[Totem Ritual] Circle of Dreams

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Een zelfverzekerde uitdrukking lag in haar ogen toen ze naar de zonsopgang keek. Verschillende vivide kleuren dansten op haar vacht, zelfs haar blauwe ogen werden paars getint. Het was tijd. Vandaag zou ze op zoek gaan naar haar totem, en ze zou het helemaal alleen doen. Geen cave guard die naast haar in haar nek liep te hijgen. Dit was haar tijd, haar kans om te vinden wat ze zocht. Enkele zenuwen speelden op. Want wat ze zou vinden, zou haar voor de rest van het leven bijstaan. Zou haar beschermen, zou haar wijsheid geven, zou haar leren hoe ze met dingen om moest gaan. Gisteravond had ze nog even met haar moeder gesproken. En nu was het tijd.

Ze begon met haar tocht. Haar witte pootjes werden geleid door de opkomende zon, door de kleuren. Ze waren zo fel vandaag, Hound was er zeker van dat dit de weg was die ze in moest slaan. De kleuren leidden haar omhoog, verder de bergen in. Alles waar schaduw was, vermeed ze. Enkel het zonbeklede pad was nu voor haar bestemd. Haar nagels sloegen zich in de stenen terwijl ze zich opnieuw omhoog trok, hoger en hoger. Ze was begonnen aan haar klim.

@Totem Ritual	#XXX WORDS
NOTES	H o u n d B u r i e d i n S o u l

X CREDIT TO ARIA

De ochtend brengt mist met zich mee. Dikke nevel begint langzaam om je heen te vormen. De bergen zijn onvoorspelbaar... keer je terug naar het dal, of ben je zeker van je zaak?

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Hoe hoger ze klom, hoe minder zichtbaar de zon werd. Zoals vaker als je hoog in de bergen kwam, was er nevel. Toch zette ze stug door. Ze wist dat ze op het goeie pad was, dat had ze aan het begin van haar reis besloten en daar ging ze niet opeens een uur later van afwijken. Nee, als Hound zich ergens toe zette dan ging ze daar ook voor. Niet terugkrabbelen, niet herdenken, maar gaan. Zweet was ondertussen uitgebroken op haar kleine lichaam, ze was niet gewend om in haar eentje zo'n eind te klimmen. Normaal gesproken kwam ze nooit bij de uiteindes van het territorium - niet dat ze daar nu al zat, nee, om heel het territorium door te lopen was je veel langer mee bezig. Maar jagen kon over het algemeen redelijk dichtbij huis, en hoewel Hound een avonturier was van geest bracht haar baan haar toch over het algemeen niet erg ver. Nu was dit anders. Ze had geluk dat ze nu niet meer over een oneven stuk liep, en dat ze zichzelf niet meer constant omhoog hoefde te trekken. Ze had een pad gevonden dat ze nu volgde, immers was dit een avontuur die je niet uitstippelen kon. Als je iets vond wat klikte, dan ging je daar achteraan. En dat had ze met dit pad.

@Totem Ritual	#XXX WORDS
NOTES	H o u n d B u r i e d i n S o u l

X CREDIT TO ARIA

De nevel word enkel dikker en je pad steiler. Dit is een weg die je voorouders nooit bewandeld hebben, is het aan jou geschiedenis te leggen? Of volg je hun weg van kleuren richting het bekende?

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Naarmate dat ze doorliep, werd het steeds lastiger om te zien waar ze haar poten moest neerzetten. De mist was dik, dikker dan ze ooit gezien had. De lucht werd ijl, maar stug liep Hound door. Als Prey Hunter was ze hier eigenlijk niet voor gebouwd, al dit zware werk. Haar spieren schreeuwden tegen haar dat ze even op adem moest komen, maar daar had ze eigenlijk helemaal geen trek in. Uiteindelijk raakte ze buiten adem, en moest ze wel stoppen. Hijgend keek ze om zich heen. Nog nooit had ze gehoord van een pad dat zo dik bewolkt was. Ook kon ze onder haar geen andere pootafdrukken vinden dan die van haarzelf. Ze moest een keuze gaan maken, zag ze. Als ze verder omhoog liep, verder deze dikke mist in, had ze geen idee wat er haar te wachten stond. Misschien wel helemaal niks, misschien was ze nu deze zware klim voor niets aan het afleggen. Sloeg ze af naar links, naar een pad dat weer naar beneden liep, dan volgde ze weer de kleuren van de zonsopgang die ze aan het begin van haar weg had gevolgd. De kleuren waar ze zo zeker van geweest was. Maar nu was ze er niet meer zo zeker van. Ze voelde zich aangetrokken door de mysterie van de mistige pad. Als de weg uiteindelijk tot niks leidde, of de lucht te ijl werd en ze niet ademen meer kon, wist ze vanzelf dat ze weer terugkeren moest. Dan zou ze naar het licht gaan. Maar nu zette ze vastberaden weer de volgende stappen omhoog. Ze zou hier doorgaan, ze zou deze weg afmaken. Want er was iets hier, iets wat het speciaal maakte.

Dat zij de eerste was die dit pad ooit bewandeld had, wist ze niet. Wellicht zouden anderen het haar vertellen, wanneer ze terugkeerde naar haar thuis met een totem.

@Totem Ritual	#XXX WORDS
NOTES	H o u n d B u r i e d i n S o u l

X CREDIT TO ARIA

Wegen zijn vaak onbelopen omdat ze onloopbaar zijn. Plots sta je met je neus voor een vreemd dennenbos, dichtbegroeid, met dorre naalden die de grond bedekken. Of wachten onbelopen paden op het juiste persoon om ze in te breken?

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Waar het pad net nog stijl en zwaar mistig was, werd het nu wat toegankelijker. Met zware adem liep Hound door, vastbesloten om deze berg te beklimmen. Ze zag dat ze er bijna was, dat ze bijna weer op rechte vloer zou lopen. Maar ze kon nog niet ver genoeg kijken om te zien wat er zich dan bovenaan bevond. Toen ze uiteindelijk de laatste stap zette, en aan de bovenkant van de berg kwam, zag ze een dennenbos. Er hing nog een lichte nevel, die een haast spookachtige uitstraling gaf aan de bomen. Onder haar poten voelde ze het prikken van dennennaalden. Echt pijn deed het niet, maar ze kon het ook niet bestempelen als een fijne ervaring. Ondanks dat het bos tegenover haar er niet heel uitnodigend uitzag, ging ze nu niet met haar staart tussen de poten omkeren. Hound deinsde niet terug, voor niemand niet; en al helemaal niet voor een paar bomen. Dus haalde ze een keer diep adem, waarna ze aan haar weg door het bos begon. Hier was geen pad meer te vinden, en moest ze goed uitkijken waar ze stapte. Overal waren afgebroken takken, dennenappels en naalden te vinden waar ze liever niet te hard op wou gaan staan. Ondanks dat de weg nu niet zo stijl meer was, betekende dit dus niet dat haar reis nu gemakkelijker werd. In ieder geval kon ze weer wat verder kijken dan eerst.

@Totem Ritual	#XXX WORDS
NOTES	H o u n d B u r i e d i n S o u l

X CREDIT TO ARIA

Iedere weg die je probeert te nemen, die veilig lijkt te zijn, is steeds geblokkeerd. Gebroken takken, hoge boomstammen, stijle rotsen. En net wanneer je even stil staat... valt er ook nog eens dennenappel op je hoofd

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Hound raakte langzaam maar zeker lichtelijk gefrustreerd door haar voorouders. Want iedere keer als ze een nieuwe richting op ging, om te kijken of ze hier dan wel in kon, bleek er weer een dood einde te zijn. Met een zucht ging ze zitten. Een aantal naalden prikten ongemakkelijk in haar vacht. Een frons stond op haar gezicht, terwijl ze nadacht over hoe ze nu het beste door kon gaan met haar reis. Want ze ging niet opgeven, ze wilde niet terug naar de cave zonder een totem. En stiekem, wilde ze ook niet terug naar het andere pad. Ze wilde haar totem hier vinden, wilde in één keer een succesverhaal waarover ze kon vertellen thuis, waar ze trots op kon zijn. Plots werd ze uit haar gedachtes getrokken toen er wat op haar hoofd viel. Haar haren kwamen fier overeind en met een verontwaardigde uitdrukking keek ze omhoog. "Wel ja joh!" sprak ze beledigd, waarna ze met haar poot tegen de boomstam naast haar sloeg. Echter bracht dit haar wel op een idee. Ze zou in een boom klimmen; ze was prey hunter, had dit geleerd, zij kon dit. Ze zou in een boom klimmen en dan proberen zo dit gebied te overmeesteren. Het zou haar lukken. De kleine kattin klapte haar nagels uit waarna ze een klein aanloopje nam en de boom in schoot - met succes. Nu moest ze kijken of ze van tak tot tak kon klimmen, om zo haar pad te vervolgen.

@Totem Ritual	#XXX WORDS
NOTES	H o u n d B u r i e d i n S o u l

X CREDIT TO ARIA

Was je echt geen eekhoorn in je vorig leven zijn? Het zou maar je totem zijn... Maar aangezien de tak onder je breekt is dat bij jou niet het geval. Gelukkig land je ongedeerd op het zand, precies in een cirkel waar de dennennaalden weg zijn

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Het had een goed idee geleken, maar toen de tak waar ze op stond doorbrak, bleek het toch niet zo'n goed idee te zijn. Met een kleine piep probeerde ze zichzelf nog vast te grijpen aan de boomstam, maar het mocht niet baten. Ze viel naar beneden, al wist ze zichzelf net zo te draaiden dat ze op haar pootjes terecht kwam. Ze zakte een heel klein beetje door, omdat ze op zand landde. Met vragende ogen keek ze naar haar poten, waarna er een frons over haar gezicht trok. Ze stond in een cirkel, zonder dat er naalden in haar pootkussentjes prikten. Door het hele bos lagen naalden. Behalve deze specifieke plek. Ze hield haar kopje wat scheef terwijl ze probeerde na te denken wat hiervoor de reden kon zijn. Haar totem was.. Zand? Ze probeerde te ruiken of ze iets opvallends rook, maar wist zo gauw niets op te merken. Met haar pootje sloeg ze wat zand opzij. Zou er wat begraven liggen..? Of moest ze gewoon door?

@Totem Ritual	#XXX WORDS
NOTES	H o u n d B u r i e d i n S o u l

X CREDIT TO ARIA

Een enkele witte steen ligt in deze cirkel, hoewel je enkel te punt ziet moet het groter zijn, want je kan het er niet uithalen. De steen lijkt een richting op te wijzen. Tussen de dennen door schijnt het helder blauw met roze licht van de hemel; enkel geblokkeerd door een grote omgevallen boom. Je kan erover, of met een beetje graven eronder

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Terwijl ze zand opzij schoof, werd er langzamerhand een object zichtbaar. De she-cat begon nu gericht te graven, en merkte op dat er een steen verscholen zat. Ze duwde er een keer tegen aan, maar merkte direct aan het gewicht dat de steen te groot en te zwaar was om op te pakken. Kort keek ze er naar, niet goed wetend wat ze ermee moest. Tot er plots een lichtstraal recht op de steen viel, waardoor hij dit licht weerkaatste, en een pad van kleuren op de bosgrond wierp. Een glimlach trok over haar gezicht heen. Het zag er werkelijk prachtig uit. Roze licht danste over de dennenvloer heen, en verdween toen achter een boomstam. Met hernieuwde energie voor haar tocht liep Hound erop af, waarna ze een aanloop nam en met een sierlijke sprong zo over de boomstam heen sprong.

@Totem Ritual	#XXX WORDS
NOTES	H o u n d B u r i e d i n S o u l

X CREDIT TO ARIA

De nevel is misschien wel teruggekomen, maar je bent nu uit het naaldenbos gekomen. De berg klimt weer verder maar het is gelukkig niet al te stijl. De zon hangt echter brandend boven je, ben je ooit eerder zo dichtbij de hemel geweest?

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Ze belandde netjes op haar poten na haar grote sprong. Echter stond ze nu plots aan de rand van het dennenbos. Verdwaasd keek ze achterom, het was duidelijk dat het hier stopte. Maar zojuist had ze nog niet gezien dat ze aan het eind van het bos kwam. Opnieuw keerde er nevel terug rond haar poten; het was alsof ze het haast zag bewegen. Kort gleed haar blik naar boven, naar de lucht. Alles leek dichterbij dan normaal. De wolken, de zon, en e lucht zelf. Het was alsof ze het aanraken kon, als ze haar poot maar ver genoeg uitstrekte. Ze voelde magie in de lucht hangen, ze voelde haar voorouders bij zich. Ze was op de goede weg, ze wist het zeker. Hoe anders kon het bos zo plots tot zijn eind komen? Kon de dennennaalden onder haar poten plots verdwijnen, in de precieze vorm van een cirkel? En hoe anders, leek ze nu opeens zo dichtbij de hemel te zijn, de hemel waarin haar voorouders doorleefden? Ze liep verder, opnieuw was er een pad dat ze volgen kon ondanks hoe ver ze in de wildernis was. Het was duidelijk welke kant ze op moest, en die kant ging ze.

@Totem Ritual	#XXX WORDS
NOTES	H o u n d B u r i e d i n S o u l

X CREDIT TO ARIA

Het hoogtepunt van de middag word bereikt en de hitte neemt enkel toe. De stenen onder je poten worden ook enkel warmer... je zou zo bijna dat bos gaan missen

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Hoewel dichtbij de hemel zijn een ware eer was, zorgde het er ook voor dat de zon gemakkelijker op haar neer scheen. De dag werd warmer en warmer, en binnen de kortste keren was Hound weer aan het zweten. Ze wist niet dat de weg naar je totem zo zwaar zou zijn. Ze had gehoord van haar tribegenoten dat sommigen hard moesten rennen, springen of juist sluipen. Maar nooit had ze gehoord van zo'n lange tocht, die zo hoog de bergen in ging. Was dit iets wat voor haar persoonlijk uitgekozen was? Of had ze er zelf een hand in gehad, toen ze vanmorgen haar richting koos? De weg omhoog was niet zo stijl als eerder vanmorgen, en dat was fijn aangezien het haar dan vast te zwaar zou worden, maar ook jammer omdat ze nu alleen maar aan het nadenken over en aan het verlangen naar haar totem was. Ze had werkelijk geen idee welk dier bij zo'n zware tocht zou horen. Misschien een berggeit, maar als dat haar totem werd zou ze een tirade schoppen. Geiten waren lelijk en hadden rare ogen. Kort stak ze haar tong uit, ze had toch een hekel aan die dieren.

@Totem Ritual	#XXX WORDS
NOTES	H o u n d B u r i e d i n S o u l

X CREDIT TO ARIA

Wanneer je de volgende steen opklimt zie je een silhouette staan van een dier, maar de zon ontneemt alle details. Het lijkt je kort aan te kijken, maar wanneer je knippert is het weer weg. Zodra je op de plek komt waar het beest leek te staan zie je een enkele struik om onder te rusten, een ondiepe poel met koud bergwater en een kleine vogel. Het lijkje nog zo vers dat het nog warm is. Je Totem begroet je, zelfs al ken je hem nog niet

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Nog steeds liep ze de hoogte in, en nu begon er toch wel honger te knagen en vooral haar keel deed pijn. Ze had zich vanmorgen goed voorbereid en extra veel gegeten en gedronken (wat uiteindelijk ook resulteerde in meer plassen, maar goed), maar deze reserves begonnen nu toch echt wel op te raken. Een zucht rolde over Hound's lippen, vermoeid trok ze zich omhoog aan de volgende steen. Haar tocht leek ondertussen eindeloos lang te duren. Maar toen ze opkeek, zag ze iets. Ze kon niet zien wat, maar het was duidelijk iets. Een paar keer knipperde ze in de hoop om haar ogen beter bij te laten stellen, maar zo snel als het iets gekomen was, zo snel ging het ook weer weg. Echter bevestigde dit opnieuw dat ze op het juiste spoor was. Een verse geur bereikte haar neus en verrukt keek ze op. Met hernieuwde energie sprintte ze naar waar net de silhouette gestaan had, en zag hier een vogeltje liggen en een poel met koud water. Meteen begon ze te drinken, haar dorst lessend. Toen ze genoeg gedronken had, begon ze gulzig te eten. "Dankjewel," fluisterde ze zacht en ook lichtelijk geëmotioneerd. Want ze voelde haar voorouders zo dichtbij nu.

@Totem Ritual	#XXX WORDS
NOTES	H o u n d B u r i e d i n S o u l

X CREDIT TO ARIA

Er is geen andere kant meer op te gaan dan vooruit en terug. Je Totem weet dat je niet terug keert. Dus het enige wat er nog over is, is het laatste puntje van de berg voor je. De lucht is dunner hier maar je bent niet langer alleen. Een geest van een ver verleden, van een ver land, geeft jouw kracht

Onderwerp: Re: [Totem Ritual] Circle of Dreams