Haligh

De zon was al van de hemel verdwenen toen Crystalshell het relatief stille kamp doorliep om bij haar zoon te gaan zitten. Hier en daar klonken nog wel gesprekken, maar niemand zou hen storen. Ze had hem eerder op de dag al laten weten dat ze hem vanavond wilde spreken, helaas was het later geworden dan ze gedacht had. "Sorry dat ik je heb laten wachten." Sprak de grijze kattin terwijl ze tegen hem aan ging zitten in de aangenaam koele avond. Icecream had een moeilijke tijd gehad, Crabkit en Butterstar waren beiden uit zijn leven weggerukt. Ze voelde zich schuldig dat ze niet eens wist hoe hij het precies maakte. "Gaat het een beetje met je?"

[+ Ice <3]

Natuurlijk verweet hij haar nergens van, dat deed hij nooit. Ze glimlachte terug naar hem en zag de verstrakking en ontspanning van zijn schouders. Hij maakte zich zorgen om Hermitpaw en Shrimppaw, en Crystalsshell deelde dat gevoel. Toen ze er met Hermitpaw op uit was gegaan en die per ongeluk een grens over was gelopen had ze voor een paar tellen doodsangsten uitgestaan. "Hermitpaw zal niks overkomen zolang ik zijn mentor ben. Dat beloof ik." Vertelde ze hem zachtjes. Ze gaf veel om de twee overgebleven kleinkinderen, zelfs als één van hen het niet leek te geloven. Icecream was opnieuw vader geworden van een geadopteerd nestje, deze keer samen met Chivysniff. Opnieuw voelde ze een steek van schuld: Ze had de kittens nog niet eens bezocht. Ze had haar persoonlijke leven verwaarloosd voor ambities en plichten. Toen hij vertelde over iets wat hem pijn bleef doen zuchtte ze diep. Het voelde slecht dat ze haar zoon niet kon helpen, maar ook zij had de antwoorden niet. Toch voelde ze zich beter toen hij zich tegen haar aanduwde en vroeg hoe het met háár ging. "Ik denk niet genoeg." Gaf ze toe. "Ik ben blij en vereert met mijn positie, maar het is zwaar. Ik wil alles doen en ik denk dat het beter zou zijn als ik wat vaart terugnam. Voor mij... En voor anderen." Ze werkte vaak haar hele dag vol en probeerde dan nog wat extra's te doen. De laatste tijd begon dat echt aan te komen, en af en toe wist ze gewoon niet meer waar ze mee bezig was. Haar spieren deden vaker pijn en vermoeidheid door slaaptekort doemde vaker op dan ze voor lief had.

Toch was hij ongerust om zijn zoon, wat ze heel goed begreep. Toen ze Icecream en Fireside los had moeten laten was dat enorm moeilijk geweest. Om te zien hoe ze zonder haar de wereld tegemoet gingen. Toen vroeg hij om een uitleg van haar laatste woorden. Hij klonk bezorgd om haar. "Ik ben de hele dag bezig, elke dag. Ik voel me schuldig als ik rust neem." Legde ze op gedempte toon uit, niet willend dat iemand anders het zou horen. Icecream vertelde dat hij met alle liefde een taak van haar over zou nemen om de last wat te delen. Crystalshell glimlachte dankbaar, maar schudde toch haar kop. "Ik weet het, lieverd. Maar hou jij je nou maar bezig met je kittens en je eigen leven." Ze wilde gewoon het beste voor hem en de clan. En hoewel ze eerst dacht dat ze zichzelf daarvoor zou moeten opofferen, besefte ze nu dat ze juist alleen maar zou slagen als ze ook voor zichzelf zorgde. "Ik moet gewoon beter voor mezelf zorgen en mezelf niet overladen."  

Hij was zo ontzettend lief, het deed bijna pijn om zijn hulp te moeten afwijzen. Maar het was, net als bij haar, ook belangrijk dat híj voor zichzelf zorgde. "Ik zal het niet vergeten, ik heb het je beloofd. Die belofte zal ik niet breken." Drukte ze hem nogmaals op het hart. En ze meende het ook, ze zou de rust nemen die ze nodig had. De afgelopen dagen waren een vermoeide hel geweest. Ze zou haar clan beter kunnen helpen als ze goed uitgerust was en zich goed op haar doelen kon focussen. Ze wilde het er niet nog langer over hebben, de boodschap was duidelijk: Neem de rust die je nodig had. "Ik denk niet dat Hermitpaw enorm blij is met mij als mentor." Miauwde ze plotseling met een geamuseerd glimlachje. Haar adoptieve kleinzoon was nou niet bepaald gemakkelijk in de omgang.

Blijkbaar zag Icecream er de humor ook wel van in, en hij vertelde zelfs al iets gemerkt te hebben. En dan niks zeggen, hè? Crystalshell haalde haar schouders lichtjes op en keek in de richting van het apprentice den. "Hij schijnt te denken dat ik zijn vaardigheden onderschat. Terwijl ik denk dat hij enorm ver kan komen, als hij maar niet blijft denken dat hij alles al beter weet." Ja, Hermitpaw was niet gemakkelijk. Ze discussieerde vaker met hem dan met welke warrior dan ook, en ze probeerde er nog steeds wat respect en discipline voor in de plaats te rammen.

Misschien was ze ook wel iets te hard, maar ze bleef haar best doen om het vanuit Hermitpaw's perspectief te zien, het was gewoon erg moeilijk als hij zich vaan haar af bleef zetten en geen hulp wilde accepteren. Icecream had echter een goed punt, Crabkit's verdwijning had iets hem natuurlijk ook aangegrepen. Ze zuchtte en knikte "Ik doe m'n best, Ice.. En het wordt echt wel wat, hij wordt echt wel wat.." Hermitpaw moest nog gevormd worden, maar er was zeker de basis van iets groots.