[Clan Event] no more clear skies.

Tegen de tijd dat hij klaar was, begon de zon alweer te rijzen boven de bergen die hem zo geliefd waren, die voor altijd zijn thuis zouden vormen. De vogels zongen alsof de morgen onaangetast was door zijn nachtelijke zonden, alsof de wereld nooit bewogen was. Hij had haar weggebracht, zo ver buiten hen grenzen als hij zich kon veroorloven, bij een vreemd nest dat hem enkel bekend voor kwam uit verhalen van de boskatten. De weg terug had hem tijd gegund om deze bende naar zijn hand te draaien, de waarheid naar zijn eigen woorden te vormen. Met het water van het meer had hij haar geur van zich afgewassen, het bloed van de rotsen was verdwenen door de regen die uiteindelijk was gevallen. Het zou haar geur lastig te traceren maken en Coyote nam het gretig als een teken dat de sterren zijn actie hadden goedgekeurd, voorbestemd. Zelfs al waren het die donkere wolken die de heldere hemel van sterren hadden ontdaan.

Nu bracht hij zichzelf de grot in, zijn ledematen vermoeid en zijn vacht damp van de regen die was gevallen - maar zijn gelaat verraadde niets. Bij menig ander kat zou dat verdacht zijn geweest, allicht. Enkel was Coyote al jaren zorgvuldig bezig om de emotie uit zijn ogen te ontdoen, om zijn uitdrukkingen in plooi te houden. Hij was vandaag niet anders dan hij ooit was geweest, van buiten niet. Met krachtige, doch vermoeide stappen bracht hij zich naar het midden van de grot. "Tribe of Rushing water, ik verzoek jullie aandacht voor neerslachtig nieuws," Oh, hoe hij de aandacht verachtte. De brandende ogen die hem aftastten voor spanning, voor nieuws. Zijn plaats was aan de zijlijn, niet hier. Nooit hier. "Tijdens het midden van de nacht ben ik wakker geworden, waarna mij opviel dat Starteller niet aanwezig was. Uit zorg ben ik haar geur gevolgd, enkel om erachter te komen dat haar spoor tot buiten ons territorium leidde. Uiteindelijk wist ik haar te confronteren." hij hief zijn kop, de wallen onder zijn blauwe ogen zichtbaar terwijl de zon nu door het water gefilterd naar binnen scheen en hem verlichtte. "Teller of Fallen Stars haar woorden waren dat er geen vertrouwen meer viel te behalen in de tribe, nadat zowel haar chief als vele katten zich tegen haar hadden gekeerd," hij liet de stilte vallen, zijn woorden weloverwogen en in overeenkomst met haar recentelijke acties. "Ik was niet in staat haar van deze overtuiging af te brengen,"


OOC: Event voor heel de tribe, Starteller is 'verdwenen'!

Kleine headsup! Je bent natuurlijk volledig vrij om Coyote zijn woorden te verdenken, hou er alleen wel rekening mee dat tot nu toe Coyote altijd als een weliswaar afstandelijke, maar trouwe en respectabele cave guard bekend heeft gestaan die nooit echt problemen heeft veroorzaakt <3

De nachten waren bijzonder geweest. Wren had zich uiteindelijk genesteld tussen de vreemdelingen, tussen vrienden en tribe. Ze was boos op haar moeder, want het klonk gewoon niet juist wat ze deed. Wren was alles behalve spiritueel aangelegd. Nee, zij had haar eigen idee van goed en kwaad, en dat was heel zwart-wit. En wat haar moeder had gedaan was fout. Katten buiten laten slapen, Day van zijn rang afzetten terwijl hij niets verkeerd had gedaan. En toch voelde ze het alsof ze haar eigen moeder had verraden, ook al leek ze verder weg dan ooit. Het was alsof ze Day boven haar had gezet. Maar haar moeder was altijd degene waar ze naar opkeek. Ze hield onvoorwaardelijk van haar. Maar het was nu zo moeilijk om dat vol te houden als iedereen haar gek leek te vinden.

De tijd leek traag te gaan. De sfeer was bedrukt. Het hing als een donderwolk boven hun koppen, maar niemand leek er echt iets van te vinden of te zeggen. Totdat er opeens een cave guard kwam met nieuws. Coyote, een eng uitziende kater die altijd bromde en boos was. Slecht nieuws? Wren schuifelde naar voren, spitste haar oren en ergens voelde ze de bui al hangen. Maar ze wilde het niet geloven toen zijn woorden uitgesproken werden. Mama, weg.. Had ze.. had ze hun achter gelaten? Zonder iets te zeggen? M-maar... waarom? Wren voelde een storm van emoties opkomen: Verdrietig, kwaad, verraden. Hoe kon ze? Hoe durfde ze? Ze was misschien Teller of the wat maakte het ook uit, maar ze was nog steeds háár moeder. Hun moeder. De tranen sprongen in haar stormachtige, blauwe ogen. Ze konden haar niet zomaar weg laten lopen? Haar onderlip begon te trillen, haar vacht kwam omhoog en haar staartje zwaaide wild heen en weer. ‘En je liet haar gaan?! Jij.. jij...!’ schreeuwde ze woest. Het was dat haar moeder er nu niet was om boos op te zijn. Het was Coyote die haar tirade zou moeten ondergaan. Hij was te laks geweest, de makkelijk. Hij had haar verdomme aan haar nekvel mee naar huis moeten slepen. Hij had niet genoeg gedaan. De nagels schoten uit haar hulzen en ze kreeg opeens zin om hem te slaan. ‘I-ik.. We moeten haar zoeken! Waar ging ze heen? Ik ga haar terug halen!!’ De tranen stroomden nu ongecontroleerd uit haar ogen, terwijl haar stem bij bijna ieder woord over leek te slaan. Haar mama kon niet weg zijn. Dat mocht niet! Niet zonder vaarwel te zeggen...

Hij had hard zitte twijfelen, niet geweten wat te doen, maar uiteindelijk had hij ervoor gekozen om niet mee te gaan met de buitenstaanders en om in de gro te blijven om hopelijk zijn moeder te kunnen ondersteunen waar dat nodig was. Er was duidelijk iets niet goed met haar, ook al had hij geen idee wat het was, maar het zorgde ervoor dat hij haar niet in de steek had willen laten.
Toch had hij haar nog niet gezien vandaag en hij was dan ook een beetje bezorgd aan het worden.
Toen Coyote dan ook binnen kwam lopen en naar het midden van de grot liep bekroop hem het gevoel dat er iets aan de hand was. Hij luisterde naar de woorden, die hem vol ongeloof deden vullen. Hun moeder was er vandoor gegaan? Ze had hun achtergelaten en de hele tribe? Misschien dat hij haar de tribe nog zag verlaten zonder iets in het algemeen te zeggen, maar niet zonder iets tegen hem en zijn siblings te zeggen toch? Hij keek wat wanhopig naar de kater die het nieuws gebracht had. "Ze zou toch niet zomaar weg zijn gegaan zonder iets tegen ons te zeggen?" Het kwam er half smekend uit, dat wist hij. Tranen begonnen zich te vormen, vooral ook toen Wren begon over dat ze haar moesten vinden. Voor hij het wist stroomden de tranen over zijn wangen. Had hun moeder hun echt achtergelaten? Terwijl ze altijd het beste voor hun had gewild? Dit was toch niet het beste? "Dit kan niet waar zijn," Snikte hij nog zachtjes, hij wilde dit ergens niet geloven, want het deed te veel pijn.

<sub>Met de zonsopkomst begonnen de zonnenstralen al langzaam aan de bergtoppen te branden. Met een plotselinge verschuiving van de wolken licht de waterval voor de ingang van de tribe vreemd op, het lijkt wel een bosbrand. Bijzonder genoeg.. vallen alle stralen bijna op Spark that starts Wildfires, waardoor zijn pels wel lijkt te branden in het lichtspel als het water van de waterval...

De Tribe of Endless Hunting heeft gekozen.</sub>  

De hemel was al dagen niet helder meer, maar dat maakte de donderslag niet minder schokkend.

(Overigens was dit slechts de metaforische hemel, want in de werkelijke lucht trokken misschien wolken voorbij, maar er waren ook genoeg momenten waarop het licht van zon en sterren ongehinderd de bergen konden raken.)

Straks zou de hemel belangrijk zijn, sterker nog, het zou het belangrijkste zijn, de hemel en het licht dat uit haar neerscheen, het teken, de beslissing. Maar eerst was de donderslag aan de beurt en de donderslag werd gebracht door de stem van Coyote en bestond uit vele woorden, waarin het woord 'weg' ontbrak en toch aanwezig was. Een golf van emotie spoelde over de Tribe of Rushing Water, zich anders uitend in ieder individu. De verwarring van Blizzard, de woede van Wren, het verdriet van Turtle, de zachtheid van Spark, de stilte van Soft en Shine. En Day, hij voelde alles wat hij zag, en spijt. Haar Chief had zich tegen haar gekeerd. Hij had zich tegen haar gekeerd. Nooit direct en nooit in zo veel woorden, maar had hij niet steeds waneer hij voor de keuze werd gesteld voor de anderen gekozen? Na Skytellers dood was hij Spark en Fern gevolgd, bij de aankomst van Talon was hij achter Appleblossom aangerend en bij haar laatste besluit had hij zich weg laten sturen en had hij de Tribe toegesproken terwijl hij dat recht misschien niet eens meer had gehad. En iedere keer had zij daar gestaan met zijn rug naar haar toe, alleen.

Was dat fout geweest? Of was dat wat zij als Healer had moeten dragen?

Bij wie lag zijn verplichting? Bij de Healer of bij de Tribe? Zouden die twee niet hetzelfde moeten zijn?

Hij kon geen spijt hebben van zijn beslissing om de To-be's te steunen. Hij keek naar Appleblossom en hij kon er geen spijt van hebben dat hij haar had gevolgd, want daardoor was ze nog hier, en hoe kon dat de verkeerde uitkomst zijn? En hij had er ook geen spijt van dat hij met de nieuwste leden van de Tribe was meegegaan en anderen mee had laten gaan, want dat was hoe het hoorde, dat voelde hij in zijn botten.
Hij had er alleen spijt van dat hij niet in de Cave of Pointed Stones was gebleven toen zij hem wegstuurde. Dat hij naar haar woorden had geluisterd, in plaats van naar haar ziel. Dat hij niet nog eenmaal had gezegd dat hij haar vertrouwde, dat hij in haar geloofde, dat hij achter haar stond, als Chief of als Cave Guard of simpelweg als vriend.

"Niemand heeft iets misdaan", miauwde hij. "Coyote that Stole the Fire niet, niemand van de Tribe. En Teller of the Fallen Stars niet." Misschien hadden ze andere dingen kunnen doen, andere woorden kunnen zeggen. Misschien hadden ze een betere uitkomst kunnen bereiken als ze alziend, alwetend waren geweest. Misschien hadden ze fouten gemaakt. Maar niemand had iets misdaan.

Een wolk schoof weg alsof de hemel een gordijn opende, en licht stroomde de grot in, warm en vurig, schitterend en indrukwekkend als een bosbrand, flakkerend, levend. Het was meer dan licht, het was een stem zonder geluid, het was de wijzende poot van de Tribe of Endless Hunting en hij wees naar Spark that Starts Wildfires. Koos hem.

Een eerbiedige stilte (of was het voornamelijk verwarring?) daalde met het licht over de Tribe neer en bleef liggen terwijl het vorige schouwspel vervaagde. Even voelde Day dezelfde stilte in zich, maar die stilte werd een fluistering in zijn hart en die fluistering een stem die vroeg om gesproken te worden. Hij voelde het instinct in zich oprijzen om te spreken, om te regelen, om een plan te bouwen van samenwerking en patrouilles, maar hij herinnerde zichzelf aan zijn nieuwe grenzen. Toch hoefde hij niet volledig stil te blijven. "De Tribe of Endless Hunting heeft gesproken", miauwde hij, zijn stem vast. Hij keek naar Spark. Allen hadden het gezien, niemand kon twijfelen, hun voorouders hadden hen de weg getoond. Waar ze normaal enkel met Healers spraken, hadden ze nu aan hen allen hun stem van licht laten horen, opdat er geen twijfel hoefde te zijn, en geen ruzie.

Nadat Day met luide stem had gesproken, liet hij zijn volume weer wat dalen om zich te richten op enkele katten in het bijzonder. Hij drukte zijn snuit even troostend tegen Turtles wang en streek met zijn staart over Wrens rug. De arme kinderen. De hele Tribe moest hun Healer missen, maar voor hen was het hun moeder die verdwenen was, zonder waarschuwing, zonder afscheid. Spark had gelijk, misschien zou Starteller weer terugkomen, had ze enkel tijd nodig om de storm achter haar ogen tot bedaren te brengen. Het teken van de Tribe of Endless Hunting maakte één ding duidelijk: ze zou niet terugkomen als Healer. "Als jullie dat willen, zal ik straks met jullie mee naar de grens gaan", miauwde hij zacht. De kans was gering dat ze nog in de omgeving te vinden was, maar hij zou haar kittens niet de kans ontnemen een poging te wagen haar te vinden. Ze hadden het recht haar te zoeken. Misschien zou blijken dat ze haar los moesten laten, maar dat hoefde nog niet nu, niet in de eerste minuut van het gemis. Het hoefde niet zo hard.
Na deze woorden keek hij naar de gevlekte kater die door het licht was aangeraakt. "Spark that Starts Wildfires", miauwde hij. "De Tribe of Endless Hunting heeft je gekozen. Ik sta achter je."

Tag: iedereen, daarna Wren, Turtle & Spark

Wren was niet degene om haar verdriet nu alleen te verteren. Ze was zo kwaad. Het was helemaal niet waar. Coyote moest wel liegen. Waarom zou haar moeder zo vertrekken? Nee nee. Hij loog en hij was waardeloos. Hij mocht haar moeder niet zomaar weg laten gaan. De tranen bleven maar komen en ze deed niet haar best om het tegen te houden. Daar had ze geen tijd voor over. Spark, van alle katten, was de eerste die bij haar kwam staan. Haar blauwe ogen schoten woest naar hem. Waarom deed hij zijn best? Hij haatte haar toch? De laatste keer dat ze hadden gevochten was misschien meer om eer en het feit dat ze gewoon kwaad was op iedereen. Hij was gewoon de verkeerde kat op de verkeerde plaats. Maar het was beter geworden. Maar nu, door zo aardig te doen, vond hij hem even heel irritant. Hij zou wel helpen zoeken, probeerde voor te stellen dat het misschien maar voor even was. Wren staarde hem aan, proberen iets te verzinnen waarom hij ongelijk had. Maar misschien was ze wel een beetje dankbaar.
Wren zag niets van het lichtspel, staand aan Sparks zijde. Maar wat haar wel opviel was de verwondering op de gezichten van de rest om haar heen. Wat stonden ze allemaal te apegapen? Ze keek achterom, naar Spark, en pas toen zag ze de lichten op zijn vacht dansen als een vlammenzee. W-wat betekende dat? Day maakte het duidelijk. Wrens ogen vlogen fel open. Nee, nee, nee! Nee, dat mocht niet. Haar vacht borstelde op en weer een nieuwe vlam woede werd aangewakkerd. Geef Day nou ook zo makkelijk op aan haar moeder? Zette haar weg als een stuk oud vuil en sloot zich bij een nieuwe aan? Misschien was hij toch zo onbetrouwbaar als haar moeder beaamde. Ze sloeg zijn staart dan ook weg en begon al richting de uitgang van de grot te stampen. Ze wilde zijn hulp niet. En ze stond al helemaal niet achter Spark! ‘Nee!’ gilde ze kwaad. Naar iedereen in de grot, maar vooral tegen Day. ‘Je kan haar niet zomaar vervangen? Ze is nog niet eens écht weg. We hebben niet eens gezocht!’ Hij bovenlip trilde kwaad, waarna haar staart heen en weer begon te slaan. Haar nagels krasten over de vloer van de grot toen ze probeerde ze in de grond te duwen. ‘Je bent een verrader!’ siste ze pislink.
Haar blik ging door de grot. Ze bleven hangen bij haar beide broers. Ze keek Day en Spark niet meer aan. Ze had nu maar één doel: haar moeder vinden en terugbrengen. En haar broers zouden haar maar beter helpen, anders waren ze ook verraders. ‘Ik ga zoeken,’ deelde ze stellig mee. Ze wilde deze vieze katten geen seconde meer aankijken. En met die mededeling rende ze grot uit en weer in tranen uitbarstte. Het boeide haar geen ene moer dat ze niet wist waar ze moest beginnen, dat ze geur weggewassen was. Ze zou zoeken totdat ze erbij neerviel.

De lichtinval deed zijn tranen voor een moment stoppen en vol ongeloof keek hij naar Spark. Pas toen Day de woorden uitsprak dat de tribe of endless hunting gekozen had begon het besef bij hem door te dringen dat zelfs de tribe of endless hunting zijn moeder blijkbaar opgegeven had. Dat kon niet waar zijn, niet zonder dat hun moeder fatsoenlijk afscheid had genomen. Hij schudde zijn kop dan ook en merkte amper hoe Day zijn wang aanraakte en voorstelde om later naar de grens te gaan. Nee. Hoe konden ze zijn moeder zo snel willen vervangen? Hoe kon de tribe of endless hunting dat willen? Wie weet kwam Starteller nog terug, dan zou dit allemaal niet kloppen. Of was er iets gebeurd dat de tribe of endless hunting zo zeker hierin kon zijn? Het besef deed hem bevroren staan voor een moment tot Wren begon te gillen. Ze was het wel gewend van zijn zusje maar ergens had ze gelijk. Toen ze dan ook de grot uit rende, wierp hij een laatste blik op Day en mompelde een 'sorry' voor hij achter zijn zusje aan rende. Hij wilde antwoorden en wist dat hij ze mogelijk alleen zou vinden als hij Wren ging helpen. Al moesten ze het hele territorium en erbuiten afkammen.

Het moment van eerbiedige rust duurde niet lang en werd doorbroken door - wie anders ook - Wren Gliding on Morning Breeze. Haar gil sneed hem door de ziel en in haar blik voelde hij al haar pijlen op hem gericht. Ze vuurde ze genadeloos af, goedgemikt, het woordje verrader recht in de roos van zijn hart. Day deed niets, bood geen weerstand. Een storm moest razen.

Zijn blik kruiste die van Turtle toen die nog een keer omkeek voor hij zijn zus volgde. Ook Rumble stond op. Het was goed dat ze met zijn drieën gingen, dacht Day. Ze hadden elkaar nodig. Day keek naar Spark en hoorde in ieder word van de jonge kater dat de Tribe of Endless Hunting de juiste keuze had gemaakt. Jong als hij was, nam hij de leiding alsof hij ervoor geboren was. Na enkele opdrachten uitgedeeld te hebben, wendde hij zich tot Day. De oude Cave Guard wist niet goed welk gevoel het was dat door hem heen stroomde. Was het opluchting? Blijdschap? Een licht schuldgevoel naar Starteller, wiens besluit zo vlug werd teruggedraaid? Of toch... toch vooral trots en dat warme gevoel gewaardeerd te worden? Verlichting na de verwarring die het verlies van zijn rang in hem had veroorzaakt? Hij aarzelde kort voor hij knikte, een zachte glimlach op zijn gezicht. Want twijfels ten spijt had hij de laatste dagen sterker dan ooit gevoeld dat hij Chief wilde zijn. "Het zou me een eer zijn", miauwde hij. Zijn blik gleed naar de uitgang van de grot en daarna terug naar Spark. "Als je het me toestaat zou ik graag degene zijn die achter Startellers kinderen aan gaat. Wren is mijn To-be, ik voel me verplicht..." Hij wilde zijn Healer niet achterlaten, niet weer, maar hij zag niet hoe het echt verkeerd kon zijn om daarheen te gaan waar zijn steun het hardste nodig leek. Hij had geen spijt van de eerdere keren, ondanks dat Starteller het hem kwalijk had genomen, en hij kon nu ook niet anders dan Spark om toestemming te vragen weer dezelfde keus te maken.