{Totem Ritual} What ore better where?

Goed, goed hij had op zijn 11de moon niet gezocht naar zijn totem, maar de zwarte kater was al druk genoeg geweest tijdens zijn trainingen en taken. Maar misschien was het wel een smoesje geweest voor wat Crow misschien zou hebben kunnen vinden? Wat zou de totem voor hem allemaal in petto hebben? De zwarte cave guard schudden zijn vacht eens op en maakte zich klaar om te vertrekken. Hij had Spark te kennen gegeven dat hij op zoek wilde gaan naar zijn totem. Misschien dat het iets van zijn eenzame gevoel weg zou nemen? Maar natuurlijk was Crow niet alleen. Hij had de Tribe waarin hij geboren en getogen was geweest en er nog steeds gelukkig in leefde, maar toch had de kater het gevoel dat hij iets miste. Na nog even zichzelf uit te rekken om alsnog voor een klein momentje tijd te rekken stapte de zwarte Cave guard toch op de richel die vanachter de waterval langs de rotswand op liep naar het meertje dat de waterval op ving voor het verder tussen de bergen naar beneden spoelde. Met een weemoedig gevoel in zijn maag, meer omdat hij niets naar binnen had weten te krijgen sprong Crow van de richel af en trippelde richting de Red wood. Hij voelde zich daar op zijn best. Voor alle tijd dat hij alleen buiten de bescherming van bomen was keek Crow om de have klap naar de lucht. Hij wilde niet verrast worden door een adelaar die het op hem gemunt zou hebben. De rotsachtige weg die hij gekozen had voerde hem over een hobbelige weg die bezaaid was met losse steentjes lag. Het leek uren te duren voor de zwarte kater eindelijk de eerste bomen in de verte zag. Heel even stopte Crow en keek er even alleen nog naar. Zou hij daar vinden waarna de jonge Cave guard zocht?

Alsof het uit het niets kwam. Ver weg van waar de zwarte kater stond splijten de hemel zich toen een bliksemschicht door de lucht raasde en ergens ver weg van hem in sloeg in de bergen. Crow kneep zijn ogen samen om verder en scherper te kunnen zien, al bleef alles nog op grote afstand, maar hij kon duidelijk zien dat ergens ver achter de bomen iets in brand was gevlogen. De wolken leken nog te ver weg om te kunnen vaststellen of het er zou regenen. Al zag het er wel duister uit. De jonge Cave Guard slikte en zetten toch koers in de richting van het woud. Op zo'n reis kon alles een teken zijn. Zo was hem als To Be door de elders verteld. "Wanneer je je totem reis gaat maken zal deze je op de proef stellen jonge kat. Hij of zij zal willen zien dat je het waardig bent om jouw beschermgeest te worden." Dus zou Crow zijn best doen en zelfs meer dan dat proberen te doen. Hoge verwachtingen had de jonge kater niet, maar nieuwsgierig naar welke totem hem uitgekozen had wel. Zou het een kraai zijn waar hij naar vernoemd was door zijn ouders of zou het een geheel andere soort dier zijn? Zijn passen haperde even bij de gedachten aan zijn ouders. Het was een van zijn meest duistere zijde. Jaloezieën waren geen zeldzaamheid. Voor al niet wanneer hij ouders met hun jongen elkaar bij elkaar zagen. Dan voelde de jonge kater zich enkel nog eenzaam. Hetzelfde gevoel dat hem nu ook weer bekroop. Zijn vacht deed rimpelen. Zouden ze ooit weten wat voor totem hij zou krijgen? De woorden van Day hielpen de zwarte Cave Guard normaal gesproken wel, maar nu hij hier zo alleen tussen de hoge steen grijze rotsblokken en de torenhoge bergen in liep... Leek hij juist de enigste kat op de wereld te zijn. Zijn eerst zo snelle loopje werd al langzaam aan trager. Al hield Crow zijn omgeving goed in de gaten. Toch kon hij het niet van zich afschudden dat hij bekeken werd. Zijn staart werd langzaam aan dik en de vacht in zijn nek en op zijn rug kwamen ook ongewild omhoog. Het was een vreselijk gevoel dat hem bekroop. Angst nam plaats in zijn hart dat Crow langzaam aan over leek te nemen. Tot zijn poten hem vanzelf stopte.

Waar was hij bang voor? Er was niets te zien nog te horen buiten het gerommel in de verte. Na nog een keer omhoog gekeken te hebben sloot Crow heel even zijn ogen. Hij dwong zichzelf tot rust te komen. Angst was iets dat hij momenteel helemaal niet kon gebruiken! Na nog een rommelende geluid van de donder opende de zwarte kater zijn ogen weer en zetten zich af. Hoe langer hij er over zou doen des te langer zijn reis worden zou en hoe lastiger het misschien wel zou zijn tot hij zijn totem vond? Het duurde een paar uur voor Crow de eerste bomen bereikt had. Zo nu en dan was de angst hem opnieuw te groot geworden en moest de jonge Cave Guard weer even kalmeren. Hoewel zijn instinct hem vertelde terug te vluchten naar de grot van de tribe, wist Crow dat het nutteloos zou zijn en ze hem waarschijnlijk weer naar buiten zouden jagen om zijn reis te voltooien... Een zucht verliet zijn bek hoe bibberend ook toch zetten hij zijn eerste passen onder de bomen. Nu was het opletten dat er geen ander gevaar tussen de bomen op hem wachten? De tijd die hij nodig had gehad om zo ver te komen had het meeste van de dag gekost. Dus was hij gedwongen om een slaap plaatst hier buiten te moeten vinden voor het echt te donker zou worden. Crow vond een dikke doornstruik met scherpe doornen. Daar wrong hij zich met enige moeite onder en voelde dat het er toch wel zacht was. Een geluk bij een omgeluk vond de zwarte kater en probeerde wat te gaan slapen, honger had hij niet meer door de angst die altijd nog aan zijn maag knaagde. Hoewel de jonge Cave Guard de halve nacht geen oog dicht had kunnen doen door dat wanneer hij weg gedommeld was en een geluid te dichtbij de doorn struik op klonk hij weer klaar wakker schrok. Toen Crow heel erg moe was geworden en in een diepe slaap was gevallen rusten zijn lichaam eindelijk toch nog een beetje en werd de knoop in zijn maag ook weer losser.

Na de eerste zonnestralen hem gewekt hadden kroop de zwarte kater onder de struik uit en rekte zich eventjes uit. Oh Tribe of endless hunting wat was hij nog moe! Maar zijn maag gaf nu ook aan dat hij honger had. Crow schudden zich even uit en opende zijn bek. Hij was een volleerd Prey hunter, maar hij had hun kunsten wel af gekeken en sloop door het rode woud om in de hoop toch nog een muis te kunnen vangen? Het ging niet echt lekker en hoewel Crow in de richting van de blikseminslag bleef lopen kreeg hij uit eindelijk toch een muis te pakken nog voor het zijn holletje in kon schieten! Na een stil gebed tot zijn voor ouders gedaan te hebben verslond Crow de muis en begroef de resten voor hij verder liep. Hij was al wat minder bang als de eerste dag dat hij vertrokken was, maar alsnog bleef hij springerig bij elk geluid die hij hoorde dat voor hem niet normaal leek te klinken. Alles leek momenteel een potentieel gevaar te zijn? Zo ver als de bliksem in geslagen had was Crow nog nooit in zijn eentje gereisd. Het voelde alsof hij verstoten was om nooit meer terug te mogen keren. Zijn pas was nu minder snel om geen onnodige aandacht van andere grotere dieren zijn kant op te trekken. Het rode woud anders altijd zo vertrouwd leek nu een en al gevaar uit te stralen. Zijn oren lagen dan ook plat in zijn nek terwijl Crow tussen de struiken door sloop. Langzaam aan begonnen de eerste regendruppels te vallen. Eerst bleef Crow nog droog tot de bladeren verzadigd waren en ze gewillig het water naar beneden lieten druipen. Zijn zwarte pels werd steeds natter, maar tijd om te schuilen gaf hij zichzelf niet. Het werd al weer bijna avond toen de zwarte kater eindelijk bij een open en zwartgeblakerd stuk kwam. De regen moest het vuur dat eerder nog gebrand had uit geblust hebben? Overal waar zijn blik op viel gaf tot nu toe geen enkel teken aan of het iets meer betekende dan een natuurlijk fenomeen. Dus was Crow opnieuw gedwongen om eerst weer een nieuwe schuilplaats te vinden. Met daglicht zou de zwarte Cave guard misschien meer kunnen vinden.

Terwijl Crow rond keek viel hem ineens iets op onder zijn poten. Nu de zon zo stond vielen diens stralen in een soort van scheuren die de reflectie van de bliksem leken te zijn. Ze glansden goud kleurig als de honing die de bijen maakte. Maar de aanblik van waar ze naar toe leiden beviel hem allerminst. Het rode woud was beschut voor de meeste roofdieren, maar het kale bos waar de goudkleurige bliksem heen gingen had geen enkele beschutting... De zwarte Cave guard besloot morgen verder te gaan en vond al snel een holle boomstam waar geen geur aan zat van een levend wezen. Enkel het rot van de boom die gevreten werd door dunne draden van schimmels. Crow viel al snel in slaap en merkte dat hij in een diepe toch lichte slaap viel.

Bij de eerste ochtend geluiden werd de jonge kater al wakker en stond op rekte zich uit en maakte eerst jacht op een simpele prooi. Daarna draaide de Cave guard richting het kale woud. De barst was van de boomstammen af gevallen en het gaf het woud hier een griezelige aanblik. Toch duurde het nog even voor de eerste zonnestralen zich zouden laten zien. Crow stapte behoedzaam en behield elke stap bij of hij niets zou horen of ruiken, nog zien. Zowel in de lucht als op de grond. Een droog dun takje knapte onder zijn poot toen hij ongeveer 10 bomen gepasseerd was. Doodstil bleef de zwarte kater staan luisteren. Het geknal echode tussen de bomen door tot het geluid weg stierf. Crow voelde zich steeds minder op zijn gemak. Echter hoorde nog rook, nog zag hij iets. Voorzichtig zetten hij alert zijn reis voort.

De duisternis leek elk geluid op te slokken en Crow slikte moeizaam de brok in zijn keel door. Door het geluid stierven alle geluiden die geklonken hadden weg. Nu leek het kale woud nog griezeliger dan met de geluiden. De zwarte kater haalde beverig adem en probeerde het gebibber in zijn poten te negeren, maar wist dat dit niet zou lukken tenzij hij weer in de eerste zonnestralen zou lopen of op een plek die de Cave guard kende. In de verte ergens in een boom op een van kale takken leken een stel ogen te glinsteren. Crow with black feathers voelde nu niet alleen zijn poten beven, maar nu trok het helemaal door zijn gehele lichaam. Hij was alleen en kon wel achter een boom duiken des noods, maar als het een roof vogel was die te groot voor hem zou zijn om aan te kunnen dan was de zwarte Cave guard ten doden op geschreven als hij niet snel een hol groot en diep genoeg vond voor diens klauwen door zijn huid zouden boren. Toch probeerde Crow net te doen alsof hij die glinstering niet gezien had en stapte verder in de hoop dat het niet meer dan gezichtsbedrog was geweest?

Alsof de duisternis nog niet genoeg was geweest schoof er nu ook nog een schaduw over hem heen. Crow wist niet hoe hij het had, maar het was allemaal zo vreemd en beangstigend dat de zwarte kater even compleet bevroor, maar zodra een witte muis voor hem langs schoot nam de honger het van hem over. Want de prooi die hij eerder gevangen had gehad, was niet echt maag vullend te noemen. Direct schoof Crow with Black feathers achter de muis aan, al was het wel vreemd dat de muis zo wit was dat hij licht leek te geven. Enkel waar de witte prooi heen schoot kon de zwarte Cave guard zien waar hij zijn poten neer kon zetten, voor de rest was het te donker om een poot voor ogen te kunnen zien.