Vermoeid en met lompe passen stapte de gevlekte kater door het wuivende gras heen. De geuren van New Leaf vulden zijn neus maar er echt van genieten kon hij op het moment niet. Zonder echt door te hebben waar hij heen liep kwam hij bij de Heatherfields uit. De kater zuchtte diep en keek om zich heen, het gebied waar zo veel bloed voor was vergoten lag er stil en vredig bij, in tegenstelling tot enkele moons geleden toen er zo veel dode katten hadden gelegen en WindClan het gebied had moeten opgeven aan RiverClan. Hij stapte verder en zag toen iets verderop een bloemenveld, even kwam hij iets verder omhoog toen een geur zijn neus kietelde, een oude geur die hij maar al te goed kende. Aarzelend bleef hij even staan, de dag dat hij het Camp was ingekomen met Stagstorm was zowel Shattered als Gorse en Heather het Camp uitgestormd. Misschien was het beter om het oude zeer te vergeten en een poging te doen te repareren wat gebroken was. Voor hun kinderen. "Alles oké Shattered?" miauwde hij toen hij een vossenlengte bij haar vandaan was.

De kleine waterige glimlach zag hij op haar gezicht komen, samen met een ander iets wat vele katten overduidelijk wel wilden wegstoppen net als hijzelf. Het liefst hield hij zijn eigen emoties voor zich maar soms ging dat nou eenmaal niet. Ze had nog altijd een bepaalde plek in zijn hart, ookal was het niet meer de meest prominente plek. Aan het einde van het verhaal bleef ze nog altijd zijn eerste partner met wie hij zijn kinderen grootbracht. “Het is een tijd geleden dat ik je gesproken heb.” miauwde ze en hij knikte instemmend. “Ja, best al wel even geleden” miauwde hij en knipperde met zijn groene ogen. “Gaat ook alles goed met jou?” vroeg ze hem en hij haalde zijn schouders op. “Wisselend van dag tot dag, maar het gaat langzaam iets beter.” miauwde hij en keek naar de bloemen die om hen heen stonden. De tijd dat hij haar had leren kennen in de bergen leek nu een ander leven te zijn geworden, die tijd die toen zo roerig en onzeker had aangevoeld leek nu hij terugkeek wel een van de meest rustige tijden van zijn leven te zijn. “Het spijt me dat ik die bom zo liet vallen” miauwde hij en zuchtte. Dat was wel het minste wat hij nu even kon doen, zijn excuses aanbieden voor de bom die hij had laten vallen door het Camp in te lopen met Stagstorm. Het enige wat dat gedaan had was een ravage aanrichten die zijn weerga niet kende. O,ja. En ruzie, veel ruzie.

De kleine beweging die haar staart maakte zag er wat vreemd uit. Toen ze nog samen waren had ze zich nooit verborgen, en het feit dat ze dit nu wel deed voelde vreemd pijnlijk aan. Ze had geen reden tot zich verbergen, ze was mooi zoals ze eruit zag maar misschien was ze dat zelf vergeten na de aanval. Ergens hoopte hij dat hij haar troost kon bieden over haar oog maar hij wist dat ze voor nu nog steeds bezig was met het verwerken van het verlies van dat ene oog. De kater slikte even na haar woorden, dat ze het hem niet kwalijk nam. “Dat klopt, de kinderen had ik het misschien zelf moeten vertellen” miauwde hij. Dat was water onder de brug, dat was gebeurd en nu leefden ze in het hier en nu. Even twijfelde hij maar toen ging hij naast haar zitten en gaf haar een vriendschappelijke lik over haar oor. “Ze hebben het er moeilijk mee om te accepteren dat jij nu met een ander bent en ik ook. Ik vraag me af of het ooit makkelijker voor hen zal worden” miauwde hij trekkend met zijn snorharen. “Misschien moeten we gezamenlijk als gezin eens praten over alles. Ik denk dat het hen misschien goed zal doen” miauwde hij en wierp een klein glimlachje opzij naar zijn ex-mate.

De tegenwerping die ze miauwde deed hem licht fronsend naar haar kijken. Hoezo pardon?. Toen ze beweerde dat hij de enige was met een nieuw partner voelde hij zijn nekharen ook een beetje overeind komen. Hij had haar net zo goed met Daintywhiff en Wolfheart gezien, als er iemand zijn kop uit zijn aars moest halen dan was zij het wel. Hij zou verblind zijn en zien wat hij wilde zien, haar woorden waren hol en leeg. Waar ze hem ooit een enorme pijn gedaan zouden hebben voelde het nu meer of hij een paar klappen kreeg op een harnas dat alleen maar harder en kouder leek te worden. Toen ze zei dat hij naar haar moest kijken knipperde hij met zijn groene ogen. ''kijk naar alles om je heen. Heeft Wolfheart je niet al genoeg verteld wat er gebeurd is? Hoe denk je- hoe denk je dat ook ooit jou verlaten heb voor z'n maniak die mijn- onze leven verpest heeft? Jij heb er voor gekozen om van de problemen weg te lopen, niet ik. Niemand anders dan jij. Ik hoop dat je dat ooit eens gaat inzien. Dat je weer eens een keer gaat denken zoals Stallionheart.'' miauwde ze waarna ze zich omdraaide en een paar passen bij hem vandaan zette. “Jij hebt me nooit genoeg vertrouwd om dit met me te delen voordat het te laat was” miauwde hij zwiepend met zijn staart. “Jíj liep ervoor weg, ik was er voor je maar je wilde het niet delen toen het het hardste nodig was. Was je poten niet in onschuld” miauwde hij nors. Ze was al bijna weggelopen maar nam nog een paar bloemen mee voor ze vertrok. ''En ja, prima, laten we een keer gezamenlijk praten met de 'familie'.'' miauwde ze met haar oren in haar nek. De gevlekte kater rechtte zijn rug en knikte. “Prima” miauwde hij enkel terug en keek naar hoe ze verdween uit het zich. Toen ze verdwenen was voelde hij een woede in zijn buik ontsteken, waar dacht ze wel niet mee bezig te zijn? Slachtoffer rol opnemen? Maak dat de kat van een andere Clan wijs. Hij gromde en duwde zijn nagels in het zand om daarna op jacht te gaan.

Topic uit