A beautifull night

Een kastanjekleurige kater zat in de ingang van zijn den. Hij had zijn goud-gele ogen op de sterren gericht. Zijn pluizige staart zwiepte geconcentreerd over de grond. Zijn Clan lag te slapen, iets wat deze kater vanavond niet gegunt was. Niet dat hij er problemen mee had. Hij had oog voor een heldere, grote ster die aan de hemel stond. Het licht van de ster reflecteerde in zijn ogen. Het leek alsof d ster steeds groter werd, steeds dichterbij kwam.. Hij zag hoe de ster een vorm aannam. Hoe dichter de afstand tussen de ster en de kater, hoe meer de ster een kattenvorm aannam. Een kaneelzoete geur drong de neusgaten van de kastanjebruine kater binnen. Zijn mondhoeken krulden toen hij de wonderschone poes voor hem herkende. "Cinnamonscent?" snorde hij. "Oh, Cinnamonscent!" hij rende op de poes af. Vertederd probeerde hij haar te likken, maar ze zette een pas achteruit. "Duststar, ik kom je hier niet rijwillig bezoeken. Ik heb een boodschap voor je," haar blauwe ogen staaren hem serieus, tegelijk ook bezorgd aan. Vragend keek Duststar terug. "Je moet deze winter klaar staan voor de gevaren die je te wachten staan. Dit belooft een strenge winter te worden. Soms is het goed om je verleden terug te halen, maar blijf er niet in hangen. Volg de sterren en je vindt jezelf.." Langzaam vervaagde de poes. Alles was verdwenen, behalve haar twee blauwe ogen. Ze begonnen steeds veller te worden, steeds groter. Ze werden een, en rezen naar de hemel. Daar stonden ze als een ster. Toen begon de ster te bewegen. Hij verdween achter de bomen, maar Duststar kon het blauwe licht nog steeds zien. Hij moest het volgen! Hij rende zijn camp uit, net zolang tot hij weer een glimp van de ster zag. Het leed hem naar het meer van SkyCan, het Sterrenmeer. Daar bleef het staan. Duststar keek in het rond. Aan de overkant van het meer zag hij een poes zitten. Ze draaide haar hoofd naar hem toe. In haar ogen kon hij geluk en genot lezen. Duststar bleef verbaasd staan. Wat wou StarClan hem zeggen?

Geschrokken werd Duststar wakker. Om hem heen was het donker. Het was nacht. Hij had gedroomt, hij had een droom van StarClan ontvangen. Moeizaam stond hij op en keek naar buiten. De ster, Cinnamonscent, stond op haar gebruikelijke plek en bewoog niet. Wat moest hij doen? Hij besloot gewoon maar het pad te volgen die de ster hem had gewezen. Hij rende de bekende weg naar het Sterrenmeer. Hij stopte toen hij daar inderdaad een poes zag. Een tabby she-cat met witte pootjes. Dat kon maar éen iemand zijn. "Dawnwish?"

Cinnamonscent is zijn vroegere vlam, gedood door Bladkaal.

De bruine tabby poes voor Duststar stond op en liep naar hem toe. Ze leek wat in de war. "Duststar. Ik had niemand nog verwacht nu. Ik hoop dat het niet erg is dat ik niet in het kamp ben. Ik kon niet slapen.." Ze zwiepte even met haar staart, haar ogen waren duidelijk op hem gericht. "Het is oké, Dawnwish," antwoorde hij vriendelijk. "Ik had ook niet verwacht dat er nog iemand wakker zou zijn. Ik heb mijn rust al wel gehad vandaag. Ik denk dat we hetzelfde idee hadden," Hij knikte en raakte met het topje van zijn staart de bruingestreepte vacht van de poes aan. Een klein poosje waren ze beiden stil. Wat viel er te vertellen op zo'n nacht als deze? Toen hij in haar aankeek zag hij twee mooie, gele ogen, die hem vriendelijk en ergens verward aankeken. Hij glimlachte. Het was hem eigenlijk nog niet opgevallen dat ze een mooie poes was. Ze was.. Tja.. Een.. Hoe kon hij haar beschrijven? Hij richtte zijn blik op het vlakke water. De sterren leken in het meer te dobberen. "Is er iets mis, Dawnwish? Of is dat gewoon.. Het gevoel dat er iets gaat gebeuren..?" zijn ogen waren nog steeds op het meer gericht. "Laat StarClan ons een zorgeloos blad-kaal seizoen brengen," hij glimlachte. "Ik heb het gevoel dat er iets te gebeuren staat. Ben ik de enige?" het was meer een vraag aan zichzelf en aan StarClan. Het was een vraag waar hij een antwoord op wilde. Maar de enige manier om erachter te komen was het wachten. Wachten tot Blad-kaal afgelopen was. Wachten tot alle zorgen die hij nu had verdwenen. Misschien wel werkelijkheid werden. Wie zou hij dit seizoen moeten verliezen?

Vriendelijk keek Duststar naar Dawnwish. "Dat is zo.. Ik merkte dat je echt nerveus was bij de.. De ceremonie. Ik nog niet, tot ik wat last kreeg in het hol. Ik kon gewoon niet slapen. Iets in me zei dat ik hierheen moest komen dus dat deed ik. Het klinkt misschien stom.." "Het klinkt niet stom," onderbrak hij haar. "Ik had hetzelfde gevoel. En inderdaad, de ceremonie verliep niet helemaal soepeltjes. Ik ben mezelf even kwijt geweest, toen ik ziek was. Ineens voelde het leiderschap meer als een zware last op mijn schouders, maar nu begin ik mijn trots langzaam weer terug te krijgen. De ceremonie was even een doorslag," Hij tilde zijn voorpoot op en likte hem rustig af. Achter zich hoorde hij geritsel, maar nam niet de moeite om om te kijken of te jagen. Nee, het bos was even in vrede. Éen nacht, een een rustige, vredige sfeer. Hij genoot ervan. "Ik weet het niet.. StarClan zal een poes als mij nooit dromen geven die écht zijn. Jij krijgt ze wel. Ik weet niet wat er zal gebeuren, maar ik zal jou en de clan zeker niet laten vallen. Ik zal vechten als het moet om alles goed te krijgen. Maar maak je geen zorgen, anders heb je wel meerdere slapeloze nachten," Hij keek op. Ze had hem een antwoord gegeven op zijn vraag. Het hield zijn gevoelens vast. Een loyale poes. Ze keek naar hem, maar was al snel weer haar omgeving aan het inspecteren. "Dankje, Dawnwish. Ik zal eraan denken," hij knikte dankbaar. Het voelde alsof iemand hem begreep. Natuurlijk, dat had hij wel bij meer katten. Maar bij Dawnwish.. Ze gaf hem gewoon rust, met maar weinig woorden.