[totem ritual] I have to find a way

Positivity

needs to be found within you

Het was nog maar net ochtend, en toch voelde hij dat het vandaag de dag was om eens buiten te gaan. Te gaan voor zijn totem. Hij voelde het enthousiasme, hij hield van zoektochten en mysteries. Er zat wel wat stres in... Maar het zou wel goed komen. Dat wist die gewoon. Toen kwam de zwart-witte to-be eindelijk aan in een plek vol met bomen en keek wat rond met zijn felgele ogen. Was dit wel het juiste moment? Was hij er klaar voor? 'Ja, dat ben ik'. Zijn gedachten spoelden even door zijn kop. Zijn hart bonsde even snel, maar de kater ademde even diep in en uit. Wat stond er hem te wachten op deze zacht bewolkte dag? Deze dag waarin veel enthousiasme binnen in zich bevond? Nu was het moment om enthousiast te zijn en de positiviteit te delen met de wereld.

De wereld die eerst zo in roer lijkt te zijn valt ineens stil wanneer je binnen loopt, afwachtend bijna. Wat ga je doen jonge to-be, ben je hier klaar voor?

Positivity

needs to be found within you

Een vlaag van onzekerheid golfde door hem heen, maar hij wilde niet terugkeren. Hij stond hier, klaar voor actie, klaar voor de moeilijkheden waar de zwart-witte kater door heen moest. Het was erg stil, zijn staart zwiepte heen en weer terwijl hij met z’n felle oranje ogen de omgeving afgleed. Langzaam zette de to-be één stapje naar voor, niet zeker wat het van hem verwachtte. Nog een stap volgde, en zo een paar stapjes verder tot hij weer stopte. Zijn blik stond stil, starend naar de lucht. Het voelde alsof iets hem afwachtte, maar hij was niet zeker. Misschien was het gewoon de stress, misschien was het een kleine glinster van valse hoop. Nee, dat mocht de zwart-witte to-be niet denken. De kater stond daar nu eenmaal, en wat hij was begonnen, moest die ook afmaken. Zelfs als het moeilijk was. En hij voelde het, hij was er klaar voor. Laat het maar komen.

Goede keuze, dat denk ik ook. De geluiden pikken weer op, maar benoemingswaardig maar in één kant van het gebied. De kant met het geluid is vrolijk, opgewekt maar ook overprikkelend. Waar de kant met stilte sereen en verwelkomend is, maar ook bijna onheilspellend.

Zijn laatste stappen waren gevuld met wat meer zekerheid. Vandaag was de dag dat hij zijn diepst verborgen angsten ging overwinnen. Hij was op een missie met zichzelf. Hij had zolang de betekenis van het leven zitten bewonderen en nu was het tijd om ook hemzelf te bewonderen, en het lichtje te vinden dat diep binnenin hem scheen. Het was nu de tijd om zijn onzekerheid voor altijd achter te laten en op zoek te gaan naar zichzelf. Naar zijn reflectie.

De tom merkte op dat het geluid weer terug kwam: maar enkel aan één kant. Het klonk vrolijk maar… Het leek ook wel overprikkeld. De andere kant was rustig en stil. Maar een gevoel in hem stak op, want het leek haast onheilspellend. De ambergekleurde ogen van de jonge kater gleden over de twee kanten heen. Het was een pad van geluid, of een pad van stilte. De tom had in zijn leven zoveel met beiden geleefd, hij had er een balans aan over gehouden.

Rustig wachtte hij af tot zijn hart het goedkeurde. Hij zette een stapje naar de stille kant toe. Was het een uitdaging? Misschien moest de kater wel voor de vrolijke kant kiezen: Omdat dat was wat hij altijd al wilde zijn. Maar stilte kon geen kwaad, toch? Of misschien... nee, hij wilde dit niet. De tom trok zijn stapje terug en ging naar de kant met geluid. Het was de keuze waar zijn hart hem naartoe bracht. En hopelijk was het daarom de juiste keuze.

Het is veel, overspoelend veel. De geluiden van geritsel, vogelgezang en de felle kleuren van hun veren. Alsof ze allemaal in competitie met elkaar zijn. Wanneer je hun bos binnen komt kijken ze je kort aan, en besluiten dan verder te gaan in hun argumenten alsof deze belangrijker zijn dan een roofdier. Een bos gevuld met afgeleid prooi, wat ga je doen?

Hij stapte het gebied in, maar al die geluiden waren bijna overweldigend. Zijn oren waren naar achteren gevouwd terwijl hij rondkeek en merkte dat alle prooidieren opeens naar hem keken. Zouden ze wegrennen van hem? Of zouden ze hem zo blijven aankijken… Het was geen van de twee. Ze bleven met elkaar argumenteren alsof ze niet eens iets gaven om het feit dat hij, een letterlijk gevaar voor hun, hier was en hen kon bedreigen. Ze waren allemaal afgeleid en hij was niet zeker wat te doen. Misschien kon de tom een prooi vangen om terug mee te nemen naar de tribe, maar misschien was dat juist niet wat er moest gebeuren. De to-be begon wat te twijfelen met wat hij moest doen. Al het lawaai prikte in zijn oren en hij sloeg een keer met zijn staart, waarna de jonge tom wat dichterbij kwam een luide miauw uitliet. Hoorden ze niet bang van hem te zijn? Of waren dit een andere soort van vogels? Misschien waren het kat-toelatende-vogels? Hij probeerde ze gewoon weg te jagen met zijn gemiauw. Of misschien moest hij ze neerjagen? De kater dacht er even over na.

Onderwerp: Re: [totem ritual] I have to find a way