok hij door het drassige gebied, waar zijn vacht hem neer kon trekken en voor altijd vast kon zitten. Of ging hij in de richting van de wind, waarbij hij geen beschutting had en zijn lichaamsgewicht in moest zetten om niet omver geblazen te worden. De kater keek links en rechts, zuchtte en dacht na. Waar werd hij het meest naar toe getrokken. Hij was een Cave Guard, geen Prey Hunter. Hij had niet veel ervaring met de vogels boven het territorium, hij had de kracht om andere te beschermen, maar was hij sterk genoeg om zichzelf te beschermen. Bear keek op, een vastberaden blik in zijn helder blauwe ogen, voordat hij in de richting van het bedekte pad heen ging. Hij moest eerst uit zijn verleden stappen, die burden los kunnen laten, voordat hij verder kon gaan.

Het was zwaar, zijn lange dikke vacht bleef hangen in de natte, drassige ondergrond. Hij voelde hoe elke stap meer moeite kostte en zelfs zijn eeuwige uithoudingsvermogen op de proef werd gesteld door dit pad. Maar hij wist, diep van binnen, dat het het juiste was wat hij aan het doen was. Hij moest hier doorheen komen, hij moest accepteren wat er om hem heen gaande was, wat er gebeurd was. Hij kon niet voor altijd in het verleden blijven lopen, hij moest zich er doorheen banjeren. Hij knipperde met zijn blauwe ogen toen hij dacht een hint van licht, van kleur te zien. Het was niet moeilijk om te vinden, de rest van het pad was grijs en grauw, maar dit bracht een lichtpuntje met zich mee. Een puntje van hoop, klein en onschuldig, maar te volgen als hij zich erop in zou spannen. Bear haalde diep adem, spande zijn spieren aan en zetten grote stappen door de drassigheid heen. Zijn ogen waren niet meer gericht op de ondergrond onder hem, maar op het pad voor hem, zoekend naar de puntjes kleur die zijn totem hem zou achterlaten. Naar het pad dat naar de toekomst zou leiden. Hij voelde zich ... woest, primal, jong. Hij wist zichzelf boven de modder uit te werken, zijn spieren te spannen en een sprong te maken. En sprong in de goede richting, uit deze narigheid, in de richting van de kleuren.